Όπερ μεθερμηνευόμενος ο όρος εις την ελληνικήν, σημαίνει ένα σύνολο από ρούχα που φοριούνται για συγκεκριμένη δραστηριότητα ή σκοπό. Σε μια πολύ επίσημη πρόσκληση, π.χ., ένα tuxedo, σμόκιν εις την ελληνικήν, σχεδόν επιβάλλεται. Υπάρχουν και περιπτώσεις όπου μια ορισμένη περιβολή επιβάλλεται αυστηρά. Μια από αυτές, είναι οι  αγώνες αυτοκινήτων όπου οι συμμετέχοντες, ακόμα και σε τοπικούς αγώνες εθνικού επιπέδου, είναι υποχρεωμένοι να φορούν άφλεκτες φόρμες, συγκεκριμένων προδιαγραφών.

Δεν ήταν έτσι πάντα. Από τους οδηγούς κινούμενες, διαφημιστικές πλατφόρμες της σήμερον, με δεκάδες χορηγούς πάνω στην παρδαλή, συχνά καλόγουστη φόρμα, αν ρυθμίσουμε το ρολόι του χρόνου λίγο πίσω, θα φθάσουμε στους οδηγούς που συμμετείχαν με ρούχα της καθημερινότητας. Ενίοτε μάλιστα με ένα τσιγαράκι, ανάμεσα σε δείκτη και μέσο, όπως ο Achim Warmbold στον τεχνικό έλεγχο του 21ου Δ.Ρ.Α.

Για προϊόντα καπνού σήμερα ούτε λόγος, καθότι είναι τουλάχιστον απρεπές ως δημόσια εικόνα. Για το σήμερα, μας δίνει μια ιδέα και η απαστράπτουσα εικόνα του Andreas Mikkelsen. Ο Γερμανός Warmbold και ο Νορβηγός Mikkelsen, πέρα από τη συγκεκριμένη χορευτική κίνηση των χεριών τους, έχουν ένα κοινό σημείο. Το ράλυ της Πολωνίας. Το έχουν κερδίσει και οι δυο. Ο πρώτος το 1973 ανάμεσα στους δυο αγώνες του παγκοσμίου πρωταθλήματος που έχει νικήσει, ο δεύτερος το 2016 ανάμεσα στις τρείς, μέχρι τώρα, νίκες του.

Μιλώντας όμως για αγωνιστικό ρουχισμό, ας δούμε μερικές άγνωστες ή ξεχασμένες εικόνες από την δεκαετία του ’70, τόσο από το Δ.Ρ.Α., όσο και από ημεδαπούς εθνικούς αγώνες.

Δυο ολότελα διαφορετικές προσωπικότητες αποχώρησαν από τα εγκόσμια μέσα στον φετινό Φεβρουάριο. Διαφορετική εθνικότητα, ηλικία, καταγωγή, επάγγελμα, φύλο, γένος, γλώσσα κι όμως τους συνέδεσε ένα κοινό στοιχείο μέσα στη ζωή τους αλλά και η διαφορά ωρών που εγκατέλειψαν τον μάταιο κόσμο μας.

Ήταν η Lee Bouvier και ο Bruno Granz. Η πρώτη γεννημένη στην Ν. Υόρκη τον Μάρτιο του ’33, ο δεύτερος στη Ζυρίχη επίσης  Μάρτιο του ’41. Το κοινό τους γνώρισμα ήταν ότι για κάποιους μήνες ασκούσαν την ίδια δραστηριότητα. Του ηθοποιού. H Lee γρήγορα απομακρύνθηκε από αυτή την ιδιότητα, ο Bruno αποδείχτηκε η πιο αναγνωρίσιμη μορφή Γερμανόφωνου ηθοποιού. Ωστόσο, στην υπόλοιπη ζωή τους υποδύθηκαν ολοκληρωτικά διαφορετικούς ρόλους.

Την επόμενο απόγευμα του φετινού Σουηδικού ράλυ, έτυχε να δω μια Σουηδική κινηματογραφική παραγωγή. Kέντρισε το ενδιαφέρον μου και ταυτόχρονα ανακάλεσε από την μνήμη περιστατικό για την μενταλιτέ αυτού του Σκανδιναβικού λαού. Έτσι πλέχτηκαν όλα μαζί, σε ένα διαφορετικό, βόρειο σύνολο.

Όπου η ταινία με τίτλο "A Man Called Ove", πραγματεύεται την συμπεριφορά ενός ηλικιωμένου Σουηδού που εν πρώτοις εμφανίζεται σφόδρα αντιπαθής.

