Το «Ακρόπολις», η Λέσχη & ο συλληφθείς ο πρόεδρος (14.02.2013) Print

Συμμετείχα στη συζήτηση που διεξήχθη την Τρίτη 12/2, στον «αέρα» του Sentra fm για τη διοργάνωση του επικείμενου «Ακρόπολις». Δίπλα, ο Πάνος Διαμάντης, απέναντι ο Γιάννης Μάριος Παπαδόπουλος. Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, ο εκπρόσωπος της Celeritas, της οποίας η υπηρεσιακή μέριμνα, αν έχω αντιληφθεί σωστά, είναι η προβολή του αγώνα και η συλλογή χορηγών.

Το μήνυμα που μας πέρασε, ήταν ότι οφείλουμε να είμαστε ευτυχείς, που κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες τελείται ο αγώνας. Ένας αγώνας που περιορίζεται σε δυο νομούς της Πελοποννήσου, με ένα σύνολο δέκα ειδικών, που δεν ξεκινά από την Ακρόπολη, που τερματίζει μέσα σε ένα ένα service park και τελείται σε ένα 48ωρο. Μπορεί να έχει δίκιο.


Το να συγκρίνουμε, βέβαια, αυτόν, τον τρέχοντα αγώνα, με τον προ τριακονταετίας πρόγονό του, είναι τόσο ουτοπικό όσο και εσφαλμένο. Με την μισή χρονική διάρκεια, με 20% μήκος ειδικών διαδρομών, με κάτι λιγότερο από το 1/4 της συνολικής διαδρομής και με το 25% των συμμετοχών, εκ των οποίων οι ελληνικές γνωρίζουν μια πτώση της τάξης του 80%, ο φετινός αγώνας είναι άλλο ένα αποτύπωμα των καιρών. Για κάποιον που έχει ζήσει τα «Ακρόπολις» της δεκαετίας του '60, του '70 αλλά και του '80 δεν είναι παρά μια καρικατούρα.

Χρειαζόταν πολύ φαντασία, ακόμα και στο τέλος του προηγούμε νου αιώνα για να συλλάβεις την αναγκαιότητα μιας εταιρείας που θα ασκούσε την οικονομική διαχείριση του αγώνα, που θα έψαχνε και θα έβρισκε χορηγούς, που η διοργανώτρια λέσχη θα την είχε ανάγκη.

Ακόμα περισσότερη φαντασία, βέβαια, χρειαζόταν στο να διανοηθείς ότι σε αυτόν τον τόπο θα είχε εργασία ο ένας στους τέσσερις, ότι οι αγοραίες αξίες των ακινήτων θα είχαν κατακρημνιστεί κάτω από τις αντικειμενικές, ότι τα ποσοστά των αυτοκτονιών θα είχαν αυξηθεί δραματικά και ότι γενικώς η χώρα θα τελούσε σε μια κλιμακούμενη, προσχεδιασμένη (;) χρεοκοπία.

Συνέβησαν όμως όλα τούτα, τα μεγάλα τα σπουδαία και σε συνδυασμό με τις αλλαγές που γνώρισε το παγκόσμιο motorsport εκφράζεται η άποψη της ικανοποίησης που φιλοξενούμε τον αγώνα έστω και αυτή τη μορφή. Κατανοητό. Υπάρχει, εξάλλου, μια αμοιβαία αναγκαιότητα. Εννοώ ότι χωρίς το "Ακρόπολις" δεν θα υπήρχε ούτε η Λέσχη ούτε η Celeritas, αλλά και αντιστρόφως. Αυτός ο ντετερμινισμός κρατά στη ζωή αυτή τη συνθήκη. Για κάποιους που ο σημερινός αγώνας είναι μια δουλειά, είτε προκειμένου για να αυξήσουν τα εισοδήματά τους ή για να αποκτήσουν ένα επίχρισμα λαμπρότητας που η καθημερινή τους απασχόληση δεν τους προσφέρει, οι σύγχρονες διοργανώσεις τους προσφέρουν αυτήν την ευκαιρία. Αυτή η ανάγκη αναδύεται και μέσα από την αγωνία τους (υπάρχει και η λέξη "πρεμούρα" που το περιγράφει ακριβέστερα), να μας πληροφορήσουν ότι ήδη έχουν ξεκινήσει οι ενέργειες για να βρεθούν περισσότερες ειδικές για τον αγώνα του '14, στην Πελοπόννησο πάντα. Μαζί τους θα συνταχθούν, θεματικά, όσοι δεν έχουν εικόνες και εμπειρίες από τον παλιό αγώνα και εκείνοι που έχουν, αλλά δεν τους ενοχλούν οι μεταβολές.


