^{...μέρος δεύτερο της αφήγησης για το 14ο Ι.Ρ.Α., όπου γίνεται λόγος για τη σχεδίαση, τις δοκιμές και αναφέρονται κάποιες παράγωγες σκέψεις.}

Η σχεδίαση
Είναι πολύ εύκολο να ασκήσεις κριτική. Μπορεί να γίνει με δυο τρόπους. Ο ένας είναι με επιχειρήματα, καλή πρόθεση και την αντίστοιχη γνώση. Ο άλλος είναι διαφορετικός. Είναι ο τρόπος της ιδιοτέλειας, της σύγχυσης, του καιροσκοπισμού. Διαδεδομένος τα μάλα, ειδικά σε εποχές που ανατρέπονται ισορροπίες, που παίζονται χοντρές παρτίδες.

Τα αρνητικά του 14ου Ι.Ρ.Α. καταxωρούνται η Αθήνα, ο Μερκούρης, η Πεντέλη το γύρω – γύρω όλοι.  Ασφαλώς υπάρχει αντίλογος. Μερκούρη είχαμε  και την δεκαετία του '70, Ριτσώνα επίσης. Ναι αλλά τότε ο αγώνας απλωνόταν, ήταν πρελούδια οι κοντινές ειδικές.  Να θυμηθούμε επίσης και τον Μερκούρη του ΄92 τότε που τα καλόπαιδα, μια έστω μικρή μερίδα  θεατών, πέταξαν πέτρες στους συμμετέχοντες και έσπασαν το παρ μπριζ του Vatanen επειδή θύμωσαν που ακυρώθηκε η ετάπ. Τώρα, στην Ελλάδα των μνημονίων, της αδυναμίας εύρεσης χορηγών, είναι δύσκολο, να το απλώσεις, να το στηρίξεις οικονομικά, να το κάνεις να μοιάζει με τα παλιά γνήσια Ακρόπλις.

Τα θετικά του 14ου ήταν ακριβώς τα ίδια. Ο Αθηνοκεντρισμός του. Φθηνότερο κοστολόγιο, περισσότερος κόσμος, χρήσιμος για όσους έχουν χορηγίες και επιθυμούν κάθε είδους προβολή.
Αντιληπτό. Σαν ακούς όμως τη λέξη «ιστορικό», επιμένεις να θες κάτι πιο κοντά σε εκείνες τις εποχές. Δεκτό και αυτό.

Δεν νοσταλγώ τις τρεις φορές Οινοχώρι ούτε τις δυο Παύλιανες και τις δύο ανηφορικές Αμφίκλειες του προηγούμενου Ι.Ρ.Α. Αλλά ένα Οινοχώρι και μια Αμφίκλεια με το κατηφορικό της κομμάτι μέχρι το Πολύδροσο, συν Καρούττα και Δροσοχώρι είναι Ακρόπολις. Επίσης γιατί οι ετάπ να είναι χωρισμένες; Στα παλιά καλά Δ.Ρ.Α. δεν ανεβοκατέβαζαν τις αναρτήσεις, από το Λάδωνα στη Νεμούτα και από τη Ριτσώνα στα Σκορπονέρια, ή για να πάμε πιο πίσω από την Πορταριά στην Άφισσο.

Και για το θέμα της συμμετοχής, όσοι τρέχουν στην άσφαλτο μόνο, μπορούν να παραλείπουν τις χωμάτινες, στη ροή του αγώνα, να κάνουν μια μεγαλύτερη απλή, ένα service, κάτι. Και τέλος πάντων, ακόμα και αυτός ο διπλός αγώνας ανορθογραφία είναι. Δεν υπάρχει καμιά ιστορικότητα τέτοιου είδους. Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη προσέλκυσης συμμετοχών, αλλά γίνεται σαφές ότι ο αγώνας, χάνει τον χαρακτήρα του. «Ακρόπολις» είσαι, ούτε San Remo, μήτε Catalunya. «Ακρόπολις».  Και «Ακρόπολις» με κάθε μέρα διελεύσεις στην Αττική Οδό είναι σχήμα οξύμωρο.
Μπορούμε σε κάποιο, μεγάλο, βαθμό να το αποδεχτούμε, με το ισχυρό επιχείρημα της ύφεσης. Ακόμα και αν χρησιμοποιείται ως πρόσχημα, πράγμα που στις μέρες μας γίνεται ευρύτερα και με τρόπο πονηρό, δεν πάει να είναι ένα ισχυρό, σχεδόν, ακλόνητο επιχείρημα.

