Ο Porfirio Rubirosa γεννήθηκε στις 5 Ιουλίου του 1909. Δυο μέρες μετά το Σταύρο Νιάρχο. Σε αντίθεση με τον Έλληνα βαθύπλουτο τον οποίον  ο ανταγωνιστής του Αριστοτέλης Ωνάσης αποκαλούσε «Μυλωνά», λόγω της αρχικής ενασχόλησής του  με την οικογενειακή επιχείρηση αλευρόμυλων, ο Porfirio αποχώρησε από τα εγκόσμια τριανταένα  χρόνια πριν τον Νιάρχο.

Τέτοιες μέρες του Γενάρη του 1965, στα 56ετής τότε Porfirio Rubirosa, αποχωρώντας από ένα ολονύκτιο γλέντι στο παρισινό κλαμπ Jimmy’s, έχασε τον έλεγχο της γκρι 250 GΤ που οδηγούσε και προσέκρουσε σε μια αγριοκαστανιά του δάσους της Βουλώνης. Έχασε τη ζωή του επί τόπου.

Πολύ κοντά (μου) έπεσαν. Το χέρι του θεού του Paolo Sorrentino, Η εξουσία του σκύλου της Jane Campion, ο θάνατος του Peter  Bogdanovich και η απώλεια του Sidney Poitier.

Μέσα σε τέσσερις μέρες όλα, με την προαναφερθείσα σειρά.

Είκοσι χρόνια τώρα ο τόπος δεν έχει εθνικό νόμισμα. Συναλλάσσεται και ζει με το ευρώ. Σε αυτό το χρονικό διάστημα η Ελλάδα γνώρισε την μεγαλύτερη μετεμφυλιακή ταλάντευσή της.

Διότι, από την βεβαιότητα του πλήρους εξευρωπαϊσμού της και την λαμπρότητα της ανάθεσης και διοργάνωσης των Ολυμπιακών αγώνων, την τοποθέτησή  της, δηλαδή, μέσα στους εκλεκτούς του πλανήτη, διότι αυτή ήταν η κεντρική ιδέα με την οποία διαποτίστηκε ο συνήθως ημιπληροφορημένος πληθυσμός, έκανε πολύ σύντομα το βήμα στο χάος των μνημονίων.

Είκοσι χρόνια δέκα πρωθυπουργοί, οκτώ αν εξαιρέσουμε τους υπηρεσιακούς Πικραμένο και Θάνου, επτά αιρετοί καθότι ο Παπαδήμος διορίστηκε. Ως τεχνοκράτης.

Η σύγκριση με τα πρώτα 28 χρόνια της μεταπολίτευσης, όπου κυβέρνησαν συνολικά οκτώ πρωθυπουργοί, εκ των οποίων ένας μη αιρετός (Ράλλης), ένας υπηρεσιακός (Γρίβας), ένας ηγούμενος κυβέρνησης συνεργασίας (Τζανετάκης) και ένας οικουμενικός (Ζολώτας), αποδεικνύει ότι τα τελευταία 20 χρόνια ήταν σαφώς πιο ταραχώδη από τα προηγούμενα, τα οποία ούτως ή άλλως δεν ήταν ειρηνικά σε πολιτικό και κοινοβουλευτικό επίπεδο.

Τούτη η παραλία και η ευρύτερη περιοχή της, αποτελεί το πιο παλιό σημείο αναφοράς. Εκεί κολυμπούσαν τα γονικά μου εκεί πριν καν συλληφθώ, εκεί ακούστηκε το κλικ από τις πρώτες μου φωτογραφίες πριν συμπληρώσω 12 μήνες ζωής. Εκεί οι πρώτες γνωριμίες με τη θάλασσα, οι πρώτες βαρκάδες, αταξίες, περιπέτειες, ατυχήματα, ερωτικά και μη.

Κι έτσι, λίγα 24ωρα πριν φύγει το ταλαίπωρο ’21, του 21ου αιώνα,  σε μια τακτική επίσκεψη, την αντίκρισα σε αυτή την κατάσταση. «Έβραζε το κύμα του γαρμπή», που 'γραψε ο ποιητής. Ο ουρανός βαρίδι. Εικόνα επιβλητικής, άγριας ομορφιάς.

