Από τις γιορτές της Ορθοδοξίας, το Πάσχα κομίζει στους πιστούς τις πιο ακραίες συγκινήσεις, το μεγαλύτερο δράμα μα και τις περισσότερες ελπίδες.

Για την Κέρκυρα, υπάρχει μια κοινή ομολογία ότι το Πάσχα, γιορτάζεται με μια λαμπρή διαφορετικότητα.

Επτά εικόνες λοιπόν, από την Κυριακή του Πάσχα στο νησί των Φαιάκων που, μέσα στο εορταστικό κλίμα, συνήθως διαφεύγουν της προσοχής μας.

Συνοδεύονται από αντίστοιχα σχόλια, για τα συναισθήματα που γεννούν.

Ενοχλητικό αυτό που συμβαίνει στο νησάκι ζωγραφιά, στα νερά του Ιονίου που απόκτησε το ‘62 ο Αριστοτέλης Ωνάσης.

Με κουλτούρα Ιωνική, συχνά χαρακτηριστικό αμοραλισμό και συχνότερα φονικό επιχειρηματικό ένστικτο, ο Ωνάσης απόκτησε μια ανυπολόγιστη περιουσία. Αυτό που δεν απόκτησε ήταν Συνέχεια και Γαλήνη. Η περίπτωσή του, μαρτυρά πως μπορεί μερικοί να έχουν πάρα πολλά, μα κανείς δεν μπορεί να τα έχει όλα. Τίποτα θεϊκό στον άνθρωπο.

Ανάμεσα σε αυτά που του ανήκαν ήταν και ο Σκορπιός. Στην Ελλάδα γεννήθηκε η τραγωδία, το θέατρο, η φιλοσοφία, η Δημοκρατία.

Στον Ωνάση πιστώνουμε την αλλαγή της δημόσιας εικόνας του μεγιστάνα.

Δύσκολo να αντισταθείς και να μη σχολιάσεις αυτό που συνέβη στο βορειοδυτικό κέρας της Πελοποννήσου. Ακόμα πιο δύσκολο είναι, να έχεις στη διάθεσή σου την προϊστορία των γεγονότων που οδήγησαν στην κορύφωση της κρίσης, ώστε να φτάσεις σε ένα ακριβές συμπέρασμα.

Το ρεπορτάζ, κάνει λόγο για 200 μετανάστες οι οποίοι διεκδίκησαν δεδουλευμένα μεροκάματα έξι μηνών και οι επιστάτες των κτημάτων άνοιξαν πυρ, τραυματίζοντας αρκετούς. Δεν είναι η πρώτη φορά που απασχολεί η περιοχή με παρόμοια περιστατικά. Τον Αύγουστο του '12 μια ομάδα ντόπιων είχε δέσει και σύρει με αγροτικό όχημα, έναν Αιγύπτιο στους δρόμους του χωριού.

Οι καλλιέργειες της φράουλας απαιτούν πολλά αγροτικά χέρια και στην εποχή της ύφεσης, της μετανάστευσης, της παράνομης απασχόλησης, οι απελπισμένοι αλλοδαποί που καταφθάνουν ομαδόν στην πατρίδα μας (άλλο μέγα θέμα πως, γιατί και ποιοι ωφελούνται από αυτή την συνθήκη), αποτελούν έναν παράδεισο για όσους θέλουν και μπορούν να κινηθούν χωρίς ηθική.

Η ειδησεογραφία του προηγούμενου Σαββάτου έφερε στο φως κάτι τραγικά ασυνήθιστο. Στην διασταύρωση των οδών Αναπαύσεως και Πεντέλης, εκεί που πριν χρόνια υπήρχε ναυτική βάση και σήμερα είναι πάρκο, ένα 50χρονος αυτοπυρπολήθηκε. Στις 10.30 το πρωί, περιέλουσε το κορμί του με εύφλεκτο υλικό και ακολούθως έθεσε πυρ.

Το θέαμα για όσους το έζησαν δεν μπορεί παρά να ήταν σοκαριστικό. Διερχόμενος πολίτης βρήκε το θάρρος και χρησιμοποιώντας το προστατευτικό της ηλιοπροστασίας του αυτοκινήτου, εκείνα τα ασημένιας απόχρωσης, εύκαμπτα φύλλα, τύλιξε τον φλεγόμενο και έσβησε τις φλόγες. Ένας αλλος διερχόμενος, έτρεξε κοντά και αφαίρεσε τα ρούχα του παθόντα, ώστε να απομακρυνθεί κάθε εστία φωτιάς.

