Τις παλιότερες εποχές, τέτοιες μέρες, εκεί που άνοιξη παρέδιδε στο καλοκαίρι ολοκληρωνόταν το Δ.Ρ.Α. σηματοδοτώντας και μια παύση των πρωταθληματικών ράλυ μέχρι το Φθινοπωρινό για τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 ή το Χαλκιδικής τη δεκαετία του ’70.
Κοινοτοπία να αναφερθεί η σημαντικότητα του Δ.Ρ.Α. όχι μόνο για την επίδρασή του στο ημεδαπό μότορσπορ αλλά και για τη θέση του στο παγκόσμιο χώρο. Μια σημαντικότητα που κάλυπτε όλους όσοι ήσαν, κατά οποιοδήποτε τρόπο, εμπλεκόμενοι.
Από τα μικρά αγόρια της επαρχίας που έβλεπαν θαυμαστές κατασκευές να σηκώνουν σκόνη στο απόμακρο χωριό τους, που μπορεί να μην είχε ακόμα ηλεκτρικό ρεύμα, έως τον άνακτα ή τον πρόεδρο της κυβέρνησης που έκαναν τον κόπο να ανέβουν στο λόφο του Φιλοπάππου ώστε να τελέσουν την απονομή, σε ένα ολότελα διαφορετικό κλίμα από εκείνο της περιφέρειας, της επαρχίας.
|
Read more...
|
Σαν σήμερα πριν 53 χρόνια ξεκινούσαν οι εκδηλώσεις για το ΙΕ΄Δ.Ρ.Α. Μόλις πέντε εβδομάδες μετά το πραξικόπημα και την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας. Το περιοδικό «Βολάν» εκδίδει ένα τετρασέλιδο φυλλάδιο με τις συμμετοχές, το ωράριο του αγώνα, τις ειδικές διαδρομές και έναν «ιδιόχειρο χαιρετισμό του υπουργού προεδρίας κ. Γεωργίου Παπαδοπούλου προς τους Έλληνας και ξένους αγωνιστάς»
Το οπισθόφυλλο ήταν καταχώρηση της αντιπροσωπείας της Ν.S.U. με εικόνες των ΤΤ και των Spider που θα συμμετείχαν στον αγώνα. Το εξώφυλλο ήταν έγχρωμο. Δέσποζε η εικόνα του Κων/νου, τότε βασιλέα των Ελλήνων, μαζί με τις ευχές για τον νεογέννητο διάδοχο Παύλο.
Η ηγεσία της Ε.Λ.Π.Α., κατά πως αναφέρει στο βιβλίο του «Ειδική μου διαδρομή» ο Σαράντης Αποστολίδης, αποφάσισε να γίνει ο αγώνας για δύο λόγους. Ό πρώτος ήταν η ιστορία της Ε.Λ.Π.Α. ώστε να μην φανεί ασυνεπής. Ο δεύτερος ήταν οι συνέπειες μιας άρνησης της διεξαγωγής που προφανώς θα ερμηνευόταν ως πράξη αντίστασης. Παρ’ όλα τα προβλήματα ο αγώνας έγινε και οργανωτικά τα πήγε ως συνήθως πολύ καλά.
Μολοντούτο η δικτατορία έφερε μια δραματική μείωση των αλλοδαπών πληρωμάτων Από τις 60 αλλοδαπές συμμετοχές που ξεκίνησαν το ’66, πέσαμε στις 31 το ’67, στις 19 το ’69, στις 20 το ’69, στις 36 το ’70 και στις 40 το ’71.
