O τρίτος τόμος ξεκινά με το κεφάλαιο: «Το τίμημα της ελευθερίας: Η 13η Δεκεμβρίου 1967», όπου σε 41 σελίδες επιχειρεί να μας διαφωτίσει για τους λόγους του αντικινήματος και τα αίτια της αποτυχίας του. Όσοι πάντως στέκονταν απέναντι και όχι δίπλα του, εκείνη την εποχή, το βάφτισαν «οπερέτα».

Στη συνέχεια περιγράφει το δικό του δύσκολο δρόμο που τον περίμενε ακριβώς από την αποτυχία του Αντικινήματος, αλλά και τη γνωριμία του με τον Πάπα, την παρουσία του στην κηδεία του Αιζενχάουερ, όπου εκφράζει τον αντιαμερικανισμό του, και δικαιολογεί τον αντιαμερικανισμό ο οποίος  στην Ελλάδα βρισκόταν εν τη γενέσει του.

Αποδέχεται την εμπλοκή τμήματος των Αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών στο πραξικόπημα, αποκαλύπτει τρεις απόπειρες δολοφονίας του, όπως και την επαφή Καραμανλή – Μακαρέζου, αλλά και το πισωγύρισμα του αυτοεξόριστου πολιτικού για μια κοινή δήλωση τους τις μέρες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Περιγράφει τον τρόπο που ο Καραμανλής τον απέτρεψε να επιστρέψει στην Ελλάδα, μετά την πτώση της χούντας και δικαιολογεί τη στάση του να μην επιστρέψει με δική του πρωτοβουλία, με το κλασσικό επιχείρημα ότι δεν ήθελε να προκαλέσει διχασμό και αιματοχυσία.

Στο ίδιο μοτίβο μιλά για το Δημοψήφισμα, κατηγορεί ανοικτά τον Καραμανλή και εκτιμά ότι διενεργήθηκε κάτω από συνθήκες που προδίκασαν το αποτέλεσμα.

Αναφέρεται στον εκδικητικό τρόπο που τον αντιμετώπισε ο Καραμανλής στο θέμα της ταφής της μητέρας του, για την οποία κάνει μια συγκινητική περιγραφή, ενώ λίγο αργότερα γράφει για την γνωριμία του με την Θάτσερ και τον Ρήγκαν.

Αρνείται τη φημολογία περί σχέσης με την Αλίκη και διατυπώνει με επιχειρήματα τα παράπονά του για τη στάση της Ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στο νομικό θέμα της περιουσίας του και στην αφαίρεση της Ελληνικής ιθαγένειας.

Ανάμεσα σε δεκάδες ταξίδια και πρωτοβουλίες, γράφει για τις συναντήσεις του με τον Κάστρο, τον  Μαντέλα, τον Κίσινγκερ. Τις ενέργειές του για την ανάθεση των Ολυμπιακών του ’04 στην Ελλάδα, τις μοχλεύσεις και τα παιχνίδια που γίνονται στην διεκδίκηση, και την όχι θετική άποψή του για την Αγγελοπούλου, με το σύζυγο της οποίας, Θόδωρο,  ήταν συμμαθητές στα Ανάβρυτα.

Κλείνει με ένα κείμενο που επιχειρεί να ερεθίσει το θυμικό των αναγνωστών του. Η μεγάλη του αγωνία, εστιάζεται στο να καταφέρει να πείσει ότι κινήθηκε πάντα για το καλό του τόπου, ότι μπορεί να έκανε σφάλματα, αλλά ποτέ με δόλο, ότι θυσίασε το στέμμα, τον μέλλον του και το μέλλον των παιδιών του σε μια προσπάθεια να κρατήσει τον τόπο ενωμένο.

Είναι μια εκδοτική προσπάθεια που αξίζει να διαβαστεί για όσους θέλουν μια προσωπική άποψη ενός πρωταγωνιστή, μια καταγραφή από τη σκοπιά του στέμματος. Γραμμένα απλοϊκά τα τρία αυτά βιβλία, διανθισμένα ενίοτε ευχάριστα με ανέκδοτα περιστατικά, δεν μπορούν να αλλάξουν ότι συνέβη, μπορούν όμως να δώσουν μια ακόμα ερμηνεία.

Με τις λέξεις μοναρχοφασίστας και κομμουνιστοσυμμορίτης, αργότερα και βασιλοχουντικός, να δεσπόζουν στο μετεμφυλιακό κλίμα, κάθε καταγραφή είναι χρήσιμη. Ο τέως έδωσε τη δική του. Από το πρωτοχρωνιάτικο διάγγελμα του ’66 έως αυτά τα βιβλία έχουν περάσει 60 χρόνια. Τόσο αυτός, όσο και εμείς κάτι μάθαμε, κάτι καταλάβαμε.

Αν ο πρώην ανώτατος πολιτειακός άρχοντας της Ελλάδας τα έγραψε για να είναι εντάξει με την ιστορική κληρονομιά του, καλοδεχούμενα αν και θα μπορούσαν να είναι πληρέστερα, πιο συμπαγή, πιο βαθιά, μα και πιο ειλικρινή. Αν τα συνέταξε με σκοπό να ελπίζει σε μια επιστροφή του στέμματος, στο θρόνο και στα ανάκτορα είναι αφελές. Όσοι εναπομείναντες πιστοί στο στέμμα (μια τελευταία δημοσκόπηση τους υπολογίζει στο 10%), είναι βέβαιο ότι θα νοσταλγήσουν και θα συγκινηθούν. Οι ευρισκόμενοι απέναντι θα τα θεωρήσουν θεατρικά, πολύ λίγα και πολύ αργά. Όλοι οι υπόλοιποι θα τα αντιμετωπίσουν ως μια ακόμα ευχάριστη, παραμυθένια αρωγή στον πολυσύνθετο ιστορικό μας καμβά.