Με τρόπο συγκροτημένο, βαθύ και συναισθηματικό χωρίς ακρότητες, ο Στ. Ζ. πραγματοποιεί μια επισκόπηση στα παιδικά του χρόνια, τα οποία ξετυλίγονται στις τοπικές ρίζες της φαμίλας του.

Στη Συκιά της Λακωνίας, όπου γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα έξι χρόνια της ζωής του, αλλά από το θέρος του ’59, και για τα επόμενα εννιά καλοκαίρια ήταν πια η δεύτερη πατρίδα του μετά την μετανάστευση της οικογένειας του στην Αθήνα.

Τόπος σκληρός, με κατοίκους σμιλεμένους από την βαριά εργασία, χαρακτηρισμένους από τη φτώχια. Δεν επιχειρεί ένα νοσταλγικό ταξίδι, πράγμα που τονίζει ευθύς εξ’ αρχής:

«Τον σκέφτομαι πάντα με συγκίνηση, αλλά δεν τον νοσταλγώ. Υπάρχει συγκίνηση χωρίς νοσταλγία, ίσως μάλιστα να είναι έτσι πιο αδρή».

Οι παρατηρήσεις του, οι περιγραφές του είναι τόσο ακριβείς, όσο και παραστατικές, ενώ συχνά τον οδηγούν σε ευρύτερα συμπεράσματα.

«Όταν μου τυχαίνει να ακούω σήμερα τους αστούς, πλούσιους ή μη, να μιλάνε εκστατικοί για τις παπαδιαμάντικες παννυχίδες υπομειδιώ συγκαταβατικά». (σ. 45)

«Ήταν φτωχοί άνθρωποι δεμένοι με τη γη. Κάθε μέτρο γης, κάθε ρίζα είχε γι’ αυτούς αξία και σημασία. Σκοτώνονταν πραγματικά για μια σπιθαμή γης» (σ.74)

«Οι μανάδες κι οι γιαγιάδες ξέρανε τη μεγάλη τέχνη να σκεπάζουν τη φτώχια, να μην γίνεται αισθητή». (σ.75)

«Ο θάνατος των μικρών παιδιών ήταν κάτι φυσικό, συνέβαινε σε όλες τις μανάδες, δεν ήταν μια σκληρή μοίρα που χτύπαγε μιαν άτυχη. Χωρίς υπερβολή, όπως ήταν αναμενόμενο να μη ζουν όλα τα κατσίκια μιας γίδας, έτσι και τα παιδιά μιας γυναίκας. Και σίγουρα το να χάσεις ένα μεγάλο ζο ήταν χτύπημα σκληρότερο από το θάνατο ενός νηπίου». (σ.77)

Με ένα κατατοπιστικό σημείωμα του μεταφραστή Αιμίλιου Χουρμούζιου, γεννημένου, το 1904 στην Λεμεσό, αλλά από τα 21 του χρόνια στην Ελλάδα, ξεκινά η ελληνική έκδοση του ’59. Την εποχή εκείνη είναι διευθυντής Σύνταξης της εφημερίδας «Καθημερινή», θέση που κράτησε μέχρι το ’67, όταν η εκδότρια Ελένη Βλάχου αποφάσισε να κλείσει το εκδοτικό της συγκρότημα, ευθύς μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα. The

Δύσκολο το μεταφραστικό του έργο, λόγω της ιδιομορφίας του λόγου του. τοlπολυγραφότατου και κοσμογυρισμένου Βρετανού συγγραφέα. Επιπροσθέτως με μια σειρά σημειώσεων και επεξηγήσεων πλουτίζει την ελληνική έκδοση με σειρά πληροφοριών.

Ιδιαίτερη περίπτωση ο L.D. ο οποίος, έχοντας ήδη ζήσει, στην Κέρκυρα, στο Παρίσι, στη Ρόδο, στην Κόρντομπα, στο Κάιρο και στο Βελιγράδι, εγκαθίσταται το 1953, στην Κύπρο. Εκεί, δίδαξε αγγλική λογοτεχνία στο Πανκυπριακό Γυμνάσιο, ενώ αργότερα ανέλαβε τις δημόσιες σχέσεις της Βρετανικής κυβέρνησης.  Όταν κορυφώνονταν ο ένοπλος αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α για Ένωση με την Ελλάδα, αποχώρησε από το νησί. Ο Durrell βρέθηκε σε αυτή την μετάβαση, όταν από έναν ειρηνικό φτωχό τόπο, μεταμορφωνόταν σε ένα πεδίο βίαιης αιματηρής διαμάχης.

Όταν ολοκληρώθηκε ο επαγγελματικός του κύκλος στο νησί, έγραψε τις εντυπώσεις του, όπου περιγράφει αυτό ακριβώς το πέρασμα, τις τόσο δραματικές αλλαγές, κερδίζοντας  μάλιστα το ’57, το λογοτεχνικό βραβείο Daff Cooper. Ο τίτλος Bitter Lemons (Πικρολέμονα), είναι τόσο ταιριαστός με το περιεχόμενο, καθώς ξεκινά με λυρικές, γλυκές περιγραφές και ολοκληρώνει με καταθλιπτικές, πικρές εικόνες.