Αγωνιστικά, το ‘67, σήμανε επιτέλους η ώρα της B.M.C. Μετά τις ατυχίες και τους αποκλεισμούς οι τρεις οδηγοί δεν άφησαν κανένα περιθώριο. Οι Τimo Makinen – Paul Easter, Pady Hopkirk - R. Grelin, Rauno Aaltonen - Henry Liddon, οι σωματοφύλακες του αγωνιστικού τμήματος της B.M.C. καταλάβαιναν ότι ήταν η τελευταία χρονιά που θα μπορούσαν να νικήσουν στην Ελλάδα. Ο συναγωνισμός τις επόμενες χρονιές δεν θα τους το επέτρεπε.
|
Read more...
|
Η είδηση της παραμονής του Δ.Ρ.Α. έξω από το καλεντάρι του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος και για το 2020, θορύβησε το χώρο. Μοιραία τα βέλη θα στραφούν κατά της Ομοσπονδίας και η κριτική θα κορυφωθεί. Στο ερώτημα αν είναι υπεύθυνη, η απάντηση είναι καταφατική. Όχι γιατί το έχασε. Αλλά γιατί το προσπάθησε. Ας γίνει πιο σαφές το νόημα με το παρακάτω κείμενο, μαζί με μια μικρή συλλογή από εικόνες του παρελθόντος.
Μάιος ’76. Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Εκκίνηση 23ου Δ.Ρ.Α. Ο πληρέστερος Έλλην ράλυμαν, Τάσος «Σιρόκο» Λιβιεράτος, με το αγαπημένο αγωνιστικό του outifit, μπεζ κοτλέ πανταλόνι, γαλάζιο υποκάμισο, συνομιλεί με τον J. Jaubert, συνοδηγό του J. Ragniotti. Στο πλάνο δεσπόζει η επιβλητική μορφή της Α310, στα χρώματα της τσιγγάνας.
Προηγήθηκε το γαλλικό πλήρωμα, μετά την εγκατάλειψη των τριών Stratos, εκείνη τη χρονιά, αλλά το Ακρόπολις φάνηκε σκληρότερο από το ντελικάτο κουπέ. Αντίθετα, ο «Σιρόκο», σε ακόμα μια λαμπρή εμφάνιση, τερμάτισε, όπως και την προηγούμενη χρονιά στην εξόχως τιμητική δεύτερη θέση, υποτασσόμενος στο πελώριο ταλέντο ενός πρωταθλητή Ευρώπης, με ένα άθραυστο αυτοκίνητο. Στο συνδυασμό Harry -Sputnik- Kallstrom - 160 J. (φωτό αρχείο Φ.Φ./Γ.Κ.)
Ξεκινούμε από το εκπονηθέν δελτίου Τύπου που μας κάνει γνωστή την είδηση. Αν, αν λέμε, είχε πληκτρολογηθεί από κάποιον, τάχα γνώστη, σύμβουλο του γ.γ.α. θα ήταν λιγότερο κολακευτικό για την κυβέρνηση. Ο Σάββας Κωνσταντόπουλος του «Ελ. Κόσμου», έγραφε, επί επταετίας πιο αυστηρά για τον πρόεδρο της «εθνικής κυβερνήσεως».
Tι είναι τούτο το πράγμα; Αδικαιολόγητος λιβανωτός, απέναντι σε μια Πολιτεία, που στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι αδιάφορη και οικονομικώς τουλάχιστον αφερέγγυα, για το συγκεκριμένο θέμα. Γίνεται αντιληπτή η απόπειρα της Ομοσπονδίας να κρατήσει ισορροπίες. όπως:
|
Read more...
|
Μάιος του ’53. Πρωθυπουργός στην Ελλάδα είναι ο Αλέξανδρος Παπάγος. Εγκατέλειψε τις νομικές σπουδές προς χάριν της στρατιωτικής εκπαίδευσης στις Βρυξέλες και στην Υπρ. Αρχιστράτηγος του Στρατού Ξηράς στον πόλεμο του ’40, συνελήφθη το ’43 από τις Γερμανικές δυνάμεις Κατοχής, έκανε και ένα tour στο Dachau . Το Γενάρη του ’49, ανέλαβε την αρχηγεία του Εθνικού Στρατού στο τελικό στάδιο του Εμφυλίου. Τον Νοέμβριο του ’52, στα 69 του χρόνια, ορκίστηκε πρωθυπουργός μετά την ευρεία νίκη που πέτυχε ο Ελληνικός Συναγερμός, κόμμα που είχε ιδρύσει. Για μερικούς, είναι η Ελληνική εκδοχή του Charles de Gaulle.
