Άκουσα προσεκτικά το podcast του Θέμη Καίσαρη για την περίπτωση του Γιώργου Γεωργίου.  Διάβασα την άποψη του Νίκου Τζιανίδη στο «Έθνος», έριξα και μια ματιά στα υπόλοιπα, σχεδόν ομοιότυπα, κομμάτια που προσπαθούσαν κατά τον συνήθη πρόχειρο τρόπο να συλλέξουν κλικ στον ωκεανό του διαδικτύου.

Μπαίνω στο κόπο να συντάξω τις λίγες επόμενες αράδες προκειμένου να υπογραμμίσω τα εξής:

Ανώφελο να αναφερθούν εκ νέου τα στοιχεία του κρατικού υπαλλήλου, ο οποίος απεφάσισε και ανακοίνωσε δημοσίως ότι το θέμα των Γερμανικών αποζημιώσεων έχει, περίπου, λήξει. Προφανώς είναι χρήσιμος και ως εκ τούτου διατηρείται στη θέση του.

Θα ήταν ενδιαφέρον όμως, μέρες που είναι, να ανέβαινε μέχρι το Δίστομο πάνω στο λόφο Κάναλες, όπου είναι χαραγμένα τα ονόματα των 53 παιδιών, των 117 γυναικών, των 58 ανδρών που σφαγιάστηκαν από τους Γερμανούς στις 10 Ιουνίου του ‘44. Εκεί, κάτω από τον ιστό της γαλανόλευκης με το βλέμμα στραμμένο πάνω στο μάρμαρο να επαναλάμβανε ότι είπε σε τηλεοπτικό σταθμό:

«Νομίζω ότι πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά και όχι προς τα πίσω. Μιλάτε για μια υπόθεση η οποία αφορά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν την απαξιώνω, ούτε την υποβαθμίζω αλλά αυτή τη στιγμή η Ελλάδα και η Ευρώπη έχουν να αντιμετωπίσουν μείζονες προκλήσεις, που έρχονται από το μέλλον. Αν αναλωνόμαστε σε ζητήματα τα οποία αφορούν το παρελθόν, χάνουμε τη μάχη για το μέλλον».

Την επομένη της ορκωμοσίας της κυβέρνησης χάζευα τους τίτλους σε αυτό που έχει απομείνει από τον ημερήσιο Τύπο. Ούτε καν στα μανταλάκια. Στον  πάγκο αραδιασμένες, με την κάθε εφημερίδα να έχει το πολύ τρία αντίτυπα. Κυρίαρχος τίτλος για την  παραδοσιακή «Εστία»: Ανετράπη ο συσχετισμός της μεταπολιτεύσεως: Μειοψηφία η Αριστερά, πρώτη φορά από το 1981. Παραπλεύρως η ιστορική «Καθημερινή»: Βροχή τα πρόστιμα στην Μύκονο. Δυο εκατ. σε γνωστή επιχείρηση - θάβουν το τσιμέντο με άμμο στο Principote.

Μάλιστα. Το θέρος, που όπως γλυκοτραγουδηθεί «καλοκαίρι και η ζωή είναι εύκολη» (G.Gershwin – D. Heyward), αλλά και «μέσα στο νεράκι πάρε με αγκαλιά» (Νίκος Πορτοκάλογλου), είναι ante portas παρά τις διαδικασίες στο πολιτικό καμίνι. Εύστοχος ο τίτλος της Εστίας, απομένει το ερώτημα αν, η πλειοψηφούσα μέχρι τώρα Αριστερά, πέρασε κάτι πέραν της δυναμικής συνθηματικής. Αλλά εδώ χωρούν πολλά ΜΒ, οπότε πρέπει κάποτε να επιστρέψουμε.

Από τις εκλογές πληρεξουσίων για τη Δ΄ Εθνοσυνέλευση του Άργους στις 11 Ιουλίου του 1829 που ήταν η πρώτη εκλογική διαδικασία με άμεση ψηφοφορία στο νεοσύστατο τότε ελληνικό κράτος, μέχρι τις μέρες μας έχουν μεσολαβήσει 194 χρόνια και 70 εκλογικές εθνικές - βουλευτικές αναμετρήσεις. Φτάνουμε έτσι, στην ένατη μέσα στον τρέχοντα αιώνα εκλογική μάχη, την πρώτη που διεξάγεται ανήμερα Κωνσταντίνου & Ελένης. Σημαντική εορτή για την Ορθοδοξία που προσέφερε το τίτλο «Άγιος» και «Ισαπόστολος» στο Ρωμαίο αυτοκράτορα και στην μητέρα του Ελένη. Η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία αρνήθηκε κάτι παρόμοιο, με την αιτιολογία ότι ο αυτοκράτορας έδωσε εντολή να φονευτούν ο πρωτότοκος γιος του Κρίσπος και η σύζυγός του Φαύστα. Όπερ και εγένετο.