Τούτες οι μέρες σαν να έρχονται ανάμεσα από τις αγωνίες των περισσότερων να μην ξεχάσουν να φανούν συνεπείς στα συνήθη ευχολόγια, μαζί με το επιβεβλημένο καταναλωτικό όργιο της εποχής, καθώς και την σχεδόn υποχρεωτική εορταστική διάθεση που ενισχύεται με κάθε μέσον που υφίσταται.

Σε ένα τόπο που παλεύει τα τελευταία δέκα χρόνια με, αποδεδειγμένα αποτυχημένα, Μνημόνια, και με μια Πανδημία που σοκάρει ολάκερο τον πλανήτη, είναι να απορείς πως μπορεί κάποιος να αμύνεται της κυβερνητικής εξουσίας που ασκεί και πως, ακόμα περισσότερο, κάποιοι άλλοι επιθυμούν διακαώς να τον διαδεχτούν στη θέση του. Όλο αυτό δε, με τους χειρότερους των τρόπων, αν υποτεθεί ότι σε αυτές τις διαδικασίες έχουν ποτέ υπάρξει και καλοί τρόποι. Φαντάζει ως ο ορισμός του παραλόγου.

Μολοντούτο έχουν υπάρξει, εδώ στην πατρίδα μας, πολύ – πολύ χειρότερα Χριστούγεννα. Το ’22, το ’44, και αρκετά άλλα που οι τυχερές γενιές μας δεν βίωσαν. Και δεν είναι απαραίτητη η μαζική καταστροφή ή το θανατικό για να απομακρύνουν τα Χριστούγεννα από το βασικό τους σενάριο.

Ένεκα οι μέρες, ξανάπεσε στα χέρια μου το μικρό διήγημα του Jack London, Χριστούγεννα στο Κλοντάικ. Αφορά την εξιστόρηση των Χριστουγέννων δυο αδελφών, σε ένα περιβάλλον αδιανόητα σκληρό και θανατερά παγωμένο, στα βορειοδυτικά εδάφη των εκβολών του ποταμού Στιούαρτ, στα τέλη του 19ου αιώνα, πάνω στον πυρετό της εξόρυξης χρυσού.

Η μέρα δεν αναμένεται ούτε ιδιαίτερα εορταστική, ούτε ιδιαίτερα πλούσια, όσο κι αν θέλουν τα αδέλφια να δημιουργήσουν ένα τεχνητό κλίμα, ως προς τούτο. Κι όμως από μια αλληλουχία συμπτώσεων γεννιέται, για τα μέτρα της εποχής και των συνθηκών, μια ευχάριστη, ανθρώπινη, ζεστή ατμόσφαιρα όπου τον πρώτο λόγο έχουν η απροσδόκητη εμφάνιση καλοπροαίρετων προσώπων και ενός πλούσιου χριστουγεννιάτικου τραπεζιού.

Στην προηγούμενη ανάρτηση με την αφορμή της έκδοσης «Ένα σκοτεινό δωμάτιο», έγινε λόγος για δυο Αμερικανούς διπλωμάτες που υπηρέτησαν στην Αθήνα ως πρέσβεις. Για τον J. E. Peurifoy που ηγήθηκε της διπλωματικής αποστολής από τις 25 Σεπτεμβρίου του 1950 έως τις 9 Αυγούστου του 1953 και τον H. J. Tasca που ανέλαβε στις 20 Δεκεμβρίου του 1969 και παρέδωσε στις 16 Σεπτεμβρίου του 1974. Και οι δύο υπηρέτησαν σε δύσκολες εποχές για τον τόπο μας, αν υποτεθεί ότι υπήρξαν και εύκολες στο χρονικό διάστημα από το τέλος του Εμφυλίου έως την Μεταπολίτευση. Από ένα άσχημο παιχνίδι της τύχης, και οι δύο είχαν κοινό τέλος.

Θύματα τροχαίων δυστυχημάτων. Ο πρώτος το ‘55 στην Ταϊλάνδη όταν το Thundebird που οδηγούσε συγκρούστηκε με φορτηγό. Ο δεύτερος το '79 στη Λοζάνη όταν συγκρούστηκε σε διασταύρωση με άλλο όχημα. Και στις δυο περιπτώσεις μέσα στα αυτοκίνητα βρίσκονταν οι γιοί τους. Ο εννιάχρονος γιος του Peurifoy, Daniel έχασε τη ζωή του επί τόπου. Ο μεγαλύτερος γιος του, ο 14ετής Clinton που ήταν σπαστικός, επέζησε. Ο γιος του Τasca, John, τραυματίστηκε αλλά επίσης επέζησε. Οκτώ χρόνια αργότερα κατηγόρησε ευθέως τον Dr. H. Kissinger για τον θάνατο του πατέρα του. Και τα δυο δυστυχήματα συνέβησαν μήνα Αύγουστο. Στις 12 του Peurifoy στις 22 του Tasca.