Μάιος του ’18. Πρωθυπουργός είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Ο πρώτος πρόεδρος Ελληνικής κυβέρνησης, γεννημένος, μετά την μεταπολίτευση. Κνίτης στα μικρά του, πρωταγωνιστής στις καταλήψεις σχολίων επί πρωθυπουργίας Κ. Μητσοτάκη, οργανωμένος συνειδητά στην Αριστερά. Πολιτικός μηχανικός από το Μετσόβιο, ακολουθεί εξ απαλών ονύχων, δυναμική τροχιά στο πολιτικό χώρο. Μέσα στο ’15, στα 41 του χρόνια, κερδίζει δυο εκλογικές αναμετρήσεις, προχωρά σε δημοψήφισμα, το αποτέλεσμα του οποίου στην πράξη, ανατρέπει. Διανύει το τρίτο έτος της πρωθυπουργίας του, η οποία βαδίζει πάνω σε πρωτόγνωρες συνθήκες, με έντονες αμφισβητήσεις.
Αυτά τα εξηνταπέντε χρόνια, σημάδεψαν τον τόπο, σήμαναν μεγάλες αλλαγές και ανατροπές, ασφαλώς ήταν πιο ήπια, από τα προηγούμενα 65 και όπως νομοτελειακά συμβαίνει, σε αυτό το διάστημα χάθηκαν πράγματα, γεννήθηκαν άλλα. Ανάμεσά τους και το Δ.Ρ.Α. Το '53 με Ελληνικά και γαλλικά στοιχεία, αλλά και τη λέξη Ακρόπολις σε εισαγωγικά. Το '18 με επίσημο πρόγραμμα, σωρεία χορηγών και δικό του ιστότοπο.
Κλείνοντας το φετινό αφιέρωμα, μια τελευταία ματιά, στην τύχη και στην πορεία του, από το 1953 που ξεκίνησε την τροχιά του, μέχρι το 2018, που διοργανώθηκε ο τελευταίος, μέχρι στιγμής, αγώνας.
|
Read more...
|
Αμείλικτος, πανδαμάτωρ ακούμε για αυτόν και επιστημονικώς: «η ακαθόριστη κίνηση της ύπαρξης και των γεγονότων στο παρελθόν, το παρόν, και το μέλλον, θεωρούμενη ως σύνολο». Με μια λέξη ο χρόνος.
Τα θυμόμαστε όλα τούτα, κοιτώντας με νοσταλγία, μια εικόνα πενήντα έξι ετών. Ένα τρυφερό στιγμιότυπο ενός Σουηδού και μιας Βρεττανής σε ένα νεφελώδες πρωινό του Μαίου του 1963, στην Ελληνική πρωτεύουσα. (φωτό Φ.Φ./Γ.Κ.)
|
Read more...
|
Η δεκαετία του ’90, θα επέμβει ακόμα πιο δραστικά στο χώρο του WRC, και μοιραία στην μορφή του Δ.Ρ.Α. Επιχειρείται, και προοδευτικά πραγματοποιείται, η προσαρμογή των αγώνων σε τηλεοπτικό προϊόν. Αν ο θεσμός απαιτεί ολοένα και περισσότερα κεφάλαια για να επιβιώσει και να τραφεί, η τι – βι είναι πρόθυμη να βρει τον τρόπο.
Στην εικόνα (του Τ.Α.) από το 44ο, τα service park είναι μια πραγματικότητα. Στο Impreza του πρώτου Έλληνα εκείνης της χρονιάς εργάζονται επτά άτομα, του Γιώργου "Γάτου" Κατσούλα πρωταστατούντα στον εμπρός δεξι τροχό. Το πλήρωμα μόλις που διακρίνεται στο άκρο δεξιά. Καθιστός ο Γ. Αλβανός, όρθιος με τα κοντά ο Α. Βωβός.