Ο αυτόχειρας κρατήθηκε στη ζωή άλλες 26 ώρες και άφησε την τελευταία του πνοή στην εντατική του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου “Γιώργος Γεννηματάς”.

Ο Γιώργος είναι ένας άνθρωπος, τον οποίο συναντώ σε συχνότητα  αντιστρόφως ανάλογη με την εκτίμηση που τρέφω προς το πρόσωπό του. Τον βλέπω αραιά και σπάνια, τον εκτιμώ ειλικρινά και πολύ. Ατυχώς είναι μια κατάσταση που συμβαίνει σε πολλούς από μας. Είναι οι συνθήκες του σύγχρονου τρόπου ζωής, λένε οι κοινωνιολόγοι. Ατυχέστερα συμβαίνει και το ανάποδο. Να βλέπεις, δηλαδή, συχνά, κάποιους που δεν εκτιμάς και τόσο. Τέλος πάντων, το θέμα στο παρόν σημείωμα δεν είναι αυτό.

Είναι, πως έπειτα από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, ξαναβρεθήκαμε με το Γιώργο, συν γυναιξί, μέσα στον Ιανουάριο. Συζητούσαμε σπίτι του, γύρω από το βραδινό τραπέζι, όταν ήρθε η κουβέντα για την μητέρα του. Την είχα συναντήσει μια και μόνη φορά, στο χωριό της, την Κωνσταντία, στον κάμπο της Αριδαίας, όταν πριν από δώδεκα Γενάρηδες, στις αρχές του 2001, είχε φιλοξενήσει για λίγο την μεγάλη παρέα μας.

Η κυρία Σοφία, ήταν τότε στα 70 της. Όταν λοιπόν κατέφθασαν, μάλλον απροειδοποίητα και σίγουρα απρόσκλητα, τα παιδιά και οι μητέρες της παρέας, έβγαζε από το φούρνο μια κολοκυθόπιτα. Την ίδια ώρα οι άρρενες, ταλαιπωρούσαμε εαυτούς και καλαθοσφαίριση στο γήπεδο του χωριού, έτσι όταν επιστρέψαμε πίσω, μόλις προλάβαμε ότι είχε περισσέψει, από την πίτα, που καταγράφηκε στην μνήμη όλων ως μια εξαιρετικά νόστιμη λιχουδιά.

Όπως στον πόλεμο, όπου το πρώτο θύμα είναι η αθωότητα, έτσι και στην εποχή μας, το πρώτο θύμα είναι η σωστή, η καθαρή κρίση. Το πρώτο πράγμα που θολώνει, στη συνείδηση του πολίτη, είναι η δυνατότητα να αντιληφθεί σωστά τα δεδομένα και ακολούθως να κρίνει με ακρίβεια.

Δεχόμενος μια πληθώρα πληροφοριών, μια υπερπληθώρα φημών και ένα βαρύ σύνολο από θεωρίες, ο σύγχρονος άνθρωπος, που ζει σε έναν απείρως πιο πολύπλοκο κόσμο απ' ότι η προηγούμενη γενιά, δυσκολεύεται να καταλήξει σε τεκμηριωμένες απόψεις και να αποφύγει να παρασυρθεί. Ακολούθως δυσκολεύεται και να παραμείνει ψύχραιμος.

Έγραψαν οι εεφημερίδες και τα site πως:

«Ψήφο εμπιστοσύνης στις διαδικασίες της αποκρατικοποίησης» χαρακτήρισε το ενδιαφέρον από 15 επενδυτικά σχήματα για το ξενοδοχειακό συγκρότημα του «Αστέρα» ο διευθύνων σύμβουλος του ΤΑΙΠΕΔ Γιάννης Εμίρης".

Αναρωτιέμαι πως μπορεί να βρεθεί μια μεγαλύτερη απόδειξη της αποτυχίας του σύγχρονου ελληνικού κράτους, πέρα από αυτή την πρόταση. Αν λοιπόν η ελληνική πολιτεία δεν έχει τη δύναμη να διαχειριστεί ένα από τα καλύτερα, ομορφότερα, σημεία του πλανήτη, πως είναι δυνατόν να τα καταφέρει στα κουμάντα ενός κράτους, ενός λαού.

