O κόσμος του ΄88 – (Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2018) Print

Τριάντα χρόνια νωρίτερα, όσοι ζούσαμε, βρισκόμαστε σε ένα διαφορετικό κόσμο. Η Σοβιετική Ένωση ήταν ακόμα, έστω και στα τελευταία της, το αντίπαλον δέος της Δυτικής αυτοκρατορίας, οι πολίτες δεν δαπανούσαν τόσο χρόνο πίσω από οθόνες ηλεκτρονικών υπολογιστών.

Oι διαφημίσεις προϊόντων καπνού και αλκοόλ κάλυπταν εκατοντάδες σελίδων των εντύπων, το AIDS ήταν ακόμα ένα τέρας που δεν αντιμετωπιζόταν,  το crack ξεκινούσε την πορεία του στα φτωχά πληθυσμιακά στρώματα, η βία πρωτοστατούσε, και τα σημάδια της κλιματικής αλλαγής πύκνωναν.


Το πρώτο άνοιγμα του Life, για το επετειακό τεύχος με τα σημαντικότερα γεγονότα του 1988, φιλοξενούσε μια σπάνιας ομορφιάς εικόνα του Daedalus 88, πάνω από το νότιο Αιγαίο. Στην contre-jour λήψη, φαίνονταν τα πόδια του Έλληνα πρωταθλητή ποδηλασίας, Κανέλλου Κανελλόπουλου, μέσα στο στενό κόκπιτ του πεταλοποδοκίνητου αεροπλάνου, μπροστά από τον πύρινο δίσκο του ήλιου.

Σαββάτο ήταν η 23η Απριλίου εκείνης της χρονιάς, όταν ο Πατρινός ποδηλάτης απογειώθηκε από το αεροδρόμιο του Ηρακλείου, Νίκος Καζαντζάκης, και μετά από 3 ώρες και 54 λεπτά έφτασε στην παραλία Περίσσα στα νοτιοδυτικά της Σαντορίνης, καλύπτοντας 115 χιλιόμετρα, με μοναδική κινητήρια δύναμη τα πετάλ του, μόλις 32 κιλών, αεροσκάφους του.

Ήταν ένα τεχνολογικό θαύμα της εποχής, κατασκευασμένο από  ομάδα προπτυχιακών φοιτητών, καθηγητών και πρόσφατων πτυχιούχων του MIT.

Για το κατόρθωμα απαιτήθηκαν 15.000 εργατοώρες, το όνομα Δαίδαλος ξαναγεννιόταν από το μύθο και ξαναρχόταν στην επικαιρότητα καθώς σημείωσε και ακόμα κρατά, τα επίσημα παγκόσμια ρεκόρ για τη συνολική απόσταση και τη διάρκεια πτήσης για αεροσκάφη που κινούνται με ανθρώπινη δύναμη.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Στο εξώφυλλο της έκδοσης το μεγαλύτερο τμήμα από τις άλλες επτά εικόνες, κατελάμβανε, ανάμεσα στα δυο οκτάρια του ’88, το αθλητικό κορμί της Florence Delorez Griffith–Joyner, που λίγους μήνες νωρίτερα είχε σαρώσει στους Ολυμπιακούς αγώνες της Σεούλ.

Έχοντας βελτιώσει μέσα σε ένα 12μηνο τους χρόνους της κατά 0.47 δεύτερα στα 100 μέτρα και 0.62 στα 200, πετυχαίνει δύο παγκόσμια ρεκόρ μέσα σε δυο μήνες και αποσπά τρία χρυσά και ένα αργυρό μετάλλιο στη Σεούλ.

Λίγους μήνες αργότερα, τον Φεβρουάριο του ’89, στα 29 της χρόνια, ανακοινώνει την αποχώρησή της από την ενεργό αθλητική δράση.

Το κορίτσι από την Καλιφόρνια με το παρανόμι "Flo-Jo", το ιδιαίτερο στυλ, τις τολμηρές ενδυματολογικές προτιμήσεις, τα μακριά νύχια, τα παρδαλά χρώματα και το μακρύ μαλλί, εγκατέλειψε τον μάταιο κόσμο μας τον Σεπτέμβριο του ’98, στα 38 της χρόνια, από ασφυξία κατά τη διάρκεια μιας σοβαρής επιληπτικής κρίσης, αφήνοντας την οκτάχρονη θυγατέρα της ορφανή.

