Αναζητούνται ιδέες (26.06.2011) Print

Ο πρόσφατος ανασχηματισμός που προέκυψε ως έσχατη πολιτική λύση, προσέφερε ίσως τις τελευταίες δόσεις ελπίδας. Όπως όμως είχε τεθεί και εδώ, (Πρωτόγνωρες & πολύπλοκες 18.06.2011): «το ερώτημα παραμένει στο πόσο σημαντικό ρόλο μπορούν να έχουν τα πρόσωπα σε μια πορεία που επιλογές δείχνουν να είναι ελάχιστες.»

Στο ερώτημα τούτο οι απαντήσεις έρχονται απρόσκλητες. Η ειδησεογραφία των τελευταίων ωρών τις παραθέτει. Οι εταίροι μας στην Ε.Ε. και οι δανειστές μας στο Δ.Ν.Τ. δεν θα μπορούσαν να το θέσουν πιο άμεσα. Ψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, ψήφιση του εφαρμοστικού νόμου και κατόπιν η εκταμίευση των χρημάτων της δόσης.

Ακούγεται σαν εκβιασμός ειδικά όταν υπάρχει η δήλωση του τέως υπουργού επί των οικονομικών που είχε ξεκαθαρίσει πως τα χρήματα των δημοσίων ταμείων επαρκούν μέχρι τα μέσα Ιουλίου. Εξ’ άλλου ο διάδοχός του, όσο ευφυές και λαμπρό, επιστημονικό πνεύμα και αν είναι, δεν είναι καν οικονομολόγος αλλά συνταγματολόγος. Επιπροσθέτως οι πρώτες επιλογές του βάδισαν πάνω στα ίδια μονοπάτια του προκατόχου του.Με αυτά που γνωρίζουμε, με όσα καταλαβαίνουμε φθάνουμε στο συμπέρασμα ότι Λογιστικά ο τόπος είναι διάτρητος. Το ποιοι ευθύνονται, το πώς συνέβη έχει τώρα, μικρότερη σημασία, από το πώς θα αντιδράσουμε.

Αυτό που καταλαβαίνει ο μέσος πολίτης είναι ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικά σενάρια. Η άνευ προηγουμένου φορολογική επιδρομή που αφ’ ενός κατασπαράζει το εναπομείναν εισόδημα εκείνων των φορολογουμένων που είτε ήθελαν να είναι ειλικρινείς, είτε δεν μπορούσαν να μην είναι, σε τίποτα δεν εξασφαλίζει την επιτυχία του εγχειρήματος, ενώ οι μυριάδες φοροδιαφεύγοντες κατ’ ουσίαν δεν θίγονται.

Για πρώτη φορά μάλιστα, απειλείται σχεδόν στη βάση της, η ιδεολογία της αστικής δημοκρατίας. Δεν φορολογείται μόνον η χρήση αλλά και η κατοχή, δηλαδή η ιδιοκτησία αγαθών. Με ένα είδος φορολογίας που κάνει την ιδιοκτησία να φαντάζει σαν τιμωρία.

Από την άλλη ο αργοκίνητος, κολοσσιαίος κρατικός μηχανισμός είναι ένα μείζον πρόβλημα που η λύση του δεν χωράει άλλη αναβολή. Το πρόβλημα παίρνει χαώδεις διαστάσεις κυρίως διότι η λύση του σημαίνει την θυσία χιλιάδων θέσεων εργασίας και διαταράσσει για πρώτη φορά τόσο θεμελιακά την εξωθεσμική, εξαρτημένη θέση σχέση πολιτών – μηχανισμών εξουσίας.

Στο μέσον αυτής της σύνθλιψης ο σύγχρονος, εργατικός, φιλότιμος, δημιουργικός, καθαρός δηλαδή έντιμος Έλληνας και θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί τέτοιοι, αισθάνεται αφόρητα μόνος, απροστάτευτος με άδηλο και ζοφερό μέλλον.

Θα ήταν πολύ ελπιδοφόρο να μπορούσαμε να αλλάζαμε όλο αυτό το καταθλιπτικό σκηνικό. Πως όμως;


Με εκλογές; Μα οι πολιτικές δυνάμεις που προς 20μήνου διεκδίκησαν την ψήφο παραμένουν αναλλοίωτες.

Με δημοψήφισμα; Με τι ερώτημα, με τι διακύβευμα;

Με τις λαϊκές συνελεύσεις των αγανακτισμένων στην πλατεία Συντάγματος; Και ποιοι θα αναλάβουν τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές μας;

Με έξοδο από την ευρωζώνη και επιστροφή στη δραχμή; Και πως θα καταβληθούν μισθοί και συντάξεις; Εβδομήντα χρόνια αργότερα θα ξαναζήσουμε άλλον έναν χειμώνα ’41 – ’42 χωρίς την παρουσία στρατευμάτων κατοχής μάλιστα;

Διότι το ζητούμενο δεν είναι όταν καταστραφούμε εμείς να καταπέσει και η όποια ευρωπαϊκή ιδέα- ένωση. Είναι να μην καταστραφούμε.

Αναζητούνται ιδέες λοιπόν.