Είναι πολύ ελληνικό, αυτό που έχει συμβεί με το Διεθνές Ράλυ Ακρόπολις. Γεννήθηκε από μια ιδέα, πραγματώθηκε αρχικά από λίγους, στηρίχτηκε ανιδιοτελώς από πολλούς και κάποια στιγμή έγινε κάτι παραπάνω από αγώνας αυτοκινήτων. Ωστόσο, ήταν παρεπόμενο καθώς οι δεκαετίες κυλούσαν, να έχανε την πρωτόλεια ταυτότητά του. Εκείνα τα πρωτογενή ατόφια, αδέσμευτα στοιχεία του. Μοιραία μεταμορφώθηκε.

Δεκαεννέα χρόνια μετά την πρώτη έκδοση, εκείνη για το χρυσό Ιωβηλαίο του το 2003, έχουν συγκεντρωθεί τόσα και τέτοια ώστε να δικαιολογήσουν μια ακόμα εκδοτική προσπάθεια. Λέξεις για την χαμένη του ταυτότητα. Αλλά και για εκείνα τα λίγα που συμβαίνουν χωρίς να ακούγονται και για τα άλλα, τα πολλά που ακούγονται χωρίς να συμβαίνουν.

Κάπως έτσι, μέσα στην απότοκη των μνημονίων δυσπραγία, ανάμεσα στη Πανδημία και την ένοπλη εμπλοκή στην ευρύτερη γειτονιά μας, αλλά και των διαρκών πάσης φύσεως απειλών που οργώνουν την καθημερινότητά μας γεννήθηκε, το «Διεθνές Ράλυ Ακρόπολις 1953 - 2022 η χαμένη ταυτότητα & άλλες ιστορίες». Και ασφαλώς απέναντι, αν όχι ενάντια, σε ότι αραδιάζεται, έτσι άκοπα αλλά και όχι τόσο άσκοπα. Με 184 σελίδες, 762 εικόνες πολλές εκ των οποίων ήταν ανέκδοτες, αποτελεί μια απόπειρα να ανιχνευτεί το παρελθόν του, να προσεγγιστεί το παρόν του. Για το μέλλον,  ούτε λέξη δεν χωρά.

^{ερωτήματα, απορίες στη διέυθυνση: This e-mail address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it .}

Ο γεννημένος στη μεσογειακή Γαλλία από Κορσικανό πατέρα και Γενοβέζα μητέρα Paul Valéry μας έχει πει πως: «Τα βιβλία έχουν τους ίδιους εχθρούς με τον άνθρωπο: τη φωτιά, την υγρασία, την ανοησία, το χρόνο και το ίδιο τους το περιεχόμενο».

Ισχυρή, αν όχι ακλόνητη άποψη. Πάνω της προέκυψε και το «μαυρόασπρα καρέ & άλλες ιστορίες», που έρχεται σαν τέταρτη έκδοση και πέμπτος τόμος με δεύτερο τμήμα των τίτλων, αυτό το «& άλλες ιστορίες».

Δεκαοκτώ χρόνια μετά την πρώτη έκδοση, ο κύκλος της εξερεύνησης των τριών πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών του ελληνικού μότορσπορ δείχνει να κλείνει με άλλες 372 σελίδες, όπου αναφέρονται 829 ονοματεπώνυμα, εκθέτονται 1163 εικόνες και δομείται με, περίπου, 111.000 λέξεις.

Το παρελθόν δεν είναι απαραίτητο ότι εγγυάται για το μέλλον, αλλά καθώς ο κόσμος αλλάζει με ολοένα επιταχυνόμενο τρόπο, κάποιες μνήμες είναι αναντικατάστατες όχι μόνο διότι είναι ένας από τους καλύτερους τρόπους να κατανοήσουμε το τώρα, αλλά διότι δεν μπορούμε να τις ξαναζήσουμε. Τις περιβάλλει, τις χαρακτηρίζει μια μοναδικότητα.

Προσμένοντας καλύτερες, πιο ήρεμες μέρες, ώστε να βρεθούμε από κοντά οι λίγοι, σχετικά, ομοϊδεάτες για κάτι σαν παρουσίαση, ιδού η πρώτη, μικρή, ιδέα για το τι περιλαμβάνει, τι υπόσχεται και με τι ασχολείται το «μαυρόασπρα καρέ & άλλες ιστορίες».

