Φθινοπωρινό, δεξιοτεχνία & άλλα (Α' μέρος) – (Δευτέρα 5 Μαρτίου 2018) Print

Από την θεσμοθέτηση των Ελληνικών αγώνων αυτοκινήτου, το ’56, το «Φθινοπωρινό» αποτέλεσε το δεύτερο σημαντικότερο ράλυ. Μετά το «Ακρόπολις», ήταν το απαιτητικότερο για τουλάχιστον μια δεκαπενταετία.

Επειδή, όπως μαρτυρά και η ονομασία του γινόταν το Φθινόπωρο και μάλιστα το πιο βροχερό μήνα του χρόνου, τον Νοέμβριο, συχνά οι συνθήκες ήταν σκληρότερες του Δ.Ρ.Α. Από την δεκαετία του ’50, τόσο το τρίτο ('57) όσο και το πέμπτο ('59), τερμάτιζαν στον Βόλο. Πόλη γνωστή για τους συμμετέχοντες, καθώς από εκεί περνούσε και το «Ακρόπολις».

Στην παραλία του Βόλου μετά τον τερματισμό,  διεξαγόταν δεξιοτεχνία όπως σχεδόν σε κάθε ράλυ, μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’60. Ήταν κάτι το απαραίτητο, πρώτον διότι έλυνε τα χέρια των διοργανωτών σε περίπτωση ισοβαθμίας. Δεύτερον, διότι σε εποχές όπου την εξέλιξη του αγώνα παρακολουθούσαν μόνον οι κάτοικοι των περιοχών όπου περνούσε η διαδρομή, η δεξιοτεχνία αποζημίωνε το ευρύτερο κοινό καθώς γινόταν σε αστικό χώρο.

Κάθε Νοέμβρη λοιπόν, η παραλία του Βόλου γέμιζε από πλήθη κόσμου που ερχόταν να θαυμάσει από κοντά τα αγωνιστικά αυτοκίνητα και της δεξιότητες των χειριστών τους.  Σε εκείνη την τελευταία δοκιμασία του αγώνα, μπορούσαν να συμμετάσχουν και όσοι είχαν εγκαταλείψει αλλά και λίγοι τοπικοί οδηγού που δεν είχαν αγωνισθεί στο ράλυ.

Μια σειρά από εικόνες από το αρχείο των Φ Φ/Γ.Κ. και ρεπορτάζ από το '60 έως το '68 δίνει το κλίμα, εκείνης της περιόδου. Σήμερα. το πρώτο μέρος, από το '60 έως το '64.

 

Νοέμβριος 1960. Μόλις πεντέμισι χρόνια μετά τον καταστροφικό σεισμό που έπληξε τον Βόλο, ο οποίος ισοπέδωσε το ιστορικό κέντρο, κατέστησε 6.500 κτίρια ακατοίκητα και άφησε άστεγους 20.000 κατοίκους, η πόλη δείχνει να έχει επιστρέψει σε μια κανονικότητα. Η σπανιότατη έγχρωμη διαφάνεια, όπου η θηριώδης two ten μοιραία δυσκολεύεται ανάμεσα στα βαρέλια και το πυκνό πλήθος στο πεζοδρόμιο, το μαρτυρά. Ο Τζώνυς μπορεί να κέρδισε τον αγώνα, αλλά στη δεξιοτεχνία δεν είχε καμιά τύχη.

Οι πλάγιες σκιές των θεατών, μας μαρτυρούν την εποχή, σε μια ηλιόλουστη όπως φαίνεται Κυριακή. Στο τεύχος 70 του περιοδικού «Βολάν», Δεκέμβριος του ’60, στο τέλος της κάλυψης του αγώνα αναφέρει:

Μικρές λεπτομέρειες: Ανάμεσα στους επισκέπτες της δοκιμαζόμενης τον Απρίλιο του '55, πρωτεύουσας της Μαγνησίας, ήταν και ο Albert Camus, ο οποίος προσκεκλημένος  της Ελληνογαλλικής Πολιτιστικής Ένωσης συνέπεσε στον μεγάλο σεισμό.

O A.C., με την ιδιότητα του απεσταλμένου του περιοδικού L'Express πήγε στο Βόλο, αντίκρισε τη δυστυχία και έγραψε τις εντυπώσεις του. Ο συνιδιοκτήτης του περιοδικού, Jean-Jacques Servan-Schreiber, ξεπερνώντας τις πρώτες του αντιρρήσεις, χαρακτήρισε το άρθρο μεγαλειώδες.

