Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Δυο χρόνια είχαν κυλήσει από το προηγούμενο σαλόνι των Παρισίων. Από την πολύ πρώτη στιγμή άρχισαν οι διαφοροποιήσεις. Η Olympic airways, είχε πάψει και τυπικά να είναι εθνικός αερομεταφορέας, είχε μετονομαστεί σε Olympic air και στη γαλλική πρωτεύουσα δεν πετούσαν 737 – 400, αλλά Α319.

Κατά σύμπτωση καταλύσαμε στο ίδιο ξενοδοχείο. Βόρεια από το ποτάμι, στο κλεινόν άστυ, στην Ρort Mailliot, μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά από την αψίδα του Θριάμβου.

Από το 2008, μου είχε αποτυπωθεί μια ρήση της Emily Dickinson πάνω στην κάρτα – κλειδί του δωματίου, γραμμένη κάτω από μια εικόνα αρμαθιάς παλιών κλειδιών, που σε ελεύθερη μετάφραση έλεγε: «Καθώς δεν γνωρίζω πότε θα χαράξει, ανοίγω όλες τις πόρτες».

Στη φετινή κάρτα, δεν ξεχώριζε κάποιο ρητό. Ήταν μαύρη, «στεγνή» με το λογότυπο του ξενοδοχείο και το χρυσό τσιπάκι να ξεχωρίζει.

Η άμεση συνέχεια δεν αποκάλυψε άλλη έλλειψη ποιητικότητας. Παραλαβή της διαπίστευσης από τον περιβάλλοντα χώρο της έκθεσης στην Port de Versailles, όπου ομάδες εργαζομένων, δούλευαν πυρετωδώς ώστε να είναι όλα έτοιμα την επομένη, που η έκθεση άνοιγε τις πύλες της για τους εκπροσώπους τους τύπου.

Ακολούθησε απογευματινή επίσκεψη στο κινηματοθέατρο UCG Normandie επί της Champs Elysees όπου προσκεκλημένοι της Mercedes, ακούσαμε με ενδιαφέρον, μαζί με άλλους 300 περίπου Ευρωπαίους προσκεκλημένους, τη στρατηγική, και την πολιτική της σημαντικής Γερμανικής βιομηχανίας.

Ήταν απόγευμα της 29^ης Σεπτεμβρίου 2010. Σε 125 μέρες θα έκλειναν 125 χρόνια καινοτομιών, καθώς στις 29 Ιανουαρίου του 1886, πρωτοκύλησε τους μεγάλες του, λεπτούς, τροχούς το πρώτο αυτό-κίνητο, η τρίτροχη επινόηση του Carl Benz. Την ίδια χρονική στιγμή ο Gottlieb Daimler εργαζόταν πάνω στο τετράτροχο σχέδιο. Αυτό το είδος πρωτοπορίας στον αυτοκίνητο κόσμο, οι Γερμανοί δεν είναι καθόλου διατεθειμένοι να το παραδώσουν όσες συνθήκες «Βερσαλλιών» ή άνευ όρων παραδόσεις υπογράψουν.

Από την μεριά της, η κραταιά Mercedes – Benz, με κεντρικό πρόσωπο τον Dr. Dieter Zetsche, πρόεδρο του Διοικητικού συμβουλίου της Daimler, δεν άφησε κανένα περιθώριο αμφισβήτησης της κυρίαρχης θέσης της εταιρείας.

Παίζοντας με τις λέξεις σύμβολα της Γαλλικής επανάστασης, Liberté, égalité, fraternité, προχώρησε στο “Liberté, Egalité, E-Mobilité” και θέλοντας να τονίσει το μότο «το αυτοκίνητο στα καλύτερά του» εξέφρασε την άποψη ότι ανακαλύπτουν ακόμα μια φορά το αυτοκίνητο και αυτές οι νέες επινοήσεις τους θα φέρουν άλλη μια φορά επανάσταση στο χώρο.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδήμων ώστε να αντιληφθεί τις δύο βασικές επιδιώξεις των αυτοκινητοβιομηχανιών σήμερα. Η μία είναι η ανάπτυξη τεχνολογιών φιλικών στο περιβάλλον. Κινητήρες χαμηλών ρύπων, εναλλακτικές μορφές αυτοκίνησης, ανακυκλούμενα υλικά κλπ. Η άλλη είναι η διείσδυση στις αναπτυσσόμενες αγορές. Κίνα, Ινδία, Ρωσία ένας κόσμος αχανής σε μέγεθος και παρθένος καταναλωτικά.

