Σε δέκα χρόνια θα συμπληρωθούν δύο αιώνες από τη στιγμή που ξέσπασε ο απελευθερωτικός αγώνας ενάντια στην Τουρκική κατοχή. Για τους «πενηνταφεύγα»της σήμερον αυτή η ημερομηνία σημαίνει αναμνήσεις από τη δεκαετία του ’60. Ανακαλεί από τη μνήμη απαγγελίες ποιημάτων, φουστανέλες αλλά και σοβαρότητα, δοξολογίες και σκετσάκια για «τ’ αθάνατο το Εικοσίενα» , παρελάσεις και λοιπούς σχολικούς εορτασμούς.

Σήμαινε επίσης Παλαιών Πατρών Γερμανό (τι περίεργο όνομα!), κρυφό σχολειό, Ορθοδοξία αντάμα με ένα συγκεχυμένο κράμα ελληνισμού, ηρωισμό και στο βάθος πάντα η Ελλάδα που ποτέ δεν πεθαίνει.

Δεν είχε την αμεσότητα της 28^ης, που την είχαν βιώσει οι δικοί μας, που είχαμε οπτικοακουστικό υλικό, που βλέπαμε τους ανάπηρους πολεμιστές να παρελαύνουν μεσήλικες πια, πίσω από τα ένοπλα τμήματα.

Είχε όμως κάτι το εξωτικά μακρινό, το ελπιδοφόρο. Στο κάτω - κάτω δεν ήταν ένας πόλεμος που χάθηκε, που μεταφράστηκε σε 4ετή σχεδόν κατοχή και ολοκληρώθηκε με τα ανεπούλωτα ακόμα τραύματα ενός εμφυλίου - άλλο αν αυτά δεν μας τα έλεγαν τότε!

Ήταν ένας επιτυχημένος εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας. Οι περισσότεροι, δηλαδή όλοι, καταπίναμε αμάσητη αυτή την εθνική τροφή. Ιδιαίτερα τα παιδιά της επαρχίας (να υποθέσω), καθότι είχαν πιο σοβαρά προβλήματα και έπαιρναν δύναμη από την όλη υπόθεση, αν δεν αδιαφορούσαν πλήρως, ακριβώς διότι είχαν προβλήματα επιβίωσης. Αυτά θα ξέρουν καλύτερα.