Κόσμος & ιδέες

Ο κόσμος που ζούμε ως φύση, ως πλανήτης, αλλά πάνω απ’ όλα ως κοινωνία, είναι το αντικείμενο αυτής της ενότητας.

Οι τάσεις και η ερμηνεία τους, τα γεγονότα και οι πρωταγωνιστές τους αποτελούν τον πυρήνα των ενδιαφερόντων μας.



Για το '16 - Παρασκευή 1η Ιανουαρίου 2016 PDF Print E-mail

Τι μπορεί να περιμένει κανείς από την νέα χρονιά; Τι προσδοκίες να έχει;
Τι να θελήσει με την ανατολή του 2016; Τι ευχές να κάμει;

Γεγονός δύσκολα αμφισβητήσιμο ότι, επικρατεί μια απαισιοδοξία στο μεγαλύτερο τμήμα όσων κατοικούν στην Ελλάδα. Είναι σαστισμένοι, αιφνιδιασμένοι και συχνά φοβισμένοι από αυτό που επισήμως αποκαλείται τρομοκρατία και ενδεχομένως ακόμα περισσότερο από τη συντεταγμένη Πολιτεία, που υπό το άλλοθι του «συμμαζέματος» σαρώνει το σύμπαν.

Χωρίς δικαιολογίες πλέον, χωρίς καν υποσχέσεις, με την μόνη σημαντική διαφορά ότι ο προηγούμενος πρωθυπουργεύων σπανίως γελούσε, σε αντίθεση με τον τρέχοντα ο οποίος σπανίως είναι συνοφρυωμένος.

Read more...
 
Για τις γιορτές – Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2015 PDF Print E-mail

Λίγο ή πολύ τα είπαμε και πέρσι. Ότι, δηλαδή, τα Χριστούγεννα είναι το έθνος των παιδιών. Οι ενήλικες τα βιώνουν παρελκυστικά, ενίοτε και καταχρηστικά.

Κυριαρχεί, έτσι, η πλασματική εντύπωση της ζωής, η παραμυθένια. Η χαρά της συναδέλφωσης, η γλυκιά αφέλεια του Αη Βασίλη, η εντύπωση ότι η νέα χρονιά θα αλλάξει όλα τα άσχημα.

Τα Χριστούγεννα, από θρησκευτικής πλευράς, δεν διακρίνονται για την οικουμενικότητά τους. Μόλις 2,81 δισ. από τους κατοίκους του πλανήτη είναι βαπτισμένοι, τυπικά έστω, Χριστιανοί, ένα ποσοστό της τάξης του 31,7%.

Για όλους τους υπόλοιπους, τα Χριστούγεννα, είναι περίπου ότι για τους Χριστιανούς, τα γενέθλια του Βούδα. Τίποτα δηλαδή. Πέρα από τη θρησκευτικότητα των ημερών, που συνοδεύονται από αντιδράσεις

Read more...
 
Παραμονές Χριστουγέννων 2015 – Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2015 PDF Print E-mail

Παραμονές Χριστουγέννων 2015, ή 6 μ.Μ., δηλαδή η έκτη, μετά Μνημονίων, χρονιά. Ζούμε σε μια αγορά ειδήσεων που εισρέει κυριολεκτικά οτιδήποτε ή ακόμα χειρότερα ότι να 'ναι. Όπου δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις το αληθινό από το ψεύτικο, το γνήσιο από το προβοκατόρικο.

Μια έρευνα στο διαδίκτυο, μας λέει ότι ως δεύτερος πιο δημοφιλής προορισμός που έψαξαν οι Έλληνες, στο google, το '15 με θέμα «ταξίδια στο εξωτερικό», είναι το Ντουμπάι. Ακόμα πιο σκοτεινό σημείο της έρευνας είναι η πρώτη θέση στο ερώτημα «Πως να» όπου οι περισσότερες/οι προτίμησαν το: «Πως να τον κάνω να κολλήσει;», ενώ στις ταχύτερα αυξανόμενες αναζητήσεις, το iphone 6s, ήταν υψηλότερα από τον «ΕΝΦΙΑ 2015» και το «ΣΥΡΙΖΑ».