Ο προεκλογικός αγώνας ήταν βουτηγμένος στην πόλωση. Βεβαίως, δεν έχουν υπάρξει μεταπολιτευτικά εκλογές ήρεμες, γαλήνιες πάνω σε καθαρά πολιτικά και ιδεολογικά κριτήρια. Το αυτό ισχύει για το σύνολο των εθνικών εκλογών. Από την εποχή των αναμετρήσεων Τρικούπη – Δηλιγιάννη έως το τρέχον δίπολο. Η Σκανδιναβία, ως γνωστόν, κείται μακράν. Και αν, πλέον των ένθεν και ένθεν φανατισμένων, υπάρχει σοβαρός προβληματισμός σε ώριμους ψηφοφόρους περί του τι είναι σωστό για το ευρύτερο καλό, ακόμα και σε κόντρα προσωπικών συμφερόντων, καθότι αυτός είναι ο ορισμός του πατριωτισμού, τότε οι νέοι θα πρέπει να είναι κυριολεκτικά πελαγωμένοι.

Η ένοπλη δράση για την ανατροπή κοινοβουλευτικών πολιτευμάτων στην μεταπολεμική Ευρώπη, γιγαντώθηκε τη δεκαετία του ’70 και προφανώς δεν ήταν τυχαίο ότι συνέβη σε χώρες που σημαδεύτηκαν από το φασισμό. Στη Δ. Γερμανία η R.A.F., στην Ιταλία οι B.R. στην Ελλάδα η 17 Ν. Να μην λησμονηθεί και η αυτονομιστική Ε.Τ.Α. στην Ισπανία.

Διάφορα ενημερωτικά μέσα θυμήθηκαν μέσα στον Μάιο δυο επετείους . Και οι δύο είχαν την σφραγίδα της βίας με νεκρούς. Η πιο σοβαρή και πρώτη χρονικά, στην γειτονική Ιταλία, όπου μετά από 55 μέρες ομηρίας και το αδιέξοδο που προέκυψαν από τις διαπραγματεύσεις, οι Ε.Τ. εκτελούν το Χριστιανοδημοκράτη ηγέτη Άλντο Μόρο, που είχαν απαγάγει από τις 16 Μαρτίου του ’78 σε ενέδρα, φονεύοντας πέντε σωματοφύλακές του. Επτά χρόνια και δέκα μέρες αργότερα μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών στου Γκύζη, πέφτουν νεκροί τρεις αστυνομικοί και ο Χρήστος Τσουτσουβής της ομάδας «Αντικρατική πάλη».

Κατέφθασε σε ένα από εκείνα τα πρωινά που δεν έχει αποφασιστεί αν έχει έρθει η άνοιξη και εναποτέθηκε, ως ευγενική χειρονομία, στην τραπεζαρία με λίγα λόγια από τον προσφέροντα. Τρία βράδια αργότερα, ενώ ακόμα οι δροσιές επέμεναν, γύρισα και την 360^η και τελευταία σελίδα.

Μου ήταν παντελώς άγνωστη τόσο η προσωπική πορεία, όσο και η λογοτεχνική δημιουργία της συγγραφέως. Υπάρχει κάτι το πολύ ξεχωριστό και στα δύο, το οποίο δυστυχώς, έκλεισε πρώιμα και  άσχημα. Ακόμα και αυτό όμως περιέκλειε τη γοητεία της διαφορετικότητας που, εκ των πραγμάτων, λίγοι ακολουθούν.

Γεννημένη στην Αυστραλία το ‘23, παντρεύεται στα 24 της τον συγγραφέα George Johnston και καθώς γίνονται αρκετά γνωστοί στο χώρο τους πηγαίνουν το '49  στο Λονδίνο για περισσότερες επαγγελματικές ευκαιρίες. Με δυο παιδιά πλέον, αποφασίζουν να μετακομίσουν στην Κάλυμνο. Από το city στην Κάλυμνο του ’54 για να γράψουν απερίσπαστοι. Τι απόφαση!