Σε προσωπικό επίπεδο αυτό που έχει περισσέψει από το "Ακρόπολις", με πληγώνει για αυτό και έχω να το παρακολουθήσω 14 χρόνια. Δεν ανήκω στους "φανατικούς", που πιστεύουν ότι κακώς υφίσταται έτσι, αλλά δεν υπάρχει τίποτα να με βγάλει στο βουνό. Με ενοχλεί να ακούω για reports, management, letter of agreements, δεν αντιλαμβάνομαι τον δαιδαλώδη κόσμο των χορηγών, δεν αντέχω να συγκρίνω το σήμερα με το χθες και ασφαλώς εμπιστεύομαι τις τρέχουσες συνθήκες πολύ, μα πολύ λιγότερο από τις παλιότερες. Δεν νοιώθω καμία γοητεία για το "Ακρόπολις" των δυο ημερών, των δέκα ειδικών, δεν αντιλαμβάνομαι τα πανηγύρια για την 47άρα της Κινέτας, όταν το κάτω Βέρμιο με το ίδιο περίπου μήκος υπήρχε από το '78 και αφού μεσολαβούσε το καπελωμένο, για όλους, κομμάτι Πολυδένδρι Ελατοχώρι ερχόταν και ο δυσκολότερος Παντελεήμονας με άλλα τόσα χιλιόμετρα μήκος. Όλα αυτά μέσα στο βράδυ, ενώ αφού ξημέρωνε, σε περίμενε ανάμεσα σε άλλα και ο Φουρνάς με άλλη μια 30άρα. Επίσης η δήλωση περί της αδυναμίας δημοσιοποίησης των ποσών που θα καταβάλουν οι χορηγοί, είναι ακατανόητη.Τέλος, εκλαμβάνω το hall of fame του επίσημου site του αγώνα σαν μια πελώρια ιστορική ανορθογραφία.

Μπορώ να αντιληφθώ την αναγκαιότητα του «Ακρόπολις», ως μέσον συντήρησης μεγάλου τμήματος του συγκεκριμένου συστήματος, αλλά αδυνατώ να αποδεχτώ το, εν χορδαίας και οργάνοις, μηντιακό πλασάρισμά του.


Όπως και να έχει, παραμονή της συνέντευξης, το αστυνομικό δελτίο έκανε λόγο για σύλληψη του προέδρου της Ε.Λ.Π.Α. Βασίλη Δεσποτόπουλου, για χρέη προς το Ελληνικό Δημόσιο. Να τεθεί υπ' όψιν ότι τα χρέη αφορούν τη Λέσχη και δεν είναι προσωπικά.

Σε προσωπικό επίπεδο ο πρόεδρος, ερχόταν στην επικαιρότητα συνήθως με τρόπο ευχάριστο,ή ανάλαφρο. Σε συνεντεύξεις τύπου, καθισμένος ανάμεσα σε εκπροσώπους των χορηγών να αναφέρεται στα του Ράλι Ακρόπολις. Εξ' άλλου η κριτική για τον τρόπο που διοικείται η Λέσχη, εδώ και δεκαετίες, κρατιέται σε εσωτερικό επίπεδο ή ακόμα καλύτερα (για τη Λέσχη) με άστοχα προκλητικό.

Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που ο πρόεδρος ήρθε στο προσκήνιο με τρόπο αρνητικό. Είχε απασχολήσει με όχι τόσο κολακευτικά δημοσιεύματα για τον τρόπο που διαχειρίστηκε, η σύζυγός του Γιάννα, καθώς και άλλα μέλη της οικογένειας, την διοργάνωση των special Olympics.