Η προβολή. Η ρεκλάμα. Τι να σου κάνουν μερικές χιλιάδες θεατών στις ειδικές, όταν μπορεί να έχεις εκατομμύρια τηλεθεατές και πιθανούς καταναλωτές. Αυτοκίνητα, ελαστικά, λιπαντικά, καπνά, υπηρεσίες όλα τα αγαθά του καταναλωτικού κόσμου προβάλλονται και αναζητούν πελάτες. Η τηλεόραση είναι μια αχανής εμπορική πλατφόρμα, ένα σκηνικό ευκαιριών και εμπορίας τηλεοπτικού χρόνου.
|
Read more...
|
Με την είσοδο της δεκαετίας του ’80 πολλά πράγματα θα άλλαζαν. Και θα άλλαζαν πολύ γρήγορα, πολύ θεαματικά και πολύ θορυβωδώς. Δυστυχώς, στην πορεία του χρόνου οι αλλαγές αυτές, θα έφερναν και απώλειες.
Η εποχή του gr.B. σβήνει ζοφερά, στο τέλος του ’86. Έτσι εικονίζεται το 205 Τ16 των J. Kankkunen – J. Pironen, μέσα στον φημισμένο Ταρζάν στο δρόμο για την νίκη τους, στο 33ο, μα την επόμενη χρονιά, το ’87, αναδύεται η εποχή του gr.A. Εν αρχή άγονη, και άνοστη. Εδώ οι Erwin Weber - Matias Feltz με Golf, στα ανηφορικά κομμάτια, στους Βωξίτες. Στο βάθος, μόλις που διακρίνεται ο Κορινθιακός.
Δυο συντελεστές ήταν εκείνοι που έδωσαν αυτή την βίαιη ώθηση. Πλούσιες παροχές στο χώρο από γαλαντόμους χορηγούς και τεχνολογικές εφαρμογές που κόμιζαν νέα δεδομένα. Στοιχεία αρκετά να βάλουν το παγκόσμιο πρωτάθλημα σε άλλες τροχιές. Κυοφορείται και η άποψη ότι η F.I.A. θορυβημένη με την επιταχυνόμενη άνοδο της δημοτικότητας των ράλυ, έμμεσα προστάτεψε και τον κορυφαίο θεσμό της, την F1. Όλες αυτές, τις αλλαγές, τις είδαμε, τις ακούσαμε, τις ζήσαμε και στο δικό μας Δ.Ρ.Α.
|
Read more...
|
Το ΄74 ο αγώνας δεν γίνεται, υποκύπτοντας στις πιέσεις της ενεργειακής ύφεσης. Σε αυτό το χρονικό διάστημα ο τόπος ζει μια τεράστια αλλαγή και ο ελληνισμός δέχεται ένα αντίστοιχο τραύμα. Έτσι το πρώτο μεταπολιτευτικό Δ.Ρ.Α. διεξάγεται το ’75.
Με 46 αλλοδαπές συμμετοχές και 42 Ελληνικές. Με έξι ελληνικές μέσα στις δέκα πρώτες, αλλά και δέκα συνολικά μέσα στους 14 που τερμάτισαν. Καλή χρονιά για τα ελληνικά χρώματα που ευτύχησαν μετά από 20 χρόνια να δουν ελληνικό πλήρωμα στην δεύτερη θέση.
Στην πρώτη και καλύτερη βρέθηκε ο Γερμανός Walter Rohrl, στην παρθενική του νίκη στο θεσμό. Στην εικόνα από μια σύντομη στάση, έναν αστραπιαίο τεχνικό έλεγχο της Ascona, σε εκείνες τις μέρες των σφικτών απλών και των ελεύθερων service, αντικρίζουμε και την μορφή των αγώνων της εποχής. Τους ανθρώπους του συνεργείου ημίγυμνους, τον οδηγό με καμπάνες, το μηχανικό με το σταυρό στο χέρι.
