Δέκα χρόνια νωρίτερα, καθώς στην ανατολική ακτή των Η.Π.Α ξημέρωνε η 11^η Σεπτεμβρίου, η τάξη του κόσμου έμελλε να ανατραπεί. Η διαβόητη πλέον νάιν ιλέβεν (9/11) τροφοδοτεί την σύγχρονη ιστορία με άφθονο πρωτογενές αίμα (2.996 οι νεκροί στις επιθέσεις στο Μανχάταν, στο Πεντάγωνο και από την πτώση του 757 - 200 στην Πενσυλβάνια), συνεχείς ένοπλες εμπλοκές και ασφαλώς όλες εκείνες τις ενδιαφέρουσες θεωρίες συνωμοσίας. Τέλος κληροδοτεί τις επόμενες γενιές με ένα δυσβάστακτο φορτίο, γεμάτο βία, μίσος, διαχωρισμούς και ακόμα περισσότερο αίμα.

Είναι να σαστίζει κανείς με αυτή, την αλλοπρόσαλλη τροπή που παίρνουν τα πράγματα στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Από την ενεργή συμμετοχή των Η.Π.Α. στο δεύτερο μεγάλο πόλεμο, με το ενδεχόμενο «τρυκ» της επίθεσης στο Περλ Χάρμπορ, από την ανεξιχνίαστη δολοφονία του 35^ου προέδρου τους, την ήττα στην Ινδοκίνα, το σκάνδαλο Watergate, στην 11^η Σεπτεμβρίου οι ιστορικές διαδρομές ήταν μεγάλες, βαπτισμένες σε αντίστοιχα δράματα, μεγάλες απώλειες και με ακόμα μεγαλύτερες απορίες.

Μισό αιώνα νωρίτερα, τo θέρος του ‘61, να ήταν ο κόσµος πιο ήρεµος, πιο ειρηνικός;

Συχνά υπάρχει µια τάση νοσταλγίας για το παρελθόν, ιδιαίτερα για µια κατηγορία ανθρώπων που το παρελθόν τους είναι µακρύτερο από το µέλλον τους. Αυτά τα δεδοµένα συχνά προσφέρουν στα περασµένα ένα είδος ασυλίας. Υπάρχει µια τάση να λησµονούνται τα δυσάρεστα και να ανακαλούνται µόνον τα ευχάριστα. Προφανώς δεν είναι έτσι. Μια προσεκτική µατιά στην ειδησεογραφία του πρώτου πεντάµηνου του ’61 θα µας αποκαλύψει τις αγωνίες, τις απειλές του παρελθόντος και τη στενή συγγένειά τους µε τις αντίστοιχες σηµερινές…

Στις αλλαγές που πλήττουν δίκην καταιγίδας τον τόπο, ήρθε να προστεθεί και αυτή της παιδείας. Ο χώρος, είναι από τους πλέον ευαίσθητους και σημαντικούς για το παρόν το μέλλον ενός σύγχρονου κράτους.

Έχει περάσει μισός αιώνας από την εποχή που ο ανθός της ελληνικής νεολαίας, διεκδικούσε το 15% του κρατικού προϋπολογισμού, που απαιτούσε δωρεάν παιδεία, που διαδήλωνε μαχητικά. Με το φοιτητικό κίνημα φιμωμένο κατά τη επταετή διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας, οι διεκδικήσεις ήταν μια επικίνδυνη τακτική, ειδικά μετά το ’72 οπότε οποιαδήποτε διαφωνία με το καθεστώς μεταφραζόταν σε διακοπή της αναβολής και άμεση στράτευση των διαφωνούντων. Μια ποινή εξαιρετικά δυσάρεστη, κυρίως διότι ο στρατεύσιμος έφερε το χαρακτηρισμό του αντιφρονούντα, γεγονός που του επεφύλασσε μια θητεία ιδιαίτερα επώδυνη. Δεν ήταν τυχαίο το κεντρικό σύνθημα της φοιτητικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου: «ψωμί παιδεία ελευθερία» που τοποθέτησε τη μόρφωση ανάμεσα στο δικαίωμα της αξιοπρεπούς επιβίωσης και το όραμα της ελευθερίας.