Κάθονται οκτώ μήνες και «το τραγούδι της γοργόνας» είναι η διήγηση αυτής της περιόδου. Η συγγραφέας αντιλαμβάνεται άμεσα τον παλμό του τόπου, την καθημερινότητα των ανθρώπων και μια σπάνια λεπτότητα τα καταγράφει. Ξεπερνά ταχέως το πολιτιστικό σοκ της μετάβασης και ξετυλίγει ένα είδος ευτυχίας μέσα από τα χαλάσματα της φτώχιας του νησιού και των σακατεμένων ναυτικών από την αδυσώπητη εργασία συλλογής σφουγγαριών.

Βεβαίως και την είδα την τηλεμαχία των πολιτικών αρχηγών, το περίφημα debate ή ντιμπέϊ κατά τον εκλιπόντα και γίγαντα στο χώρο του Αλέφα. «Τι κολώνεις Ρε; Ντιμπέϊ Ρε!» ήταν η ρήση του  σε εκείνη την αλησμόνητη τηλεοπτική εμφάνιση, όπου η θυελλώδης, ειλικρινής και γνήσια λαϊκή του άποψη, εκφράστηκε με οργή.

Τις πέντε αυτές λέξεις, ακολούθησε το σκωπτικό ερώτημα «Φοβάσαι ε;» και απευθύνονταν στον Μεσσήνιο πολιτικό, παραστάτη των εορτασμών του Μελιγαλά, σφοδρό αντίπαλο των Μνημονίων κατά την διάρκεια της αντιπολιτευτικής του θητείας, που όταν βρέθηκε στην συμπολίτευση πορεύτηκε όλως διαφορετικώς.

Την κατευθείαν αντιπαράθεση με τον ουσιαστικό πολιτικό του αντίπαλο αρνήθηκε και ο νυν πρωθυπουργεύων, έτσι οδηγηθήκαμε σε μια αρκετά πολιτισμένη αν και ολίγον αποστειρωμένη, πλην όμως άρτια διοργανωμένη τελετή, με τους έξι πολιτικούς αρχηγούς των κομμάτων της Βουλής, στο ραδιομέγαρο της κρατικής ραδιοφωνίας - τηλεόρασης, εκείνη, που τα μεσάνυχτα της ενδεκάτης Ιουνίου του ‘13 έκλεισε ο Μεσσήνιος.

Ο τόπος βιώνει την μεγαλύτερη χρονικά και βαθύτερη θεσμικά κρίση από την Μεταπολίτευση, γεγονός που ευνόησε την ανάδυση κάθε είδους ανωμαλίας και απειλής για τους όποιους δημοκρατικούς θεσμούς είχαν με κόπο δομηθεί από το θέρος του ’74. Οι αιτίες λίγο – πολύ γνωστές, οι διαφωνίες βρίσκονται στον τρόπο που θα συμμαζευτεί αυτό το χάος με τα νούμερα που πετάγονται ένθεν και ένθεν για το έλλειμμα, την αξιολόγηση, τον κατώτατο μισθό, τα διάφορα pass, τους πλειστηριασμούς και την διαβόητη ανάπτυξη.

Ιδού και λίγες σημειώσεις για ότι ακούστηκε χθες:

Αυτό το πράγμα με την ολοκληρωτική θεαματοποίηση κάθε αθλητικής διοργάνωσης, αγγίζει πλέον ακραίες τιμές. Αφορμή για τούτο το μικρό σχόλιο, διότι οι αιτίες υπάρχουν από τότε που η τιβί εισέβαλε σε ότι παίζεται, αποτέλεσε το σόου διοργάνωσαν οι Αμερικανοί στο GP που διοργανώθηκε στη ηλιόλουστη πολιτεία τους. Στο Miami.

Ανάμεσα από σκάφη που κάθονταν σε ζωγραφισμένη θάλασσα, την A capella απόδοση  του εθνικού ύμνου από την Πορτορικάνα Gale, την πολυμελή ορχήστρα, την παρουσία Κροίσων άσχετων με το αντικείμενο που είχαν όμως άποψη και προτάσεις, την αψίδα στην τελετή έναρξης με τις χαμογελαστές cheer leaders, τον Αφροαμερικανό ράπερ LL Cool J ως παρουσιαστή και  τους θεατές που πανηγύριζαν λες και κάρφωνε ο Lebron James, έλαβε χώρα και ο πέμπτος φετινός αγώνας του θεσμού.

