|
 Με την αφιέρωση στον συνώνυμο εγγονό του: «για να θυμάται...» ο Παύλος Ι. Ιωαννίδης, αφηγείται όσα έζησε σε έναν μακρύ, περιπετειώδη, δραστήριο και τελικά μυθιστορηματικό βίο.
Ξεκινά από την καταγωγή του, μας μεταφέρει τον πόθο του για αντίσταση στην γερμανική Κατοχή, αρχικά με τον Ε.Λ.ΑΣ., αργότερα με την Force 133, μια βρετανική αντιστασιακή δύναμη που δρούσε στην Ελλάδα.
Εξιστορεί το πως, ενεπλάκη τους κινδύνους, τις ταλαιπωρίες, όλο το βαρύ φορτίο που σήκωσε όπως και χιλιάδες συνομήλικοί του σε μια τρυφερή ηλικία, σε τόσο σκληρές εποχές, αναμφίβολα σημαντικό εφόδιο για το μέλλον.
Ακολουθεί ο τρόπος που εισχώρησε στην αεροπορία, όπου μας εξηγεί και τον πολύ ξεχωριστό τρόπο της τιτλοφορίας του πονήματος του.
Παρά το απλό ύφος της αφήγησης, εντυπωσιάζει ευθύς εκ πρώτης στιγμής, με το πλήρες των περιγραφών και την αξιοθαύμαστη μνήμη του, καθώς ανακαλεί από τόσο περασμένες εποχές, γεγονότα, τοπωνύμια, ονόματα και χρόνους με λεπτομέρειες.
Λόγω θέσης είχε σχέση, αν όχι συμμετοχή σε μερικές από τις πιο σημαντικές σελίδες της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας, και αυτό είναι το όφελος για τον αναγνώστη, καθώς του παρέχεται άλλη μια αφήγηση για κάποια ξεχωριστά γεγονότα.
Μας ξεναγεί στον τρόπο που η Ολυμπιακή αεροπορία γεννήθηκε, γιγαντώθηκε, τις σοβαρές διαφωνίες του με την διοίκηση της Ε.Χ.Π.Α., την άποψη του για αυτές.
Πέρα από αυτό μας παρέχει πολύ ενδιαφέρουσες ενίοτε και χιουμοριστικές πληροφορίες για μια άλλη αντίληψη του πως λειτουργούν κάποια πράγματα. Όπως μια συνάντηση του Μίμη Ιωαννίδη στο σύντομο διάστημα της κυριαρχίας του, με τον Αριστοτέλη Ωνάση, (σ.233). Ο δικτάτορας απευθύνεται στον επιχειρηματία:
- Θέλω να διώξεις τον Παύλο Ιωαννίδη
- Γιατί;
- Διότι δεν είναι φίλος μας.
- Νομίζεις ότι έχετε πολλούς φίλους για να είναι και ο Ιωαννίδης φίλος σας;
Παραθέτει αναλυτικά την διελκυστίνδα ανάμεσα στην Ολυμπιακή του Ωνάση και την πρώτη αιρετή κυβέρνηση Καραμανλή της μεταπολίτευσης.
Τις μαραθώνιες συζητήσεις ανάμεσα στα επιτελεία του Ωνάση και σε αυτά της κυβέρνησης. Την προσπάθεια του επιχειρηματία αλλά και το θυμό του με τα κυβερνητικά πισωγυρίσματα. Σε μια από αυτές τις συσκέψεις ο Ωνάσης προσπαθώντας να σπάσει τον πάγο, απευθύνεται στον τότε υπουργό Συντονισμού Παναγή Παπαληγούρα και ακολουθεί ο εξής διάλογος όπως τον καταγράφει ο Ιωναννίδης:
|
|
Read more...
|
|
 Το «Τουμπεκί» εκδίδεται πρώτη φορά το 1927. Ο δημιουργός του Γιάννης Γεναρόπουλος είναι 30άρης, δεν έχουμε στοιχεία για την ακριβή ημερομηνία γέννεσής του, ενώ έχει ήδη περάσει από σωφρονιστικά ιδρύματα (Αβέρωφ), και τα κελιά της Ασφάλειας.