Καθώς ξετυλίγεται όμως το παρελθόν του, που προβάλλεται μέσα στο παρόν, αφενός κατανοούμε τα αίτια της συμπεριφοράς του, αφετέρου έρχεται το ίδιο περιβάλλον, ο ίδιος περίγυρος που τον κάνει αντιπαθή, να τον μαλακώσει.

Ως σενάριο είναι κάπως αισιόδοξα αφελές, με την λογική ότι εμπειρίες μιας ολόκληρης ζωής δύσκολα αναιρούνται.

Ιδεολογίες που υπηρετήθηκαν πιστά για δεκαετίες δεν είναι εύκολο να ανατραπούν.

Ειδικά αν έχουν να κάνουν με έναν, έστω, καθαρό πατριωτισμό, που ενίοτε αγγίζει κάποιον ευγενή εθνικισμό, ή ακόμα μια συστολή απέναντι στην ομοφυλοφιλία που μπορεί, ακραία, να μεταφραστεί και ως ομοφοβία.

Να θυμηθούμε και μια παράλληλη σύλληψη, το Gran Torino του C. Eastwood μια αμερικανική βερσιόν, πάνω στο ίδιο περίπου πλαίσιο.

O Ove με την καθολική βοήθεια αλλά και την έντονη, συχνά παρεμβατική, παρουσία των ανθρώπων της γειτονιάς του, μεταβάλλεται.

Οι εικόνες που έρχονταν από την, όχι τόσο παγωμένη, Σουηδία συντείνουν στην  πετυχημένη, καθώς φαίνεται, απόπειρα της εφουανοποίησης του παγκόσμιου πρωταθλήματος ράλυ. Ο όρος εννοεί, ό,τι ο θεσμός οδεύει σε ένα εντυπωσιακά θεαματικό πακέτο  εξωστρέφειας και έντονης εμπορικής εξάπλωσης, στα πρότυπα της F1.

Tο πλήρωμα από την Εσθονία, έφερε το Γιαπωνέζικο αυτοκίνητο, που φτιάχνεται στην Ευρώπη υπό τις οδηγίες του Φινλανδού επικεφαλής, στο κατηφορικό τμήμα της ράμπας του τερματισμού ώστε να δημιουργηθεί καλύτερο πεδίο για τις κάμερες και γύρω του συντάχθηκε το σύνολο, σχεδόν, της πολυπληθούς ομάδας, περισσότερα από 60 άτομα. Ακολούθως ξεκίνησε το πανηγύρι της νίκης υπό τους ήχους του Rock the night των Europe.

Ο ένας γεννήθηκε στις 7 Ιουνίου του ’75, μέσα σε ένα καθεστώς φτώχιας με Φ κεφαλαίο, σε ένα γκέτο στα προάστια του Hampton της Virginia, από 15χρονη μάνα και απόντα πατέρα.

Ολόγος για τον Allen Ezail Iverson.

Ο άλλος σχεδόν 10 χρόνια αργότερα. Στις 7 του Γενάρη του '85. Πατέρας μαύρος, μητέρα λευκή, αυτό που στα σπανιόλικα αποκαλείται Cholo ή στα Ελληνικά μιγάς.

Ήταν ο Lewis Carl Davidson Hamilton.

Τι κοινό μπορεί να τους συνδέει;

O Κινηματογράφος ως ιστορικό εργαλείο, στην υπηρεσία της Τέχνης αλλά και της έρευνας. Δυο παραγωγές που μας προσφέρουν δυο διαφορετικές προσεγγίσεις, για δυο διαφορετικά θέματα από την ίδια χρονική περίοδο.

Ο κοινός χρόνος, συνδυάζεται πάνω στην ίδια βάση. Στο ναζιστικό καθεστώς που για μια δωδεκαετία στοίχισε τα πάνδεινα στον ανθρώπινο πολιτισμό.

Λίγες εικόνες και μερικά λόγια για τον Στέφανο, που την πρώτη Κυριακή του φετινού Φλεβάρη, μας εγκατέλειψε.

Έτσι, προκειμένου να μνημονευτεί όχι μόνον αυτός ο καλοσυνάτος, μεγαλόθυμος, ευγενής άνθρωπος, αλλά για να θυμηθούμε και το πλαίσιο του, μια ολάκερη εποχή, που ολοένα εξατμίζεται, μπροστά σε ένα παρόν που φαντάζει άχαρο.

Κοντά στο 45λεπτο, και ενώ ο θεατής έχει ήδη εισπράξει μια γερή δόση σαγήνης από τον μονόλογο και την εκθαμβωτική επί σκηνής παρουσία του, ακούγεται, έτσι, μέσα στο ρέον κείμενο, σαν κομμάτι του αναπόσπαστο, η φράση: «κορίτσια, βγάλτε καμιά ρακούλα».