Εικόνες, ειδήσεις, διαπιστώσεις σε μια πρωτεύουσα άδεια, κατά τη διάρκεια του 2^ου μ.Μ. (μετά Μνημονίου) θέρους.

Σάββατο 13.

Αργά το βράδυ. Η πόλις είναι άδεια, αλλά το κέντρο σφύζει από ζωή. Στην οδό Αθηνάς, στην πλατεία Μοναστηρακίου, στο τέλος της Ερμού, στο Θησείο, τοπικός πληθυσμός και αλλοδαποί τουρίστες δημιουργούν σχεδόν το αδιαχώρητο. Όλων αυτών δεσπόζει στην κορφή, η Ακρόπολις των Αθηνών. Κατάφωτη. Λαμπρή. Έλκει το βλέμμα περισσότερο κι από τον ολόγιομο δίσκο του φεγγαριού που στέκει μετέωρο στον ουράνιο θόλο. Στην Διονυσίου Αρεοπαγήτου, επίσης αδιαχώρητο. Χιλιάδες κόσμου, περιπατεί, συνομιλεί, ακούει μια συναυλία σε εξέλιξη. Το πάρκιν στο Διόνυσο υπερπλήρες, δίκυκλα σε κάθε γωνιά κλειδωμένα. Το μουσείο της Ακρόπολης ανοικτό, κατάφωτο και αυτό, φάρος ιστορικός με τα μοναδικά εκθέματά του μέσα στο μεσονύκτιο. Ενθαρρυντικό, δίχως άλλο, το γεγονός, πως ένα αρχαίο μνημείο σε μια ιστορική πόλη, κάτω από μια πανσέληνο μπορεί να συνενώσει, να μονιάσει, να χωρέσει τα ετερόκλητα στοιχεία τόσων κοινωνιών, καθώς άνθρωποι κάθε ηλικίας, φύλου, εθνικότητας, ιδιότητας μοιράζονται μια βραδιά ειρηνικά

Τις ίδιες ώρες όμως, το ίδιο βράδυ, αποδείχτηκε μοιραίο για έναν νεαρό, οδηγό ιδιωτικής εταιρείας φύλαξης. Άγνωστοι, έκλεψαν το αυτοκίνητό του, και αφού αφαίρεσαν με την απειλή όπλου 150 € από υπάλληλο της Αττικής Οδού στο Ρουπάκι, δολοφόνησαν τον νεαρό, εγκαταλείποντας τη σoρό του, σε παράπλευρο δρόμο της γέφυρας Ασπροπύργου, στο ύψος του ΙΚΑ.

Επτά χρόνια μετά την τελετή έναρξης των 28^ων σύγχρονων Ολυμπιακών αγώνων, στο Ολυμπιακό στάδιο της Αθήνας (13 Αυγούστου 2004), το αμερικανικό περιοδικό Forbes δημοσίευσε ρεπορτάζ στο οποίο επιχειρείται ο άμεσος συσχετισμός ανάμεσα στο κόστος της διοργάνωσης και στην σημερινή κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα,

το κόστος των Ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας ανήλθε στο ποσόν των 10, 5 δισ. €, 4 φορές ακριβότερο από τους αμέσως προηγούμενους, στο Σίδνεϋ της Αυστραλίας. «Η Ελληνική τραγωδία των Αγώνων της Αθήνας συνίστατο στο τεράστιο χρέος που φορτώθηκαν οι Έλληνες μετά τους αγώνες». Αυτό αναφέρει το ρεπορτάζ, ερευνώντας ταυτόχρονα και τους λόγους του υπερβολικού κόστους:

«Με δεδομένο ότι ήταν οι πρώτοι αγώνες μετά την 11^η Σεπτεμβρίου του 2001, το κόστος για την ασφάλεια οδήγησαν τις δαπάνες σε εκρηκτική άνοδο. Ως αποτέλεσμα, το εθνικό έλλειμμα ανήλθε στο 5,3 % του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος, ποσοστό που ήταν σχεδόν διπλάσιο από το όριο (3%) που ήταν επιτρεπτό από την Ε.Ε. Το δε συνολικό χρέος ανήλθε στο 112% του Α.Ε.Π. επιβαρύνοντας κατά 50.000 € το κάθε νοικοκυριό.»

