Επτά χρόνια μετά την τελετή έναρξης των 28^ων σύγχρονων Ολυμπιακών αγώνων, στο Ολυμπιακό στάδιο της Αθήνας (13 Αυγούστου 2004), το αμερικανικό περιοδικό Forbes δημοσίευσε ρεπορτάζ στο οποίο επιχειρείται ο άμεσος συσχετισμός ανάμεσα στο κόστος της διοργάνωσης και στην σημερινή κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα,

το κόστος των Ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας ανήλθε στο ποσόν των 10, 5 δισ. €, 4 φορές ακριβότερο από τους αμέσως προηγούμενους, στο Σίδνεϋ της Αυστραλίας. «Η Ελληνική τραγωδία των Αγώνων της Αθήνας συνίστατο στο τεράστιο χρέος που φορτώθηκαν οι Έλληνες μετά τους αγώνες». Αυτό αναφέρει το ρεπορτάζ, ερευνώντας ταυτόχρονα και τους λόγους του υπερβολικού κόστους:

«Με δεδομένο ότι ήταν οι πρώτοι αγώνες μετά την 11^η Σεπτεμβρίου του 2001, το κόστος για την ασφάλεια οδήγησαν τις δαπάνες σε εκρηκτική άνοδο. Ως αποτέλεσμα, το εθνικό έλλειμμα ανήλθε στο 5,3 % του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος, ποσοστό που ήταν σχεδόν διπλάσιο από το όριο (3%) που ήταν επιτρεπτό από την Ε.Ε. Το δε συνολικό χρέος ανήλθε στο 112% του Α.Ε.Π. επιβαρύνοντας κατά 50.000 € το κάθε νοικοκυριό.»

Δεκαεπτά χρόνια μετά το θάνατο της, η Jackie διατυπώνει ένα φοβερό κατηγορητήριο, σύμφωνα με το οποίο ο Τεξανός αντιπρόεδρος Lyndon Baines Johnson, μαζί με μια ομάδα συντοπιτών του επιχειρηματιών, ήταν οι οργανωτές της δολοφονίας του συζύγου της.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Daily Mail, η Jackie προέβη σε αυτές τις αποκαλύψεις λίγο μετά τη δολοφονία, κατά τη διάρκεια συνομιλίας που είχε με τον ιστορικό Arthur Meier Schlesinger, Jr. Με δική της απαίτηση όμως, το υλικό «σφραγίστηκε» και θα μπορούσε να δημοσιοποιηθεί αφού περνούσαν 50 χρόνια μετά τον θάνατό της, καθώς φοβόταν ότι η υπόθεση αυτή, θα μετέτρεπαν τους απογόνους της σε στόχο.

Οι τρέχουσες ειδήσεις, γυρεύουν την ερμηνεία τους μέσα από παλιότερους στίχους, που τόσο προφητικά γράφτηκαν κατά το παρελθόν...

Οι σημαντικές προσωπικότητες έχουν το γνώρισμα να απασχολούν και μετά το τέλος της φυσικής του παρουσίας τους στον μάταιο τούτο κόσμο. Οι ακόμα πιο σημαντικές απασχολούν περισσότερο μετά, παρά κατά τη διάρκεια του βίου τους.

Η Oriana Fallaci δεν πέρασε καθόλου απαρατήρητη όσο ζούσε. Τουναντίον. Υπήρξε μια προσωπικότητα που άφησε ένα ισχυρό στίγμα, ένα έντονο αποτύπωμα όχι μόνο για αυτά που έπραξε, αλλά και για το χάρισμά της να περιγράφει αυτά που έκαναν οι άλλοι.

Αυτό το χάρισμα της προσέδωσε την μεγαλύτερη της αίγλη, καθότι έκανε πολιτική χωρίς να είναι πολιτικός, δίδαξε χωρίς να είναι ακαδημαϊκός.

Πως; Διαμορφώνοντας, με τα κείμενα της, συνειδήσεις.

Είχε την τύχη να γεννηθεί σε μια από τις πιο σημαντικές παγκόσμιες κοιτίδες πολιτισμού. Είχε επίσης την τύχη να γεννηθεί σε μια πολύ σημαντική χρονική περίοδο. Τοσκάνη, Φλωρεντία, Μεσοπόλεμος, 1929.

Γνώρισε έτσι, άμεσα τον παραλογισμό του Μπενίτο και των μελανοχιτώνων του, εκτέθηκε στο λουτρό του αίματος του δεύτερου Μεγάλου πολέμου. Συμμετείχε, κοριτσάκι, στο αντάρτικο. Αυτή ήταν η νεανική της προίκα. Από εκεί προφανώς δομήθηκε και ο χαρακτήρας της.

Ο εφιάλτης της λέξης «χρεοκοπία» πλανάται περισσότερο από 14 μήνες πάνω από τη χώρα. Άλλοτε σαν εκβιασμός, κάποτε σαν απειλή, άλλες φορές σαν τιμωρία. Αυτή η αγχώδης εποχή, που μοιάζει σαν την ώρα του πικρού λογαριασμού, για τα ως τώρα αμαρτήματα, αποκαλύπτει το εύρος και το βάθος των λανθασμένων πολιτικών της μεταπολεμικής Ελλάδας. Αν το θεωρήσεις ψυχρά, ίσως φτάσεις στο συμπέρασμα ότι ήταν μοιραίο.

Όχι γραπτό, μοιραίο.

