Τον Ιανουάριο (11) του 2010, συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία. Ήταν αναμενόμενο ότι θα υπήρχε μια κινητικότητα για τον ξεχωριστό αυτό δημιουργό και το έργο του.

Στην ερώτηση γιατί ξεχωριστός η απάντηση έρχεται μέσα από το διαφορετικό της ζωής του.

Γεννήθηκε στην Ματζουρία, τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στην Κεφαλονιά, την εφηβική του ηλικία τη βίωσε στον Πειραιά και στα 20του μετά την απώλεια του πατέρα του ξεκινά ως ναυτόπαις τα ταξίδια. Το 1933, εκδίδει το «Μαραμπού», το ΄40 τον βρίσκει στην Αλβανία ενώ στην Κατοχή θα συμπορευτεί με το Ε.Α.Μ.

Η επόμενη μεγάλη, χρονικά, επαφή του με τη Θάλασσα, η αποχή από τα συνηθισμένα, (γάμος οικογένεια, καριέρα) και η αυτοκτονία του αδελφού του ήταν τα στοιχεία που προδιέγραψαν τη διαφορετικότητα και τη σημαντικότητα του ανθρώπου, του ποιητή, του ναυτικού.

Όπως πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι, πρωτοπόροι δημιουργοί έτσι και ο Καββαδίας έπρεπε να αποχωρήσει από τον μάταιο κόσμο για να αναγνωρισθεί ευρύτερα, να «ανακαλυφθεί» μαζικότερα, να συγκινήσει περισσότερους. Αυτό ίσως διότι η εποχή του δεν ήταν έτοιμη να τον αποδεχτεί και προφανώς διότι ο ίδιος δεν το επεδίωξε αν και πιθανόν, ενδόμυχα, να το επιθυμούσε.

Οι λεπτομέρειες τη ζωής του, το βάθος του έργου του άρχισε σιγά- σιγά από την επομένη του θανάτου του να γίνεται γνωστό, να μελοποιείται, να αναδύεται, να εκτιμάται.

Έτσι η αντισυμβατική, αυτή φιγούρα, ο «Κόλιας», ο «Μαραμπού», ο «Μαυρής», ο «Παπουίνης», ο «κουρλός Μαρκόνης» πήρε τη θέση του στην Ελληνική κουλτούρα, κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον καθώς το έργο του δεν είναι εκτεταμένο. Είναι όμως τόσο βαθύ, τόσο συναισθηματικό, τόσο αποκαλυπτικό και τελικά τόσο ανθρώπινο όσο και η συγκίνηση που γεννά.

Ο λόρδος David Owen γεννήθηκε το 1938, σπούδασε Ιατρική, κάτι που ήταν σαν παράδοση στην οικογένειά του, ξεκίνησε την ιατρική του καριέρα από το νοσοκομείο Saint Thomas, ειδικεύτηκε στην νευρολογία, ενώ οι κοινωνικές του ανησυχίες δεν άργησαν να τον εμπλέξουν και στην πολιτική σκηνή.

Δεν εγκατέλειψε την ιατρική, δεν αντιμετώπισε την πολιτική ως επάγγελμα, μολοντούτο πριν κλείσει τα 40 του χρόνια βρέθηκε επικεφαλής της βρετανικής εξωτερικής πολιτικής επί πρωθυπουργίας James Callaghan.

Με τι διττή του ιδιότητα, του νευρολόγου ιατρού και του πολιτικού, του δόθηκε η ευκαιρία να προσεγγίσει θέματα, προβλήματα, ανθρώπους με τρόπους ξεχωριστούς.

Προφανώς ανήσυχο πνεύμα, εργατικός και δημιουργικός, φλερτάρει και με τη συγγραφική ιδιότητα, καθώς έχει εκδώσει την «Βαλκανική Οδύσσεια», το αυτοβιογραφικό «Επτά Εποχές», μια ποιητική ανθολογία καθώς και το «Σύνδρομο της Ύβρεως».

Το 2008 κυκλοφόρησε το: «In Sickness and in Power. ΙΙlnes in heads of government during the last 100 years» το οποίο ένα χρόνο αργότερα εκδόθηκε και στην Ελλάδα με τίτλο: «Ασθενείς ηγέτες στην εξουσία. Πόσο οι αρρώστιες επηρέασαν τους πολιτικούς τα τελευταία 100 χρόνια.»

Είναι μια εξαιρετική προσπάθεια όχι μόνον διότι είναι καλογραμμένο, αλλά διότι παραθέτει μεγάλο πλήθος στοιχείων, αντίστοιχα βαθιές αναλύσεις, σοβαρή προσέγγιση, μετριοπαθές ύφος.

Να μην λησμονούμε, ότι ως υπουργός εξωτερικών κάποιες από τις πολιτικές προσωπικότητες στις οποίες αναφέρεται, τις συνάντησε, τις συναναστράφηκε Δεν ήταν όμως τόσο επιφανειακή η προσέγγιση του. Ο συγγραφέας καταδύθηκε σε αρχεία, μίλησε, έψαξε, ενδιαφέρθηκε, κόπιασε.

Παράλληλα με το κείμενο, παρέχονται συμπληρωματικές πληροφορίες με τρόπο κατανοητό για τις ασθένειες που περιγράφονται ώστε να αντιληφθεί ο αναγνώστης τη σοβαρότητα των περιπτώσεων.

Το βιβλίο είναι μια σειρά από αποκαλύψεις, συχνά φρικώδης αν αναλογιστεί κανείς