Τα στοιχειώδη να γνωρίζεις για τους μεταπολεμικούς Αμερικανούς προέδρους, δεν ήταν και πολλοί δεκατρείς όλοι κι όλοι, εύκολα καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι ο τρέχων είναι ο πλέον ακατάλληλος. Για τους προληπτικούς ότι είναι ο 13ος, θα είναι μια ένδειξη ακόμη.

Αν στην παραπάνω υπόθεση προστεθεί ότι ανάμεσα σε αυτούς τους δεκατρείς, ήταν και ο μοναδικός πρόεδρος στην ιστορία των Η.Π.Α. που αναγκάστηκε σε παραίτηση, ο R.M.  Nixon, ότι  ο διάδοχος του δεν είχε ψηφιστεί ούτε ως αντιπρόεδρος, καθώς βρέθηκε στην θέση του, εκ των Γαργαλιάνων, παραιτηθέντος αντιπροέδρου Spiro Theodore Agnew. Ήταν και παραμένει ο μοναδικός που αναγκάστηκε να παραιτηθεί από την Αντιπροεδρία μετά την αποκάλυψη ότι είχε δωροδοκηθεί από κατασκευαστικές εταιρείες. Κατόπιν  συμφωνίας με τις δικαστικές αρχές, η κατηγορία περιορίστηκε σε φοροδιαφυγή, την οποία αποδέχτηκε και ακολούθως παραιτήθηκε. Να μην λησμονηθεί και ο H. Truman που βρισκόταν στο περιθώριο κάθε σημαντικής δραστηριότητας και απόφασης από το προεδρικό περιβάλλον ως ζούσε ο F. D. Roosevelt. Αγνοούσε ακόμη και την ύπαρξη της ατομικής βόμβας.

...όλιγον άσχετη σε πρώτη ματιά, αλλά 45 χρόνια μετά την μέρα που τραβήχτηκε, αποτυπώνει τέσσερα νεανικά, χαμογελαστά πρόσωπα που συνολικά θα μετρούσαν 6 παγκόσμιους τίτλους και 54 νίκες στην F1. Κοινό τους στοιχείο τα μπλε τζόκεϋ, με το λογότυπο της Goodyear. Από αριστερά, ο Νοτιοαφρικανός Jody Schecter, ο Αυστριακός Niki Lauda, ο Βραζιλιάνος Emerson Fittipaldi, ο Ελβετός Clay Regazzoni.

Τελευταίο, προς το παρόν, δείγμα της ακαταλληλότητας του  45ου προέδρου, του 74χρονου ρεπουμπλικάνου, βαθύπλουτου μεγαλοεργολάβου, επιχειρηματία και τηλεπαρουσιαστή Donald Trump από την Νέα Υόρκη, ήταν η τοποθέτησή του για την εσωτερική πολιτική της βιομηχανίας κατασκευής ελαστικών Goodyear.

Μικρές σκέψεις, μπορεί και ατυχείς συγκρίσεις με σκόρπιες λέξεις, για την πόλη που ξέχασα πως την  θυμάμαι.

Αύγουστος που έχει χάσει το δρόμο του. Μετά από δέκα μνημονιακά χρόνια, ύστερα από αλλεπάλληλα σχήματα εξουσίας που πιθανόν να έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν, αλλά απέτυχαν σε περισσότερα από όσα επέτυχαν, μα πρωτίστως έφεραν ένα αναπάντεχο ξεχαρβάλωμα. Mε μια πανδημία που σέρνεται περισσότερο σαν απειλή, προς το παρόν τουλάχιστον, και λιγότερο σαν θάνατος. Ασφαλώς με το λευκό μισοφέγγαρο στο κόκκινο φόντο να παίζει με το βάρος των 85 εκατομμυρίων, καταπιεσμένων πιστών του.

Λεγόταν κάποτε πως «καλύτερα φέσι τουρκικό παρά τιάρα παπική». Ο  Τζιμάκος το είπε πολύ χαριτωμένα, πιο οικουμενικά και πιο μελωδικά: «Πότε Σπάρτη, Πότε Τροία σ' ένα χάος εθνικό, μπρος Ευρώπη πίσω Ασία, έχεις πάθει πανικό». Μάθαμε επίσης, τόσα καινούργια πράγματα, τόσες άγνωστες λέξεις. π.χ. Επακούμβηση.

Αναρτήθηκε σε διάφορους ιστότοπους πως σταματά την έκδοσή της  «το Έθνος της Κυριακής». Αν και δεν είναι πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι παρόμοιο στην ιστορική εφημερίδα, δεν θα διακινδυνεύσουμε πολλά αν υποστηρίξουμε ότι είναι η τελευταία.

Έχοντας τις ρίζες της στα πρώτα χρόνια του εικοστού αιώνα, παίρνει μαζί της στο περιθώριο όχι μία, αλλά πολλές εποχές. Ήταν στο μέσο της πρώτης πρωθυπουργικής θητείας του Ελευθέριου Βενιζέλου, τον Οκτώβριο του 1913, όταν  κυκλοφόρησε για πρώτη φορά.

Κι ενώ ο Ιούλιος του 2020, εκπνέει, ο κόσμος, ο σκεπτόμενος κόσμος, στέκει μουδιασμένος κι αμήχανος μπροστά στην πανδημία. Όχι μόνον για την απειλή αυτή καθ' αυτή, όσο για τις, ας τις χαρακτηρίσουμε, παράπλευρες επιπτώσεις.

Δηλαδή: Καταλαβαίνει, αφενός, την επικίνδυνη πολιτική που μπορεί να εφαρμόσει μια επιπόλαιη συνείδηση, όρα περίπτωση Βραζιλίας έτσι για να τεθεί πολύ διακριτικά, αντιλαμβάνεται επίσης την επικίνδυνη ισορροπία που πρέπει να διατηρηθεί ανάμεσα στην επιβίωση από την πανδημία και τη συγκράτηση της πραγματικής οικονομίας.