Ηρώ Χατζή: ΕΣΕΙΣ ΕΜΕΙΣ εσείς (14.01.2010) Print

Η μεταπολίτευση, αλλά και αργότερα η αναγνώριση της Εθνικής αντίστασης, έφερε μια άνευ προηγουμένου παραγωγή, αλλά και δημοσιοποίηση, έκδοση ιστορικών μελετών, λογοτεχνικών κειμένων, για την ταραγμένη δεκαετία του ’40. Η Ιταλική εισβολή, η αντίσταση στους κατακτητές, ο Δεκέμβρης, η εμφύλια σύγκρουση ήταν οι πυλώνες των σημαντικότατων γεγονότων που επηρέασαν ή καλύτερα καθόρισαν την νεότερη ιστορία της Ελλάδας.

Για τη γενιά που τα έζησε, η αφηγηματική ανάγκη προφανώς υπήρξε μεγαλύτερη, είτε διότι κρατικοί ή κομματικοί μηχανισμοί είχαν εμποδίσει την απρόσκοπτη κυκλοφορία απόψεων, είτε διότι τα γεγονότα ήταν πολύ νωπά ώστε να εκτεθούν μέσα από ένα προσωπικό φίλτρο.

Στο πλαίσιο αυτό ήρθε άλλη μια έκδοση από μια πρωταγωνίστρια των καιρών εκείνων, την Ηρώ Χατζή, σύζυγο του Θανάση Χατζή, κορυφαίου στελέχους του Κ.Κ.Ε. και Γενικού Γραμματέα του Ε.Α.Μ. την περίοδο 1941 – ’44.

Με τίτλο: "ΕΣΕΙΣ ΕΜΕΙΣ εσείς", η αφηγήτρια συστήνεται στο ευρύτερο κοινό,

μέσα από την περιπέτειά της, την έλευσή της από τη Σμύρνη, το πρώτο της ξεριζωμό δηλαδή, διότι ακολούθησαν και πολλοί άλλοι, πιο συνειδητοί, τις σπουδές της, τη γνωριμία της με τον σύντροφο της ζωής της.

Αν και η έκδοση δεν φιλοδοξεί να αποτελέσει μια αυτοβιογραφία, μας δείχνει την πορεία της, κυρίως όμως μας προσφέρει ένα μεγάλο πλούτο πληροφοριών και μας μεταφέρει το κλίμα των εποχών που διατρέχει.

Το είδος αυτής της αφήγησης δεν μας είναι άγνωστο. Το νοιώσαμε από τη δεκαετία του ’80 με την τριλογία του Χρόνη Μίσιου, με την οποία, οι γενιές που δεν έζησαν τα γεγονότα είχαν μια εξαιρετική ευκαιρία να προσεγγίσουν το θέμα από μια ανθρώπινη πλευρά.

Στο ίδιο κλίμα, η συγγραφέας μας αποκαλύπτει μέσα από τις πτυχές, της τεράστιας από εμπειρίες, ζωής της όχι μόνο τα προσωπικά της δράματα αλλά και την ευρύτερη τραγωδία που ήρθε να κατοικήσει στον τόπο μας, από τη Γερμανική κατοχή και εντεύθεν.

Η χωρίς προσχήματα κριτική που ασκεί η συγγραφέας στην πολιτική πλατφόρμα που πιστά υπηρέτησε επί δεκαετίες, (Κ.Κ.Ε.) δεν πρέπει να την κατατάξει στην κατηγορία των εμπαθών, ούτε από την άλλη, να την απαλλάξει από τις ίδιες συμπεριφορές που πιθανότατα η ίδια είχε χρησιμοποιήσει την εποχή που με πίστη υπηρέτησε τις ιδέες της.

Η σημαντική αυτή παράθεση των βιωμάτων της αριστεράς, αποκαλύπτει για μια ακόμα φορά τον όλεθρο που έζησε μια ολάκερη γενιά και ίσως μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η «αριστερά» δεν έχασε από τους «εθνικιστές».

Τα αίτια της ήττας της, βρίσκονται στις ρίζες της, στην αδυναμία να διαχειριστεί με φειδώ της δεξιότητές της, να αξιοποιήσει με άνεση τις ξεχωριστές της μονάδες, να απομακρυνθεί περισσότερο από τους αντιπάλους της από την κάθε εξουσιαστική θεότητα, να ξεχωρίσει κάποτε τη διαφορά του πείθω με το επιβάλλω, να αποκτήσει ένα πραγματικά ουμανιστικό πρόσωπο.

Αυτά είναι τα αμαρτήματα της.

Τόσο ανθρώπινα, τόσο «Δεξιά».

Προφανώς το «ΕΣΕΙΣ ΕΜΕΙΣ»εσείς αξίζει να διαβαστεί.

Θα μπορούσαν να απουσιάζουν τα τελευταία άρθρα της συγγραφέως που δημοσιεύτηκαν στο τέλος της δεκαετίας του ’80, διότι είναι άτυχες στιγμές, από την άλλη όμως είναι χρήσιμα, διότι αποτελούν άλλη μια απόδειξη που πόσο μπορούν να πλανευτούν ακόμα και τα στελέχη με ασύγκριτες εμπειρίες, από αριστερή συνθηματολογία και δεξιά πολιτική.

Ήταν καθηγητής σε αυτό ο Ανδρέας…