Η διαβόητη κοινή γνώμη είναι μια ερωμένη που οι πολιτικοί την επιθυμούν φανατικά. Στο κυνήγι της, επιστρατεύουν κάθε δυνατό μέσο. Ένα από τα κυρίαρχα μέσα είναι ο Τύπος. Πολιτική, πολιτικοί και Τύπος βρίσκονται άλλοτε σε αντιπαλότητα, άλλοτε σε συμμαχία. Υπάρχουν πολιτικοί που άλλαξαν παράταξη, υπάρχει Τύπος που άλλαξε συμπάθειες.

Υπάρχουν συμφέροντα, ανασφάλειες. Πάντα με τον ίδιο στόχο. Την κοινή γνώμη. Διότι αυτή θα καταβάλει το τίμημα της αγοράς του έντυπου Τύπου, ή το κλικ στον ηλεκτρονικό, διότι αυτή θα κληθεί, όποτε κληθεί, να δώσει τις ψήφους της.

Δεν είναι απλώς χρήσιμη. Είναι απαραίτητη και στο κυνήγι της σαγήνης της, γίνονται τα πάντα. Τα θυμήθηκα όλα τούτα χαζεύοντας για λίγο πάλι το «Τhe Post». Εκτιμώντας τι σημαίνει ρεπορτάζ, τι εννοούμε ως δημοσιογραφία, ή το ρόλο του διευθυντή και ασφαλώς πως εννοείται η παρουσία του εκδότη.

Αναφέρομαι στη γνωστή ιστορία της πρώτης δοκιμασίας της Washington Post, για το θέμα της δημοσίευσης μελέτης περί του πολέμου στην Ινδοκίνα, ευρύτερα γνωστό ως Pentagon papers . Το ΄71 αυτό, πριν, η εφημερίδα, ξεσκεπάσει το σκάνδαλο Watergate, το οποίο ως γνωρίζουμε ήταν εκείνο που οδήγησε τον πρώτο και τον τελευταίο, μέχρι στιγμής, πρόεδρο των Η.Π.Α., σε παραίτηση.