Οι τρεις έννοιες του τίτλου δεν έχουν κοινά στοιχεία. Έρχεται όμως η καθημερινότητα να τις εμπλέξει σε δυσάρεστους συνδυασμούς.

Το τι συμβαίνει στην πολύπαθη Ιρλανδία είναι λίγο πολύ γνωστό. Έχει ήδη συμβεί σε εμάς.

«Αυτό δεν είναι σχέδιο διάσωσης. Είναι απαγωγή για λύτρα. Η πιο μακρόχρονη απαγωγή της ιστορίας. Κάντε αυτό που σας λέμε και ίσως κάποτε πάρετε την πατρίδα σας πίσω»

αυτό εισέπραξε και αυτό σημείωσε στους Irish Times o αρθρογράφος Fintan O'Toole για το περιεχόμενο της συμφωνίας δανειοδοτήσης της χώρας του.

Στις 11.30 το πρωί της Παρασκευής 22 Νοεμβρίου 1963 το προεδρικό αεροσκάφος Air Force one προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο Love Field του Dallas. Ο λόγος της επίσκεψης ήταν πολιτικός, για την ακρίβεια προεκλογικός. Στις εκλογές του΄60 ο J.F.K. είχε επικρατήσει του αντιπάλου του R.M.Nixon με την μικρότερη διαφορά που παρατηρήθηκε σε προεδρικές εκλογές στις Η.Π.Α. Ο συντηρητικός νότος δεν συμπαθούσε τον Kennedy, έτσι με τις εκλογές του ’64 να πλησιάζουν ήταν επιτακτική η ανάγκη να κλείσει η ψαλίδα με τους Ρεπουμπλικάνους στη δύσκολη αυτή περιοχή. Με όπλο τη χαρισματική προσωπικότητα του, ο πρόεδρος πίστευε θα κέρδιζε τους πολίτες. Το επιτελείο του σχεδίαζε την επίσκεψη από την άνοιξη.

Τέσσερις μέρες πριν φθάσει, είχε δημοσιευτεί στον τοπικό τύπο η ακριβής πορεία που θα ακολουθούσε η προεδρική λιμουζίνα και η υπολοιπη πομπή των αυτοκινήτων που την συνόδευαν, από το αεροδρόμιο προς το κέντρο της πόλης όπου θα εκφωνούσε λόγο. Φεύγοντας από το αεροδρόμιο μέσα στην ανοικτή Lincoln Continental του ’61 κάθισε το προεδρικό ζεύγος, ο κυβερνήτης John Connally και η σύζυγός του Nellie.

Ο πρόεδρος, λέγεται πως, αρνήθηκε την πρόταση των ανδρών της ασφαλείας του, να τοποθετηθεί στο ανοικτό όχημα μια αλεξίσφαιρη διάφανη προστατευτική προσθήκη. Με το πρόσχημα του καλού καιρού που επικρατούσε ήθελε να δείξει και ένα πιο προσιτό  πρόσωπο. Ένα μεγάλο πλήθος κατά μήκος των δρόμων τον καλωσόριζε θερμά Σχεδόν στις 12.30 η Nellie Connelly στρέφεται προς τον J.F.K. και του λέει: «κύριε Πρόεδρε δεν μπορείτε να πείτε ότι το Dallas δεν σας αγαπά.»

Σε κάθε ημερολογιακό έτος «χωράνε» δώδεκα πανσέληνοι. Όμως από αυτούς τους δώδεκα σεληνιακούς κύκλους «περισσεύουν» κάθε χρόνο 11 μέρες. Καθώς αυτές συσσωρεύονται έχουμε μια επιπλέον πανσέληνο κάθε 2,72 χρόνια.

Είναι λογικό να ασχολούμαστε τέτοια εποχή με την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Για εκείνους που βρέθηκαν μέσα στο γεγονός είναι επιπροσθέτως μοιραίο και ανθρώπινο. Για αρκετούς από αυτούς, τούτη η μνήμη δεν τους συνοδεύει μοναχά εκείνη την μέρα αλλά πιθανότατα κάθε μέρα. Για την ακρίβεια έχει διαμoρφώσει τις ζωές και το μέλλον τους.

Ο καθένας μπορεί να διατηρεί όποια εντύπωση θέλει, αλλά η ακριβής εικόνα είναι μια. Ο χρόνος κυλά ευεργετικά είτε επουλώνοντας τραύματα, είτε δημιουργώντας προϋποθέσεις μιας ακριβέστερης καταγραφής.

Αν συνειδητοποιήσουμε ότι, από την εξέγερση του Πολυτεχνείου έχουν παρέλθει 13 χρόνια περισσότερα από όσα, από την λήξη του εμφυλίου έως το Πολυτεχνείο, τότε αντιλαμβανόμαστε, σε σύγκριση με το τι συμβαίνει σήμερα, το ειδικό βάρος της ιστορίας αυτού του τόπου.

Οι χθεσινές ταραχές στην έδρα των Συντηρητικών στο Λονδίνο δεν αποτελούν παρά ακόμα μια απόδειξη του τεταμένου κλίματος της εποχής. Αν ακόμα και οι παραδοσιακά ήπιοι έως και απαθείς Βρετανοί, αντιδρούν βίαια γίνονται αντιληπτές οι διαστάσεις του προβλήματος.