Δοκιμές  (μέρος A')
Σαββατάκι μεσημεράκι, κάναμε την πρώτη μέρα. Τεμπέληδες, σε θέματα γραψίματος, εγνωσμένης αξίας, ζητιανέψαμε από τον Δημήτρη (η καρδιά μου γράφει Datsun) Ραζή, τις σημειώσεις του. Ανταποκρίθηκε ταχύτατα και ασμένως και αυτός, τις έστειλε σε xlάικι, χάι τεκ, λέμε, τις τυπώσαμε και φθάσαμε περήφανοι στην Ριτσώνα. Στο πρώτο χιλιόμετρο χαθήκαμε, κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον με το γνωστό ύφος ανάμεσα σε εκνευρισμό και κουταμάρα, ως εκ τούτου ελήφθη βαριά η απόφαση: Γράφουμε.

Στεναχωρήθηκε ο Δημήτρης που δεν μας βοήθησε, εμείς ακόμα πιο πολύ που έπρεπε να γράψουμε και για να τον ευχαριστήσω τον διαβεβαίωσα ότι, όπως εμείς δεν διαλέγουμε τη γυναίκα που θα παντρευτούμε (τρομερή ψευδαίσθηση αυτή), αλλά εκείνη εμάς (εξίσου μεγάλη αλήθεια αυτή), έτσι συμβαίνει με τις σημειώσεις. Τουτέστιν δεν τις διαλέγουμε εμείς, αλλά αυτές, εμάς. Πιστέψτε με, οι επεμβάσεις μας στο Σύμπαν είναι αμελητέες. Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τους κανόνες.

Γράψαμε λοιπόν, επαληθεύσαμε μεσημεριάτικα, ανάμεσα από χασμουρητά και πιθανή έλλειψη συγκέντρωσης, την πρώτη τριάδα, Ριτσώνα, Αγ. Μερκούρη, Πεντέλη, όσο μπορούσαμε πιο προσεκτικά, δίνοντας κουράγιο ο ένας στον άλλον, βαυκαλιζόμενοι ενίοτε ότι κάμαμε καλή δουλειά.

Δοκιμές (μέρος Β')
Την επόμενη μέρα, Κυριακή, γράψαμε και κατά 1/4 επαληθεύσαμε το χωμάτινο σκέλος συν Μελετάκι και Αγ. Ιωάννη, που βόλευε η διαρύθμιση. Ειρήσθω εν παρόδω, για την τελευταία, το κομμάτι μέσα στο χωριό είναι Targa Florio αν και είναι δύσκολο να εκλάβω την Corolla, ως 275 P2 και πολύ περισσότερο την ταπεινότητά μου, ως δάσκαλο σε σχολειό στο Palermo, ονόματι Nino Vaccarella. Για να τελειώνουμε με τον Αηγιάννη το κατέβασμα είναι ένα ρόλερ κόστερ, ένας εφιάλτης με εκείνες τις τελικές στα χασίματα και τις ανοικτές σε φουρκέτες και εκ των προτέρων συγχαρητήρια σε όσες γεναίες ψυχές, το οδηγήσουν έστω και 9/10.

