Η κριτική σε ένα πρόσωπο δημόσιο, σε έναν άνθρωπο που παίρνει αποφάσεις είναι μια  υπόθεση εύκολη. Κι όσο η κριτική λαμβάνει χώρα σε εποχές μεταγενέστερες των αποφάσεων, γίνεται ακόμα πιο εύκολη, καθώς παρέχονται στους κριτικούς ολοένα και περισσότερα στοιχεία.

Τούτος ο μικρός πρόλογος έχει να κάνει με την αρνητική απήχηση που είχε η πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξη ενός πρώην πρωθυπουργού. Τα πυρά συγκέντρωσαν εξίσου και οι τηλεοπτικοί συνομιλητές του, που παρουσίασαν το καλαίσθητο πρόγραμμα. Δεν έχω προσωπική αντίληψη, καθώς δεν το είδα, συνεπώς δεν θα μπορούσα να εκφράσω άποψη. Διάβασα όμως, ότι αφού, ο πρώην εξέφρασε την άποψη: «φοβάμαι την καταστροφή», συμβούλευσε  να πάμε άμεσα σε εκλογές.

Υποθέτω ότι οποιοσδήποτε, πολίτης οποιασδήποτε μόρφωσης και ηλικίας τα ίδια θα έλεγε. Φαντάζομαι επίσης, ότι 13 χρόνια μετά την παράδοση της εξουσίας, με την σοφία των 81, πιά, χρόνων του, ένας καλλιεργημένος άνθρωπος, ένας καθηγητής έστω, θα έκανε μια βαθειά τομή στα πεπραγμένα. Θα επιθυμούσε ένα είδος δημόσιας εξομολόγησης, θα στάθμιζε το παρελθόν με γενναιότητα και θα είχε την τόλμη να αιτηθεί μιας δημόσιας συγνώμης, για όπου έκρινε ότι έσφαλε.