Η πράσινη ψηφιακή ένδειξη του θερμομέτρου, στο φανάρι της γέφυρας έξω από αεροδρόμιο της Λισαβόνας έγραφε 35. Σαββάτο μεσημέρι. Το εθνικό δίκτυο που άφηνε την πρωτεύουσα νότια και συνέχιζε προς δυσμάς, ήταν  άδειο.

Σε αντίθεση, οι παραλίες κάθε άλλο παρά άδειες ήταν. Περάσαμε μπροστά από το Estádio José Alvalad, έδρα της Σπόρτιν Λισαβώνας και λίγο πιο κάτω από το Estádio da Luz, ή το στάδιο του φωτός.

Eκεί που πριν 12 χρόνια η μικρή, ως χώρα, Ελλάδα αντιμετώπισε την εξίσου μικρή αλλά περισσότερο ταλαντούχα, ποδοσφαιρικά, Πορτογαλία και στοιχειοθετήθηκε μια μεγάλη αθλητική έκπληξη, ίσως και μια ακόμα μεγαλύτερη αθλητική ανορθογραφία. Μια, ποδοσφαιρικά, ανυπόληπτη χώρα, κέρδιζε την μεγαλύτερη διάκριση σε Ευρωπαϊκό επίπεδο.

Μια ντουζίνα χρόνια αργότερα όμως, ο, κατά μία μερίδα Ελλήνων φιλάθλων, «καρπουζάς από το Εστορίλ» και οι ποδοσφαιριστές του τα κατάφεραν. Έτσι ο don Fernando κατέκτησε το Ευρωπαϊκό. Τι τιμή! Με την εθνική της πατρίδας σου. Κι η ύψιστη τιμή είναι να το κάμεις και μέσα στην πατρίδα σου, μπροστά στο λαό σου.

Πόσοι γνώρισαν αυτή τη διάκριση; Ελάχιστοι. O José Villalonga Llorente το '64 στη Μαδρίτη, ο Ferruccio Valcareggi το '68 στη Ρώμη, ο Michel Hidalgo το '84 στο Παρίσι. Μικρό, πολύ μικρό club.

Έφυγαν οι ποδοσφαιρικές σκέψεις, ήρθαν οι καλοκαιρινές, καθώς φτάσαμε στο Estoril. Σαββατάκι λοιπόν και κάτι σαν day off, καθώς η δουλειά, ξεκινούσε με την δύση του ήλιου και συνεχιζόταν το επόμενο πρωινό.

Έτσι μια βόλτα στην παραλία, μια βουτιά στα νερά του Ατλαντικού, αποδείχτηκε καλή επιλογή. Στην ακτή, μπροστά στη στάση του τραίνου του Monte Estoril, το αδιαχώρητο.

Στην προβλήτα, αγόρια στην πρώτη εφηβεία, συναγωνίζονταν στην πιο φαντεζί βουτιά, κορίτσια στην αντίστοιχη ηλικία σε ένα κρυφό ανταγωνισμό ανάδειξης της σωματικής τους χάρης. Θηλυκά ανθρώπινο.

Μαζί τους και γεροντήδες πρώτης φουρνιάς, αλλοδαποί και ημεδαποί. Ωραίο μωσαϊκό.

Το νερό κρύο και θολό, καμιά σχέση με τις δικές μας θάλασσες.

Μεγάλη όμως φροντίδα για την καθαριότητα.

Συνεχείς περιπολίες από κορίτσια και αγόρια κρατούσαν τα πάντα εκθαμβωτικά καθαρά.

Λίγο πιο κάτω ένα κτίριο όπου πολλοί κάνουν καταθέσεις και ελάχιστοι αναλήψεις. Εκεί συχνάζουν αυτοί που πιστεύουν ότι : "Aces are larger than life and greater than mountains." Άκομψο κτίριο και σε σύγκριση με αυτό που αντικατέστησε, άθλιο.

Η σύγκριση αρκετών κτιρίων με εκείνα του παρελθόντος ειδικά σε μια πόλη όπως η Λισαβόνα που δέχτηκε πλούτη από αποικίες, και αργότερα οι καταστρεπτικοί σεισμοί σε συνδυασμό με το γύρισμα της Ιστορίας άλλαξαν τα δεδομένα, είναι καταθλιπτική.

Τέλειωνε το Σαββατάκι, ο ήλιος έφευγε μακρυά στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, η προβλήτα άδειαζε, η δουλειά ξεκινούσε και όλα προμήνυαν ότι θα ήταν άκρως ενδιαφέρουσα. Πλήρης περιγραφή, σε ολίγες ημέρες.