Οι Ελληνικές στιγμές του Jean Luc – (Παρασκευή 2 Αυγούστου 2019) PDF Print E-mail

Την τελευταία μέρα του Ιουλίου εγκατέλειψε τα εγκόσμια ο Jean Luc Therier. Γεννημένος τον Οκτώβριο του ’45 στην Νορμανδία, διέγραψε μια ξεχωριστή καριέρα στο στερέωμα των διεθνών ράλυ. Αν το 1973 είχε θεσπιστεί το παγκόσμιο πρωτάθλημα οδηγών θα το είχε κατακτήσει με ξεχωριστή άνεση.

Στην Ελλάδα, μας ήρθε τόσο με την ομάδα της Διέπης στην περίοδο, μάλιστα, της αγωνιστικής του ακμής, όσο και αργότερα υπό την αρχηγία του Ove Andersson, o οποίος διαχειριζόταν τις αγωνιστικές τύχες της Τογιότα από την Κολωνία. Ακολουθεί μια σύντομη φωτογραφική αποτύπωση από τις Ελληνικές στιγμές των νιάτων του, καθώς και της εποχής των επιτυχιών του.

Μάιος 1973. 21ο Δ.Ρ.Α. Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Πάνω στην ράμπα του τερματισμού έχοντας πετύχει τη δεύτερη νίκη του σε τρείς εμφανίσεις με τις γαλάζιες μπερλινέτες, στην Ελλάδα. Το καρώ ερυθρόλευκο πουκάμισο, μικρό δείγμα της ελευθεριότητας της εποχής, είναι βρεγμένο από τον καμπανίτη της επιτυχίας.

Ξεχωρίζει η ρεκλάμα των ελληνικών σιγαρέτων στο πίσω φτερό της  Α 110, μαζί με τον άσσο στις πόρτες, αλλά πρωτίστως με έναν ακόμα άσσο, στο μπάκετ του οδηγού. Πίσω από τον ουρανό της μπερλινέτας διακρίνονται ο Μωρίς Γκορμεζάνο και ο Αλέξανδρος Δαρδούφας.

Εδώ, μαζί με τον Christian Delferrier στην πρώτη δοκιμασία του 21ου Δ.Ρ.Α. στο Αλεποχώρι, αργά το απόγευμα γλυκιάς ανοιξιάτικης μέρας. Θα σημείωνε τον ταχύτερο χρόνο 4΄:07΄΄, επτά δεύτερα εμπρός από τον Rauno Aaltonen (124 Spider) και οκτώ από τον Bjorn Waldegaard (2002).

 

Σε αυτόν τον αγώνα, θα κέρδιζε τις 24 από τις 47 ειδικές.  Ξεκίνησε δε, καταιγιστικά κάνοντας στις πρώτες 15 ετάπ, 13 ταχύτερους χρόνους. Αντιγράφω Τάκη Πιρπιρή, από τον μακρινό Ιούνιο του 1973: «Ο νικητής του 1970 και ο πιο πετυχημένος οδηγός του 1973 στα ράλλυ, ήταν το πρώτο και λογικότερο φαβορί στον αγώνα, γιατί ο άνθρωπος, όταν του πάνε όλα «πρίμα» είναι απλούστατα αστραπή, και οπωσδήποτε μαζί με τον Ρότζερ Κλάρκ και τον Αντριέ είναι οι ταχύτεροι και πιο πετυχημένοι εκτός Σκανδιναβίας οδηγοί».

 


Εδώ, από την πρώτη του εμφάνιση και νίκη με την Α110 στην Ελλάδα. Μάιος του ’70, 19ο Δ.Ρ.Α. Θα κερδίσει τις 11 από τις 20 ειδικές, σε έναν αγώνα χωρίς διακοπή για διανυκτέρευση, συνολικού  μήκους 3.526 χλμ. Δεξί κάθισμα εκείνη τη χρονιά ο Μarcel Callevaert.

 

Ιδού και ένα ενσταντανέ, λίγο πριν εκκινήσει την τελευταία δοκιμασία εκείνου του Δ.Ρ.Α., τον 30λεπτο αγώνα ταχύτητας στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Δεκέλειας.

 

Στιγμιότυπο από αυτή την δοκιμασία, ενώ προηγείται με την Α 110 του  Jean Francois Piot, σε μια Γαλλική, γεμάτη θέαμα μονομαχία. Βρίσκονται στο σικαίην της μεγάλης ευθείας του στρατιωτικού αεροδρομίου. Πίσω τους διακρίνεται το υδραγωγείο, σήμα κατατεθέν του χώρου με τον ορεινό όγκο της Πάρνηθα, στο φόντο.

 

Μάιος 1970. Δεξίωση των πληρωμάτων στα «Αστέρια» της Γλυφάδας μετά το τέλος του 19ου Δ.Ρ.Α. Ο πρόεδρος της Λέσχης, Απόστολος Νικολαίδης, συγχαίρει  τον νικητή, το οποίον ο ημεδαπός Τύπος της εποχής τον περιγράφει ως:  «Ο άνθρωπος απλούστατα χόρευε στο τιμόνι ενός καταπληκτικού αυτοκινήτου. Το φαινόμενο αυτό, που τρώει τα νύχια του, έχει θεόστραβα πόδια και φαίνεται για Γάλλος από χιλιόμετρα έκανε ότι ήθελε. Η κλάση του ήταν δυσβάστακτη για το συναγωνισμό.» Δεξιά διακρίνεται ο Α. Δαρδούφας  και αριστερά πίσω από το μικρόφωνο ο Τούρκος Αλι Σιπαχί, τακτικότατος επισκέπτης στα Ελληνικά αγωνιστικά δρώμενα τότε.