Revolutionary road (21.01.2009) Print

Δεκατρία χρόνια μετά το American Beauty, o Sam Mentes επιστρέφει με ένα θέμα όχι παραπλήσιο, αλλά σχετικό. Είχε προηγηθεί βέβαια και το Jarhead το 2005 άλλη μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση για καταστάσεις που ούτως ή άλλως «καίνε» στην άλλη μεριά του Aτλαντικού.

Το ’99 στο American Beauty είχε την τύχη να συνεργαστεί με έναν καλλιτέχνη του διαμετρήματος του Kevin Spacey αλλά και το 2008 είχε στη διάθεσή του το δίδυμο DiCaprio - Winslet που 11 χρόνια νωρίτερα είχαν κάνει τον εισπρακτικό θρίαμβο του Τιτανικού.

Βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του ΄50 κάπου στο Κονέκτικατ όπου ένα νεανικό ζευγάρι προσπαθεί να βρει ισορροπίες, στόχους, όνειρα.

Δεν αγωνίζεται κανείς ιδιαίτερα να καταλάβει τι είναι αυτό που τους εμποδίζει. Είναι οι αβαθείς χαρακτήρες τους, το ρηχό της παιδείας τους. Δεν είναι τυχαίο ότι το μόνο βιβλίο που ξεφυλλίζει ο πρωταγωνιστής είναι ένα αγγλογαλλικό λεξικό.

 

 

Είναι όλη η ζωή τους που χαρακτηρίζεται από το κενό. Οι διάλογοι στους τόπους εργασίας, ο ελεύθερος χρόνος, η διασκέδαση, όλα υποφέρουν ή μάλλον καταπλακώνονται από ένα βαρύ πέπλο κενότητας. Είναι τόσο άδεια που σχεδόν παύουν να είναι ανθρώπινα. Ακόμα και το sex, όχι ο έρωτας, το sex έχει χάσει το περιεχόμενό του.

Ο καπνός και το αλκοόλ που εμφανώς καταναλώνονται όχι μόνον δεν δίνουν λύσεις, αλλά ούτε ανακουφίζουν.

Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις το τέλος δεν θα μπορούσε να είναι παρά δραματικό. Αλλά ακόμα και αυτό δράμα, παρά τη συμφορά και το κλάμα που έφερε, δεν επουλώνει τις πληγές του κενού που συνεχίζει να κυριαρχεί! Το δηλώνει με τόσο εμφατικό τρόπο η Kathy Bates ( σε άλλη μια εξαίρετη ερμηνεία) στο μονόλογο του τέλους.