Στο μεσοδιάστημα, στις 7 Ιανουαρίου του 1957, το περιοδικό Time στην ενότητα «Θρησκεία» και τίτλο «Ο καλύτερος μαθητής», δημοσιεύει μια ιστορία από την εποχή που η οικογένεια των Peurifoys βρισκόταν στην Ελλάδα. Να τεθεί υπόψη ότι μεγάλος γιος o Clinton, που είχε και το πρόβλημα ήταν συνομήλικος με τον Κωνσταντίνο, γεννημένοι και οι δυο το 1940,  και συχνά βρίσκονταν με τον τότε διάδοχο, στα ανάκτορα.  Το άρθρο στο Time είχε ως εξής:

Κάνοντας μια πολυετή και σε βάθος έρευνα, σε αποχαρακτηρισμένα αρχεία, συνομιλώντας και με αρκετούς από εκείνους που είχαν ρόλους μέσα στη ροή των γεγονότων, ο Α.Π. συγκροτεί μια τεκμηριωμένη άποψη για τα γεγονότα που χάραξαν τις τύχες Ελλάδας, Κύπρου και Τουρκίας το μοιραίο καλοκαίρι του 1974.

Σε όσους είχαν ασχοληθεί μελετώντας αυτή την πτυχή της ιστορίας, τα γεγονότα είναι αρκετά γνωστά. Αυτό που κομίζει η έκδοση είναι ένα μεγάλο πλήθος από λεπτομέρειες, συζητήσεις, διαπραγματεύσεις, αντεγκλήσεις και κυρίως το χαώδες κλίμα που επικρατούσε. Καθώς και η έλλειψη προσωπικοτήτων που θα μπορούσαν να βγάλουν τον τόπο από την κρίση με πολύ μικρότερες απώλειες.

Στην ελληνική πλευρά η εξουσία που ασκούσε ο Ιωαννίδης ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Πιθανότατα παρασυρμένος από εξωδιπλωματικά κανάλια είχε τη βεβαιότητα ότι θα ανέτρεπε τον Μακάριο, θα πετύχαινε την πολυπόθητη για μερίδα Ελλήνων  Ένωση και οι Τούρκοι δεν θα αντιδρούσαν. Ο τρόπος όμως που διαφέντευε την Ελλάδα, δεν θα μπορούσε να είχε καμιά τύχη σε διεθνές επίπεδο.

Στην Αμερική ο πρόεδρος ήταν απών, ολότελα αφοσιωμένος στο πως θα διαφύγει αλώβητος μετά το σκάνδαλο Watergate. Δεν βρισκόταν καν στην Ουάσινγκτον, αλλά στην Καλιφόρνια. Αναγκάστηκε σε παραίτηση 20 μόλις μέρες μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Ουσιαστικά, την πολιτική ασκούσε ο Dr. Η. Kissinger με τον αέρα  και το ύφος της απόλυτης ισχύος, συχνά με έναν περιττό κυνισμό και με το αντίστοιχο χιούμορ.

Αφιερωμένο εξαιρετικώς σε όλους τους Παναθηναϊκούς. Για τους βάζελους δεν θα ήταν ευκολοχώνευτο πως ένα τέτοιο παιγνίδι δινόταν σε αλλότρια έδρα και μάλιστα σε εκείνη των ερυθρόλευκων.

Σχεδόν 50 χρόνια από τα εγκαίνια της Λεωφόρου, ο σύλλογος έδινε το δεύτερο πιο σπουδαίο ματς της ιστορίας του στου Καραϊσκάκη, που μετρημένο με οπαδική ιδεολογία ήταν έτη φωτός μακριά και ασύμβατο με τη 13. Τα 35 χιλιάδες εισιτήρια όμως που κόπηκαν στο Φάληρο, σχεδόν διπλάσια από αυτά που θα έκανε στην έδρα του, ήταν ισχυρός λόγος. Το χρήμα κάμπτει ενίοτε και τις ιδεολογίες.

