Προσπάθησα να παρακολουθήσω τις αντιδράσεις από την 48ωρη άδεια που χορηγήθηκε στον Δημήτρη Κουφοντίνα. Άκουσα περισσότερο κραυγές και λιγότερο νηφαλιότητα. Βεβαίως, δεν γνωρίζω τι γεννιέται όταν δολοφονήσουν τον πατέρα, τον αδελφό, το σύζυγο, το γιο, το φίλο σου, επειδή κάποιος αποφάσισε ότι έτσι η ανθρωπότητα θα βαδίζει καλύτερα. Και δεν θέλω να το μάθω.

Αυτό που καταλαβαίνω, είναι ότι η βία τρέφεται με περισσότερη βία, και ο φαύλος αυτός κύκλος δεν κλείνει. Είναι δύσκολο να μην αποδεχτούμε ότι η τρέχουσα βία έχει τις ρίζες της στα χρόνια της Κατοχής, στην εποχή του Εμφυλίου, στο μετεμφυλιακό κλίμα του μίσους και στην επταετή χούντα.

Το χειρότερο όλων όμως, είναι οι απόπειρες να βγούν μέσα από αυτήν την αντιπαλότητα πολιτικά οφέλη. Και ακόμα χειρότερο είναι οι αλλοδαπές κριτικές. Αμερική, Ηνωμένο Βασίλειο και Τουρκία δεν έχουν κανένα δικαίωμα. Σεβασμός για τους νεκρούς τους, θλίψη διότι άφησαν σε ελληνικό έδαφος την τελευταία τους πνοή, καταδικασμένοι από την 17 Νοέμβρη, αλλά χρηστομάθεια περί ηθικής και δικαιοσύνης ειδικά από αυτές τις χώρες, δεν γίνεται αποδεκτή σε τούτα τα χώματα. Την απορρίπτει η ίδια η Ιστορία.