Τα είπε ωραία ο Dr. D. Zetsche, εκείνο το απόγευμα, ενώ ένα αντίστοιχα όμορφο βίντεο γέμιζε με εικόνες τον πλούσιο λόγο του. Στις ανάπαυλες ένα συγκρότημα σύγχρονης Jazz άφηνε με τέχνη τις νότες του στον αέρα του κινηματοθέατρου.

Με την εικόνα της άνεσης που συχνά χαρακτηρίζει τα στελέχη του επιπέδου του, άφησα την τελετή μετά το πέρας της και χαζεύοντας τα αυτοκίνητα να στροβιλίζονται γύρω από την αψίδα του θριάμβου (και τι δεν θα έδινα για μια ημίωρη ασυλία αλητείας με μια SLS, για ένα πάνω κάτω, από place de la Concorde σε Arc de Triomphe και τανάπαλιν τις μικρές ώρες του 24ωρου, μέχρι να βγούνε τα λινά!) σκεφτόμουνα το παρελθόν και προσπαθούσα να μαντέψω το μέλλον.

Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου

Αξημέρωτα. 07.15΄. Το shuttle bus της Mercedes εγκαταλείπει το ξενοδοχείο, σε ένα από τα πρώτα δρομολόγια της ημέρας. Μαζί μου ταξιδεύουν, με προορισμό την έκθεση αγχωμένα στελέχη της εταιρείας, καλοντυμένα, προσεγμένα, με μικρές κοφτές συζητήσεις στα κινητά στη γαλλική και στη γερμανική. Κεντρική Ευρώπη στα χειρότερά της, με κρύο, ψιλόβροχο, βαριά σύννεφα, τη νύχτα να μην λέει να φύγει, τον περιφερειακό πηγμένο και άγνωστους σοβαρούς κυρίους δίπλα σου.

Λίγα πριν τις 08.00’ περνώ την πύλη της έκθεσης. Από το μουντό, βροχερό αξημέρωτο πρωινό στο πολύβουο, απαστράπτον περιβάλλον η απόσταση είναι μεγάλη και όσο κι’ αν καταλαβαίνεις ότι τα χαμόγελα είναι περισσότερο εργαλεία και λιγότερο πηγαία δεν ενοχλείσαι.

Σε σύγκριση με το 2008, αυτό το τεράστιο, σύγχρονο παζάρι, αμέσως δίνει τα στοιχεία της διαφοροποίησης του. Είναι η απότομη στροφή του σε εναλλακτικές μορφές ενέργειας με έμφαση στην ηλεκτρική. Σε άνθρωπο της ηλικίας μου, θύμισε τα κρατικά επίκαιρα και τις εναγώνιες προσπάθειες των κυβερνήσεων της ημετέρας πατρίδος, να μας πείσουν για τις τιτάνιες προσπάθειες τους, εξηλεκτρισμού της χώρας.

Το ίδιο μοτίβο, έχουν αποδυθεί και οι σύγχρονες αυτοκινητοβιομηχανίες και με άγχος τρομερό προσπαθούν να πείσουν καταναλωτές και Τύπο όχι ότι απλά παλεύουν με το θηρίο των ρύπων, αλλά ότι είναι περίπου έτοιμες, αν όχι να το καταβάλουν, να το δαμάσουν.

Δεν υπήρχε περίπτερο, είτε γιγάντιου κατασκευαστή είτε μικρού εκθέτη που να μην είχε εναλλακτική πρόταση, ενώ η ηλεκτροκίνηση ήταν σχεδόν επιδημική. Κυρίαρχη θέση δίπλα σε κάθε έκθεμα είχε ο πίνακας με τις εκπομπές ρύπων που όσο πιο χαμηλό CO2 ανέγραφε τόσο πιο πολύ προβαλλόταν. Ο κυρίαρχος στόχος, η μεγάλη επιδίωξη είναι το ψηφίο 0 που μεγάλη υπερηφάνεια ανέγραφαν με πηχυαία στοιχεία πάνω στις πόρτες των εκθεμάτων.

Τώρα βέβαια αν επιθυμήσουμε να εξετάσουμε αναλυτικά το πώς προκύπτει αυτό και να θα φθάσουμε σε αυτό που αποκαλούμε ως: συνολικό οικολογικό αποτύπωμα, θα δούμε ότι δεν είναι τόσο ιδανικά ή καλύτερα μηδενικά…

Δεν θα μπορούσε εκ των πραγμάτων δηλαδή. Προφανώς τα ηλεκτρικά οχήματα θα χαμηλώσουν το επίπεδο των ρύπων στις πόλεις, αλλά η παραγωγή του ρεύματος που θα φορτίζει τους συσσωρευτές θα επιβαρύνει το περιβάλλον κάπου άλλού. Επίσης ένα θέμα θα γεννηθεί με το τέλος του κύκλου εργασίας των στοιχείων. Τι θα γίνουν οι τόνοι λιθίου;

Η παραπάνω τοποθέτηση δεν αντιτίθεται στη χρησιμοποίηση, στην κυκλοφορία των ηλεκτρικών οχημάτων. Τουναντίον. Επισημαίνει όμως ότι βρισκόμαστε στην αρχή της ηλεκτρικής περιπέτειας και ίσως μια συγκράτηση θα ήταν καλύτερος σύμβουλος από τον ενθουσιασμό.

