Χθες, Δευτέρα 9 Μαρτίου 2020, ο μοναδικός δορυφόρος του πλανήτη μας, η Σελήνη, ήτo πασιφαής. Το σύνολο του στραμμένου προς την Γη ημισφαίριού της (θα) το αντικρίζαμε  ως έναν πλήρη φωτεινό κυκλικό δίσκο. Είναι αυτό που οι λογοτέχνες αναφέρουν ως ολόγιομο φεγγάρι. Εκείνο το ψυχρό αλλά γοητευτικό ασημένιο φως που όταν ανακλάται πάνω στις θαλάσσιες επιφάνειες, δημιουργεί το μονοπάτι του έρωτα. Η χθεσινή μάλιστα βαπτίστηκε υπερ - πανσέληνος, καθώς στην ελλειπτική τροχιά της η Σελήνη βρίσκεται λίγες χιλιάδες χιλιόμετρα πιο κοντά στην γη, συνεπώς η εικόνα  και η λαμπρότητά της θα είναι εντονότερη.

Το βράδυ όμως, η νέφωση που κάλυπτε την Αττική και οι βροχές που έπεφταν  πριν καν  ξημερώσει η Δευτέρα δεν μας έδωσαν την χαρά να αντικρίσουμε απ΄ευθείας το χλωμό, φεγγαρόφωτο. Μερικές ανταύγειες μέσα από τα νέφη μόνον. Ήταν μια νύχτα σκοτεινή. Ωστόσο, ακόμα πιο σκοτεινά ήταν κάποια άλλα, σοβαρά θέματα.

Υποτίθεται ότι μπήκαμε στην άνοιξη. Ότι σε 19 ημέρες έρχεται η εαρινή ισημερία, ότι οι μέρες μεγαλώνουν, το φως απλώνει, ορθώνεται, ο καιρός γλυκαίνει και αναμένεται σχετικά  σύντομα ο Μάης που θα παραδώσει στο θέρος, έτσι για να μαλακώσουν κάπως οι ψυχές μας, στα δροσερά νερά των πελάγων. Υποτίθεται.

Κατά τα υπόλοιπα επιβιώνουμε σε μια ασταθή και καθόλου γοητευτική παράνοια. Ακουμπώ προσεκτικά τα παράταιρα κομμάτια πάνω στο ανισόρροπο παζλ.

^{(μικρό διήγημα, για τη χαρά του αναχωρητισμού, ώστε να μην συγχύζεσαι για πράγματα που σε ενοχλούν και δεν μπορείς να τα αλλάξεις. Και δεν μπορεί, δηλαδή, κανείς να αλλάξει, αντίθετα πολλοί βολεύονται με όσα στραβά κυριαρχούν)}

Είχα πολύ καιρό να επισκεφτώ δυο συμπαθείς ανθρώπους οι οποίοι στη συνείδηση μου είναι ενάρετοι και τίμιοι. Δεν λέω ότι είναι φίλοι μου. Δεν έχουν έρθει σπίτι μου, δεν έχω πάει στο δικό τους, δεν ξέρω καν που είναι, δεν έχουμε υπάρξει συνδαιτυμόνες, αλλά τον γηραιότερο εκ των δυο τον γνωρίζω κοντά 40 χρόνια, τον νεότερο 25 και δεν έχω κρύψει την συμπάθειά μου για αυτούς, ενώ ταυτόχρονα εισπράττω από μεριά τους ομοειδή συναισθήματα.

Τους επισκέφτηκα λοιπόν στην εργασία τους, το μόνιμο και μοναδικό τόπο που βρισκόμαστε, καθώς δεν θυμάμαι να είχαμε βρεθεί μετά το περσινό καλοκαίρι. Χειρώνακτες είναι οι άνθρωποι, κερδίζουν με μόχθο τον επιούσιο, όρθιοι σε κουραστικό ωράριο ακόμα και για νέους πόσω δε μάλλον όταν ο ένας είναι μεσήλιξ και ο έτερος ηλικιωμένος.

Ας πούμε ότι μεγάλωσα και μεγαλώνω, κοντά σε πλατείες. Σε τρία πολύ διαφορετικά σημεία της Αττικής. Οι εικόνες που έχω από το παρελθόν, από αυτά τα τμήματα της πόλης, τις πλατείες εν προκειμένω, με αυτό που υπάρχει σήμερα, έχουν ελάχιστη σχέση. Τούτη η διαφορά, σηματοδοτεί την οικονομική και κοινωνική μετάλλαξη της κοινωνίας.

Τι θέλει να είπει άραγε ο ποιητής, ενθάδε ;