^{Πάνω από την Κλένια}

Πάμε στο χώμα τώρα. Το να αναφέρω δημόσια τα ονόματα τριών τουλάχιστον πληρωμάτων που κόντρα στον κανονισμό έκαναν ανάποδα την Κινέτα, είναι πράξη που αντιτίθεται στην ιδεολογία μου, όπως και η δική τους πράξη αντιτίθεται πρωτίστως στο ευαγωνίζεσθαι και ακολούθως στους κανονισμούς. Καλοπροαίρετα, βολεύομαι, πιστεύοντας ότι αγνοούσαν τον κανόνα, όχι ότι αδιαφόρησαν για αυτόν. Χωρίς να ξέρω τι είναι χειρότερο, το εγκαταλείπω το θέμα εδώ, διότι στη βάση του κρύβει απογοήτευση.
Την Κλένια την γράψαμε και την επαληθεύσαμε, κάνοντας την μπούκλα από τα Δερβενάκια, αλλά το Κεφαλάρι, μόνον το γράψαμε και ούτε καν μπήκαμε στην σκέψη να το επαληθεύσουμε, όπως και το Λουτράκι.

^{Στο Κεφαλάρι}

Πέρα από την σύντομη όμορφη ανηφόρα το Κεφαλάρι είναι ετάπ επιβίωσης, ούτε χαράς, ούτε επιδόσεων. Αν υποτεθεί ότι φθάνουμε ως εκεί θα προσπαθώ να αποφύγω τις φυτεμένες και όχι να οδηγήσω, και δεν νομίζω ότι θα ακούσω τις προτροπές του (αθεόφοβου) Δημ. Βαζάκα: «Μην το λυπηθείς. Τα λάστιχα πρόσεξε μην έχεις κλατάρισμα και όρμα».

Στο Λουτράκι πάλι, τελευταία ετάπ του αγώνα, που θα είναι σκαμμένη από το διπλό πέρασμα, ειδικά στο ανηφορικό κομμάτι δεν έχω καμιά όρεξη, να ακούω τον πίσω άξονα να σκούζει ως χοίρος που οδεύει προς λεπίδι και να ταλαιπωρείται το όχημα μετά από τρείς μέρες αγώνα. Όσο πονηρά μπορείς, ότι βλέπεις και στην κατηφόρα, όπου νομίζεις ότι κάτι θυμάσαι, δεύτε λάβετε τελευταίο ασπασμό με κανά ήσυχο ντριφτάκι, εκεί στα μαντριά και αλλαχού, με οπίσθια  ελάστιχα που θα είναι έτοιμα να εκθέσουν τα λινά τους στον Αττικό αέρα και άντε, να πάμε για καρώ σημαία, αν υποτεθεί ότι θα ήμαστε αρκετά τυχεροί να φτάσουμε έως εκεί.

^{Στο ελατόδασος πάνω από την Βελίνα}

Για την κριτική που υποθέτω θα ασκηθεί στο Κεφαλάρι, στην οποία εν πρώτοις, συνηγορώ, έχω να σημειώσω ότι αν το δεις από  μια άλλη οπτική θα το δικαιολογήσεις. Δηλαδή: Ιστορικό ράλυ Ακρόπολις λέει ο κανονισμός. Το να σου βάλει 10 χλμ. σπαστήρι μέσα σε τόση άσφαλτο δεν είναι κάτι, σε σύγκριση με ότι κόμιζε αυτός ο αγώνας στο παρελθόν. Στο φινάλε είναι ένα ακόμα κριτήριο. Φύλαξέ το, ή ρισκάρισέ το.  Παιχνίδι είναι, κάποιος θα κερδίσει κάποιος θα χάσει, και στα περισσότερα παιχνίδια αυτό που χάνεις εσύ, το κερδίζει κάποιος άλλος. Δεν υπάρχει ελεύθερη ύλη. Εξαιρείταιι η ηθική, η οποία σαφώς δεν κερδίζεται ή χάνεται. Υπάρχει ή δεν υπάρχει.