Σε ότι αφορά τα οικονομικά της Λέσχης δεν είναι μυστικό ότι εδώ και δεκαετίες παρουσίαζαν προβλήματα, για να γραφτεί όσο πιο διακριτικά γίνεται. Αν γυρίσουμε το χρόνο μερικές δεκαετίες πίσω και θυμηθούμε τους ανθρώπους που πέρασαν από τον προεδρικό θώκο της Ε.Λ.Π.Α. η είδηση της σύλληψης φαντάζει απίστευτη. Από τον Αντώνη Σταθάτο, τον Παναγή Γιαννουλάτο, τον Απόστολο Νικολαίδη και τον Αλέξανδρο Δαρδούφα, η διαδρομή ήταν μακρά σε έτη αλλά το πλήθος των προέδρων μικρό. Αν εξαιρεθεί ο Γιαννουλάτος που βρέθηκε στην προεδρία μόνον έξι έτη, καθώς ο θάνατος τον βρήκε στη διάρκεια της θητείας του, όλοι οι υπόλοιποι ξεπέρασαν την 15ετία. Το αυτό και για τον τελευταίο, τον συλληφθέντα πρόεδρο, που εκτίει την 5η του θητεία στα 74 έτη του.

Η Λέσχη έχει το σπάνιο προνόμιο να επιβιώνει χωρίς να αλλάζει. Πατροπαράδοτα συντηρητικό σωματείο, (υπό την αιγίδα της Α.Μ. του Βασιλέως, κάποτε), επέζησε 32 πρωθυπουργών και περισσοτέρων κυβερνήσεων στα τελευταία 62 έτη. Βασισμένη στο σύστημα εκλογής προέδρου, που έχει τις ρίζες του στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια αν όχι παλαιότερα, ένα πολύ μικρό τμήμα μελών, ελέγχει τις αρχαιρεσίες. Οι παλιότεροι θυμούνται τη διαδικασία με τα περίφημα πληρεξούσια. Χρηστό, ενδεχομένως, όταν επικρατούσαν άλλες συνθήκες και άλλα ήθη, αλλά στις μέρες μας είναι ολότελα εκτός πραγματικότητας, κυριολεκτικά “Λουδοβικό”. Μολοντούτο και περιέργως είναι ενεργό και αποτελεσματικό ακόμα. Αν εξαιρεθεί ότι έχει χαθεί το στίλβωμα των παλιών καλών εποχών, αν λησμονήσουμε την έλλειψη προσωπικοτήτων, αν παραβλέψουμε μια μόνιμη συρρίκνωση, η Λέσχη στέκει εκεί ίσως όχι αλώβητη αλλά στέκει ζωντανή.

Με θαυμαστή αποτελεσματικότητα εξουδετερώνοντας κάθε πιθανή απειλή σε μακρά χρονικά διαστήματα, προχώρησε αταλάντευτη με τίμημα, βέβαια, την πτωτική της πορεία. Η σύλληψη του προέδρου της, ειδικά την παραμονή της συνέντευξης τύπου που θα έδινε για την σημαντικότερη δραστηριότητά της το 59ο Ράλι Ακρόπολις, ή τέλος πάντων ότι έχει απομείνει από αυτό, αποτελεί ασφαλώς ιδιαίτερη είδηση, αν και στο γνωστό πια πλαίσιο κυνηγιού κεφαλών, προς παραδειγματισμό.

Αποτελεί επίσης ακόμα ένα σκαλοπάτι, αυτής της πτωτικής πορείας, γεγονός ανήκουστο και ασφαλώς αταίριαστο με την, εξ' απαλών ονύχων, ελιτίστικη πρακτική της. Μια πρακτική που επί των ετών του Σταθάτου, του Γιαννουλάτου, ίσως και του Νικολαϊδη είχε βάση, είχε κάποια λογική.

Σήμερα φαντάζει θλιβερή, θυμίζοντας σκίτσα του Μέντη Μποσταντζόγλου.