Σε επίπεδο προσωπικοτήτων, η κατάταξη έφερε στην κορφή τον (πρώην) μπασκετμπολίστα Λαμάρ Όντομ που παραλίγο να χάσει τη ζωή του μετά από ομαδικό σεξ τη συνοδεία ναρκωτικών, για να ακολουθήσει μια αθλήτρια πολεμικών τεχνών, ονόματι Ρόντα Ράουζι, και κάποια Κέιτλιν Τζένερ που έκανε αλλαγή φύλου. 

Κάτι μας δείχνουν αυτές προτιμήσεις. Μας δείχνουν, ότι σε μια χώρα που σβήνει, κάτι άλλο ανατέλλει. Δύει μια χώρα, ως αποτέλεσμα ενός οικονομικού στραγγαλισμού που ήρθε μετά από ένα

Read more...
 
Degustation & άλλα – Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2015 PDF Print E-mail

Ήταν αυτό που οριοθετείται, ως επαγγελματικό γεύμα. Business lunch εις την γλώσσα του Σαιξπήρου. Καμιά φορά δε, δεν είναι ούτε το ένα, μήτε το άλλο, μα κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου κακό.

Ένα τέταρτο από υποχρέωση, δυο τέταρτα από περιέργεια και ένα τέταρτο από επιθυμία συνέθεσαν το όλον των λόγων που με οδήγησαν εκεί. Παρασκευή μεσημέρι. Αθήνα με χαμηλές θερμοκρασίες. Oυρανός βαρύς. Που και που λεπτές σταγόνες.

Ευρύτερη περιοχή Κολωνακίου, κι όπως γνωρίζουν οι μεταπολεμικοί αυτόχθονες, μέρα Λαϊκής.  Ώρα 13:30, η αγορά σφύζει από ζωή. Κινητικότητα, κι' ανάμεσα στα έξυπνα των πωλητών, κυρίες και οικιακαί βοηθοί, ηλικιωμένοι και νεότεροι, ντόπιοι και αλλοδαποί. Λαός και Κολωνάκι τω όντι. Πολύχρωμο, πολύβουο μελίσσι, που θάγραφαν και οι λογοτέχναι.

Λίγα μέτρα παρακεί πριν από 48 Απρίληδες, μερικοί χαμηλόβαθμοι ένοπλοι ένστολοι, εισέβαλαν στο διαμέρισμα του Έλληνα πρωθυπουργού και τον συνέλαβαν δίκην κακοποιού.

Δεν έχει να κάνει που ο Ρένος  Αποστολίδης τον είχε περιγράψει ως «Παναγιωτάκη φιόγκο και της φιγούρας αρχηγό». Χωρίς να σημαίνει ότι συγγραφέας είχε απαραίτητα άδικο, η ηθική εκείνου του, για δεύτερη φορά, υπηρεσιακού προέδρου της Ελληνικής κυβερνήσεως (για εικοσιδύο μέρες το '45, μόλις για 18 νύκτες εικοσιδύο χρόνια αργότερα, το '67), ήταν σαφώς ανώτερη αρκετών που ακολούθησαν. Το αυτό και για την καλλιέργειά του.

Κι ας είχε πεί εκείνα για τους Παρθενώνες περί το Μακρονήσι. Στο φινάλε, ήταν ο μοναδικός από το κόμμα του, που το '82 υπερψήφισε το νομοσχέδιο περί Εθνικής Αντίστασης και, εκεί στο ίδιο διαμέρισμα που είχε συλληφθεί το '67, ξεψύχησε από καρδιακή ανακοπή το '86.

Τέλος πάντων, το θέμα μας δεν είναι αυτό. Περπατώντας, εντοπίζω το εστιατόριο όπου είμαι προσκεκλημένος, η ταυτότητα του οποίου δεν θα μας απασχολήσει, και

Read more...
 
Ποιός κυβερνά; - Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2015 PDF Print E-mail

Θα περιμέναμε πως μετά από 70 χρόνια, που μεσολάβησαν από το τέλος του Παγκοσμίου Πολέμου, τα πράγματα να ήταν πιο ισόρροπα στον πλανήτη γενικότερα, μα και στην Ευρώπη ειδικότερα, που κατέβαλε το μεγαλύτερο κόστος στη φρίκη.