Δοκιμές (μέρος Γ')
Παρασκευή ξημέρωμα, στην Αττική οδό με την προοπτική να γράψουμε να επαληθεύσουμε, τις δυο ανάποδης φοράς διπλές. Τα Μέγαρα που στον γυρισμό λέγονται Αλεποχώρι και το Σχίνο ο οποίος στην επιστροφή αποκαλείται Πίσια.
Τα 12,5 χιλιόμετρα της πρώτης (Μέγαρα ή Αλεποχώρι) είναι τα πιο δύσκολα του αγώνα. Είναι μια ετάπ πληρώματος. Τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν έχει σημασία με τι συμμετέχεις, αλλά πόσο καλογραμμένη είναι, πόσο καλά αποδίδεται από τον συνοδηγό και πόση πίστη έχει ο οδηγός να ακολουθήσει αυτά που ακούει, όταν μπροστά του, πολλά δεν συνηγορούν με τις πληροφορίες που φτάνουν στα αυτιά του.

Είναι μια ειδική που απαιτεί, πολύ και καλή δουλειά και αν συμβεί αυτό, τότε με ένα σαφώς ασθενέστερο αυτοκίνητο μπορείς να επιβληθείς, κατά πολύ, σε πολύ ισχυρότερους συνδυασμούς. Ο ρυθμός που μπορεί να ακολουθήσει ένα πλήρωμα που έχει δουλέψει εκεί μέσα είναι δαιμονιώδης, τα δεκάδες χασίματα που έχει, την κάνουν να είναι δοκιμασία για πολύ θαρραλέες ψυχές, αλλά ο καθένας καταλαβαίνει, ότι αν συμβεί το λάθος, δεν θα είναι μικρό. Κι' όλα αυτά, ενίοτε με θέα τον Κορινθιακό από μια σειρά καταπληκτικά μπαλκόνια.

Με ένα γράψιμο και μια επαλήθευση το μόνο που προσδοκάς είναι να μην αφήσεις τον ενθουσιασμό να καλύψει την αγνωσία σου.
Ο Σχίνος ή τα Πίσια αν και πιο βατή, κάθε άλλο παρά εύκολη και βεβαίως μας θυμίζει ευχάριστα, πιο ζουμερά χρόνια, από τότε που ήταν στενότερος, χωμάτινος και πιο όμορφος.
Εννοείται οτι δεν προλάβαμε να τον γράψουμε ως Πίσια ούτε να τον τσεκάρουμε καθότι η ώρα ήταν ήδη 09.30 και οι υποχρεώσεις, στην πόλη μας περίμεναν ανυπόμονα.

^{Ο Κορινθιακός από τα μπαλκόνια της Περαχώρας}

Δοκιμές (μέρος Δ')
Ξημέρωμα Τρίτης, κι εκεί που είχαμε προγραμματίσει να γράψουμε τα Πίσια και να τσεκάρουμε Σχίνο και Αλεποχώρι, καταλάβαμε αφού φτάσαμε στο Λουτράκι, ότι οι σημειώσεις είχαν ξεχαστεί σπίτι. Οι Γερμανοί βέβαια σπανίζουν, κατά πως μας τα λένε οι γλωσσολόγοι, να χρησιμοποιούν παθητική φωνή. Με τη λογική, του ότι όλα είναι ενεργητικά, οι σημειώσεις δεν ξεχνιόνται, αλλά κάποιος τις ξεχνά.

Το ξεπεράσαμε με κάποιο αστείο, γράψαμε, τσεκάραμε τα Πίσια και πήραμε το δρόμο του γυρισμού, κατά τη διάρκεια του οποίου ο Παντελής Αντωνόπουλος μας ζήτησε τις σημειώσεις από αυτή την τετράδα των ε.δ. του αναφέραμε ότι είναι οι μισές ατσεκάριστες, όπως και το λόγο που συνέβη αυτό και αναλύθηκε σε γέλωτες. Του είχε φανεί, πολύ αστείο. Μετά το πρώτο σοκ, φάνηκε και σε μας.

