Κόσμος & ιδέες

Ο κόσμος που ζούμε ως φύση, ως πλανήτης, αλλά πάνω απ’ όλα ως κοινωνία, είναι το αντικείμενο αυτής της ενότητας.

Οι τάσεις και η ερμηνεία τους, τα γεγονότα και οι πρωταγωνιστές τους αποτελούν τον πυρήνα των ενδιαφερόντων μας.



Δεν έχει εκτεθεί ο Απόστολος Αθανάσιος. (12.04.2012) PDF Print E-mail

Καμία διάθεση κατηγορίας κατά του πρώην υπουργού, που θα κάνει ανάσταση στον τρίτο όροφο της Γ.Α.Δ.Α. Καμιά διάθεση υπεράσπισης επίσης. Ας το κάνουν εκείνοι, που επί 33 συναπτά χρόνια τον “σταύρωναν” ως βουλευτή. Ας το πράξουν όσοι τον επέλεγαν επί 20 έτη για υπουργό, επίσης όσοι τον Ιανουάριο του '96 τον ψήφισαν για πρωθυπουργό, και όλοι εκείνοι που τον Ιούνιο του ίδιου έτους, τον πρότειναν για πρόεδρο του κινήματος. Σε καμιά περίπτωση δεν ήταν λίγοι.

Δεν έχει εκτεθεί ο Απόστολος Αθανάσιος. Έχουν εκτεθεί όσοι δεν καταλάβαιναν και όσοι κατάλαβαν αλλά δεν ενοχλήθηκαν. Δεν αναφέρομαι στο ποινικό κομμάτι. Τούτο θα το κρίνουν άλλοι, ελπίζω, αρμοδιότεροι. Αναφέρομαι στο πολιτικό, στο κοινωνικό, στο αισθητικό τμήμα. Στο πρόσωπο που επί δεκαετίες περιέφερε επί σκηνής, με την λάθρα μεγαλοπρέπεια και την αυτάρεσκη αλαζονεία. Με τη δουλική συμπεριφορά απέναντι στον ιδρυτή του κινήματος και την ακατανόητη υπεροψία προς τους πληβείους.

Αν μάλιστα αποδειχθεί η ενοχή του, το να περάσει κάποια χρόνια, ίσως τα τελευταία της ζωής του έγκλειστος σε κάποιο σωφρονιστικό ίδρυμα, προφανώς δεν θα αποτελέσει δικαιοσύνη. Η δήμευση της περιουσίας του, θα ήταν ένα μέτρο δικαιότερο και ενδεχομένως να απέτρεπε τους μελλοντικούς μιμητές του.

Read more...
 
Δαίμoνα στο μυαλό, ρόζους στα χέρια (06.04.2012) PDF Print E-mail

(Ασμένως, προσφέρω χώρο έκφρασης στον φίλτατο Γ.Δ. Παρά το γεγονός ότι συχνά διαφωνούμε, παραμένει χαρά μου να φιλοξενώ σε αυτό τον ταπεινό ιστότοπο τις απόψεις του. Όχι μόνον διότι είναι πληκτρολογημένες με χάρη και ουσία, αλλά διότι όλοι χρειαζόμαστε να ακούμε μια άλλη φωνή που θα μας βοηθήσει να ανοίξουμε έστω και ένα καρτίνι τις παρωπίδες μας)


Πριν από τρία χρόνια, σε εφημερίδα της Μυτιλήνης, διάβασα την εξής απίστευτη είδηση: Ο εκεί νομάρχης είχε προσπαθήσει να έλθει σε συμφωνία με τους τοπικούς εστιάτορες, προτείνοντάς τους να χρησιμοποιούν στα εστιατόρια και τα ταβερνεία τους ως μαγειρικόν έλαιο, το του πανέμορφου νησιού παρθένον ελαιόλαδον, το οποίο και θα προμηθεύοντο σε προνομιακές, εννοείται, τιμές. Να τηγανίζουν δηλαδή τις πατάτες και ό,τι άλλον ήθελε τηγανίσαι με εξαιρετικώς παρθένο ελαιόλαδο και όχι με τα τσίπικα κι υποδεέστερα λίπη και έλαια.