Δεν μπορείς να κάνεις πολλά. Θα δώσεις μια ειλικρινή αγκαλιά, θα εκφέρεις μια κουβέντα μικρή, αληθινή, μα ότι και να πεις ή να πράξεις στο τέλος, το βάρος της απώλειας εκείνοι θα σηκώσουν. Η στεναχώρια δεν υπήρξε ποτέ ένα μέγεθος που μοιράζεται. Όσοι, για οποιοδήποτε λόγο την νοιώθουν, την κουβαλούν μόνοι τους. Όσο και να συμπάσχεις μαζί τους, δεν θα νοιώσουν κάποια ουσιαστική ανακούφιση. Είναι η δική τους στεναχώρια.

Αυτό σκεφτόμουν μετά το τέλος του μνημόσυνου καθώς καθόμουν σε ένα σκιερό παγκάκι του νεκροταφείου.

Το πρωινό αεράκι παρέσερνε τα ξεραμένα κλαράκια από το παρακείμενο εύρωστο αλμυρίκι, κουνούσε με χάρη τα ψηλά κωνοφόρα, έφερνε τις μυρουδιές του καλοκαιρινού πρωινού και δρόσιζε εκείνες τις πρώτες ώρες της μέρας.

Ο πρόσφατος ανασχηματισμός που προέκυψε ως έσχατη πολιτική λύση, προσέφερε ίσως τις τελευταίες δόσεις ελπίδας. Όπως όμως είχε τεθεί και εδώ, (Πρωτόγνωρες & πολύπλοκες 18.06.2011): «το ερώτημα παραμένει στο πόσο σημαντικό ρόλο μπορούν να έχουν τα πρόσωπα σε μια πορεία που επιλογές δείχνουν να είναι ελάχιστες.»

Στο ερώτημα τούτο οι απαντήσεις έρχονται απρόσκλητες. Η ειδησεογραφία των τελευταίων ωρών τις παραθέτει. Οι εταίροι μας στην Ε.Ε. και οι δανειστές μας στο Δ.Ν.Τ. δεν θα μπορούσαν να το θέσουν πιο άμεσα. Ψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, ψήφιση του εφαρμοστικού νόμου και κατόπιν η εκταμίευση των χρημάτων της δόσης.

Ακούγεται σαν εκβιασμός ειδικά όταν υπάρχει η δήλωση του τέως υπουργού επί των οικονομικών που είχε ξεκαθαρίσει πως τα χρήματα των δημοσίων ταμείων επαρκούν μέχρι τα μέσα Ιουλίου. Εξ’ άλλου ο διάδοχός του, όσο ευφυές και λαμπρό, επιστημονικό πνεύμα και αν είναι, δεν είναι καν οικονομολόγος αλλά συνταγματολόγος. Επιπροσθέτως οι πρώτες επιλογές του βάδισαν πάνω στα ίδια μονοπάτια του προκατόχου του.Με αυτά που γνωρίζουμε, με όσα καταλαβαίνουμε φθάνουμε στο συμπέρασμα ότι Λογιστικά ο τόπος είναι διάτρητος. Το ποιοι ευθύνονται, το πώς συνέβη έχει τώρα, μικρότερη σημασία, από το πώς θα αντιδράσουμε.

Έτσι μπορούν να αποδωθούν με δυο μονάχα λέξεις οι συνθήκες που βιώνουμε τους τελευταίους μήνες στην Ελλάδα. Όχι μόνο από την οικονομική τους πλευρά , μα στις κοινωνικές αλλά και στις πολιτικές τους διαστάσεις.

Ο τόπος και οι πολίτες βρίσκονται σε δεινή θέση και όπως εύστοχα υποστηρίζεται, διανύουν τη χειρότερη περίοδο της νεώτερης ιστορίας, αν βέβαια εξαιρεθούν οι ένοπλες εμπλοκές. Εξ ίσου σύνθετη είναι και η απάντηση στο ερώτημα: «Πως φτάσαμε έως εδώ;» Ειδικά αν χρησιμοποιηθεί σαν εργαλείο ώστε να πετύχουμε τον απεγκλωβισμό από το αδιέξοδο. Προφανώς δεν υπάρχει μόνο μια (απάντηση). Είναι ένας συνδυασμός αιτίων, σφαλμάτων, κινήσεων.

Γιατί είναι είναι πρωτόγνωρες;

Στο Montreal του Καναδά, φιλοξενείται ο έβδομος αγώνας του φετινού πρωταθλήματος F1. Το γεγονός λαμβάνει χώρα στον πάρκο Jean Drapeau πάνω στην τεχνητή νησίδα Notre Dame που δημιουργήθηκε μέσα σε δέκα μήνες, το 1965, με τους 15 εκατομμύρια τόνους πετρωμάτων από τις εκσκαφές του μετρό του Montreal. Ήταν έτοιμη το 1967 ώστε να συμπεριληφθεί στους εορτασμούς της εκατονταετηρίδας από την ανεξαρτησία της χώρας. Εννιά χρόνια αργότερα φιλοξένησε και τμήμα των θερινών Ολυμπιακών αγώνων.

Ακριβώς πριν δέκα χρόνια, το 2001, βρέθηκα εκεί για να καλύψω τον αγώνα. Την μέρα που ο Tony Blair και οι Εργατικοί κέρδιζαν τη δεύτερη κατά σειρά εκλογική αναμέτρηση στο Ηνωμένο Βασίλειο, έφθασα με πτήση της KLM μέσω του νεφοσκεπούς Ροτερνταμ στο ηλιόλουστο Μόντρεαλ. Ανοικτή πόλη, ευχάριστη τουλάχιστον στις θερινές συνθήκες, με πλούσιες εικόνες, χρώμα και χώρους. Εκτός χρόνου λόγω jet lag, περπατώ πολλά χιλιόμετρα στην πόλη, σε μια απόπειρα να την εξερευνήσω.