Αυτό που με σιγουριά μπορώ να καταθέσω είναι ότι το σωστό γράψιμο απαιτεί τρείς  παραμέτρους. Ταλέντο, συγκέντρωση και χρόνο. Νοιμίζω ότι σε όλα είχαμε ένα έλλειμμα, για αυτό και νοστάλγησα άλλες εποχές, όπου αυτό το κομμάτι ναι μεν ήταν πιο κουραστικό, αλλά ασύλληπτα πιο γοητευτικό. Τότε που δεν τις αποκαλούσαν δοκιμές, αλλά αναγνωρίσεις. Όπως και να έχει όμως, η πλημελής προετοιμασία σε επίπεδο δοκιμών δεν είναι ικανή να αποτελέσει οποιαδήποτε δικαιολογία σε  οποιοδήποτε γεγονός, για οποιδήποτε πλήρωμα.

Λοιπαί εργασίαι και σκέψεις.
Επιστρέψαμε και ακολούθως ο Δυσσέας, κατέβασε το όχημα στον Παναγιώτη Παπαδόπουλο προκειμένου να επιμεληθεί τη θορυβωδώς διαμαρτυρόμενη εξάτμιση, όπερ και εγένετο με τη γνωστή τέχνη του μέτρ των εξατμίσεων. Το πρόβλημα που είχαμε εντοπίσει φτιάχτηκε αλλά προέκυψε άλλο, σοβαρότερο που τον κράτησε μέχρι να βραδυάσει στον Κώστα Αργυρίου, ώστε να γίνουν επισκευές και να πατήσουν καλύτερα οι εξαγωγές.
Στην ταπεινότητά μου έπεσε το ζαντάρισμα των ελαστικών, ένα τακιμάκι μισότριβα ΤΒ5 F, σε  σιδερένιες ζάντες, που θα ήταν το το μοναδικό σετάκι για το ασφάλτινο κομμάτι. Αν έβρεχε λίγο, θα τα αφήναμε πάνω. Αν έβρεχε πολύ θα βλέπαμε. Κι εκεί προέκυψε άλλο πρόβλημα που ακόμα δεν έχει λυθεί, αλλά οψόμεθα αισιοδόξως.

Το θέμα του καιρού ήταν, είναι κάπως στενάχωρο, διότι δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί που θα χαρούν περισσότερο τις ασφάλτινες ετάπ, βρεγμένες, παρά στεγνές. Ακόμα χειρότερα, όταν αλλού κρατά υγρασίες, αλλού όχι και κινείσαι διαρκώς σε ένα αχαρτογράφητο και γεμάτο παγίδες καθεστώς πρόσφυσης. Σε κάθε περίπτωση, ο συναδυασμός άσφαλτος και βροχή δεν παραπέμπει σε Ακρόπολις.
Αυτός ο δροσερός Μάιος, φεύγει με τα πλέον ανοιξιάτικα χαρακτηριστικά, την καιρική αμφιθυμία και την αδυναμία ακριβούς πρόβλεψης. Έτσι όπως ακριβώς προβλέπεται να είναι, ένας αληθινός Μάης, κάνοντας δύσκολη τη αγωνιστική ζωή των συμμετεχόντων.

Αυτά τα ολίγα, μερικές ώρες πριν τον τεχνικό έλεγχο και μια μέρα πριν την τελετή εκκίνησης, όπου όλοι οι εμπλεκόμενοι, ζουν σε ένα πυρετό, προετοιμασίας. Σε ότι αφορά τη δική μας συμμετοχή, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η παρουσία μας στην ράμπα της εκκίνησης, θα αποτέλεσει ένα μικρό θαύμα, αν συνυπολογισθεί η παράμετρος του χρόνου που ελήφθη η απόφαση, αλλά και η πολυπλοκότητα που επιβάλουν οι κανονισμοί με κεντρικό άξονα την ασφάλεια (πρόσχημα ή όχι άλλη κουβέντα αυτή). Ένα μικρό θαύμα που πιστώνεται σε όσους βοήθησαν με ανιδιοτέλεια και ενθουσιασμό. Και δεν ήταν λίγοι.

Το απόγευμα της Κυριακής θα έχω, φαντάζομαι, πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες...