Η είδηση του θανάτου του Ιταλού Ολυμπιονίκη ήταν θλιβερή όχι μόνον διότι αποχώρησε από τα εγκόσμια πολύ πριν “την ώρα του”, αν υποτεθεί ότι υφίσταται κάτι τέτοιο στον κόσμο που ζούμε, αλλά και διότι υπήρξε άλλο ένα θύμα της διαβόητης “επάρατου” νόσου.

Γεννημένος τον Ιούνιο του '52, στην Barletta, μια πόλη της Απουλίας του Ιταλικού νότου, στα παράλια της Αδριατικής, άρχισε να γίνεται γνωστός πριν τα 20 του χρόνια, όταν το '71 κατέκτησε τους πρώτους εθνικούς του τίτλους, τόσο στα 100 όσο και στα 200 μέτρα.

Από εκείνο το σημείο και για μια ντουζίνα χρόνια ο Ιταλός σπρίντερ αγωνίσθηκε στο υψηλότερο επίπεδο συλλέγοντας πλήθος διακρίσεων. Δίκαια οι συμπατριώτς του, του απένειμαν το παρανόμι Freccia del Sud, δηλαδή βέλος του Νότου.

Ίσως η πιο σημαντική στιγμή, σε όλη του την πορεία, ήταν το παγκόσμιο ρεκόρ, το 19.72, που πέτυχε τον Σεπτέμβρη του '79 στους παγκόσμιους φοιτητικούς αγώνες που διοργανώθηκαν στο Μεξικό. Εκεί στο υψόμετρο της πρωτεύουσας, κατέρριψε το ρεκόρ του Jimmie Smith (19.83), o οποίος το είχε πετύχει στους Ολυμπιακούς του '68 στο ίδιο στάδιο. Να θυμηθούμε ασφαλώς, ότι τόσο ο νικητής Smith, όσο και ο συμπατριώτης του John Carlos (χάλκινο μετάλλιο) πλήρωσαν, πάρα πολύ ακριβά, εκδικητικά για την ακρίβεια, τη χειρονομία χαιρετισμού της Μαύρης Δύναμης στο βάθρο.

Έντεκα χρόνια είχε κρατήσει το ρεκόρ του Smith και η επιτυχία του Mennea έχει να κάνει με το γεγονός ότι η επιδοσή του χρειάστηκε άλλα 17 χρόνια για να καταρριφθεί, τον Ιούνιο του '96 από τον Michel Johnson με 19.66. Προφανώς βοηθήθηκε από το υψηλό υψόμετρο, αλλά αυτό δεν αφαιρεί πολλά από το τεράστιο μέγεθος της επίδοσης.

Ασφαλώς και η πλούσια συγκομιδή μεταλλίων του αποδεικνύει το αθλητικό του μεγαλείο. Τρία από Ολυμπιακούς αγώνες, δύο από παγκόσμια πρωταθλήματα, έξι από ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, έξι από Μεσογειακούς αγώνες, ένα από Ευρωπαίκό πρωτάθλημα κλειστού στίβου. Η αθλητική του δυνότητα διαφαίνεται και από το πλήθος των αγωνισμάτων στα οποία ενεπλάκη. Δεν ήταν μόνον 200άρης, έτρεξε κούρσες των 60, 100, 150, 400 μέτρων και σκυταλοδρομίες 4Χ100, και 4 Χ400.

Σε μια συνέντευξή του σε ιταλική εφημερίδα το 1987, είχε παραδεχτεί ότι το 1984, είχε δεχθεί δυο ενέσεις αυξητικής ορμόνης αλλά η συνείδησή του τον εμπόδισε να συνεχίσει. Την ίδια χρονιά έγινε ο πρώτος αθλητής που συμμετείχε για τέταρτη φορά στον τελικό 200 μέτρων Ολυμπιακών αγώνων. Τερμάτισε έβδομος. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στα 38 του, στη Σεούλ, επιχείρησε για πέμπτη συνεχή φορά να φτάσει στον τελικό, αλλά δεν τα κατάφερε.

Οι επιδόσεις του Ιταλού σπρίντερ έχουν και μια δόση ελληνικού χρώματος με την έννοια ότι ο Mennea πήρε το Ευρωπαϊκό ρεκόρ των 100 μέτρων, από τον Βασίλη Παπαγεωργόπουλο. Ο Ελληνας αθλητής, που εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης, το κράτησε μόλις 13 μέρες, από τις 3 ως τις 16 Ιουνίου του ’72.

Επίσης ο Κώστας Κεντέρης, το 2000 στο Σύδνεϋ έγινε ο επόμενος λευκός αθλητής, που κέρδιζε το χρυσό στα 200 μέτρα μετά την νίκη του Mennea το 1980 στην Μόσχα. Να μην λησμονήσουμε ότι τους Ολυμπιακούς στη Σοβιετική πρωτεύουσα μποϋκοτάρισαν πολλές δυτικές χώρες των Η.Π.Α. προεξαρχόντων.

Με το πέρας της αθλητικής του καριέρας, ο Pietro Mennea απασχολήθηκε, ως δικηγόρος, αθλητικός ατζέντης ενώ υπηρέτησε και μια θητεία ως ευρωβουλευτής εκλεγμένος με το κόμμα των Δημοκρατών.

Ο εκλιπών είχε την ευαισθησία να αντιταχθεί στην πιθανότητα ανάθεση των Ολυπιακών του 2020 στη Ρώμη. «Μηδενικό κόστος Ολυμπιακών δεν υπάρχει. Οι προτεραιότητες της χώρας βρίσκονται αλλού» είχε πεί ανάμεσα σε άλλα.