Τα επεισόδια δημιουργήθηκαν από μικρή ομάδα κουκουλοφόρων που αποσπάστηκαν από το κυρίως μπλοκ της ογκώδους φοιτητικής διαδήλωσης, πρόχειρες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για 50.000 διαδηλωτές, αλλά όλα δείχνουν ότι το πνεύμα στο σύνολό του είναι μαχητικό. Η δήλωση 20χρονου φοιτητή είναι αποκαλυπτική.

«Καταστρέφουµε το κτίριο ακριβώς όπως αυτοί καταστρέφουν τις πιθανότητες που έχουµε να σπουδάσουµε»

Το θέμα είναι στη βάση του οικονομικό. Η απόφαση της Βρετανικής κυβέρνησης να διπλασιάσει κατ’ αρχήν τα δίδακτρα και σε μερικές περιπτώσεις να τα τριπλασιάσει αποτέλεσε τη θρυαλλίδα των εξελίξεων. Η οικονομική διάσταση βεβαίως εύκολα λαμβάνει ταξικό χαρακτήρα και διχαστικές τάσεις.

Οι πολίτες αυτού του τόπου καλούνται σήμερα, να εκλέξουν τους τοπικούς τους άρχοντες.

Η δημοτική αρχή συχνά ξεπερνά σε αμεσότητα αλλά και σε αποτελεσματικότητα την κεντρική κυβέρνηση. Γνωρίζεις πρόσωπα, έχεις άμεση, σχεδόν καθημερινή επαφή με αυτούς που εξέλεξες και παράλληλα έχεις και τη δυνατότητα της επικοινωνίας, της κριτικής, της επιβράβευσης, της βοήθειας, της αντιπαράθεσης. Δεν βρίζεις από τηλεοράσεως τον πρωθυπουργό, δεν στολίζεις με την πενταδάκτυλο εκτεταμένη τον κάθε υπουργό, δεν θυμάσαι τα γενετήσια ρήματα με τις δηλώσεις του κάθε βουλευτή για αυτά που υποσχέθηκε και δεν πραγματοποιεί. Είναι διαφορετικό. Για αυτό είναι και σημαντικό. Αν βεβαίως όλα τούτα λειτουργούν και αν λειτουργούν σωστά.

της επαπειλούμενης κατάθλιψης ανακάλυψα, καθώς εδώ και αρκετούς μήνες στένεψα τυχαία (;), πολύ το εύρος των βιβλίων που διαβάζω. Μετά λοιπόν την νεότητα και τα λαμπρά, αισιόδοξα χρόνια της μεταπολίτευσης, επέστρεψα τον τόπο θαυμασμού και λατρείας, στα σαράντα χρόνια που διαμόρφωσαν την σύγχρονη Ελλάδα, την περίφημη περίοδο

Τον περασμένο Απρίλιο, η βελγική Εκκλησία επλήγη από σκάνδαλα παιδεραστίας, μετά την παραίτηση του επισκόπου της Μπρουζ, που παραδέχτηκε ότι βίασε τον ανιψιό του.

Σύμφωνα με την ειδησεογραφία που μετέδωσε το Α.Π.Ε. πριν δύο 24ωρα, ο επικεφαλής της βελγικής Καθολικής Εκκλησίας, ζήτησε να αντιμετωπιστούν με επιείκεια οι πιο ηλικιωμένοι ιερείς που είναι ένοχοι για την κακοποίηση των νέων, εκτιμώντας ότι σε τέτοιες περιπτώσεις η δικαιοσύνη είναι ένα «είδος εκδίκησης».

Είχαμε γνωριστεί, στο σπίτι κοινής γνωστής. Φορούσε ένα διακριτικό εμπριμέ φόρεμα. Ήταν η εποχή, που μερικά αγόρια, ακόμα επεδίωκαν να ερωτευθούν πριν προχωρήσουν με κάποια κορίτσια. Το γεγονός ότι ενυπήρχε και η επιταγή του ότι "Έπρεπε" να προχωρήσουν έκανε τα θέματα πιο περίπλοκα…

Εκείνη δεν έκανε κάτι για αυτό. Δεν το προκάλεσε. Έκανε ακούσια, το χειρότερο. Ήταν εκείνη. Αρχές Σεπτεμβρίου ’79.

Λίγες μέρες αργότερα, έχοντας ξεκινήσει από το σπίτι της, οδηγώντας δανεικό κρεμ 127, κατεβαίνω τη Βασ. Κων/νου, λίγο πιο κάτω από το Hilton την ακούω από δίπλα, να μουρμουρά, με ένα είδος αληθινού παράπονου στη φωνή της, εντελώς εκτός σεναρίου και ύφους καθώς συζητούσαμε κάτι άσχετο:

- «Που ήσουν όλο το καλοκαίρι;»

Εννοούσε το αργοπορημένο της γνωριμίας, ως εκ τούτου την απώλεια της καλοκαιρινής παρέας, τον πολύ περιορισμένο μελλούμενο χρονικό ορίζοντα και βέβαια τους άδηλους, επερχόμενους χειμώνες.

Σε λίγα 24ωρα αναχωρούσε για την αλλοδαπή, όπου σπούδαζε. Δυο μέρες πριν φύγει, την πρώτη του Οκτώβρη, ενώ ένα ξαφνικά κρύο απόγευμα καλύπτει την Αθήνα βηματίζουμε στο Σύνταγμα ανταλλάσσοντας αδιάφορες, ήρεμες κουβέντες. Την κοροϊδεύω διότι φορά ένα Μοντγκόμερι. Δεν έκανε τόσο κρύο.