Μετά την κυκλοφορία του, θα θα γνωρίσει και άλλες φυλακές (Συγγρού).
Είναι ένας τολμηρός ακτιβιστής, δεινός ρήτορας, με πλούσιες παραστάσεις, από τα περάσματά του από τα Ευρωπαϊκά πανεπιστήμια και βέβαια με σαφείς πολιτικές θέσεις.
Το λογοτεχνικό του ψευδώνυμο, γεννήθηκε από το όνομα του πατέρα του, Πέτρος και την ελληνική μετάφραση του ψευδώνυμου του συγγραφέα Αλεξέι Μαξίμοβιτς Πέσκοφ, που διάλεξε το Γκόρκι. Δηλαδή: Πικρός.
Μεταπολεμικά, το '45, θα εκδώσει το περιοδικό «Νέα Ζωή», έστω και για οκτώ μόνον τεύχη, όπως και ο Ρώσος συγγραφέας εξέδιδε περιοδικό με τον ίδιο τίτλο, σαράντα χρόνια νωρίτερα.
Άλλες του ομοιότητες με τον Γκόρκι ήταν ότι όχι μόνο πίστεψαν φανατικά, αλλά εργάστηκαν κιόλας σκληρά για την διαβόητη σοσιαλιστική προοπτική, κυνηγήθηκαν για αυτή και τελικά προδόθηκαν από αυτή.
Επειδή το σωστό είναι να κρίνεται κάθε τι λαμβάνοντας υπ' όψιν το χρονικό του πλαίσιο, έτσι και το «Τουμπεκί» του Πικρού, που στις μέρες μας ακούγεται ως κάτι αν όχι σύνηθες, έστω φυσιολογικό, αν το κρίνουμε με τα ήθη της δεκαετίας του 20, του προηγούμενου αιώνα, τότε θα το χαρακτηρίζαμε επαναστατικό.
Οι ηθικές της εποχής, πολύ πιο άκαμπτες, σαφώς πιο αυστηρές, με ασύγκριτες, σε σχέση με τις σημερινές, αγκυλώσεις ήταν πελώριο εμπόδιο για συγκεκριμένες συγγραφικές προσπάθειες. Ταυτόχρονα χαρακτήριζαν, για την ακρίβεια περιθωριοποιούσαν τον δημιουργό τους.
Πέρα από το κλίμα των παρανόμων, τον τρόπο λειτουργίας των δραστηριοτήτων τους, μα και το κλίμα της φυλακής,που τόσο ζωντανά περιγράφει, υπάρχουν διάσπαρτα μηνύματα και καταγγελίες. Όπως:
|
|
Read more...
|
|
|
 Προσωπική άποψη εκφράζω ως εκ τούτου και υποκειμενική.
Έχω, λοιπόν, ένα είδος φόβου, που με αναγκάζει να αποφεύγω βιβλία, ή ταινίες που βασίζονται μεν σε πραγματικά γεγονότα ή ιστορικές ακολουθίες, αλλά είναι μυθιστορήματα.
Aς μου επιτραπεί η άποψη, ότι δεν πρέπει να αναμειγνύεται η Ιστορία με οποιαδήποτε στοιχεία φαντασίας.
Η Ιστορία είναι πολύ σεβάσμιο μέγεθος. Μπορεί να δέχεται διάφορες, έως και εκ διαμέτρου ετερόκλητες, ερμηνείες, αλλά το γεγονός είναι ένα.
Μπορεί να αγνοούμε κάποια στοιχεία της, μπορεί κάποια να μην τα μάθουμε ποτέ, αλλά το πάντρεμα της με ένα είδος ανεξέλεγκτης μυθοπλασίας όσο γοητευτικό και να είναι, γεννά κινδύνους.
Αυτό σαν πρώτη προσέγγιση για το πόνημα των Κώστα Κουτσομύτη Ευάγγελου Μαυρουδή.
