Στην Ελλάδα.

Τα στοιχεία μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι στον τόπο μας, το Γαλλικό εργοστάσιο αντιπροσωπεύεται τουλάχιστον από το 1952. Τότε συστήνεται η εταιρεία «Ιμπορτέξ» με έδρα την οδό Ακαδημίας. Μέτοχοι ο Θεσπρωτός Ηλίας Σάρρας, ο Ηπειρώτης Δήμος Πιτούλης και ο Αναστάσιος Ποταμιάνος που πέρα από την θαυμαστή ακτοπλοϊκή εταιρεία  «Ηπειρωτική», βρέθηκε και στο χώρο των αυτοκινήτων μέσα από τη σχέση φιλίας που διατηρούσε με την οικογένεια Σάρρα.

Προς το τέλος της δεκαετίας του '60 δημιουργήθηκε ενδιαφέρον για την κατασκευή εργοστασίου συναρμολόγησης των επιβατικών αυτοκινήτων της Γαλλικής φίρμας στην Ελλάδα. Υπήρξε κινητοποίηση, έγιναν κάποια βήματα αλλά τελικά δεν τελεσφόρησε.

Το συγκεκριμένο επιχειρηματικό σχήμα διατηρήθηκε μέχρι το '88, στις εγκαταστάσεις της εταιρείας στη συμβολή των οδών Λαγουμιτζή και Συγγρού. Τότε το εργοστάσιο αποφάσισε να περάσει την αντιπροσωπεία στα συμφέροντα της οικογενείας Θεοχαράκη η οποία μέσω της εταιρείας «Λάιον» ανέλαβε την ευθύνη, σε νέο κτίριο, στο «ποτάμι».
Η σχέση αυτή κρατήθηκε για άλλο ένα τέταρτο του αιώνα, μέχρι το τέλος του '13  οπότε η αντιπροσώπευση πέρασε στα συμφέροντα της οικογενείας Συγγελίδη.

Στους αγώνες.

^{Ένας αιώνας χωρίζει αυτές τις δύο εικόνες. Νίκη το 1913 στην Ινδιανάπολη, νίκη και το 2013 στο Pikes Peak.}

Πολύ  - πολύ συνοπτικά, σε διεθνές επίπεδο, μπορούμε να ξεχωρίσουμε τους τέσσερις παγκόσμιους τίτλους σε επίπεδο πρωταθλήματος ράλυ. Δύο με το 206 WRC το 2000 και το 2002 με τον M. Grunholm και άλλους δύο με το θαυμαστό 205 Τ16 το '85 και το '86 με ατρόμητους χειριστές άλλων εποχών τον Τ. Salonen  και J. Kankkunen.

^{Από το 32ο Δ.Ρ.Α. οι Τ. Salonen – S. Harjanne με 205 Τ 16 στο δρόμο για τη νίκη και τον παγκόσμιο τίτλο (αριστερά)}

Προετοιμαζόμενη για μια κατά μέτωπο επίθεση στο φετινό Dakar να θυμηθούμε τις τέσσερις σερί νίκες από το '87 έως το '90, σε αυτόν τον μαραθώνιο αγώνα. Τρείς με Ari Vatanen και μια με J. Kankkunen και πως μπορούμε να λησμονήσουμε την μεγαλειώδη εμφάνιση του Ari στο Pikes Peak με το 405 Τ16 το '88. Θα επιστρέψει ο Λέων στο Κολοράντο, μετά από ένα τέταρτο του αιώνα, το '13, με το 208 Τ16 και τον S. Loeb συντρίβοντας κάθε ρεκόρ σε μια ανάβαση που είχε πάψει πια να είναι χωμάτινη.

^{Ένα από τα πληρέστερα αυτοκίνητα ράλυ. Mε δυο παγκόσμιους τίτλους. To Peugeot 205 T16 στην ράμπα του 31ου Δ.Ρ.Α. ('84) με τους A. Vatanen – T. Harryman.}

Επτά χρόνια, από το '94 έως το 2000 βρέθηκε και στο χώρο της F1 προμηθεύοντας το πρώτο έτος με κινητήρες την McLaren, τα επόμενα τρία την Jordan και τα τελευταία τρία την Prost. Καλύτερη χρονιά το '94 με έξι πόντιουμ, και τέταρτη θέση στο πρωτάθλημα Κατασκευαστών.