Ένας ενθουσιασμός που ουδόλως απουσίαζε από την δημοσιογραφική παρουσίαση της προσπάθειας της Mercedes. Πάλι με πρωταγωνιστή τον Dr. Zetsche, εμφάνισαν προ των εκστατικών οφθαλμών μας, e-bike, e-scooter, A-Class E-Cell. Βολές κατά ριπάς δηλαδή, και εκεί που νομίζεις ότι τελείωσαν, ορίστε και μια S250 cdi blue Efficiency ως το πιο οικονομικό πολυτελές saloon car του κόσμου, με τον Coulthard να μας εξηγεί πόσο πολύ δουλειά έχει γίνει.

Για το grand finale, o δόκτωρ ποζάρισε φανερά ικανοποιημένος πάνω στο εμπρόσθιο αριστερό φτερό μιας ασημένιας S με έναν «τοίχο» φωτογράφων απέναντι του και τα κλείστρα από τις ρεφλέξ να δίνουν τη δική τους συναυλία.

Σεβασμός οπωσδήποτε για τα 125 χρόνια επινοήσεων. Γερμανική ακολουθία θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε την συνθήκη αφού με το ίδιο ακριβώς σύνθημα «κατέβηκε» η Kodak στην έκθεση Photokina στο Rochester της Ν. Υόρκης, λίγες μόλις μέρες νωρίτερα.

Μιλώντας όμως για e-scooter, δεν ήταν μόνον η Mercedes που έφερε τέτοια πρόταση. Από κοντά και η Mini, που μας έδειξε τη δική της εισήγηση πάνω στο θέμα.

Τους προβολείς πάντως της δημοσιότητας στο περίπτερό της, τράβηξε σχεδόν αποκλειστικά η παρουσίαση του Countryman που φιλοδοξεί να πρωταγωνιστήσει στις ειδικές του WRC, ή τέλος πάντων αυτού που έχει περισσέψει από το αποκαλούμενο παγκόσμιο πρωτάθλημα ράλυ. O Rauno Aaltonen, και ο Paddy Hopkirk παρόντες. Ο Φινλανδός πρωταθλητής Ευρώπης και ο Ιρλανδός νικητής του Ακρόπολις και του Monte ήταν εκεί για να θυμίσουν το ένδοξο παρελθόν και να προκαλέσουν ένα αντίστοιχο μέλλον. Από κοντά και ο David Richards και ο πρόεδρος της διεθνούς ομοσπονδίας αυτοκινήτου Jean Todt, λαμπρό κάποτε δεξί κάθισμα.

Δείχνουν αποφασισμένοι, οι Άγγλοι, οι Γερμανοί είμαστε κάπως μπερδεμένοι είναι η αλήθεια, να ανέβουν πάλι στον αφρό του μότοσπορ. Δεν θα είναι καθόλου εύκολο, αλλά για μας θα είναι πολύ ενδιαφέρον.

Σε ότι αφορά τους ντόπιους κατασκευαστές, η Peugeot εμφανίστηκε μάλλον υποτονικά, η Renault συγκέντρωσε ένα τεράστιο πλήθος στην παρουσίαση και η Citroen παρέταξε και τα αγωνιστικά της καμάρια ( C4 & DS3). Ανάμεσα σε εκείνους που μιλούσαν σε τοπικά τηλεοπτικά δίκτυα με φόντο τη C4 ήταν και ο Jean Pierre Beltoise που αν εξαιρέσεις τα αραιά λευκά μαλλιά είναι πολύ εύκολα αναγνωρίσιμος από την εποχή του έσπρωχνε τα 12κύλιδρα Matra στα όρια.

Ο θρυλούμενος πάντως απεθισμός από τους κινητήρες εσωτερικής καύσεως και μοιραία από τα ορυκτά καύσιμα δεν θα είναι ούτε μια γρήγορη, ούτε μια εύκολη υπόθεση. Κάτι τέτοιο μας υπογράμμισε με παραστατικά παραδείγματα και ο Detlev Welters, ο Product Manager του Countryman με τον οποίο είχαμε μια συζήτηση.
Εντύπωση επίσης μας προκάλεσαν διάφοροι λιγότερο γνωστοί, από τις γιγαντιαίες αυτοκινητοβιομηχανίες, εκθέτες. Όπως η Lombardini με τους μικρούς «καθαρούς» πανέμορφους κινητήρες, η Honeywell με τα κοσμήματα τούρμπο, αλλά και η Lumeneo με πολύ ενδιαφέρουσες αυτοκίνητες προτάσεις.

