Στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του John Fante, «Ο σκύλος μου ο ηλίθιος», ανάμεσα στους ανθρώπους πρωταγωνιστεί και ο σκύλος της οικογένειας, και παρά το γεγονός ότι δεν διακρίνεται για την οξύτητα του πνεύματός του, βοηθά τους, υποτίθεται, ευφυείς δίποδους να νιώσουν περισσότερο και καλύτερα, τι τους συμβαίνει.
Ο κύων υπήρξε παλαιόθεν οικόσιτος, φίλος, συμπαραστάτης, προστάτης του ανθρώπου. Τον 20ό αιώνα έγινε και σταρ της τηλεόρασης, του κινηματογράφου μα πάνω από όλα έγινε μέλος σε αναρίθμητες οικογένειες και ηγέτης σε αλλά τόσα κοπάδια αμνοεριφίων. Ταυτόχρονα έγινε πρωταγωνιστής σε τόσες και τόσες δικαιολογημένες ρήσεις.
|
Με αφορμή την προηγούμενη ανάρτηση, η οποία αξιοποίησε κάπως προσχηματικά ένα όμορφο και ενδιαφέρον δίτροχο, ίνα εκφράσει και άλλας, ενδεχομένως ανατρεπτικάς ιδέας, νιώθω την επιθυμία να σχολιάσω μια κοινωνική πορεία. Σε εκείνη την ανάρτηση λοιπόν, εμφανίζεται σε καταχώρηση εποχής το όνομα του Μιχαήλ Στάμου ο οποίος είχε μια επιτυχημένη επιχειρηματική πορεία στον κλάδο της αυτοκίνησης και αυτόματα θυμήθηκα έναν γνωστό μου που βρήκε εποχιακή απασχόληση στις επιχειρήσεις του Μ.Σ.
Βρισκόμαστε στο 1981, ο περί ου ο λόγος γνωστός μου νέος τότε -γύρω στα 22- φοιτητής της Νομικής σχολής Αθηνών, έλκων την καταγωγή εξ Ηλείας, διαμένων εις Δάφνη, οδηγών ενίοτε την λευκή τετράπορτη μπερλίνα του (δημοσίου υπαλλήλου) πατρός του, εισηγμένη εκ Σοβιετικής Ενώσεως με την ένδειξη вода εις το καντράν, αρχίζει να αντιλαμβάνεται το πώς λειτουργεί ο κόσμος.
|
Read more...
|
|
Παραμονές Χριστουγέννων ήρθε κοντά μας. Του 2008. Με διαδικασίες που είχαν λίγη λογική και πολύ συμπόνια. Τον είχε περιμαζέψει η Marie Christine ανάμεσα από τους τροχούς των τροχοφόρων, της πολύβουης Λεωφόρου. Ήταν μια περίεργη εποχή, με πολύ μούδιασμα και μεγάλες απορίες μετά από ότι εις συμβεί εις Αθήνας ανήμερα του Αη Νικόλα. Τέλος πάντων, απεφασίσθει η υιοθεσία και προστέθηκε μηνών τεσσάρων, δίπλα στην Πρεσβυτέρα, που μάλλον τον καλοδέχτηκε.
Ρίκο εκ του πιτσιρίκο βαπτίστηκε, όνομα δισύλλαβο, άμεσο, κατανοητό. Ημίαιμος, καραμπινάτη περίπτωση μουργέλας με εμφανή τάση, τι τάση, προσήλωση σε δυο πράγματα. Ξάπλες και μάσα. Πιτσιρής, ήτονε μάλλον φοβισμένος απέναντι στα άλλα ζωντανά, μα μόλις απέκτησε βάρος και όγκο, πούλαγε και τσαμπουκά. Επιτομή της ρήσης «σαν τον σκύλο με τη γάτα», διατήρησε μίσος θανάσιμο έως τέλους με σύμπασες τις γαλές του ντουνιά. Ανατρίχιαζε όλη η ραχοκοκαλιά του και έφευγε σπινάροντας και αλαλάζοντας με ανέκκλητη ορμή. Ασυγχώρητος, μα η φύση μιλούσε μέσα του με ένα ένστικτο φονικό. Τη συναντούμε και εις τους δίποδους τούτη η συμπεριφορά με διάφορες προφάσεις και λαμπερά περιτυλίγματα, άνευ όμως των δικαιολογητικών των τετράποδων και ασύγκριτα πιο επικίνδυνη.
|
Read more...
|
Ήρθε μικρή, φουριόζα και απρόσκλητη με όλη την αφέλεια της νηπιακής της ηλικίας. Σχεδόν επέβαλε την παρουσία της, χοροπηδώντας, δαγκώνοντας, γαβγίζοντας, έξω από κάθε κανόνα. Ως εκ τούτου, αποφασίστηκε η φιλοξενία της. Προσωρινώς.