Κάτι άλλο που με δυσκολεύει να το καταλάβω, είναι η ομαδική συγγραφή. Στη συνείδησή μου η συγγραφή είναι κατ’ εξοχήν μοναχικό μονοπάτι.
Μπορεί να συμβουλευτείς, να ακούσεις, να βοηθηθείς, αλλά ο πατέρας είναι ένας (Ωσαύτως και η μήτηρ!). Τέλος πάντων, όπως ήδη σημειώθηκε αυτά αποτελούν προσωπικές απόψεις.
Επί της ουσίας, η συγκεκριμένη συγγραφική δουλειά είναι περισσότερο ένα κινηματογραφικό σενάριο και λιγότερο οτιδήποτε άλλο. Τούτη η διαπίστωση δεν μειώνει την αξία του. Την προσδιορίζει όμως.
Εξάλλου είναι κάτι που ομολογείται, ευθύς εξαρχής και από τον Κ.Κ. στο προλογικό του σημείωμα.
|
|
Read more...
|
|
Στα 87 του χρόνια ο Η.Μ.Ε. για τρία πράγματα Δεν μπορεί να κατηγορηθεί. Ότι δεν έχει παραστάσεις, ότι δεν κατέχει την τέχνη του γράφειν, κι ότι θα πλήξεις καθώς διαβάζεις κείμενά του.
Μέτοχος μιας εξαιρετικά ενδιαφέρουσας εποχής, με εικόνες που εκκινούν από τον δεύτερο Μεγάλο Πόλεμο του 20ου αιώνα και συνεχίζονται έως τις μέρες μας, στο πλαίσιο μια απολύτως αντισυμβατικής και ασυνήθιστης ζωή.
Στον «αναβρασμό» μας αποκαλύπτει τα ταξίδια του στην Ε.Σ.Σ.Δ., στην Κούβα, στην Τσεχοσλοβακία, τις όποιες σχέσεις του με τα αντίστοιχα καθεστώτα, τις περιπέτειές του στην γενέτειρά του. Διαπραγματεύεται όλη την ιδεολογική του τοποθέτηση και ασφαλώς την μόχλευση των ιδεών του, στην πορεία του χρόνου.
Εκφράζει συχνά τις απόψεις του ωμά, σχεδόν κυνικά, ενίοτε και χιουμοριστικά. Είναι διάχυτη η εντύπωση της απόρριψης του σοσιαλιστικού, «μετασχηματισμού», «όνειρου», «πειράματος» ή όποια λέξη περιγράφει το εγχείρημα. Στον αναγνώστη μένει η ερμηνεία αν αυτή η συμπεριφορά, κρύβει περισσότερο απογοήτευση ή κάτι άλλο.
Το γεγονός ότι αρέσκεται να λοιδορεί τον σοσιαλιστικό παράδεισο, δεν σημαίνει βέβαια, ότι βολεύεται ή πιστεύει στο ιδεώδες του καπιταλιστικού κόσμου. Σε ότι αφορά κατά πόσο το δικαιούται, να είναι έντονα κριτικός, η απάντηση είναι αρκετά έως πολύ περισσότερο από πολλούς άλλους.
Διότι ότι όχι μόνον έζησε μεγάλα χρονικά διαστήματα εκεί, αλλά ερωτεύτηκε, παντρεύτηκε, μπήκε σχεδόν παραγωγή, συζήτησε, συναναστράφηκε με πολύ υψηλά ιστάμενους του συστήματος, αλλά και με εκπροσώπους της ταπεινής βάσης.
|
|
Read more...
|
|
Η ιδιαιτερότητα του Β.Ρ. είναι δεδομένη. Όπως έχει πει ο Δημήτρης Κολλάτος,: «Ο Ραφαηλίδης έχει ένα σκληρό και γρήγορο λόγο. Ενοχλεί. Αλλά το διάβασμα της Ιστορίας που κάνει, είναι σημαντικό γιατί μας βοηθάει.»