Intouchables (οι άθικτοι) (05.03.2012) Print

Oι κινηματογραφικές μεταφορές αληθινών γεγονότων, έχουν ένα πρόσθετο ενδιαφέρον καθώς φέρνουν στο προσκήνιο ιστορίες πραγματικές, πάθη εκδηλωμένα, δράματα παιγμένα. Συχνά, είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσες όταν δεν αναφέρονται σε ευρύτερα γνωστές προσωπικότητες, αλλά σε άτομα που οι πράξεις τους ή η τύχη τους ήταν ξεχωριστές.

Μια τέτοια ιστορία είναι και αυτή που διηγούνται οι σκηνοθέτες Olivier Nakache, Eric Toledano. Πρόκειται για την περιπέτεια του Κορσικανής καταγωγής Philippe Pozzo di Borgo, ενός οικονομικά εύρωστου Γάλλου αστού, ο οποίος στα 42 του έμεινε τετραπληγικός από ατύχημα με αλεξίπτωτο πλαγιάς. Τρία χρόνια αργότερα το δράμα ολοκληρώνεται καθώς πεθαίνει η σύζυγός του και ούτε η μεγάλη περιουσία του μπορεί να τον απομακρύνει από το πηγάδι της βαθιάς κατάθλιψης .

Είναι η στιγμή που μπαίνει στο πλάνο της ζωής του ο Abdel Sellou, οποίος ανήκει σε έναν ολότελα διαφορετικό κόσμο. Αντίθετα από το πλούσιο, πνευματικό, λαμπερό αλλά και στυλιζαρισμένα μπαρόκ σύμπαν του ακίνητου di Borgo, ο Sellou προέρχεται από έναν μικρό, γκρίζο, μίζερο, παραβατικό, πλην όμως ζωντανό, κινητικό και δυναμικό κόσμο. Κατ' ουσίαν, ζουν σε δυο διαφορετικά γκέτο. Ο Sellou μπαίνει στη ζωή του di Borgo αρκετά ανορθόδοξα και ρόλος του είναι αδιευκρίνιστος. Τυπικά είναι εκείνος που καθημερινά παίρνει το μεγαλύτερο βάρος της εξυπηρέτησής του παραπληγικού εργοδότη του. Ο συνδυασμός τους είναι σαν δυο πόλοι συσσωρευτή. Στην περίπτωση τους συσσωρεύουν αλλά και παράγουν ζωή. Ο ασθενής είναι ένας δύσκολος άνθρωπος και μια άκρως περιπλεγμένη περίπτωση. Ο μέσος χρόνος αντοχής των ανθρώπων που προσλαμβάνονται για αυτή τη δραστηριότητα είναι ένας μήνας. Στο Sellou τα πονταρίσματα είναι δυο εβδομάδες. Θα αντέξει για χρόνια και όλη αυτή ενδιαφέρουσα πορεία, όλο το θαύμα της μίξης δυο ολότελα διαφορετικών και φαινομενικά ασυμβίβαστων κόσμων θα γίνει κινηματογραφική παραγωγή.

Η μεταφορά στην μεγάλη οθόνη βέβαια, δύσκολα ξεφεύγει από κλισαρισμένα ολισθήματα τα οποία, συχνά κάνουν το αποτέλεσμα πιο απολαυστικό. Απλουστεύσεις, γενικεύσεις, εξομαλύνσεις που όμως δένουν με τα τόσο χαρακτηριστικά πρόσωπα των πρωταγωνιστών. Ο François Cluzet, στο ρόλο του di Borgo και ο Omar Sy που αποδίδει τον Sellou είναι απολαυστικοί. Σαφώς δυσκολότερος ο ρόλος του Cluzet αφού στη φαρέτρα της ηθοποιίας, του αφήνουν μόνον την έκφραση. Ο Sy παίρνει το ευκολότερο κομμάτι. “Σενεγαλέζος” ψηλός, δυνατός, υγιής, κινητικός, ακαλλιέργητος αλλά περπατημένος, μονοκόμματος αλλά χιουμορίστας. Εύκολος ρόλος για ένα νέο παιδί με τα προσόντα του. Το παιχνίδι ξεκινά από το πρώτο λεπτό που συναντιούνται και συνεχίζεται κάθε στιγμή της κοινής τους ζωής. Ο πρεσβύτερος παίζει στο δικό του γήπεδο, της κλασσικής γνώσης, μουσικής, του μεστού λόγου, της πολύπλοκης σκέψης. Ο νεότερος τον αντιμετωπίζει με τα δικά του πολεμοφόδια, απότοκα της φτώχειας και του πεζοδρομίου. Έτσι γεννιέται μια έξοχη παρτίδα, ντυμένη με τις μουσικές δημιουργίες του Ludovico Einaudi, διανθισμένη με μια ευρεία μουσική κλίμακα από Vivaldi ως Earth Wind & Fire.

Παρά το γεγονός ότι σαν θέμα είναι βαρύ, με μια μάζα μεγάλη αλλά κυρίως με μια υπόθεση μη αναστρέψιμη, το αποτέλεσμα είναι τρυφερό, ευχάριστο, αισιόδοξο, γεμάτο ζωή.

Προφανώς αυτά ήταν τα χαρακτηριστικά που έφεραν στα ταμεία της παραγωγής 250 εκατ. €, με κόστος λιγότερο από δέκα, ενώ μόνο στη Γαλλία έκοψε 20 εκατομμύρια εισιτήρια.