Καθώς όμως είχαν παρέλθει μήνες είκοσι από την απώλεια του προηγούμενου, πήρε τη σειρά της, ως το επόμενο οικόσιτο της φαμίλιας. Γένους θηλυκού, ...γνήσιο ημίαιμο, τρίχωμα μακρύ, σε απόχρωση κουρκουμπινί, συντμήθηκε η λέξη, και Μπίνι εβαπτίσθη. Οφαλμοί μελιοί, μα ακόμα πιο γλυκείς, έκφραση βαθιά.
|
Read more...
|
Στο εξαίσια αφήγησή του, ο John Steimbeck στο πόνημά του: «Ταξίδια με τον Τσάρλυ», μας μεταφέρει στην Αμερική του ‘58, επί προεδρίας D. Eisenhauer, την οποία διασχίζει δις από την ανατολή στη δύση και τανάπαλιν. Συντροφιά του ήταν ο Charles le Chien «ένα πολύ μεγαλόσωμο κανίς, σε χρώμα μελανί που το λένε bleu και που πράγματι φαίνεται μπλε αν είναι καθαρό», όπως ο ίδιος μας το περιγράφει.
Οι αληθινά φιλόζωοι άνθρωποι συνδέονται στενά με τα οικόσιτα ζώα τους. Συχνά σκέφτομαι το δέσιμο ανάμεσα στα τετράποδα και τους Κυρίους τους. Στο κοντινό μου περιβάλλον, διακρίνω δύο τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων, που σε βάθος 40ετίας τους εκτιμώ, τους θεωρώ φίλους, οι οποίοι είναι κυριολεκτικά εξαρτημένοι από τα οικόσιτα σκυλιά τους.
Εξαρτημένοι συναισθηματικά. Εξαρτημένοι και πρακτικά. Σε καθημερινή βάση. Η φροντίδα που παρέχουν στο τετράποδο σύντροφό τους, ο χρόνος που δαπανούν, το άγχος που τους διακατέχει, η ευθύνη που αισθάνονται για αυτόν, δεν είναι μακριά από τις αντίστοιχες δραστηριότητες που απαιτούνται για παιδί. Παρεμπιπτόντως και οι δύο είναι γονείς, δις τουλάχιστον, και μάλιστα δοκιμασμένοι.
...Ru o αφέντης του avvocato. ... Lu το αφεντικό του Q.
Αυτό που επίσης έχω παρατηρήσει, είναι ότι οι κύνες έχουν πάρει χαμπάρι την αδυναμία τους και την εκμεταλλεύονται. Την εκμεταλλεύονται τόσο, όσο να περιπλέκονται οι ρόλοι και να μην αντιλαμβάνεσαι ευθέως ποιος είναι το αφεντικό. Δεν το κατακρίνω, δεν το θαυμάζω. Το διατυπώνω μόνον και το διατυπώνω ως άνθρωπος ο οποίος στα οκτώ σπίτια που έχει σπαταλήσει την μέχρι τώρα ζωή του, συνέζησε με επτά κύνες, δυο γαλαί, ένα πτηνόν και μερικούς ιχθείς. Εννοώ δηλαδή ότι δεν ασκώ μια άποψη απόμακρη και εκτός νυμφώνος. Μετέχει και η ταπεινότητά μου εις το σπορ. Αλλά, ας εξετάσουμε τις δύο περιπτώσεις:
|
Read more...
|
Φίλος τις, εζήτησε να του γράψω ένα κείμενο για μια σκυλίσια ιστορία, προκειμένου να το αναρτήσει σε site κυνοφίλων. Δεν το διετύπωσε έτσι ακριβώς, αλλά έτσι το εννόησα εγώ. Όπως και να είχε το θέμα, ενώ στην αρχή ήχησε κάπως αδιάφορη η αίτηση, μετά από λίγες μέρες έσκυψα πάνω της με μεγάλη δόση ενδιαφέροντος.
Ιδού λοιπόν η ιστορία του Ringo, που τελικά ήταν και λίγο star.
Σε ηλικία προσχολική απέκτησα μια πρώτη σχέση με τα σκυλιά. Φιλικό μας ζευγάρι, γείτονες στο πατρικό σπίτι, φιλοξενούσε ένα τετράποδο ζεύγος. Βρισκόμαστε στις αρχές δεκαετίας του ’60 ο Λέανδρος και η Έλλη (τι ωραία ονόματα!), κατοικούσαν σε πάροδο της οδού Χαροκόπου.
Σε μονοκατοικία, αφού υπήρχαν ακόμα εκεί μερικές όμορφες μονοκατοικίες τότε. Στον μικρό φροντισμένο κήπο συζούσε άλλο ένα ζευγάρι όμορφων ονομάτων. Ήταν η Joyce και ο Skipper, δυο δυνατά boxer, που εκείνη την εποχή, το κάθε ένα, ήταν πιο βαρύ από μένα.
Μετά την πρώτη διστακτικότητα, απέκτησα μια σχετική άνεση, ξεπέρασα απρόσκοπτα τα σάλια, τις τσίμπλες τους, που ενοχλούσαν ακόμα και ενήλικες και όταν βρισκόμαστε επικρατούσε μια αμοιβαία χαρά. Θα μπορούσα να πω ότι η Joyce και ο Skipper, αποτέλεσαν ένα ταιριαστό πρελούδιο, μια όμορφη εισαγωγή στον σκυλίσιο κόσμο.
|
Read more...
|
|
|
|
|