Το μήνυμα της επτάχρονης παγκόσμιας σφαγής όμως, φαίνεται πως πέρασε απαρατήρητο. Οι δυνατότητες των ηγετών περιορίστηκαν, προς το παρόν, στο να μην υπάρξει εμπλοκή με πυρηνικά, ώστε να μην επαληθευτεί η πρόγνωση του Α. Εinstein, ότι αν ξεσπάσει τρίτος Π. Π., ο επόμενος, θα διεξαχθεί με ρόπαλα. Η ισχύς της εξουσίας φυλακίστηκε σε ένα παιχνίδι ανταγωνισμού και οικονομικής επιβουλής. Η Δύση δεν έμαθε τίποτα και η Σοβιετία ενταφίασε κάθε προσμονή περί ισότητας.

Εβδομήντα χρόνια νωρίτερα, εκείνη την μακρινή Πέμπτη, της 27ης  Δεκεμβρίου του '45, ιδρύθηκε στην πρωτεύουσα των Η.Π.Α. το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο με κύριο σκοπό την προώθηση της διεθνούς νομισματικής συνεργασίας μεταξύ των κρατών-μελών και την ισόρροπη ανάπτυξη του διεθνούς εμπορίου. Την ιδρυτική διάταξη υπέγραψαν 29 κράτη μέλη. Στο τέλος του 20ου αιώνα συμμετείχαν 182 κράτη μέλη. Δεν συμμετείχαν τέσσερις φορολογικοί παράδεισοι. Μονακό Λιχτενστάιν, Ανδόρα, Ναουρού.

Την ίδια Πέμπτη, στην ίδια πόλη υπογράφονται από εκπροσώπους 29 χωρών, ανάμεσά τους και η Ελλάδα, τα άρθρα της συμφωνίας

Read more...
 
Τέτοιες μέρες το ’44 – Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2005. PDF Print E-mail

Η ύφεση που άρχισε να μας κτυπά διακριτικά την πόρτα από το τέλος του ’08, παραβιάζοντας οτιδήποτε μετά τον Απρίλη του ’10 και την απόφαση του τότε πρωθυπουργεύοντος, που ανήγγειλε με τόση αφελή άνεση από το ακριτικό Καστελόριζο, την απόφασή του(;) να προσφύγει στο Δ.Ν.Τ., μοιραία δημιούργησε μια σειρά από νέα δεδομένα.

Πέρα από τα προφανή, έφερε και την επανάκαμψη ενοχών. Λογικό, σε κάποιο βαθμό, εφ’ όσον παραμένει στη σωστή κλίμακα. Δηλαδή: Ναι, κάποιοι, αρκετοί, πολλοί ίσως, ζούσαν καλύτερα απ’ ότι «έπρεπε». Όχι όμως όλοι. Ναι Υπάρχει βαθμός συνυπευθυνότητας  για ότι μας συνέβη. Συνυπευθυνότητας από πλευράς πολιτών και ηγεσίας. Έως εκεί όμως. Οποιαδήποτε μεγαλύτερη γενίκευση είναι, λάθος, κατ' αρχάς.

Δημιουργήθηκε λοιπόν ένα ρεύμα, γνήσιο ή κατευθυνόμενο έχει και αυτό τη σημασία του, όπου για κάθε συμφορά που έπληξε τον τόπο και τους κατοίκους, η αιτία του, ήταν απολύτως ημεδαπή.

Ότι τάχα ήμαστε αναφανδόν όλοι τεμπέληδες, κομπιναδόροι, φοροφυγάδες, ένας λαός ακαμάτηδων βουτηγμένος στην διαφθορά. «Καλά να πάθουμε. Δεν μας φταίει, σε τίποτα, κανείς». Αυτό είναι το συμπέρασμα και είναι πολύ βολικό. Αλλά όχι για μας. Για αυτούς που ασκούν εξουσία. Είτε εντός του Ελληνικού χώρου, αν υποτεθεί ότι υφίσταται ουσιώδης δυνατότητα χάραξης ανεξάρτητης πολιτικής, είτε εκτός.