Με το επιχείρημα ότι, εμβαπτιζομένη εις ελαιόλαδον, η τηγανισμένη πατάτα βαρυτέρα κέκτηται γεύσινi, προς ήν απαρέσκονται ημεδαποί και αλλοδαποί τουρίσται, οι εστιάτορες του νησιού ηρνήθησαν την πρόταση.

Και έτσι, το σχετικώς αγνό (λέγω «σχετικώς» διότι κι αυτό συνιστά κρατική παρέμβαση που νοθεύει τον ανταγωνισμό) το σχετικώς αγνό, λοιπόν, εγχείρημα που θα έδινε ανάσα ζωής σε μερικές χιλιάδες παραγωγούς που κάθε χρόνο τόνους αδιάθετο λάδι αναγκάζονται να διακρατούν στις αποθήκες τους, ναυάγησε.

Read more...
 
25η Μαρτίου (25.03.2012) PDF Print E-mail

Διαβάζω στην τρέχουσα ειδησεογραφία:

“Με την καθιερωμένη στρατιωτική παρέλαση στο Σύνταγμα, ενώπιον της Πολιτειακής και πολιτικής ηγεσίας, κορυφώθηκαν οι εκδηλώσεις για την 191η επέτειο της 25ης Μαρτίου του 1821…”

“…Τα μέτρα ασφαλείας που χαρακτήρισαν τη χθεσινή μαθητική παρέλαση, η οποία ολοκληρώθηκε χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα αλλά και... απουσία κόσμου, τέθηκαν σήμερα σε πλήρη ανάπτυξη…”

«..Στην μαθητική παρέλαση της Θεσσαλονίκης, τα αστυνομικά μέτρα είναι δρακόντεια, ενώ δεν επιτρέπεται η πρόσβαση των πολιτών σε ακτίνα 100 μέτρων από την εξέδρα των επισήμων. Η συμμετοχή του κόσμου είναι μικρότερη από κάθε άλλη φορά…»

Η ειδησεογραφία αναφέρει επίσης πως, μετά το πέρας της παρέλασης ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προέβη στις καθιερωμένες δηλώσεις. Μίλησε χρησιμοποιώντας τα γνωστά νοήματα, περί θάρρους, αξιοπρέπειας και έκλεισε το μήνυμά του εκφράζοντας την αισιοδοξία ότι «θα τα καταφέρουμε».

Στο ίδιο κλίμα, ο υπουργός Άμυνας δήλωσε, ανάμεσα σε άλλα, πως: «…Πρέπει να αφήσουμε στην άκρη τα μικρά που μας χωρίζουν και να κοιτάξουμε μέσα σε πνεύμα ομοψυχίας και ενότητας το μέλλον…». Τι εννoούσε με τη λέξη «μικρά» δεν είναι άμεσα αντιληπτό.

Αντίθετα με το ήρεμο αλλά μοναχικό πνεύμα της Αθηναϊκής παρέλασης, στην περιφέρεια τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ματαίωση στο Ηράκλειο, χημικά στην Πάτρα, 32 προσαγωγές στην Βέροια, ένταση, αποδοκιμασίες σε Κόρινθο, Αλεξανδρούπολη, μικρή συμμετοχή στα νησιά του Ιουνίου, αντιμνημονιακά συνθήματα σε Τρίπολη, Ναύπλιο παντού με ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, ασπίδα γύρω από την εξέδρα των επισήμων.

