Οι χθεσινές ταραχές στην έδρα των Συντηρητικών στο Λονδίνο δεν αποτελούν παρά ακόμα μια απόδειξη του τεταμένου κλίματος της εποχής. Αν ακόμα και οι παραδοσιακά ήπιοι έως και απαθείς Βρετανοί, αντιδρούν βίαια γίνονται αντιληπτές οι διαστάσεις του προβλήματος.

Τα επεισόδια δημιουργήθηκαν από μικρή ομάδα κουκουλοφόρων που αποσπάστηκαν από το κυρίως μπλοκ της ογκώδους φοιτητικής διαδήλωσης, πρόχειρες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για 50.000 διαδηλωτές, αλλά όλα δείχνουν ότι το πνεύμα στο σύνολό του είναι μαχητικό. Η δήλωση 20χρονου φοιτητή είναι αποκαλυπτική.

«Καταστρέφουµε το κτίριο ακριβώς όπως αυτοί καταστρέφουν τις πιθανότητες που έχουµε να σπουδάσουµε»

Το θέμα είναι στη βάση του οικονομικό. Η απόφαση της Βρετανικής κυβέρνησης να διπλασιάσει κατ’ αρχήν τα δίδακτρα και σε μερικές περιπτώσεις να τα τριπλασιάσει αποτέλεσε τη θρυαλλίδα των εξελίξεων. Η οικονομική διάσταση βεβαίως εύκολα λαμβάνει ταξικό χαρακτήρα και διχαστικές τάσεις.

Οι πολίτες αυτού του τόπου καλούνται σήμερα, να εκλέξουν τους τοπικούς τους άρχοντες.

Η δημοτική αρχή συχνά ξεπερνά σε αμεσότητα αλλά και σε αποτελεσματικότητα την κεντρική κυβέρνηση. Γνωρίζεις πρόσωπα, έχεις άμεση, σχεδόν καθημερινή επαφή με αυτούς που εξέλεξες και παράλληλα έχεις και τη δυνατότητα της επικοινωνίας, της κριτικής, της επιβράβευσης, της βοήθειας, της αντιπαράθεσης. Δεν βρίζεις από τηλεοράσεως τον πρωθυπουργό, δεν στολίζεις με την πενταδάκτυλο εκτεταμένη τον κάθε υπουργό, δεν θυμάσαι τα γενετήσια ρήματα με τις δηλώσεις του κάθε βουλευτή για αυτά που υποσχέθηκε και δεν πραγματοποιεί. Είναι διαφορετικό. Για αυτό είναι και σημαντικό. Αν βεβαίως όλα τούτα λειτουργούν και αν λειτουργούν σωστά.

της επαπειλούμενης κατάθλιψης ανακάλυψα, καθώς εδώ και αρκετούς μήνες στένεψα τυχαία (;), πολύ το εύρος των βιβλίων που διαβάζω. Μετά λοιπόν την νεότητα και τα λαμπρά, αισιόδοξα χρόνια της μεταπολίτευσης, επέστρεψα τον τόπο θαυμασμού και λατρείας, στα σαράντα χρόνια που διαμόρφωσαν την σύγχρονη Ελλάδα, την περίφημη περίοδο

Τον περασμένο Απρίλιο, η βελγική Εκκλησία επλήγη από σκάνδαλα παιδεραστίας, μετά την παραίτηση του επισκόπου της Μπρουζ, που παραδέχτηκε ότι βίασε τον ανιψιό του.

Σύμφωνα με την ειδησεογραφία που μετέδωσε το Α.Π.Ε. πριν δύο 24ωρα, ο επικεφαλής της βελγικής Καθολικής Εκκλησίας, ζήτησε να αντιμετωπιστούν με επιείκεια οι πιο ηλικιωμένοι ιερείς που είναι ένοχοι για την κακοποίηση των νέων, εκτιμώντας ότι σε τέτοιες περιπτώσεις η δικαιοσύνη είναι ένα «είδος εκδίκησης».

Είχαμε γνωριστεί, στο σπίτι κοινής γνωστής. Φορούσε ένα διακριτικό εμπριμέ φόρεμα. Ήταν η εποχή, που μερικά αγόρια, ακόμα επεδίωκαν να ερωτευθούν πριν προχωρήσουν με κάποια κορίτσια. Το γεγονός ότι ενυπήρχε και η επιταγή του ότι "Έπρεπε" να προχωρήσουν έκανε τα θέματα πιο περίπλοκα…

Εκείνη δεν έκανε κάτι για αυτό. Δεν το προκάλεσε. Έκανε ακούσια, το χειρότερο. Ήταν εκείνη. Αρχές Σεπτεμβρίου ’79.

Λίγες μέρες αργότερα, έχοντας ξεκινήσει από το σπίτι της, οδηγώντας δανεικό κρεμ 127, κατεβαίνω τη Βασ. Κων/νου, λίγο πιο κάτω από το Hilton την ακούω από δίπλα, να μουρμουρά, με ένα είδος αληθινού παράπονου στη φωνή της, εντελώς εκτός σεναρίου και ύφους καθώς συζητούσαμε κάτι άσχετο:

- «Που ήσουν όλο το καλοκαίρι;»

Εννοούσε το αργοπορημένο της γνωριμίας, ως εκ τούτου την απώλεια της καλοκαιρινής παρέας, τον πολύ περιορισμένο μελλούμενο χρονικό ορίζοντα και βέβαια τους άδηλους, επερχόμενους χειμώνες.