Η σημειολογία εμφανής. Προβάλλουμε τις μειονότητες, διοργανώνουμε μια φαντεζί εκδήλωση γύρω από γήπεδο των Dolphins, συγκροτούμε ένα πλήρες πακέτο διασκέδασης, το τυλίγουμε με γκλαμ ενίοτε κίτς αμπαλάζ και μετατρέπουμε την F1 σε έναν πολυχώρο ψυχαγωγίας. Κάπως έτσι θα νοσταλγήσουμε ακόμα και τις μέρες του Bernie.

Ήταν μια λαμπερή βιτρίνα, τόσο ως απόπειρα προβολής της όποιας ισότητας που δεν υφίσταται στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, όσο και μια αχαλίνωτη προσπάθεια να φθάσει το προϊόν σε κάθε σπίτι. Είναι όμως τόσο σύνθετη υπόθεση η f1, που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να αποκτήσει τόσο πλατιά βάση. Οι ζωντανές, εμπεριστατωμένες, βαθιές αναλύσεις των παρουσιαστών του f1.com το πιστοποιούν.

Μυστήριο άλυτο αποτελεί το γεγονός πως μεροκαματιάρηδες, πτωχοί, άνεργοι, νέοι, και λοιπές μη αποκαταστημένες μάζες, οι οποίες σε μεγάλο βαθμό ουδέποτε θα αποκατασταθούν ουσιαστικώς, παραμένοντες στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας ή και χαμηλότερα, υποστηρίζουν το θεσμό της βασιλείας. Ο λόγος, κυρίως, για τους πολίτες του Ηνωμένου Βασιλείου.

Ημεδαποί ιστότοποι και έντυπα δε, προέβαλλαν την στέψη του ηλικιωμένου και σφοδρά ταλαιπωρημένου πρίγκιπος με την απαραίτητον γλίτσα της λάμψης που επιχειρεί να θαμπώσει τα εσαεί λαϊκά στρώματα.

Τα ίδια λαϊκά στρώματα τα οποία εντέχνως απροπροσανατολισμένα αντιμετώπιζαν την Γερμανίδα ή αργότερα την Δανή πριγκίπισσα ως πρώτες κυρίες της αιωνίου Ελλάδος μας. Οι πιο βαριές ιστορικές ανορθογραφίες πατούν πάνω στις πιο ελαφρές μεθόδους.

Ημείς εδώ βεβαίως είχαμε και ένα ασήκωτο βάρος. Τον Εμφύλιο. Περιέφεραν, έτσι, τα φανταράκια μας, την Γερμανίδα εις τους ώμους τους στην Κόνιτσα και αλλαχού. Εκεί στη γηραιά Αλβιόνα έχουν αλλάξει τόσα πολλά, καλά – καλά ούτε νησί δεν είναι πια, όρα την υποθαλάσσια σήραγγα, αλλά η αποκοτιά του θρόνου έχει κάτσει αμετακίνητη ανάμεσα στα λιπαρά Ω3 των fish & chips και στη ζεστή μπύρα.

Αν δεν ήταν ο Bertrand Russell, τα μωρά του Matt Busby, τα Σκαθάρια, ο εκ πατρός Ίων και με παππού Παριανό Άλεκ Ισιγώνης, ο Δαρβίνος, ο Σαιξπήρος, ο Σκοτσέζος Αλέξανδρος Φλέμιν του οποίου η δευτέρα σύζυγος ήτο Ελληνίς, η πριγκίπισσα Νταϊάνα η οποία μαρτύρησε κανονικά στο βωμό του Θρόνου, ας προσθέσουμε και τον Gordon Banks που έβγαλε την κεφαλιά του μαύρου διαμαντιού στο Μέχικο το ’70, δεν θα είχαμε πολλούς άλλους λόγους να τους συμμεριζόμεθα.

Για κάθε παιδί που έγινε έφηβος την επταετία και, είτε λόγω οικογένειας, είτε εξαιτίας εσωτερικών παρορμήσεων του συνέβη αυτό που ορίζουμε ως πολιτικοποίηση, οι εκλογές του Νοεμβρίου του ΄74 και τρεις εβδομάδες αργότερα το δημοψήφισμα ήταν κάτι πολύ ουσιώδες και πολύ περισσότερο ελπιδοφόρο.