Η αίσθηση της αδικίας και της κοροϊδίας που έχουν οι πολίτες για τους πολιτικούς που επέβαλαν το Μνημόνιο, μοιραία παρέσυρε στην δίνη των γεγονότων και τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου. Οι παρελάσεις διεξήχθησαν χωρίς κόσμο με κλοιό προστασίας γύρω από τους επίσημους. Πρωτοφανές. Aν αυτό δεν σημαίνει ότι η πολιτεία προστατεύει τους εκπροσώπους της, αλλά όχι την υστεροφημία της, ότι φροντίζει για την ασφάλεια των λειτουργών της, αλλά όχι για την ευημερία των πολιτών της, τι άραγε να σημαίνει;

Για όσους ισχυρίζονται πως, το ‘21 ήταν μία επέτειος που εφευρέθηκε για να χτιστεί η εθνική συνείδηση, αυτές οι εξελίξεις τους δίνουν ένα ακόμα επιχείρημα.

Αλλά το '21 δεν ήταν ένα κατά πως το εξέφρασε ο Δημήτρης Φωτιάδης πριν 40 χρόνια:

«…Δύο ήταν τα Εικοσιένα: το ένα του λαού και των πιο προοδευτικών ανθρώπων εκείνου του καιρού, το άλλο των κοτζαμπάσηδων, και των πολιτικάντηδων. Του πρώτου οι ρίζες αντλούνε τους χυμούς του από τα «Δίκαια του ανθρώπου» του Ρήγα Βελεστινλή, πάνω στο άλλο πέφτει βαρύς ο ίσκιος της «Πατρικής Διδασκαλίας» του Μακαριώτατου Πατριάρχη της Αγίας Πόλης της Ιερουσαλήμ Κυρ – Άνθιμου – ή πιο σωστά του Γρηγορίου…»

Ο μπάρμπα Γιάννης Σκαρίμπας, το προχωρά ακόμα πιο πολύ :

«…Τους κατηγοράμε και τους λέμε: Λέτε ψέματα – δεν είναι αυτό το ’21: Το Πατριαρχείο το αφόρισε. Οι πρόκριτοι και οι Ιεράρχες το χλεύασαν. Ο Καποδίστριας του γύρισε τις πλάτες του. Ο Κοραής μας το μυχτήρισε. Ο Καραντζάς, ο Μαυροκορδάτος και ο Ιγνάτιος το ξεπούλαγαν στους ξένους..»

Και κάνει λόγο για:

«αγνοητζήδες ή ψευτάδες, πανηγυριστές και δοξολόγοι, «δοξαπατρίδιδες και δεκάρικοι», σταυροκοπήτες και Μυχάουζενς, λευτεραντζήδες και «κυριελέηδες» και όλοι όσων «γαστροραγούνε» τα στομάχια τους από το αγαπάτε αλλήλους και… τις γαρίδες»

οι οποίοι όπως σπαραξικάρδια σημειώνει ο Θάνος Φιλικός, της στρατιωτικής δικτατορίας μεσούσης, τον Μάρτιο του 1971, στο περιοδικό «Δημιουργίες» τ. 11 – 12:

Read more...
 
Στο δρόμο της Ελλάδας; (29.03.2012) PDF Print E-mail

Επαγγελματικές υποχρεώσεις με οδήγησαν στη Βαρκελώνη. Τετάρτη πρωί, με τη Μεσόγειο αρυτίδιαστη, τον ουρανό γαλανό, αψεγάδιαστο, με  θερμοκρασίες ανοιξιάτικες.

Όταν ολοκληρώθηκε ο κύκλος των υποχρεώσεών μας στο εκθεσιακό κέντρο της πόλης, ήταν απόγευμα. Η πόλη όπως πάντα πολύβουη, γεμάτη ζωή, με νέους ανθρώπους, διάσπαρτους παντού να χαίρονται τα νειάτα τους.

Στο φανάρι μπροστά εστιατόριο sete portas, ένα κλιμάκιο τροχαίας υποβάλει σε εξονυχιστικό έλεγχο κάποιον μεσήλικα οδηγό.