Προφανώς, δεν είναι έτσι. Η Ελλάδα από τα μέσα του 19ου αιώνα, προσπαθούσε να συγκροτηθεί σε ένα σύγχρονο κράτος έχοντας μόνιμα την ανάγκη των αποκαλούμενων

Read more...
 
Για την απόρριψη της Αριστεράς της Εξουσίας – Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2015. PDF Print E-mail

Διάβασα μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Δημήτρη Παπαχρήστου στον Αλέξη Γαγλία. Για όσους δεν θυμούνται, ας γίνει η υπενθύμιση ότι ο Δ.Π. υπήρξε η ανδρική φωνή στο ραδιοφωνικό σταθμό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του ’73. Για όσους επίσης δεν το γνωρίζουν ο Παπαχρήστος ουδέποτε επιχείρησε να ρευστοποιήσει την όποια αγωνιστικότητα του. Ανάμεσα στα πολλά εύστοχα που διετύπωσε, στάθηκα στα εξής:


«...Στήριξα τον ΣΥΡΙΖΑ, χρόνια πριν, μαζί με τον Γλέζο, προσδοκώντας στην ενότητα της αριστεράς.»
«Έγιναν πολλά και αποστασιοποιήθηκα και από αυτούς. Πολιτική δεν είναι να υπογράφεις μνημόνια, ούτε η αλαζονεία και ο παραγοντισμός που αμέσως επέδειξαν. Γίνανε συμπλήρωμα του συστήματος, φοβήθηκαν την ανατροπή. Τώρα έχουμε έναν πρωθυπουργό που δηλώνει ότι είχε την ψευδαίσθηση ότι το δίκιο θα επικρατήσει… Που; Στο στόμα του λύκου; Δεν «κάνεις» λοιπόν, δεν αντιλαμβάνεσαι τι σημαίνει χρηματοπιστωτικό σύστημα, αγορές, Ε.Ε., Γερμανοί τραπεζίτες…»

Ξαναδιαβάζοντας την πρόταση: «Πολιτική δεν είναι να υπογράφεις μνημόνια, ούτε η αλαζονεία και ο παραγοντισμός που αμέσως επέδειξαν» θυμήθηκα αμέσως κάτι παρόμοιο από το βιβλίο της Έλλης Παππά «Μαρτυρίες μιας διαδρομής» που κυκλοφόρησε το ’10, μετά το θάνατό της. Να μην λησμονήσουμε ότι η Παππά υπήρξε θανατοποινίτισα και βαθιά στην παρανομία σε εποχές χαλεπές. Είχε περάσει από 40 κύματα.

Σε ένα κεφάλαιο με τίτλο «Παραδείγματα πολύ διδακτικά» ιστορεί τη διαφοροποίηση της συμπεριφοράς κάποιων στελεχών στο χρονικό διάστημα από την απελευθέρωση της Αθήνας έως το μακελειό του Δεκέμβρη. Αντιγράφω:

Read more...
 
Για αυτή την μέρα – Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015 PDF Print E-mail

Δεν είναι καθόλου βολική αυτή η διχογνωμία, που κυριαρχεί στην ερμηνεία των γεγονότων του παρελθόντος. Δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι είναι μια Ελληνική καινοτομία, μπορεί όμως να βεβαιώσει ότι στον τόπο μας, συμβαίνει με τρόπο ακραίο. Όπως τόσα άλλα.
Κι όσο πιο σημαντικό αλλά και πιο φρέσκο, ιστορικά, είναι το γεγονός, τόσο πιο ακραίες τιμές παίρνουν οι ερμηνείες.

Εννοώ, ότι με τους Μηδικούς πολέμους ή τον Πελοποννησιακό, το ενδιαφέρον εστιάζεται κυρίως, σε ακαδημαϊκό επίπεδο.

Στο Βυζάντιο φουντώνει κάπως η συζήτηση για την Ελληνικότητά του, αλλά από το '21 και μετά οπότε μπαίνουν τα θέματα της ταξικότητας της εξέγερσης, αρχίζει η συζήτηση να θερμαίνεται.

Κι' αν περάσουμε στον 20ο αιώνα, εκεί είναι που υπάρχει πλέον μεγάλη αντιπαλότητα για την ερμηνεία των τόσο πολλών αλλά και τόσο σοβαρών γεγονότων, που σημάδεψαν το παρελθόν μας. Που σημάδεψαν τους πρόγονούς μας και

Read more...
 