Στο Palmares να προστεθούν οι διακρίσεις στο Le Mans με νίκες το '92 & '93 με το 905 Evo  αλλά και το 2009 με το πετρελαιοκίνητο 908.
Αν προσθέσουμε και τις δύο νίκες της πριν από εκατό χρόνια (το '13 και το '16) στα 500 μίλα της Ινδιανάπολης, είναι μάλλον αδύνατο να βρούμε άλλα εργοστάσια που έχουν εμπλακεί σε τόσα πολλά διαφορετικά είδη του μότορσπορ και να έχουν σημειώσει αντίστοιχες επιτυχίες.

^{Το 504 δεν κατάφερε να κοιτάξει κατάματα τον ανταγωνισμό στην εποχή αλλά ήταν ένα επιβλητικό αυτοκίνητο. T. Makinen – J. Todt στο 27ο Δ.Ρ.Α.}

Στην Ελλάδα, επί εποχής «Ιμπορτέξ» δεν υπήρξε καμιά αγωνιστική κίνηση. Οι ελάχιστοι που συμμετείχαν με Peugeot, όπως ο Βασίλης «Σοναβίλ» ή «Σκιπίων» Λιβανός με 504 το έπραξαν χωρίς υποστήριξη. Αντίθετα, στα χρόνια που ακολούθησαν η «Λάιον» όχι μόνο μπήκε στη λογική της αγωνιστικής παρουσίας στην ημεδαπή σκηνή, αλλά επένδυσε πολλά σε μια σοβαρή, κλιμακούμενη εμπλοκή. Τα πρώτα βήματα έγιναν με τον Μανώλη Παναγιωτόπουλο που αγωνίστηκε με ομάδας Ν 205 GTI 1,6, ακολούθησε ο Σώτος Κοκκίνης στα1.300 της ομάδας Α, με εξαίρετες επιδόσεις και οι δυο.

Δεν θα ήταν λάθος αν υποστηριζόταν η άποψη ότι κινητήριο πρόσωπο πίσω από αυτές τις δραστηριότητες ήταν, από ένα σημείο και μετά,  ο Τάσος Λεγάκης, που εγκατέλειψε τον μάταιο κόσμο μας, με τρόπο αιφνίδιο τον περασμένο Μάιο.

^{Από την Μενδενίτσα του 47ου Δ.Ρ.Α. οι Μ. Gronholm – T. Rautianen με 206. To Φινλανδικό πλήρωμα δεν κέρδισε στην Ελλάδα με Peugeot αλλά κατέκτησε το 2000 τον παγκόσμιο τίτλο για το Γαλλικό εργοστάσιο.}

Υποστηρίχθηκε σθεναρά και ο θεσμός του ενιαίου με το 106 τις χρονιές '96 και '97. Αργότερα  έγινε το βήμα με ένα ειδικό αυτοκίνητο το 106 maxi. Στην αρχή με αποθαρρυντικά αποτελέσματα, καθώς ήταν ένα όχημα φτιαγμένο για ολότελα διαφορετικές από τις Ελληνικές συνθήκες. Αλλάζοντας πλήρωμα και τεχνική υποστήριξη με πολύ δουλειά από τον Χρήστο Χρηστακίδη και την οδηγική δεξιότητα του Σώτου Κοκκίνη η ομάδα πέτυχε το ποθούμενο, πήρε τον Πανελλήνιο τίτλο της F3. Θα γνωρίσει εξαιρετικές στιγμές και με τη συμβολή του ταλέντου και την ωμή, καθαρή ταχύτητα του «Ιαβέρη jr.»

Η συνέχεια θα δοθεί με δυο 206 ένα στην κατηγορία Α και ένα στα super 1.600, όπου επίσης θα αποσπάσει τον τίτλο. Ταυτόχρονα ανοίγονται και νέοι δρόμοι με το 206 cup junior. Γίνεται σαφές ότι υπήρξε μεγάλη δραστηριότητα, αντίστοιχη προσπάθεια και ξοδεύτηκαν πολλά χρήματα.
Η επερχόμενη ύφεση και κάποια προβλήματα στη διαχείριση, θα κλείσουν αμετάκλητα τον κύκλο της αγωνιστικής εμπλοκής της «Λάιον».