Βλοσυροί, ένστολοι πλησιάζουν και το δικό μας «βανάκι», που περίμενε το "πράσινο", κάνοντας παρατήρηση στον νεαρό Γερμανό οδηγό μας, διότι οι καθημένοι στην τρίτη σειρά καθισμάτων δεν φορούσαν ζώνες ασφαλείας! Αν αυτό δεν ήταν μια άσκηση εξουσίας, αδυνατώ να αντιληφθώ τι άλλο ήταν. Αν μάλιστα συνδυαστεί, με το αυστηρό ύφος του πάνοπλου τροχαίου, που δεν είχε τίποτα το συναινετικό, συμβουλευτικό, ή φιλικό, δεν φθάνεις σε άλλο συμπέρασμα.

Μια ανούσια επίδειξη εξουσίας, άνευ αντικειμένου. Αυτό ήταν. Όπως και να είχε το βράδυ έκλεισε σε ένα παραλιακό εστιατόριο, και μέχρι τα μεσάνυκτα που επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο η πόλη παρέμενε μια ζωντανή, όμορφη, φωτισμένη μητρόπολη της Μεσογείου.

Πέμπτη, οκτώ το πρωί, από την via Laietana που βρισκόταν το ξενοδοχείο ως την φημισμένη Rambla δεν είναι ούτε 15 λεπτά ποδαρόδρομος. Η κυκλοφορία αραιή, το πρώτο φώς δεν έχει ξυπνήσει την πόλη στο σύνολό της. Η αστυνομική παρουσία, έντονη. Καταστήματα λιανικής στην εξώθυρά τους φέρουν πινακίδα που ενημερώνει το κοινό ότι θα παραμείνουν κλειστά, λόγω γενικής απεργίας. Στην επιστροφή, στην via Laietana περνώ μπροστά από το τοπικό αστυνομικό τμήμα. Πέντε μικρά θωρακισμένα μικρά λεωφορεία και ένστολοι σε επιφυλακή.

Στο αεροδρόμιο ο Έλληνας υπάλληλος της Ελληνικής αεροπορικής εταιρείας, χωρίς κοστούμι, «για να μην με αντιληφθούν οι απεργοί» ευγενικός, εξυπηρετικός ως συνήθως, μας πληροφορεί ότι η πτήση μας θα πραγματοποιηθεί. Αναχωρούμε στην ώρα μας. Από κάτω η Μεσόγειος παρέμενε αρυτίδιαστη.

Λίγες ώρες αργότερα, στην Ελλάδα, διαβάζω τις ειδήσεις στο διαδίκτυο.

Read more...
 
Ας ξαναδιδαχτούμε τις λέξεις (21.03.2012) PDF Print E-mail

Χρειαζόμαστε μια νέα ερμηνεία των λέξεων, μια άλλη εννοιολογική.

Η λέξη σοσιαλισμός π.χ. και τα παράγωγά της. Αν η Παρισινή Κομμούνα ήταν μια από τις πρώτες απόπειρες πραγμάτωσης της σοσιαλιστικής ιδέας, πόσο συγγενές είναι, 140 χρόνια αργότερα, ένα πολιτικό κίνημα να αποκαλείται σοσιαλιστικό ενώ ταυτόχρονα σπρώχνει έναν ολόκληρο τόπο στην αγκαλιά του Δ.Ν.Τ.;

Για να το προχωρήσουμε λίγο ακόμα. Αν ο Καρλ Μάρξ αποκάλεσε την Παρισινή Κομμούνα ως την «έφοδο του ανθρώπου προς τον ουρανό», ένας σύγχρονος ιστορικός πως μπορεί να αποκαλέσει τις εφόδους των προέδρων του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος;

Από τον ιδρυτή με την περίφημη “αλλαγή” πού άλωσε κάθε αριστερή συνθηματολογία αλλά παρέμεινε πιστός σε όλη την συντηρητική κομματική και κρατική πρακτική, τον εκσυγχρονιστή που ανέμιζε χαμογελαστός τα ευρωπαϊκά χαρτονομίσματα, τον υιό του ιδρυτή που κληρονόμησε το κόμμα αλλά όχι και τη χάρη του λόγου του παππού ούτε το χάρισμα του πείθειν του πατρός, έως τον ευφραδή συνταγματόλογο που δεν θα ημερέψει αν δεν προβάρει την υψηλότερη δυνατή θέση εξουσίας.