Σε λίγα 24ωρα αναχωρούσε για την αλλοδαπή, όπου σπούδαζε. Δυο μέρες πριν φύγει, την πρώτη του Οκτώβρη, ενώ ένα ξαφνικά κρύο απόγευμα καλύπτει την Αθήνα βηματίζουμε στο Σύνταγμα ανταλλάσσοντας αδιάφορες, ήρεμες κουβέντες. Την κοροϊδεύω διότι φορά ένα Μοντγκόμερι. Δεν έκανε τόσο κρύο.

Οι θερινοί ολυμπιακοί αγώνες του Μεξικού, οι 16^οι σύγχρονοι, υπήρξαν μια ανορθογραφία. Κατ’ αρχήν δεν ήταν και τόσο θερινοί. Στο βόρειο ημισφαίριο ήταν ήδη προχωρημένο Φθινόπωρο, ενώ στο νότιο, όπου διεξήχθησαν, άνοιξη.

Η επιλογή της πόλης του Μεξικού από τους «αθάνατους» της Δ.Ο.Ε., επιθυμούσε να υπογραμμίσει την οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Πλην όμως το σοβαρό έλλειμμα δημοκρατίας, ουδέποτε συνυπολογίστηκε υποκύπτοντας προφανώς σε αλλότρια συμφέροντα.

Το Σεπτέμβρη του ’68 στρατιωτικές μονάδες εισβάλλουν στο πανεπιστήμιο «για να προστατέψουν την αυτονομία του». Στις 2 Οκτωβρίου, λίγα μόλις 24ωρα πριν τη γιορτή της συναδελφωμένης ανθρωπότητας, τη χαρά της ειρήνης, τους Ολυμπιακούς αγώνες, στην πλατεία των «Tριών Πολιτισμών» της πόλης του Μεξικού στρατιωτικές δυνάμεις βάλλουν με καταιγισμό πυρός σε 15.000 συγκεντρωμένους άοπλους φοιτητές και ολοκληρώνουν το έργο τους με έφοδο εφ’ όπλου λόγχη. Η κυβερνητική καταγραφή έκανε λόγο για 4 νεκρούς και 30 τραυματίες. Ανεπίσημα, τα νούμερα ήταν 257 νεκροί και χίλιοι τραυματίες. Ήταν το τελευταίο μέρος ενός δράματος που ξεκίνησε από το καλοκαίρι, καθώς το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού ήταν εγκλωβισμένο σ’ ένα βαθύτατα προβληματικό πολιτικό αλλά και οικονομικό περιβάλλον.

Είναι η συνηθισμένη οικονομική αποτίμηση, όπου τα νούμερα ευημερούν, αλλά όχι και ο πληθυσμός.

Η 29^η επέτειος της πρώτης εκλογικής νίκης στο πολιτικό στίβο της Ελλάδας ενός σοσιαλιστικού κόμματος, η τουλάχιστον έτσι αποκαλουμένου, πέρασε μάλλον απαρατήρητη.

Ποιος και για πιο λόγο εξ’ άλλου, να θελήσει να την θυμηθεί να την «κεφαλοαιποιήσει» ή ακόμα και να την «ρευστοποιήσει» πολιτικά;

Επιστρέφοντας από το εξωτερικό, εκείνον τον Αύγουστο του ’74,  περίπου τρεις εβδομάδες μετά την μεταπολίτευση, ούτε ίσως ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν περίμενε ότι επτά χρόνια αργότερα θα αποτελούσε την δεύτερη πιο ισχυρή συμπολίτευση της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Σχεδόν ένας στους δύο πολίτες (48,07%) ψήφισε το Πα.Σο.Κ. και με εξαίρεση το 54,37% της 17^ης Νοεμβρίου ’74 που απέσπασε η Ν.Δ. του Κωνσταντίνου Καραμανλή με κεντρικό ανεπίσημο σύνθημα: «Καραμανλής ή τανκς» ήταν και παραμένει η πιο ευρεία εκλογική νίκη.

έχασα ένα φίλο. Παντρεύτηκε.

Θεώρησα καθήκον μου να του γράψω λίγες λέξεις.

Να υπογραμμίσω όμως, το πολύ σημαντικό, ότι μόνον οι φέροντες τα δεσμά του γάμου δύνανται να εκφραστούν ως ακολούθως:

"Η μεγάλη τραγωδία της Επιστήμης είναι η θανάτωση μιας πανέμορφης υπόθεσης από μια άσχημη πραγματικότητα"

^{Thomas Henry Huxley}

Συχνά οι επιστήμες στάθηκαν απέναντι, όχι δίπλα, στις θρησκευτικές ιδεολογίες. Από την αρχαιότητα έως τον Γαλιλαίο και τον Hawking, οι σοφοί αυτής της πλάσης είχαν αμφισβητήσει τη θεϊκή δημιουργία.

Έτσι το τελευταίο βιβλίο του Βρετανού καθηγητή της Αστροφυσικής με τίτλο «Το μεγάλο σχέδιο» (The Grand Design, εκδόσεις Bantam) δεν αφήνει κανένα περιθώριο θεϊκής παρέμβασης στη δημιουργία του σύμπαντος. Ανάμεσα σε άλλα υποστηρίζει πως: «Το Σύμπαν δημιουργείται από μόνο του, εκ του μηδενός, χάρη στο νόμο της βαρύτητας. Η αυτογενής δημιουργία είναι ο λόγος που υπάρχει κάτι αντί για το τίποτα, ο λόγος που υπάρχει το Σύμπαν, ο λόγος που υπάρχουμε εμείς.»