Είναι, το εξώφυλλο και το εισαγωγικό σημείωμα .

edito

Στo σύντομο αλλά πολύ ενδιαφέρον έργο του, «Εμείς και οι αρχαίοι», ο Ιταλός καθηγητής της κλασσικής Φιλολογίας Luciano Canfora, μας δίνει την άποψη ότι η Ιστορία γεννήθηκε από την αφήγηση ενός μόνο προσώπου, του βασιλιά, που διηγείται τα επιτεύγματά του.

«Ο Δαρείος μιλά και ο λόγος του είναι η μεγάλη επιγραφή στο Μπεχιστούν, που ακόμα θαυμάζουμε στην Περσία, γραμμένη στα ακκαδικά, στα αραμαϊκά και στα ελαμιτικά, τις γλώσσες που μιλούσε η πολυεθνική αυτοκρατορία του.

Σε μια μεταγενέστερη εποχή η χαρισματική μορφή του Αυγούστου μιλά διαμέσου των Res Gestae, γραμμένων και εκτεθειμένων σε διάφορες περιοχές της αυτοκρατορίας σε δύο γλώσσες, ελληνικά και λατινικά.»

Για το τρόπο που αυτή η συνθήκη άρχισε να διαφοροποιείται ο Canfora μας λέει:

«Ο πρώτος που θα μπορούσε να πούμε ότι διαφωνεί, με την ιστοριογραφία των βασιλικών επιγραφών είναι ένας Έλληνας από την Ιωνία, ο Εκαταίος ο Μιλήσιος ο οποίος αρχίζει το βιβλίο του, μια περιγραφή του κόσμου εμπλουτισμένη με στοιχεία για τις προηγούμενες γενεές, άρα μυθική και ανθρώπινη Ιστορία με τη φράση: “Τάδε γράφω, ώς μοι δοκεί αληθέα είναι” δηλαδή: “αυτά γράφω, όπως φαίνεται σε εμένα η αλήθεια.”

Λίγα λόγια για την έκδοση

Συχνά λέμε, για ανθρώπους που έχουν (σε κάποιους τομείς) έργο να επιδείξουν, πόσα (πολλά και καλά) κατάφεραν.

Αυτό όμως που σπάνια υπολογίζουμε είναι τους πόρους που διαχειρίστηκαν, ενώ εξ ίσου σπάνια λησμονούμε όλες εκείνες τις πράξεις τους, που μπροστά είχαν αρνητικό πρόσημο.

Αυτό συμβαίνει κυρίως επειδή την ιστορία, όπως έχουμε σωστά διδαχτεί, την γράφουν οι νικητές. Οι νικητές και οι ζωντανοί θα προσέθετα με μία δόση κυνικότητας...

Στον περιορισμένο χώρο των Ελληνικών αγώνων αυτοκινήτου και καθώς η πρώτη γενιά των πρωταγωνιστών μοιραία αρχίζει να εγκαταλείπει τον μάταιο τούτο κόσμο, πολλά πράγματα είχαν ξεχαστεί, άλλα τόσα είχαν παραποιηθεί. Έτσι υπήρχε μια σημαντική οφειλή απέναντι στο παρελθόν. Μια οφειλή που έπρεπε σαφώς να εξοφληθεί, μακριά όμως από συναλλαγές και συμψηφισμούς.

Αυτό το χώρο έρχεται να καταλάβει τούτη η ανεξάρτητη εκδοτική προσπάθεια.

Μέσα από 733 σελίδες και 2.300 εικόνες, έρχεται να θυμίσει τα ξεχασμένα, να αποκαταστήσει αλήθειες και να επανατοποθετήσει τα θέματα με τα ακριβή δεδομένα τους.

Ζούμε μια πραγματικότητα όπου, η καταραμένη πρακτική η οποία μετατρέπει την ατιμία σε δόξα και την αναλγησία σε αρετή, καταλαμβάνει όλο και μεγαλύτερο χώρο, όλο και περισσότερους ανθρώπους. Μετατρέπεται σε κάτι σαν εισιτήριο επιβίωσης. Ίσως αυτή η σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου να αποτελεί και την μεγαλύτερη απειλή για το μέλλον του πολιτισμού του.