Η βία είναι μία. Ενιαία και αδιαχώριστη. Δεν υπάρχει καλή ή κακή. Ούτε δικαιολογημένη ή αδικαιολόγητη. Είναι βία. Είτε το χαστούκι συνέτισης από τον γονιό προς το παιδί, είτε ένα λιντσάρισμα στους δρόμους, είναι βία. Αυτό που αλλάζει είναι η κλίμακα και η ένταση. Ας μην λησμονούμε δε, ότι η βία γεννά μόνον βία. Περισσότερη βία.

Τα γράφω όλα τούτα, με αφορμή το περιστατικό που συνέβη οδό Γλάδστωνος και τον θάνατο του φερόμενου ως επίδοξου ληστή. Η είδηση, κατά πως φαίνεται, είναι, ότι ο Ζακ, εξαρτημένος, οροθετικός και όχι στρέιτ, γνωστή περσόνα της LGBT κοινότητας, μπουκάρισε, λένε, με μαχαίρι σε κοσμηματοπωλείο προκειμένου να ληστέψει.

Ο καταστηματάρχης είχε πάει να πάρει εφημερίδα, το κατάστημα ήταν άδειο, μα ο Ζακ με κάποιο τρόπο εγκλωβίζεται. Ακολούθως, τον παραλαμβάνουν πολίτες, μεταξύ αυτών και ο καταστηματάρχης, δέχεται κλωτσιές στο κεφάλι, τον λιντσάρουν δηλαδή και εκπνέει.  Αυτά αποτυπώνονται και σε βίντεο, οπότε λίγη από αμφισβήτηση μπορούν να δεχτούν.

Υπάρχουν δυο - τρία πρόσωπα, που όταν κάνουν τον σύγχρονο, πανταχού παρόντα, σατανά να κουδουνίζει, υπάρχει η έντονη υποψία ότι θα ανακοινώσουν κάτι δυσάρεστο. Έναν θάνατο. Δεν μπορεί να συμβεί και διαφορετικά όμως.

Εννοείται ότι o θάνατος δεν είναι απoκλειστικά και μόνον δυσάρεστος. Κάποιες φορές είναι και λυτρωτικός.

Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα. Είναι, ότι κάπως έτσι ήρθε η είδηση της αποχώρησης από τα εγκόσμια του Δημήτρη Γεωργίτση. Μίμη για τους φίλους του. «Θωρ» για τους συναγωνιζόμενους της κλάσης του. Της κλάσης του ’60.

Μια μικρή σειρά από εικόνες (όλες από το αρχείο των Φ.Φ./Γ.Κ.) και αντίστοιχες ιστορίες θα μας φέρουν πιο κοντά στον Μίμη και σε εκείνη την εποχή. Έτσι, σαν ένα καλό κατευόδιο.

Εδώ, τον Μάιο του '67 και τον νυκτερινό τερματισμό του ΙΕ΄Δ.Ρ.Α. Λίγες στιγμές μετά την πτώση της καρώ σημαίας στην Δον. Αρεοπαγίτου, συνοδηγός τότε στο λευκό Kadett του Τζώνυ.

Και τώρα, που άλλος ένας Αύγουστος γλίστρησε στις σκιές του παρελθόντος,

ας θυμηθούμε τι ξακουστό συνέβη, σε κάποιους άλλους, περασμένους.

Τα θετικά για την ομορφιά και την ελευθεριότητα των θερινών κινηματογράφων αναφέρθηκαν στο πρώτο μέρος, πριν δυο μέρες. Στα απέναντι, στα αρνητικά, ας συμπεριλάβουμε τα ίδια τα θετικά, από μια άλλη μεριά ειδομένα.

Διότι αν π.χ. δεν είσαι καπνιστής και το αεράκι σου φέρνει τον καπνό του γκράντε φουμαδόρες, συστημένο κατευθείαν στα ρουθούνια σου, δεν θα σου αρέσει. Αν πάλι ο κύριος που κάθεται μπροστά σου έχει πλακωθεί στα σουβλάκια και στις μπύρες και κουνιέται τρώγωντας, πάλι δεν θα σε κάνει ευτυχισμένο. Ούτε αν βλέπεις την οθόνη πίσω από τους ατμούς του μακαρίως ατμίζοντα δυο θέσεις μπροστά σου.