Ο Γάλλος διανοητής, υπήρξε μέγας θαυμαστής της Ελληνικής κλασσικής σκέψης, ένθερμος φιλέλληνας, ένας από εκείνους που απηύθυναν έκκληση στη βασίλισσα Ελισάβετ για τον Μιχάλη Καραολή. Επί ματαίω. Ο Καραολής κρεμάστηκε στα 23 του, όπως και ο κατά ένα έτος νεότερός του, Ανδρέας Δημητρίου τον Μάιο του '56, από το καθεστώς του sir John Harting ο οποίος έφτασε τα 93. Μα και η ανάσα, βρίσκεται ανάμεσα μας στα 91 χρόνια της, 64 από αυτά εστεμμένη.

Τον Δεκέμβριο του '57 ο Camus επιβραβευόταν με το Νομπέλ λογοτεχνίας, μα άλλους 25 μήνες αργότερα, τον Γενάρη του '60 εγκατέλειπε τα εγκόσμια, θύμα τροχαίου δυστυχήματος, επιβάτης σε Facel Vega.

 

 

Δεν έχουν διασωθεί εικόνες από το έβδομο Φθινοπωρινό ('62). Τον μήκους 1.500 χλμ. αγώνα, εκκίνησαν 22 πληρώματα στις 2 Δεκεμβρίου του ‘61 και μετά από 22 ώες συνεχούς οδήγησης, έξι μόλις αντίκρισαν την καρώ σημαία στην παραλία του Βόλου.

Η κατάταξη του αγώνα και τα ρεπορτάζ για την δεξιοτεχνία έχουν ως εξής:

 

 

Δώδεκα μήνες αργότερα, την τελευταία Κυριακή του Νοεμβρίου, τα πεζοδρόμια είναι γεμάτα και ο Στ. Ζαλμάς με B.M.W. 700 σημειώνει την καλύτερη επίδοση. Για τέσσερις συνεχείς χρονιές, από το ’62 έως (και) το ΄65, σημείωσε στο Φθινοπωρινό, τέσσερις δεύτερες θέσεις στη γενική κατάταξη με τρία διαφορετικά αυτοκίνητα. Στην εικόνα εκτελεί την δεξιοτεχνία το ’62, χρονιά που στον αγώνα επικράτησαν οι Τ. Περατικός – Γ. Τερμετζής.

Στο ρεπορτάζ από το τεύχος 92 του Δεκεμβρίου του ’62 το «Βολάν» καλύπτεται η είδηση και παρατίθενται τα αποτελέσματα της δεξιοτεχνίας. Το Κ.Ε. σημαίνει κακή εκτέλεση, ενώ πίσω από ψευδώνυμο «Μπου - Ντου» ανακριβή μετάφραση από το Voodoo κρύβεται ο Γιώργος Μεϊμαρίδης στα πρώτα του αγωνιστικά βήματα.

 

 

Το 9ο Φθινοπωρινό ('63), έμελλε να χαρακτηρισθεί το τραγικότερο ράλυ της δεκαετίας αν όχι του προηγούμενου αιώνα στο πλαίσιο των Ελληνικών αγώνων αυτοκινήτου. Ένας νεκρός και ένας βαρύτατος τραυματισμός, σημάδεψε την υπ’ αριθμόν 15 συμμετοχή στην διάρκεια του αγώνα.

Ας σημειωθεί ότι οι υπόλοιποι συμμετέχοντες έμαθαν το γεγονός, μετά τον τερματισμό, ενώ ακόμα και η οργάνωση, ενημερώθηκε πολλές ώρες μετά το συμβάν, καθώς το αυτοκίνητο του άτυχου πληρώματος βρέθηκε τυχαία από ποιμένα της περιοχής Καρκαλούς της Αρκαδίας αφού ξημέρωσε στο βάθος χαράδρας.

Με όχι σαφείς πληροφορίες για ότι είχε συμβεί την νύχτα η δεξιοτεχνία διεξήχθη κανονικά, ενώ το ρεπορτάζ καλύπτει και την αντίδραση της μικρής κοινότητας των αγώνων.

Το κλίμα ήταν ζοφερό, καθώς την ίδια μέρα, συνέπεσε και η δολοφονία του J.F.K. H χρονιά έφευγε με πολύ άσχημο τρόπο αφού λίγους μήνες νωρίτερα είχε χάσει τη ζωή του ο Πέτρος Κουβάτσος στην ανάβαση Φιλερήμου στη Ρόδο. Το Ελληνικό μότορσπορ είχε καταβάλει βαρύτατο τίμημα του ’63.

 

 

Ούτε από το ’64 έχουν διασωθεί εικόνες. Μοναδική αυτή, λίγο πριν τις διελεύσεις αυτοκινήτων στην ανάβαση Πορταριάς, όπου το υπεραστικό λεωφορείο εκτελεί το δρομολόγιο από το Βόλο προς το Πήλιο.

Ο πίνακας αποτελεσμάτων της δεξιοτεχνίας όπως δημοσιεύτηκε στο «Βολάν».

Την Τετάρτη 7 Μαρτίου η συνέχεια με τις χρονιές '65, '67, '68 και '69.