Περιπλεγμένος καινούργιος κόσμος - Σαββάτο 31 Mαίου 2014 |
Στον σχετικά ενδιαφέροντα δρόμο που συνδέει τις δυτικές πλαγιές της Πάρνηθας με τα Δερβενοχώρια, φωτογραφίζαμε τη συγκριτική δοκιμή των νέων Fiesta ST & Cooper S, υποτασσόμενοι, ως συνήθως, στον διατακτικό τρόπο του καλλιτέχνη μας. Την προηγούμενη φορά που είχαμε βρεθεί εκεί, δεν θυμόμουν τον χαρακτηριστικό ήχο που δημιουργούν τα πτερύγια των ανεμογεννητριών καθώς κόβουν τον αέρα, διότι πιθανότατα δεν υπήρχαν. Οι κορφές από πάνω μας ήταν πια στεφανωμένες από τους πύργους τους, τα μέταλλα των αυτοκινήτων κρύωναν παράγοντας και αυτά ήχους και κοιτάζοντας ψηλά της λευκές λεπίδες προσπαθούσα να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου. Θυμόμουν μόλις είκοσι χρόνια νωρίτερα τούτο τον οδικό άξονα χωματόδρομο, με μεγαλύτερη δενδροφυία, χωρίς ανεμογεννήτριες. Είναι δυσεπίλυτο το θέμα. Από την μια η καθαρή ενέργεια, από την άλλη η αλλοίωση του περιβάλλοντος και η μόνιμη θέση περί της αδυναμίας αποθήκευσης της αιολικής ενέργειας η οποία ως εκ τούτου συχνά χαρακτηρίζεται και άχρηστη. Αν προσθέσουμε και το ποιος τη χρηματοδοτεί, την αδειοδοτεί και ποιος την πληρώνει γίνεται ακόμα πιο ακανθώδης. Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα και με τα συγκεκριμένα αυτοκίνητα. Με τα Mini και τα Cooper μοιραία, λόγω παρελθόντος, έχω ασχοληθεί πολύ. Επαναλαμβάνω εν συντομία ό,τι, με head up display, αυτόματα κιβώτια, 17ρηδες τροχούς,, με πιεζοπεριστροφικούς διακόπτες, συστήματα infotainment και βάρος 1200 κιλά, δεν είναι ούτε mini ούτε, πολύ περισσότερο minimal. Για να μην μπω στη διαδικασία να συγκρίνω τους χώρους των πίσω επιβατών του σημερινού mini με εκείνο του sir Αλεκ. Συμπλέω δε, αρκετά με την άποψη του Andrew Frankel από το Motosport που άσκησε κριτική τόσο για την ισορροπία του σασί όσο και για την οδηγική ευθυμία που παρέχει το νέο Cooper S. Για το Fiesta τώρα: Προσφεύγοντας πίσω στο παρελθόν, ήταν το '79 – '80 όταν ήρθε στην οικογένεια το μοναδικό Fiesta της ζωής μας. Ήταν ένα κόκκινο 1,1 Ghia, ένα γλυκύτατο αυτοκίνητο ιδιαιτέρως πλούσιο για τα μέτρα της εποχής, με κρυστάλλινη οροφή, όμορφα καθίσματα, ζάντες αλουμινίου και όμορφο βολάν. Εκείνη την εποχή ακόμα και ένα «χίλια τριακόσια» ή πολύ περισσότερο ένα 1,6 crossflow θα φάνταζε εξωτικό. Επιστρέφοντας στο σήμερα και παραβλέποντας την απόπειρα «αστινμαρτινοποίησης» σε επίπεδο μουσούδας διότι ασφαλώς θα υπήρχαν καλύτερες σχεδιαστικές προτάσεις, αυτό το ST αν και σαφώς αργότερο από το Cooper S τείνει να είναι πιο ευχάριστο, πιο εύκολο, πιο προβλέψιμο, όταν οι στροφές του κινητήρα και οι ταχύτητες είναι υψηλές. Η τρέχουσα τεχνολογία έχει περιπλέξει τα πράγματα. Αναμφίβολα |