Τέλος, όταν περάσει απ' έξω κάνα πιτσιρίκι με ελεύθερες τις εξατμίσεις στην σούπερ πάπια του, ή κανά καγκούρι με τίποτα σερνάμενα γιαπωνέζικα, εννοείται ότι θα σε ενοχλήσει, αλλά έτσι είναι αυτά. Αμφίβολο, τέλος το συναίσθημα, όπου στην παρακείμενη ψησταριά έχουν μαζευτεί οι οπαδοί για τα Ευρωπαϊκά προκριματικά των Ελληνικών ομάδων και όταν ο βόρειος ή ο νότιος δικέφαλος ή ο γαύρος βάλουν το τόπι στο πλεκτό και σείεται το σύμπαν, από ουρανομήκεις πανηγυρισμούς.

Τέλος πάντων έτσι είναι αυτά και πάμε στο Μέρος βού και τελευταίον, για το τι χαζέψαμε, τούτο το καλοκαίρι, το οποίο για κάποιους δεν έχει ακόμα τελειώσει.

Οι θερινοί κινηματογράφοι αποτελούν μια συνθήκη που δείχνει να χαροπαλεύει, απέναντι  στις πολυαίθουσες, οι οποίες μπορεί να επαίρονται για ανέσεις,  πολυτέλειες, ήχους χάι έντ, κλιματισμούς και τα ρέστα, αλλά δεν είναι παρά κλουβιά. Ασε που είναι ενοχλητικό, οτι οι μενονομένοι αιθουσάρχες τείνουν να σβήσουν μπροστά στα μεγάλα σχήματα. Oτι συμβαίνει δηλαδή σε όλη την κλίμακα της και ελεύθερης οικονομίας αποκαλούμενης. Για να απαντηθεί έμεσα δηλαδή το πόσο ελεύθερη είναι.

Οι θερινοί είναι λυτρωτικοί. Απλώνεις την αρίδα στο εμπρόσθιο άδειο κάθισμα, οι φουμαδόροι το φουντώνουν, οι πότες πίνουν, οι πεινάλες καταβροχθίζουν. Κάθεσαι όπου γουστάρεις, ρίχνεις καμιά ματιά στα γύρω μπαλκόνια. Πάνω απ' όλα  δέχεσαι και τις συνεχείς επιθέσεις από νυχτολούλουδα και  γιασεμιά. Κι όταν φεύγεις μετά τα μεσάνυχτα, στην άδεια πόλη, ή στην ήσυχη επαρχία, έχεις ακόμα τις σκέψεις της πλοκής, την ώρα που σε δροσίζει η ελευθερία του δίτροχου.

Ολα τα προαναφερθέντα ανήκουν στην όμορφη ιδιαιτερότητα του θερινού κινηματογράφου. Υπάρχουν όμως και κάποια μεονεκτήματα που θα αναφερθούν στο δεύτερο μέρος, 48 ώρες αργότερα.

Ελλάδα, λοιπόν,  όπου ακόμα επιβιώνουν Θερινές κινηματογραφικές ιστορίες. Μια σύντομη αναφορά για όσες ταινίες χάρηκα φέτος, κάτω από τον ουρανό που μπορεί να μην ήταν μονίμως έναστρος, αλλά ήταν πάντα καλοκαιρινός, αισιόδοξος, ή έστω σε έσπρωχνε να ξεχάσεις την βαναυσότητα των καιρών.

Αυτός ο Σκίρων ήταν πολύ παλιόπαιδο. Βίαιος, εκδικητικός και παράλογος. Για αυτό και επήγε το ξαδερφάκι του ο Θησέας και τον ξεπάστρεψε. Το ‘χε παρακάνει ο Σκίρων. Ανεξέλεγκτος. Βασάνιζε τον κόσμο, όσους δηλαδή έφταναν σε αυτόν, αν κατάφερναν να περάσουν από τον άλλο τον ανισόρροπο στο Χαϊδάρι, τον Προκρούστη.