Δεκαεπτά χρόνια μετά το θάνατο της, η Jackie διατυπώνει ένα φοβερό κατηγορητήριο, σύμφωνα με το οποίο ο Τεξανός αντιπρόεδρος Lyndon Baines Johnson, μαζί με μια ομάδα συντοπιτών του επιχειρηματιών, ήταν οι οργανωτές της δολοφονίας του συζύγου της.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Daily Mail, η Jackie προέβη σε αυτές τις αποκαλύψεις λίγο μετά τη δολοφονία, κατά τη διάρκεια συνομιλίας που είχε με τον ιστορικό Arthur Meier Schlesinger, Jr. Με δική της απαίτηση όμως, το υλικό «σφραγίστηκε» και θα μπορούσε να δημοσιοποιηθεί αφού περνούσαν 50 χρόνια μετά τον θάνατό της, καθώς φοβόταν ότι η υπόθεση αυτή, θα μετέτρεπαν τους απογόνους της σε στόχο.

Οι τρέχουσες ειδήσεις, γυρεύουν την ερμηνεία τους μέσα από παλιότερους στίχους, που τόσο προφητικά γράφτηκαν κατά το παρελθόν...

Οι σημαντικές προσωπικότητες έχουν το γνώρισμα να απασχολούν και μετά το τέλος της φυσικής του παρουσίας τους στον μάταιο τούτο κόσμο. Οι ακόμα πιο σημαντικές απασχολούν περισσότερο μετά, παρά κατά τη διάρκεια του βίου τους.

Η Oriana Fallaci δεν πέρασε καθόλου απαρατήρητη όσο ζούσε. Τουναντίον. Υπήρξε μια προσωπικότητα που άφησε ένα ισχυρό στίγμα, ένα έντονο αποτύπωμα όχι μόνο για αυτά που έπραξε, αλλά και για το χάρισμά της να περιγράφει αυτά που έκαναν οι άλλοι.

Αυτό το χάρισμα της προσέδωσε την μεγαλύτερη της αίγλη, καθότι έκανε πολιτική χωρίς να είναι πολιτικός, δίδαξε χωρίς να είναι ακαδημαϊκός.

Πως; Διαμορφώνοντας, με τα κείμενα της, συνειδήσεις.

Είχε την τύχη να γεννηθεί σε μια από τις πιο σημαντικές παγκόσμιες κοιτίδες πολιτισμού. Είχε επίσης την τύχη να γεννηθεί σε μια πολύ σημαντική χρονική περίοδο. Τοσκάνη, Φλωρεντία, Μεσοπόλεμος, 1929.

Γνώρισε έτσι, άμεσα τον παραλογισμό του Μπενίτο και των μελανοχιτώνων του, εκτέθηκε στο λουτρό του αίματος του δεύτερου Μεγάλου πολέμου. Συμμετείχε, κοριτσάκι, στο αντάρτικο. Αυτή ήταν η νεανική της προίκα. Από εκεί προφανώς δομήθηκε και ο χαρακτήρας της.

Ο εφιάλτης της λέξης «χρεοκοπία» πλανάται περισσότερο από 14 μήνες πάνω από τη χώρα. Άλλοτε σαν εκβιασμός, κάποτε σαν απειλή, άλλες φορές σαν τιμωρία. Αυτή η αγχώδης εποχή, που μοιάζει σαν την ώρα του πικρού λογαριασμού, για τα ως τώρα αμαρτήματα, αποκαλύπτει το εύρος και το βάθος των λανθασμένων πολιτικών της μεταπολεμικής Ελλάδας. Αν το θεωρήσεις ψυχρά, ίσως φτάσεις στο συμπέρασμα ότι ήταν μοιραίο.

Όχι γραπτό, μοιραίο.