Συγκίνηση για την αυθεντική Stratos των Bernard Darniche – Alain Mae που συναντήσαμε και γερό αντίδοτο από την εποχή των «αληθινών» αυτοκινήτων «δηλητήριο» με την μπλε Cobra να προκαλεί τα βλέμματα των πιο άτακτων.

Με την παρέλευση του 12ωρου, και ύστερα από αρκετά χιλιόμετρα πεζοπορίας μέσα στις μεγάλες σάλες, ο κύκλος των εισερχομένων εικόνων είχε κλείσει. Αυτό που έπρεπε να γίνει ήταν απαιτητικότερο. Επεξεργασία. Τι ήταν τελικά το φετινό Παρίσι; Οι απαντήσεις θαρρώ έχουν ήδη δοθεί τμηματικά.

Ο καιρός έξω είχε ανοίξει, λίγο ακόμα φως περίσσευε πριν τη δύση, οι δρόμοι είχαν στεγνώσει, μια ουρά ίσως περισσότερων από εκατό ανθρώπων περίμενε ταξί, το τελευταίο μοτοταξί το είχα χάσει και την παρτίδα σώνει το shuttle bus της Mercedes που το εντόπισα και το «κατέκτησα» με sprint διαρκείας ανάμεσα στην κίνηση. Μαζί μου ένας Αγγλάρας και ένας Πορτογάλος. Πανσπερμία. Όταν φθάσαμε στην port Mailliot το Παρίσι ήταν πάλι αυτό που ξέρουμε. Η πόλη του φωτός. Είχε σκοτεινιάσει.

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου.

Μετά τη χθεσινό O.D. (υπερβολική δόση) οποιαδήποτε σκέψη για επίσκεψη στην έκθεση εγκαταλείφθηκε με συνοπτικές διαδικασίες.

Συνέβαλε και ένα είδος πανικού που είχε ενσκήψει λόγω κυκλοφοριακού φόρτου Παρασκευής και απογευματινής αναχώρησης, έτσι αξιοποιώντας πάλι ένα δρομολόγιο του shuttle bus βρεθήκαμε στο Λούβρο.

Είχαν περάσει δεκαετίες από την τελευταία επίσκεψη και στο σύντομο χρονικό διάστημα που είχαμε στη διάθεσή μας τα ελληνικά αρχαία εκθέματα ήταν πρώτης τάξεως ευκαιρία να ενδυναμώσουν ένα μάλλον προβληματικό ηθικό.

Έτσι καθώς επιστρέφαμε πεζή στο ξενοδοχείο ήρθαν απρόσκλητοι οι στοχασμοί και τα ερωτήματα.

Δυο χρόνια νωρίτερα, ποιος θα περίμενε ότι η πτώχευση της Lehman Brothers, θα πυροδοτούσε τέτοιες εξελίξεις; Ποιος ανέμενε την Ελλάδα στο χείλος της χρεοκοπίας, δέσμια του Μνημονίου και ποιος περίμενε τέτοιου είδους αδιέξοδα;

Για μερικούς βέβαια, που γνώριζαν πράγματα και νούμερα, από ένα σημείο και μετά, δεν ήταν παρά θέμα χρόνου. Ενός χρόνου που για την Ελλάδα κυλούσε πιο γρήγορα. Το παιχνίδι και ο έλεγχος είχαν χαθεί προϋπολογισμένα, σταδιακά, μοιραία.

Πάμε πάλι, περιφερειακός, Charles de Gaulle και με μια καθυστέρηση, με το τελευταίο φως της μέρας, κάτω από νεφοσκεπή ουρανό, πάνω στο βρεγμένο αεροδιάδρομο το κατάφορτο Α 319 της Olympic air να τροχοδρομεί κλυδωνιζόμενο.

Τα χειριστήρια πίσω, η μύτη πάνω, τρυπάει τη χαμηλή νέφωση και μετά από 2 ώρες και 36 λεπτά στο λεκανοπέδιο.

Τι καλά που θα ήταν να μην μας δηλητηρίαζαν τα δανεικά, τα μνημόνια, τα spreads και άλλες άγνωστες λέξεις που απ΄ ότι φαίνεται θα απειλήσουν τις ζωές των επιγόνων μας!