Έτσι μας τα μάθανε στο σχολειό  για την Κακιά Σκάλα και τις Σκιρωνίδες πέτρες. Ωραίοι οι αρχαίοι υμών. Τα είχαν ταιριάξει όμορφα. Μετά ο κοσμάκις πίστεψε άλλα και μοιραία μπερδεύτηκε τα μάλα. Κατέφθασαν απανταχού, σχεδόν, στη γη οι μονοθεϊσμοί. Τέλος πάντων το θέμα μας δεν είναι αυτό, είναι η Κακιά Σκάλα, το πεδίο δράσης του Σκίρωνα.

Αυτός, που διαχέεται ως υδράργυρος, γνωστός και ως Q, συνεχίζοντας την παράδοση, μου πέρασε μια ακόμα έκδοση Ιταλού συγγραφέα, εν μέσω του θέρους. Άγνωστος, εις εμέ, ο δημιουργός, εξίσου άγνωστο και το περιεχόμενο με τίτλο: Τα οκτώ βουνά.

Οκτώ νύκτες αργότερα, γυρίζοντας την 291η και τελευταία σελίδα του δημιουργού, ο οποίος στο προλογικό σημείωμα στο «αυτί» του βιβλίου, εικονίζεται έχοντας κάτι από το βλέμμα του Colin Farell, δεν μπορώ να πως ότι τον γνώρισα, οφείλω όμως να καταθέσω ότι το μυθιστόρημά του ήταν συναρπαστικό. Και ανθρώπινο. Και ανατομικό. Και πλήρες.

Απλό στη σύλληψη, ολίγον αυτοβιογραφικό υποθέτω, περίτεχνο στην εκτέλεση, εξαιρετικό στο σύνολο του.

Δυο παιδιά από δυο ολότελα διαφορετικές οικογένειες, έχουν κοινό τόπο το βουνό. Μαζί και λίκνο. Ταυτόχρονα το ίδιο βουνό αποτελεί πλατφόρμα επικοινωνίας ανάμεσα στις δυο γενιές. Ανάμεσα στο παιδί και στον πατέρα. Μέχρι που η εφηβεία, έρχεται να το τελειώσει και αυτό.

Οι δρόμοι τους χωρίζουν, με ότι στέκεται ανάμεσα σε ένα παιδί της πόλης και σε ένα παιδί του βουνού. Με ότι στέκεται ανάμεσα σε έναν πατέρα και σε ένα αγόρι που γίνεται έφηβος. Όχι και πολύ ομαλά, όλα αυτά. Δεν είναι και η πιο εύκολη διαδικασία.

Είναι η ίδια η ζωή που έρχεται να ανατρέψει, που έρχεται να προσπεράσει ότι ξέραμε. Αυτό είναι το πλαίσιο που στήνει την πλοκή του ο P.C.

Η διαβόητη κοινή γνώμη είναι μια ερωμένη που οι πολιτικοί την επιθυμούν φανατικά. Στο κυνήγι της, επιστρατεύουν κάθε δυνατό μέσο. Ένα από τα κυρίαρχα μέσα είναι ο Τύπος. Πολιτική, πολιτικοί και Τύπος βρίσκονται άλλοτε σε αντιπαλότητα, άλλοτε σε συμμαχία. Υπάρχουν πολιτικοί που άλλαξαν παράταξη, υπάρχει Τύπος που άλλαξε συμπάθειες.

Υπάρχουν συμφέροντα, ανασφάλειες. Πάντα με τον ίδιο στόχο. Την κοινή γνώμη. Διότι αυτή θα καταβάλει το τίμημα της αγοράς του έντυπου Τύπου, ή το κλικ στον ηλεκτρονικό, διότι αυτή θα κληθεί, όποτε κληθεί, να δώσει τις ψήφους της.

Δεν είναι απλώς χρήσιμη. Είναι απαραίτητη και στο κυνήγι της σαγήνης της, γίνονται τα πάντα. Τα θυμήθηκα όλα τούτα χαζεύοντας για λίγο πάλι το «Τhe Post». Εκτιμώντας τι σημαίνει ρεπορτάζ, τι εννοούμε ως δημοσιογραφία, ή το ρόλο του διευθυντή και ασφαλώς πως εννοείται η παρουσία του εκδότη.