Όλοι τούτοι άσκησαν πολιτική, επέβαλαν αποφάσεις, όρισαν την τύχη του τόπου επιχειρώντας μέσα από τις τάξεις ενός Σοσιαλιστικού κινήματος.

Έπειτα από 38 χρόνια ύπαρξης του, με περισσότερα από τα μισά, από αυτά, στην εξουσία, με την Ελλάδα πτωχευμένη ποιος λογικός άνθρωπος μπορεί να χειροκροτεί, επικροτεί, συμφωνεί, την υποψηφιότητα και την εκλογή του πληθωρικού, νέου αρχηγού;

Read more...
 
... και γκράφιτι συμπαράστασης (23.03.2012) PDF Print E-mail

Μια καλλιτεχνική απεικόνιση αποτυπωμένη στην συμβολή των οδών Λουκιανού & Αλωπεκής, πάνω σε μεταλλικό καπάκι, (“ίσως σε κουτί του Ο.Τ.Ε.” όπως σημείωσε η αναγνώστρια Σ.Δ. που είχε την ευαισθησία να τη φωτογραφίσει και την καλοσύνη να τη στείλει) μας δίνει την ευκαιρία για ένα μικρό σχόλιο.

Κατ' αρχήν είναι μια σύνθεση που περιέχει πολλά.

Όμορφη, σε ό,τι αφορά την εικόνα. Γκριζογάλανο φόντο, φιγούρα αναγνωρίσιμη, ύφος γνωστό, κοστούμι, και επιμελής ατημελησία. Στη βάση δυο «ταλαιπωρημένες», γραφιστικά, λέξεις. Η μια με νόημα βαθύ, η άλλη παραποιημένη.

Read more...
 
Περί φόβου, σήμερα (07.03.2012) PDF Print E-mail

τίποτα στη ζωή δεν είναι για να το φοβόμαστε, αλλά για να το κατανοήσουμε»
Μ
arie Curie

Όλο και πιο έντονα μου έρχεται ,αυτές τις μέρες, στο νου μια μικρή, ασήμαντη και  ακατανόητη ιστορία, τότε, που την έζησα. Ήρθε όμως ο χρόνος, ήρθαν οι εμπειρίες και έδωσαν σε εκείνη την μικρή ιστορία τις πραγματικές της διαστάσεις. Λίγο πριν τα 24 μας χρόνια ήμαστε όταν ξέσπασαν οι μεγάλες πυρκαγιές του Αυγούστου του '81. Ήταν η πρώτη μεγάλη, σοβαρή, πύρινη απειλή που δεχόταν η Αττική η οποία ζούσε και εκείνη στα πρόθυρα της “αλλαγής”. Το πολιτικό παρασκήνιο έκανε σωρεία συνδυασμών και εικασιών εμπλέκοντας την μέρα που εκδηλώθηκε η πυρκαγιά (4η Αυγούστου). Όπως και να είχε το θέμα, βρεθήκαμε με ένα καλό φίλο πολύ κοντά στις φλόγες, καθώς τον βοήθησα να εκκενώσει την κατοικία του. Οι γονείς του έλειπαν σε διακοπές, αλλά γιαγιά, σκύλοι, γάτες ήταν εκεί και όταν μεγάλωνε το μέτωπο τους μεταφέραμε σε φιλικά σπίτια όπως και το αυτοκίνητο τους. Ακολούθως επιστρέψαμε πίσω με ένα 400 four που τότε είχε (ειρήσθω εν παρόδω, υπέροχο “μηχανάκι”), ανοίξαμε την εξώθυρα ώστε να μπορούμε να εγκαταλείψουμε άμεσα το χώρο αν τα πράγματα πήγαιναν στο χειρότερο και αρχίσαμε να καταιονίζουμε το σπίτι με όσο νερό είχαμε διαθέσιμο. Αργά το βράδυ, το μέτωπο πλησίασε περισσότερο και βρεθήκαμε στο κλιμακοστάσιο με καλέμι και σφυρί να σπάμε ένα τοιχίο από τούβλα. Όταν με πληγωμένους καρπούς τελειώσαμε, ανέσυρε από εκείνη την κρύπτη μια πλάκα χρυσού την έβαλε σε μια σακούλα και την ασφάλισε στο σακίδιο που είχε στην πλάτη του. Πέρασε εκείνη η φρικτή νύκτα με την μυρωδιά του καμένου βαθιά να ποτίζει τα ρούχα μας, η φωτιά απομακρύνθηκε, η αυγή ήρθε λυτρωτικά, και σιγά – σιγά οι ρυθμοί της ζωής αποκαταστάθηκαν.