Υπάρχει η πληροφορία ότι, από το ’90 έως το ’96, είχε υποστεί  τρία εγκεφαλικά και ένα καρδιακό επεισόδιο. Τα ρεκόρ της παραμένουν ακατάρριπτα έως τις μέρες μας, για περισσότερο από 30 χρόνια, με 10:49 και 21,34 για τα 100 και τα 200 μέτρα αντίστοιχα.

Ταυτόχρονα της ανήκει ακόμα, η δεύτερη και η τρίτη καλύτερη επίδοση όλων των εποχών στα 100 μέτρα με 10:71 και 10:72 καθώς και η δεύτερη καλύτερη επίδοση όλων των εποχών στα 200 μέτρα με 21:56.

 

 

 

 

 

Ακολούθως, ένα αφιέρωμα για τους μεγιστάνες, αναφέρει: «Σε ένα έτος οικονομικών υπερβολών και κυριαρχίας της ανοικοδόμησης σε παγκόσμιο επίπεδο, το βραβείο των διαπραγματευτικών συμφωνιών παίρνει ο Donald Trump».

Ήταν η εποχή που ήταν ακόμα νυμφευμένος με την Ivana και κανένας στον πλανήτη δεν φανταζόταν ότι θα ορκιζόταν 45ος πρόεδρος των Η.Π.Α.

Αν ξέραμε βέβαια ότι στο αξίωμα θα έφτανε νωρίτερα από αυτόν και για δυο μάλιστα θητείες ο G.W. Bush, θα ήταν λιγότερο δύσκολη η πρόβλεψη.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ανάμεσα στα πρόσωπα που εγκατέλειψαν τον μάταιο κόσμο μας εκείνη τη χρονιά, ας αναφερθούν η Χριστίνα Ωνάση στα 37 της, που άφησε την τρίχρονη Αθηνά, στα χέρια ενός άπληστου, και αδίστακτου play boy και ο Roy Orbinson  στα 52 του, μετά από μια ζωή, όπου γνώρισε μεγάλες επιτυχίες αλλά και ακραία δράματα.

H Imelda Marcos, σύζυγος του δικτάτορα των Φιλιππίνων Ferdinand, θα συλληφθεί στα 59 της χρόνια, στην Ν. Υόρκη με τις κατηγορίες της υπεξαίρεσης και της τραπεζικής απάτης.

Έχει υπολογισθεί ότι στο χρονικό διάστημα της εξουσίας του συζύγου της είχαν συγκεντρώσει περιουσιακά στοιχεία μεταξύ 5 και 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Μια από τις πιο χαρακτηριστικές περιγραφές των ημερών της, μας ήρθε το ΄96, από το άλμπουμ Golden Heart του Mark Knopfler και το περιγραφικότατο κομμάτι Imelda.

 

Το κεντρικό θέμα με τέσσερα εντυπωσιακά σαλόνια και τίτλο «Ο πλανήτης αντεπιτίθεται» γίνεται λόγος για τις κλιματολογικές αλλαγές που παρατηρήθηκαν. Παρουσιάζονται οι πυρκαγιές, η ξηρασία, η αύξηση της θερμοκρασίας, οι τυφώνες που έπληξαν τη Γη και γίνεται τίθεται το ερώτημα, μήπως έχουμε αργήσει να ξυπνήσουμε; Παράλληλα και η τοποθέτηση, πως αν οι οικολόγοι έχουν δίκιο, η ανθρώπινη επίθεση στο περιβάλλον έχει ήδη ενεργοποιήσει μη αναστρέψιμες συνέπειες.

Μερικά από τα δυσάρεστα ή και αποτρόπαια άλλα γεγονότα της χρονιάς, είναι η κατάρριψη του Ιρανικού Airbus A300 από το Αμερικανικό καταδρομικό  Vincennes τον Ιούλιο στον Περσικό κόλπο και πάνω από τα χωρικά ύδατα του Ιράν. Τραγικό από τη φύση του συμβάν, καθώς 290 απολύτως αθώοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή του, ενώ έγινε τραγικότερο από τις Αμερικανικές αιτιολογίες. Οι Η.Π.Α. ουδέποτε αναγνώρισαν το λάθος τους, ουδέποτε αιτήθηκαν συγνώμης. Προσέθεσαν οικειοθελώς άλλα 211.000 δολάρια στα 213.000 δολάρια που είχαν συμφωνηθεί ως αποζημίωση  στις οικογένειες, ενός εκάστου των θυμάτων.