Αναφέρομαι στη γνωστή ιστορία της πρώτης δοκιμασίας της Washington Post, για το θέμα της δημοσίευσης μελέτης περί του πολέμου στην Ινδοκίνα, ευρύτερα γνωστό ως Pentagon papers . Το ΄71 αυτό, πριν, η εφημερίδα, ξεσκεπάσει το σκάνδαλο Watergate, το οποίο ως γνωρίζουμε ήταν εκείνο που οδήγησε τον πρώτο και τον τελευταίο, μέχρι στιγμής, πρόεδρο των Η.Π.Α., σε παραίτηση.

Ενδιαφέρουσα η είδηση από την πρωτεύουσα της Τοσκάνης. Την  πατρίδα της Αναγέννησης. Την Φλωρεντία. Ο Δήμος της πόλης αποφάσισε να απαγορέψει στους τουρίστες να τρώνε στα πεζοδρόμια και μπροστά από τις εισόδους των καταστημάτων.

^{Φλωρεντία. Πιάτσα ντε λα σινιόρα. Οκτώβριος  του '12.}

Το πλήθος των επισκεπτών που ξεπερνά πλέον κάθε υποδομή, μοιραία αναγκάζει  αρκετούς από αυτούς να τρώνε κάτι στο όρθιο. Λογικό, ανθρώπινο από την μια. Ενοχλητικό από την άλλη, όπως για τον ιδιοκτήτη καταστήματος δερμάτινων ειδών και μιας οικογένειας τουριστών που έτρωγαν μπροστά στο μαγαζί του. Η διαμάχη τους κατέληξε σε καυγά και ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι του Δημάρχου Dario Nardella ο οποίος εξέδωσε το σχετικό απαγορευτικό.

Ο εξέχων μήνας της ανάπαυσης, των διακοπών. Επίσης της ραστώνης και ας μην λησμονούμε τα μπάνια του λαού. Μια  μικρά ανάπαυλα από το καθημερινό τρελάδικο που πολλές φορές περνά και αυτή τα σύνορα του λογικού.

Δεκατέσσαρες εικόνες που γίνονται μικρές αφηγήσεις από τον φετινό, και όχι άμοιρο προβλημάτων, Αύγουστο.

To 1978, το GP της Μonza, συνέπιπτε χρονικά με το Γ’ ράλυ Χαλικιδικής (9 – 11 Σεπτεμβρίου). Η έδρα του Ελληνικού αγώνα που προσμετρούσε και στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, βρισκόταν στο ξενοδοχείο Κασσάνδρα palace. Το ράλυ είχε δυο σκέλη, νυκτερινά. Σαββάτο προς Κυριακή και Κυριακή προς Δευτέρα.

^{Αριστερά το Ελληνικό πλήρωμα και δεξιά οι Ιταλοί νικητές.}

Κυριακή μεσημέρι λοιπόν, με τον αγώνα να έχει κριθεί σε μεγάλο βαθμό, καθώς ο 27χρονος Tony Carello με Stratos, είχε φτιάξει μια διαφορά ασφαλείας από την Stratos του 34χρονου Έλληνα πρωταθλητή «Σιρόκο», οι περισσότεροι αγωνιζόμενοι έχουν συγκεντρωθεί στο καθιστικό του ξενοδοχείου.

Δυο σημαντικά έργα Τέχνης εκλάπησαν από τα μουσεία όπου εκτίθονταν. Και τα δυο τον Αύγουστο. Και τα δυο, βρέθηκαν, ανακτήθηκαν μετά από δυο χρόνια. Κυοφορείται η άποψη, ότι οι κλοπές τους τα κατέστησαν ακόμα πιο δημοφιλή.

Σχεδόν ένας αιώνας χωρίζει τα δυο περιστατικά. Η, χρονικά, πρώτη αφορά την περίφημη Mona Lisa. Ήταν Δευτέρα 21 Αυγούστου του 1911, όταν ο 19χρονος, μικρός το δέμας Βερονέζος, Vincenzo Peruggia,  παρείσφρησε μέσα στο μουσείο του Λούβρου φορώντας την λευκή ποδιά των εργαζομένων. Πρώην εργαζόμενος εκεί, ήξερε αρκετά, έτσι, περίμενε, σύμφωνα με την κατάθεσή του, να αδειάσει η αίθουσα Salon Carré, όπου το δημιούργημα του da Vinci ήταν αναρτημένο.