Μιλώντας για εισιτήρια, ένα από αυτά υπάρχει ακόμα στο αρχείο, θυμίζοντας εκείνη την νεφοσκεπή Τετάρτη, πριν μισό αιώνα. Ήμανα μέσα, όπως ελέγετο. Έσυρα τα βήματά μου, 14 χρονώνε παιδάκι, από το σταθμό του  Ηλεκτρικού της Καλλιθέας, έως εκείνο του Ν. Φάληρου και ακολούθως στη Θύρα 1, του παλιού Καραϊσκάκη.

Εκεί που πριν δυο χρόνια είχαν γίνει οι Πανευρωπαϊκοί Στίβου, εκεί που 15 μήνες αργότερα στην ντερμπαδούρα του Ο.Σ.Φ.Π. του Λάκη Πετρόπουλου με τον Π.Α.Ο. του Πάντσο έγιναν βαρβάτα επεισόδια με κερασάκι στην τούρτα το κυνηγητό του Βασίλη Κωνσταντίνου στον Τάκη Συνετόπουλο και πλήθος από  «αξιοκατάκριτους εμπτυσμούς κατ’ αλλήλων» όπως γράφτηκε με το ύφος της εποχής.

Εξομολογητικά γράφοντας οφείλω να πω ότι στεναχωρήθηκα και μάλιστα αρκετά από ότι συνέβη στο Abu Dhabi. Εξ ίσου ειλικρινά πρέπει να καταθέσω, πως, αν είχε συμβεί το ίδιο πράγμα με τους πρωταγωνιστές σε αντίθετες θέσεις δεν θα είχα στεναχωρηθεί.

Ήθελα περισσότερο το όγδοο του Lewis παρά το πρώτο του Max. Χωρίς να είμαι βέβαιος αν περιγράφω σωστά τα πράγματα, στη συνείδησή μου ο Lewis ήταν ένας πρωταγωνιστής που έδειχνε μεγαλειώδη σημάδια ωρίμανσης στην κορφή της καριέρας του, ενώ ο Max πέρα από το ταλέντο, το θάρρος και το θράσος που καταφανώς περισσεύουν, είχε εκείνη τη δίψα και τη συχνά ανεξέλεγκτη φούρια του διεκδικητή που τον έφερνε στο κάδρο, εκνευρισμένο, κακομαθημένο, αντιπαθή.

Ο Terence Malick ως δημιουργός, δεν είναι ούτε ευχάριστος, ούτε εύκολος. Ποτέ δεν ήταν. Από τo 1973 που δημιούργησε το Badlands  μέχρι τα 76 του το 2019 όταν γύρισε το «A Hidden Life - Μια κρυφή Ζωή». Ήταν και παραμένει ένας καθηγητής φιλοσοφίας, σεναριογράφος, αρθρογράφος και σκηνοθέτης που γυρίζει ξεχωριστές κινηματογραφικές παραγωγές.

Δεν θα περάσεις καλά τις τρεις ώρες που θα αφουγκραστείς τη δουλειά του. Θα σκεφτείς ότι περνάς ακόμα μια επίπονη διαδικασία ώστε να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Αν τα καταφέρεις. Έτσι λειτουργεί και το «Μια κρυφή ζωή». Σε αντίθεση με τον τίτλο, τίποτα δεν είναι κρυμμένο από τα περιεχόμενα της ταινίας. Ο Malick με το ύφος που τον έκανε γνωστό στο κινηματογραφικό πάνθεο ξεσκεπάζει, μαεστρικά όλη το γινόμενο που σπρώχνει την ανθρωπότητα στον παραλογισμό της βίας. Γινόμενο, διότι τέτοιες συνθήκες γεννιούνται μόνο από πολλαπλασιασμούς.

Μετά από ότι είχε συμβεί, καθώς έβλεπα να ανάβουν τα πυροτεχνήματα και να χρωματίζουν το μαύρο ουρανό της Jeddah, μου πέρασε η ιδέα ότι ταυτόχρονα έσβηνε το motorsport.