Ταυτόχρονα, αλλάζει  ο φωτισμός και βγαίνουν τα κορίτσια, με έναν παλιό αλουμινένιο δίσκο του καφενείου από αυτούς με τις τρείς αντηρίδες και τη λαβή από πάνω, μοιράζουν τις ρακές, γρήγορα αποχωρούν, να κράτησε όλο αυτό 2-3 λεπτά, έτσι σαν ένα πολύ σύντομο διάλειμμα και ο καλλιτέχνης επιστρέφει στην ερμηνεία του.

Αν ισχύει η άποψη ότι η Τέχνη απαιτεί τις πιο έντονες οδύνες προκειμένου να έρθει στη ζωή, ο Μάρκος Βαμβακάρης αποτελεί ένα από τα πιο ηχηρά και πονεμένα παραδείγματα.  Τέτοια μέρα, σαν την σημερινή, πριν 47 χρόνια, εγκατέλειψε τα εγκόσμια. Τα σχεδόν 67 χρόνια που πέρασε επίγεια ήταν αντισυμβατικά, περιθωριακά και βασανισμένα.

Η περίπτωσή του είναι σπάνια. Υπήρξε αυτοδίδακτος στιχουργός, μουσικός, ερμηνευτής. Το στίγμα που άφησε μέσα από την Τέχνη του, παραμένει επίκαιρο, αληθινό, άλλοτε σκληρό, ενίοτε σαρκαστικό και θα έτσι θα παραμείνει στο διηνεκές. Διότι οι εποχές μπορεί να αλλάζουν, οι συνήθειες παρομοίως, αλλά ο άνθρωπος παραμένει ίδιος απαράλλαχτος, με τις ίδιες επιθυμίες, τις ίδιες ανασφάλειες.

Τα 58 του χρόνια έκλεισε, χθες, ο Σάββας Κωφίδης. Μια ιδιαίτερη, περίπτωση ανθρώπου. Πορεύτηκε και πορεύεται πάνω σε πολύ σπάνιους συνδυασμούς δραστηριοτήτων. Αυτό δε, που κάνει έτι περαιτέρω σπάνια την περίπτωσή του, δεν είναι μόνον το τι, αλλά και το πως το κάνει.

Γεννήθηκε το ’61 στην Άλμα Άτα, τότε που η πόλη ήταν η πρωτεύουσα της  Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας του Καζακστάν. Με ποντιακή καταγωγή και προγόνους που γνώρισαν τους σταλινικούς εκτοπισμούς από την μητρική γη. Στην ηλικία των έξι ετών, έρχεται μαζί με τους γονείς και τα τέσσερα αδέλφια του στη Θεσσαλονίκη.

Λένε ότι η απώλεια του Θανάτου γίνεται ολοκληρωτική σαν ξεχάσουμε τον εκλιπόντα, καθώς, η φυσική απουσία για κάποιον που αγαπάς και ξέρεις ότι δεν θα ξαναδείς, έρχεται να αναπληρωθεί μέσα από τις μνήμες. Έτσι, σαν μια διαρκή πνευματική ανάσταση.

^{Μαίος '62. Με την Έρα.}

Ως εκ τούτου, δεν γράφω αντίο, που ερμηνεύεται ως χωρισμός, αλλά γειά σου Στέφανε με την έννοια του ότι οι αναμνήσεις θα σε κρατάνε ανάμεσα μας, στο όσο και να είναι αυτό, το απροσδιόριστο χρονικό διάστημα που θα βρισκόμαστε, εμείς, ζωντανοί στις αυλές του μάταιου κόσμου μας.

Με κάτι σαν τοποθέτηση, για την ευρύτερη έννοια και χρήση του διαδικτύου και των εφαρμογών του, είχε να κάνει η αμέσως προηγούμενη, περί διαδικτύου, ανάρτηση. Εξειδικεύοντας αρκετά το θέμα, η παρούσα, έχει να κάνει με το λόγο ύπαρξης και το ύφος του παρόντος ιστότοπου, καθώς πριν δυο μέρες πέρασε στο ενδέκατο χρόνο ύπαρξης και λειτουργίας του.

Είναι δέκα χρόνια και δυο μέρες, από την δεύτερη μέρα, του δεύτερου μήνα, του 2009 που ξεκίνησε τη ρότα του στους αχανείς ωκεανούς του διαδικτύου, το tellingstories.gr. Όπως γίνεται κατανοητό από το όνομα του, αρέσκεται σε ιστορίες. Είναι ένα αφηγηματικό, εσωστρεφές, σπάνια ειδησεογραφικό site που συχνά έλκεται από το παρελθόν.