Μερικές παραπομπές - Σαββάτο 7 Νοεμβρίου 2015 PDF Print E-mail

Λίγες προτάσεις, κάποια στοιχεία αλιευμένα από σχετική βιβλιογραφία δίνουν μερικές απαντήσεις σε αντίστοιχα ερωτήματα. Αν μάλιστα συνδυαστούν, προσφέρουν ακόμα περισσότερες, ενίοτε και  εφιαλτικότερες.

Από την Ιστορία του Κων/νου Παπαρρηγόπουλου για το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου και την ήττα των Αθηνών:
«...και το χειρότερο, η μεγάλη ανηθικότητα του όχλου προκάλεσε φοβερή ανηθικότητα των λίγων, οι οποίοι στηριζόμενοι στη σπαρτιάτικη φρουρά, εκτράπησαν σε ακόμα φοβερότερα εγκλήματα.»

Από την «εισαγωγή στην Ιστορία της Ελληνικής κεφαλαιοκρατίας», του Γιάνη Κορδάτου: 
«... στα 1837 έγινε κι' όλας διάβημα από τον γάλλο πρεσβευτή της Αθήνας, τον Lagrene, να διορισθή Υπουργός των Οικονομικών Γάλλος»

Από μια πολύ ενδιαφέρουσα έκδοση, όπου ο Ιταλός καθηγητής φιλοσοφίας Antonio Negri, συνομιλεί με την Γαλλίδα καθηγήτρια ψυχανάλυσης, Anne Dufourmantelle πάνω σε κάθε γράμμα του λατινικού αλφάβητου σαν μια σύντομη εισαγωγή στην ιδέα για ένα βιογραφικό αλφαβητάρι.

Η κουβέντα φθάνει στο Ε, οπότε προβάλλεται η λέξη Empire (αυτοκρατορία) και στην ερώτηση της Γαλλίδας: «Τι ακριβώς είναι μπροστά στα μάτια μας;» απαντά:

Read more...
 
28η Οκτωβρίου - Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015 PDF Print E-mail

Πριν μισό αιώνα και κάτι ακόμα, η 28η Οκτωβρίου, ήταν η πρώτη, χρονικά, σημαντική επέτειος που μάθαινε ένα πρωτάκι. Ένας μαθητής της πρώτης Δημοτικού. Τέσσερις μόλις εβδομάδες από τότε που άνοιγαν τα σχολεία, ήταν ο εορτασμός και έρχονταν όλα με ένα είδος αυστηρού σεβασμού.

Αναφέρομαι στη γενιά μου, σε εκείνους που πέρασαν το κατώφλι του σχολείου τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '60. Τότε που μάθαινες να συλλαβίζεις, να προσθέτεις, να αφαιρείς.

Οι πρώτες εικόνες λοιπόν από αυτήν επέτειο, ήταν μια λέξη: «ΟΧΙ». Ήταν η εικόνα του ηρωικού φουστανελοφόρου πάνω στα άγρια βουνά, μα καιη ιαχή «αέρα», η εφόρμηση εφ' όπλου λόγχη. Ήταν τα σημαιάκια στις παρελάσεις, αλλά και καροτσάκια με ακρωτηριασμένους του πολέμου.

Είχαν περάσει μόλις 23 χρόνια από την Ιταλική εισβολή. Στα μάτια ενός εξάχρονου ήταν ασύλληπτα πολύς χρόνος. Στα μάτια ένός πενηνταοκτάχρονου είναι κάτι λίγο, σχεδόν το ενα τρίτο της ζωής του και στην πνοή της Ιστορίας είναι μια ανάσα.

Και περνούσαν τα χρόνια, και η επέτειος ήταν πάντα εκεί να μας θυμίζει την πρώτη ήττα του άξονα σε εκείνα τα ζοφερά χρόνια του δεύτερου μεγάλου μακελειού του 20ου αιώνα. Η διδαχή των γεγονότων ήταν τότε περιορισμένη.

Ακόμα πιο περιορισμένη ήταν η

Read more...
 
More Articles...
<< Start < Prev 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Next > End >>

Page 8 of 14