Η επιθυμία, η διάθεση για θέαμα με κυριότερο εργαλείο την τεχνολογία αλλάζει την μορφή των πραγμάτων στον πλανήτη και όπως με χαριτωμένη μελαγχολία θα έλεγε και ο Τζιμάκος: «..στην Νέα τάξη πραγμάτων τα πράγματα ήμαστε εμείς». Σε ένα κοινό αδηφάγο, από καιρό έτοιμο να παρακολουθεί μέσα από κλειδαρότρυπες όλα γίνονται θέαμα. Η ενημέρωση, οι εκλογές, τα σπορ, ο έρωτας, τα Χριστούγεννα, τα πάντα.

Εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’70, μετά το όπως - όπως τέλος της μεγίστης ταλαιπωρίας  των γυμνασιακών σπουδών, προετοιμαζόμενος δια την εξίσου μεγίστης ταλαιπωρίας του «ακαδημαϊκού»,  οι δύσμοιροι γονείς μου στην προσπάθειά τους να με προετοιμάσουν καλύτερα για τη περιπέτεια της ζωής, μου έφεραν δασκάλα Αγγλικής, για ιδιαίτερα μαθήματα.

Κάπως έτσι τα πρωινά έκανα ότι δούλευα στο μαγαζί, τα μεσημέρια λέγαμε τις αγγλικούρες μας με την δεσποινίς Jane, το απόγευμα έκανα ότι μελετούσα και το βράδυ έσερνα τα βήματά μου στα περί τα Εξάρχεια φροντιστήρια κάνοντας ότι πρόσεχα.

Βίωνα μια συνταγή σίγουρης αποτυχίας, μάλλον το καταλάβαινα αλλά στα 18 πρέπει να είσαι ή πολύ καλός ή πολύ χαζός για να ξέρεις τι θέλεις. Σίγουρα δεν ήμουν πολύ καλός. Κάμαμε λοιπόν μάθημα με την δεσποινίς Jane, αλλά κοίταγα το ρολόι του τοίχου, το δρόμο, φευγαλέα ίσως το μπούστο της, το διάδρομο και αφηρημένος πετούσα ποιος ξέρει που. Ήταν φανερό ότι ήμουν απών. Το ψυλλιάστηκε η δεσποινίς Jane και την επόμενη φορά άφησε τα βοκαμπούλαρι, τα γκράμαρ  και τα παρόμοια και κατέφθασε αρματωμένη.

Παρένθεση, εδώ, για κάτι που δεν ένιωσε ποτέ η Frau τάδε, ούτε το όνομα της δεν θυμάμαι, που μου δίδασκε Γερμανικά και το είχε χάσει το ματσάκι από τα αποδυτήρια. Αλλά ήταν αδύνατο να ταιριάξουμε. Εκείνη ήξερε όλα τα κομμάτια του Τζίμη Μακούλη και η ταπεινότητά μου κυμαινόταν ανάμεσα σε Ten Years After και Crosby Stills Nash & Young. Τι είδους συνεννόηση να βρίσκαμε; Στο πυρ το εξώτερο τα Deutsch für Ausländer, τα starke verben και ο Τζίμης Μακούλης.

Ήρθε λοιπόν η δεσποινίς Jane και κάνει έτσι και βγάζει από το ταγάρι της το Rolling Stone. Έκτοτε παίζαμε το μονόπρακτο το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Ίσως να μην έμαθα καλά Αγγλικά, αλλά τουλάχιστον περνούσα καλά εκείνες τις ώρες. Κι εκείνη καλύτερα, θαρρώ.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά, καθώς άκουγα την επικείμενη έκδοση του Rolling Stone Greece. Τo είπε και ο Πετρίδης στις 4 με 5 μοιραία ψήθηκα, που λένε και οι νεολαίοι. Χωρίς κομπασμό και δίχως υπερβολή έχω φυλάξει και αρχειοθετήσει εκατοντάδες περιοδικών. Tον 20ό αιώνα κατέθεσα μικρές περιουσίες στον περιοδικό Τύπο, συνήθεια από την οποία προοδευτικά απομακρύνθηκα, στον 21ο. Ήρθε και το διαδίκτυο και τα περιοδικά γονάτισαν. Το καταθέτω με πίκρα διότι άθελά μου συνέβαλα σε αυτό. Σε κάποιο βαθμό όμως ευθύνονται και τα περιοδικά. Ελάχιστα κινούνται αυτόνομα στα περίπτερα και ίσως ακόμα λιγότερα κρατούν κάποιο επίπεδο.