Εργάσιμη μέρα. Tέλη του Γενάρη. Είχε σκοτεινιάσει. Στο αρτοπωλείο και όχι αρτοποιείο, η αλλοδαπή πωλήτρια ευγενική και υπηρεσιακή εξυπηρετούσε ένα ζευγάρι παιδιά ηλικίας περίπου δέκα ετών. Πλήρωσαν, παρέλαβαν το σοκολατούχο γάλα τους, προχώρησαν προς την έξοδο και την ώρα που είχα κερδίσει το βλέμμα της και ήμουν έτοιμος να ζητήσω ψωμί, γυρνά ασθμαίνων ο διοπτροφόρος πιτσιρικάς και φωνάζει κάπως αγχωτικά : «Την απόδειξη παρακαλώ!». Την ώρα που την παραλαμβάνει από την κοπέλα του ταμείου και εξαφανίζεται προς την έξοδο, εκείνη μονολογεί χαμογελώντας με ξενικά, αλλά σωστά ελληνικά: «Έχει γίνει μπει στη φύση τους»

Πήρα το ψωμί, γύρισα σπίτι και προσπάθησα να βάλω σε τάξη τα πράγματα. Δεν είναι ότι δεν πιστεύω οτιδήποτε από αυτά που ακούω από δημόσια χείλη, δεν είναι ότι νομίζω πως δεν βγαίνει ο λογαριασμός με τα Μνημόνια, ούτε που είμαι πεπεισμένος πως η πλειοψηφία όσων έχουν περάσει από υψηλές θέσεις της δημόσιας διοίκησης δεν είχαν και δεν απέκτησαν τα προσόντα. Στο κάτω – κάτω όλα αυτά είναι προσωπικές εκτιμήσεις και ενδέχεται να είναι λανθασμένες.