Το συγκρότημα του “Αστέρα” αποτελεί άλλη μια τρανή απόδειξη της παταγώδους αποτυχίας του Ελληνικού Δημοσίου, το οποίο αδύναμο να διαχειριστεί την μονάκριβη περιουσία του, την προσφέρει σε “επενδυτικά σχήματα” πανηγυρίζοντας επιπροσθέτως.

Στο βαρύ, λίγο φως του νεφοσκεπούς πρωινού, το γαλανόλευκο της ελληνικής σημαίας συγγενεύει περισσότερο με γκρί του ουρανού παρά με τα έντονα χρώματα που είναι αποτυπωμένα στην μνήμη μας. Ισως να μην φταίει ο καιρός, αλλά οι καιροί.

Το βάθρο για τους επισήμους στημένο, ο θηρεός της Ελληνικής Δημοκρατίας, τα εθνικά σύμβολα, ο διακοσμημένος χώρος έτοιμος να τους υποδεχτεί. Κάποιο τμήμα της πολιτικής, στρατιωτικής εκκλησιαστικής εξουσία και oι τοπικοί άρχοντες. Ο εορτασμός της 25^ης Μαρτίου. Άδηλο ποιος είναι ο ρόλος του. Σήμερα, στη φουρτούνα του Δ.Ν.Τ. και στην ευρωπαϊκή θύελλα μοιάζει τόσο απόμακρος όσο και επίκαιρος.

Μερικοί, ακόμα, τον μετατρέπουν σε υλικά για να κτισθεί η όποια εθνική συνείδηση. Άλλοι τον αγνοούν. Σήμερα, επτά μόλις χρόνια πριν την συμπλήρωση δύο αιώνων από το πελώριο ’21, η τύχη της πατρίδας μοιάζει περισσότερο από ποτέ αμφίβολη. Κι ας με συγχωρέσουν, για αυτή την κουβέντα, όσοι άφησαν την τελευταία τους πνοή στο Τεπελένι, ή στα εκτελεστικά αποσπάσματα των Γερμανών επι Κατοχής. Ας με συγχωρέσουν επίσης όσοι έδωσαν οτιδήποτε για να κυματίζει η γαλανόλευκη. Φρονώ πάντως, ότι το ’21 αποτελεί το καλύτερο μάθημα για την κατανόηση του Σήμερα.

Τον Νοέμβριο του 1959, τέσσερα μέλη της αγροτικής οικογένειας Clutter, οι γονείς και δύο από τα τέσσερα παιδιά δολοφονούνται χωρίς κανένα λόγο, από τον Perry Smith και τον Richard Hickock. Ο Truman Capote, πριν συλληφθούν οι ένοχοι, πηγαίνει στον τόπο του εγκλήματος, στο Holcomb του Kansas, έρχεται σε επαφή με την τοπική κοινωνία. Αργότερα, συναντάται κατ’ επανάληψη με τους δολοφόνους και προχωρεί σε μια αναλυτική έρευνα, την οποία καταγράφει σε 8.000 σελίδες σημειώσεων. Τον Απριλίο του ’65 απαγχονίζονται οι ένοχοι και λίγο αργότερα εκδίδεται το «in cold blood» (εν ψυχρώ). Θα γίνει μια από τις πιο σημαντικές εκδοτικές επιτυχίες του 20^ου αιώνα.

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 1966, επτά χρόνια μετά τις δολοφονίες των Clutter, 19 μήνες μετά την εκτέλεση των Smith και Hickock, ο Capote διοργανώνει ένα πάρτυ, για το βιβλίο που έμελλε να είναι η συγγραφική του κορφή. Ήταν ένα πάρτυ μεταμφιεσμένων με θέμα «μαύρο και άσπρο» που έλαβε χώρα στο ξενοδοχείο Πλάζα, στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης. Παρευρίσκονται σχεδόν 500 καλεσμένοι, από όλο τον κόσμο, από αυτούς που συχνά αποκαλούναται celebrities.

Μια από αυτούς, ήταν η εικονιζόμενη Lee Radizwill, η οποία λίγο μετά την άφιξη της στο Πλάζα, διορθώνει την μάσκα της. Γεννημένη το ’33 ως Caroline Lee Bouvier ήταν η νεότερη αδελφή της Jacqueline Bouvier και τρία χρόνια νωρίτερα από το πάρτυ του Capote είχε αναγκάσει αξιωματούχο του Λευκού Οίκου να αναφωνήσει: «Τον περασμένο Οκτώβριο ήταν ο Κάστρο και η κρίση των όπλων. Τον φετινό είναι ο Ωνάσης και η κρίση των γάμων.»