Οδηγώντας πέρα από γρήγορα και έξυπνα, ο Γερμανός οδηγός, υπόδειγμα συγκροτημένου, μετρημένου και ατρόμητου χειριστή βάζει τις βάσεις μιας μεγαλειώδους καριέρας.
|
Read more...
|
Σέβεντιζ, όπως έχει καθιερωθεί στην νεοελληνική. Χωρίς να αυθαιρετήσουμε πολύ, αν ισχυριστούμε ότι για το Δ.Ρ.Α., ήταν η πιο καλή, η πιο ζουμερή, η πιο ισόρροπη δεκαετία, δεν θα έχουμε πέσει πολύ έξω και σίγουρα τούτους τους χαρακτηρισμούς, δεν μπορεί να προσελκύσει καμιά άλλη δεκαετία με περισσότερη ακρίβεια.
O Νορμανδός Jean Luc Therier στο ΙΗ΄ Δ.Ρ.Α.(1970) υπερστρέφει την Α 110, περνώντας από χωριό του νομού Ηλείας σε σφιτκή απλή (φωτό Φ.Φ./Γ.Κ) και ο Τάσος «Σιρόκο» Λιβιεράτος, με το 160 J, στο 24ο (1977) διασχίζοντας γοργά μια άδεια από τροχοφόρα αλλά γεμάτη από θεατές Καρδίτσα, στο μεγάλο κομμάτι Καλαμπάκα ΙΙ – Αθήνα (φωτό Ν.Σ.Ζ.) .
Ας δικαιολογήσουμε, λοιπόν, όλα τα παραπάνω, ανιχνεύοντας τη δεκαετία σε δύο συνέχειες, με πλούσιο αρχειακό υλικό και σχόλια.
|
Read more...
|
Με κύριο πρωταγωνιστή τον Νίκι Φιλίνη, οι Έλληνες οδηγοί είχαν δείξει την δεκαετία του ’50, ότι θα μπορούσαν να σταθούν κοντά, έως πολύ κοντά στους αλλοδαπούς, συναδέλφους τους, οι οποίοι όμως πέρα από το καλύτερο υλικό που είχαν στη διάθεσή τους, ήταν και σε ένα καθεστώς επαγγελματισμού. Πρωτόλειο μεν, αλλά σε ολότελα διαφορετικό επίπεδο από το καθαρά ερασιτεχνικό των Ελλήνων.
Το 1963, στο ΙΑ΄ Δ.Ρ.Α., ο Γιώργος Ραπτόπουλος, γεννημένος στα Σέρβια της Κοζάνης, μεγαλωμένος στις στάχτες της Κατοχής, μηχανικός στη Θεσσαλονίκη, με ένα ταπεινό F12, ένα αυτοκίνητο σαφώς υποδεέστερο όλων των Ευρωπαίων αντιπάλων του, όχι μόνο διεκδίκησε την νίκη αλλά σημείωσε μοναδικές επιδόσεις. Τεχνικά προβλήματα, τον έριξαν χαμηλά στην γενική κατάταξη, μόλις 14ος, αν και κέρδισε την πρώτη θέση μεταξύ των Ελλήνων. (φωτό: Φ.Φ/Γ.Κ.)
Μολοντούτο, η επίδοση του άφησε μια ισχυρή παρακαταθήκη. Υπήρχε το ταλέντο και η θέληση. Αν θα προσθέταμε το καλό υλικό και τη σωστή υποδομή, οι διακρίσεις δεν θα ανήκαν στην σφαίρα του απρόσιτου. Στην εικόνα κατά τη διάρκεια της νυκτερινής εκκινήσεως. Συνοδηγός σε εκείνη την προσπάθεια ο jeune premier της εποχής Ανδρέας Μπάρκουλης, το θάρρος του οποίου εξήρε ο Γιώργος.
|
Read more...
|
|
|