Τον Δεκέμβριο, άλλοι 259 επίσης απολύτως αθώοι ταξιδιώτες, θα βρουν το θάνατο στην πτήση της Pan Am 103 από το Λονδίνο στην Ν. Υόρκη. Στους 259 νεκρούς επιβάτες του 747, οι οποίοι προέρχονταν από 21 διαφορετικά κράτη, ας προστεθούν και οι 11 κάτοικοι του Σκωτσέζικου χωριού Lockerbie  όπου κατέπεσαν τα συντρίμμια του αεροσκάφους. Το συμβάν ερευνάται επί τριετία εμφανίζονται διάφορες θεωρίες, με τελική την εμπλοκή του Λίβυου ηγέτη Μ. Καντάφι. Το 2003 αποδέχεται την ευθύνη, αποζημιώνει τα θύματα αλλά αρνείται ότι έδωσε ο ίδιος την εντολή.

Με κύριο λόγο των διαμαρτυριών την παρουσία ισχυρής στρατιωτικής Αμερικανικής δύναμης, αλλά και πυρηνικών κεφαλών στην χώρας τους, ξεσπούν βίαιες φοιτητικές ταραχές στην Ν. Κορέα, μεγάλης έντασης και διάρκειας. Σε συνεννόηση με τους φοιτητές της Β. Κορέας επιχειρείται μια απόπειρα συνεννόησης για επανένωση, ωστόσο καταστέλλεται.

Στις Αμερικανικές προεδρικές εκλογές, ο ρεπουμπλικάνος G. Bush επικρατεί άνετα του ελληνικής καταγωγής δημοκρατικού Μ. Doukakis. Πλην  όμως, ο προεκλογικός αγώνας, καταγράφεται ως η πλέον λασπολογική εκστρατεία στην ιστορία της αμερικανικής δημοκρατίας. Έτσι παρά τις αρχικές δημοσκοπήσεις περί της υπεροχής του δημοκρατικού υποψήφιου, μέσα από μια ακολουθία ψευδών, ανακριβειών και ασύστολης συκοφαντίας, οι Η.Π.Α. χάνουν ακόμα μια φιλελεύθερη προοπτική, μετά την, περίπου με τον ίδιο τρόπο, αποπομπή του Gary Hart.

Τον Μάρτιο, 8 νεκροί και 68 τραυματίες έρχονται να προστεθούν στο μακρύ κατάλογο των θυμάτων στο πολιτικό, κοινωνικό και θρησκευτικό ηφαίστειο της Ιρλανδίας. Εκτελέσεις εν ψυχρώ από τους Βρετανούς πράκτορες, επίθεση μέσα σε νεκροταφείο με χειροβομβίδες και προκλητική εμφάνιση ένοπλων Βρετανών πρακτόρων στην επόμενη κηδεία Ιρλανδών, όπου θα εκτελεσθούν με τα ίδια τους όπλα από τους μαινόμενους συγγενείς των θυμάτων. «Πράξη ανατριχιαστικής αγριότητας» χαρακτηρίζει το συμβάν η Maggie, διαβάζοντας τις μισές σελίδες των γεγονότων.

Την κορυφαία θέση από το πλήθος και τον πλούτο των διαφημίσεων την έχει η αυτοκινητοβιομηχανία με 12 σελίδες, για να ακολουθήσουν τα τσιγάρα με επτά, οι φωτογραφικές κάμερες με 4 και τα αλκοολούχα ποτά με 3. Στις μέρες μας οι ρεκλάμες τόσο για τα προϊόντα καπνού, όσο και για το αλκοόλ είναι απαγορευμένες.

Απομένει η απάντηση σε ένα άβολο, ίσως και άτοπο ερώτημα, για το πότε ήταν «καλύτερα», ή έστω αν οι ελπίδες του τότε ευοδώθηκαν, αν οι απειλές του τότε απομακρύνθηκαν, αν τέλος πάντων έχουμε λόγους να αισιοδοξούμε για το μέλλον ή νοσταλγούμε το παρελθόν.

 

Σε 48 ώρες, η αντίστοιχη ματιά στο ’88, σε Ελληνικό επίπεδο.