Οι πρώτες, μετά από μια δεκαετία, εθνικές εκλογές σφραγίστηκαν με την υπεροχή του νεοσύστατου κόμματος που το εκλογικό σύστημα του προσέφερε μια συντριπτική πλειοψηφία στην Ε΄ αναθεωρητική Βουλή.  Το δημοψήφισμα έφερε κάτι το αναμενόμενο και αν όχι ευχάριστο, σίγουρα ανακουφιστικό για 7 στους 10 Έλληνες.

Ο προεκλογικός αγώνας είχε κάτι πρωτόγνωρο, είτε για τον παλμό του συνθήματος «φόλα στο σκύλο της Ε.Σ.Α.», είτε για τον καθαρόαιμο χαβαλέ προς τον επικεφαλής της «Εθνικής Δημοκρατικής Ένωσης» με κύριο σύνθημα «σόφτεξ με διπλό χαρτί», όπου η σάτιρα αρκούσε για να αποδομήσει το όποιο μέλλον του κόμματος και του ιδρυτή του. Μολοντούτο συγκέντρωσε σχεδόν 53.000 ψήφους.

Στις δυο επόμενες εθνικές βουλευτικές αναμετρήσεις η παρουσία του πολιτικού αρχηγού στο μπαλκόνι είχε ιδιαίτερη σημασία. Ήταν κάτι σαν λυδία λίθος. Καλά τα προγράμματα, οι δεσμεύσεις, οι υποσχέσεις και τα διάφορα θα, αλλά αν δεν τα έλεγε καλά ο μεγάλος στο μπαλκόνι, αν δεν χτυπούσε με τρόπο σωστό το συναίσθημα του ψηφοφόρου, επιτυχία δεν θα έβλεπε.

Εντελώς απρογραμμάτιστα έτυχε να περπατώ ανάμεσα σε διαδρόμους σούπερ-μάρκετ. Περιμένοντας για μια συνάντηση, έπρεπε να ροκανίσω λίγο χρόνο,  ο καιρός ήταν βροχερός, ομπρέλα αδιάβροχο απουσίαζαν και η ατμόσφαιρα του πολυκαταστήματος φάνταζε λιγότερο ενοχλητική από τα διάφορα café της περιοχής.

Προσπαθούσα να θυμηθώ αν χρειαζόμουν κάτι, χαζεύοντας τα κατάφορτα ράφια του σύγχρονου ναού κατανάλωσης, λοξοκοιτώντας και την ώρα που δεν περνούσε. Μέχρι που σκόνταψα πάνω στο λογότυπο της Kodak. Το πορτοκαλί φόντο με την κόκκινη σύνθεση και το λέτεριν με τη φίρμα.  Ήταν το αμπαλάζ για λαμπτήρες, που περίμεναν τον επόμενο ιδιοκτήτη τους κρεμασμένες. Αντί για ISO 100, έγραφαν 1200 LUMEN 12W=82W.

Είδε αυτό που δεν έβλεπαν όλοι οι υπόλοιποι και το πραγμάτωσε. Δεν ήταν ούτε εύκολο, ούτε σύντομο. Ήταν, τρόπον τινά, ένα είδος πολιτιστικής αντιστροφής του Revolution Will Not Be Televised του Gill Scott - Heron.

Οκτώ επεισόδια, από 45΄ το κάθε ένα, μέσα από μια υποδειγματικά στημένη δουλειά, αλλά συχνά με εκνευριστικά ανειδίκευτη μετάφραση, έρχονται για να καλύψουν τα έργα και τις ημέρες του Bernie Ecclestone. Πρόκειται, επί της ουσίας, για μια τηλεοπτική αυτοβιογραφία. Τούτο σημαίνει ότι ο αφηγούμενος λέει ότι και όπως θέλει. Με τίτλο LUCKY!, ξεδιπλώνονται ο βίος και πολιτεία του, μέχρι πρότινος, f1 supremo. Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου, που δεν μπορεί να υπερηφανευτεί ούτε για τις σπουδές του καθώς παράτησε το σχολείο στα 16, ούτε για το μπόι του αφού έβλεπε τον κόσμο από τα 159 εκατοστά του, ούτε για την ομορφιά του, ούτε για τον παράδοση ή τον πλούτο των γονέων του. Πλην όμως, ξεκινώντας από το καθαρό ζερό, δημιούργησε μια προσωπική περιουσία δισεκατομμυρίων.