Read more...
 
Παιδί στον τόπο του (26.02.2012) PDF Print E-mail

(Βιωματικά, λυρικά κι ανθρώπινα, αντιμετωπίζει την Καθαρά Δευτέρα, ο φίλτατος Γiιάννης  Δοδόπουλος

Ασμένως αναρτώ την αφήγησή του, η οποία, αντανακλά με τρόπο γνήσιο, πηγαίο, τις εμπειρίες του.

Τις εμπειρίες της «Καθαράς Δευτέρας», ενός ανθρώπου που γεννήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ΄70 στην Ελληνική επαρχία.

Κι’ όπως συμβαίνει σε όλα τα ενδιαφέροντα κείμενα, μια ανάγνωση δεν αρκεί)


Παιδί. Στον τόπο του

 


Το καροτσάκι του μωρού κροτάλιζε αδέσποτο πάνω στο

Read more...
 
Δεν το είχαν (24.02.2012) PDF Print E-mail

Σε αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες που ζει ο τόπος, θα αντιμετωπίσουμε αντίστοιχα, ασυνήθιστες εξελίξεις.

Αν ψάχνουμε μια μαθηματική προσέγγιση, είναι η ώρα που το απίθανο μετατρέπεται σε απίθανα πιθανό κι ' αν δώσουμε μια συναισθηματική φόρμα είναι οι στιγμές που το απαράδεκτο γίνεται απαράδεκτα παραδεκτό.

Πάνω απ' όλα όμως είναι η ώρα για μια γενναία επανατοποθέτηση και όπως σε όλες τις περιπτώσεις που απαιτείται γενναιότητα, έτσι και σε αυτή, θα υπάρξει πόνος.

Read more...
 
Αλλοπρόσαλλα, πρωτόγνωρα (14.02.2012) PDF Print E-mail

αλλά και διχαστικά, είναι όσα συμβαίνουν στον τόπο μας. Οι πρόσφατες εξελίξεις γεννούν συναισθήματα φόβου και αβεβαιότητας. Το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, είναι υποχρεωμένο να μάθει περί PSI, περί κουρέματος, περί μνημονίου, μεσοπροθέσμου, μνημονίου δύο και ούτε καθ' εξής. Για να μάθει όμως πρέπει να ενημερωθεί, πράγμα όχι εύκολο αν συνυπολογισθεί ότι δεν κατάφεραν να ενημερωθούν υπουργοί, πόσο μάλλον οι πολίτες. Ως εκ τούτου, η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού λειτουργεί περισσότερο ενστικτωδώς, μακρία από αντικειμενικές προσεγγίσεις και έξω από πολιτικά κριτήρια, τα οποία κάποτε καθόριζαν σε μεγάλο βαθμό τη συμπεριφορά του.

Αυτή λοιπόν η κοινωνία, η πιστωμένη με πολλά θαύματα, χρεωμένη με άλλα τόσα δεινά βιώνει μια άνευ προηγουμένου περιπέτεια και είναι η πρώτη φορά μετεμφυλιακά που αναγκάζεται να πραγματοποιήσει όχι βήματα, αλλά άλματα προς τα πίσω με αναμφίβολα μάλιστα αποτελέσματα.

Read more...
 
More Articles...
<< Start < Prev 11 12 13 14 Next > End >>

Page 12 of 14