Ως την πρώτη εκλογική αναμέτρηση στην οποία επικράτησε η Αριστερά, λογίζουν την χθεσινή διαδικασία τα περισσότερα Μ.Μ.Ε. Τούτο σημαίνει ότι δεν αποδέχονται την αριστερή ταυτότητα του Πα.Σο.Κ. στην εκτεταμένη του νίκη, της 18ης Οκτωβρίου του '81.
Αξίζει όμως να θυμηθούμε ότι σχεδόν ένας στους δύο Έλληνες τότε, ήταν σύμφωνος με ένα από τα βασικά συνθήματα του προεξουσιαστικού Πα.Σο.Κ.: «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», όπου η Δύση, είτε ως πολιτικό σύστημα, είτε ως στρατιωτική συμμαχία, είτε ως οικονομική άποψη φάνταζε εχθρική. Σωστή ή λανθασμένη η αντίληψη, είναι μια άλλη κουβέντα, αλλά σε κάθε περίπτωση συγκροτούσε μια αριστερή ιδεολογία.
Για αυτό και ακούστηκε τότε το σύνθημα από την άλλη πλευρά: «Μπολσεβίκοι και Πα.ΣοΚ., δεν μας θέλουν στην ΕΟΚ». Ο χαρακτηρισμός Μπολσεβίκοι ήταν μια επιθετική προσέγγιση για το Κ.Κ.Ε. Συνεπώς, ο προεκλογικός ο λόγος του Πα.Σο.Κ. τότε, ήταν αριστερός και μάλιστα πολύ ενοχλητικός για ένα μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος.
Το τι συνέβη στην πορεία και οι «βάσεις του Θανάτου» δεν έφυγαν και η ελληνική κοινωνία βούτηξε στα πακέτα Ντελόρ με λύσσα, είναι λίγο ή πολύ γνωστό.
|
Read more...
|
Είναι δύσκολο να μην γράψω ένα μικρό σχόλιο για την άποψη του συγγραφέα Χρ. Χωμενίδη περί της συγκίνησης του πρωθυπουργού στο τέλος των προγραμματικών δηλώσεων του, το βράδυ της Κυριακής. Έγραψε λοιπόν στη σελίδα του στο facebook:.
«Ο Περικλής πάντως δεν δάκρυζε. Ούτε ο Ελευθέριος Βενιζέλος δάκρυζε. Ούτε ο Ηλίας Ηλίου δάκρυζε. Ούτε καν ο Άρης Βελουχιώτης. Η Μάρθα Βούρτση δάκρυζε. Κι ο Νίκος Ξανθόπουλος. Κι ο Κώστας Πρέκας. Και επειδή διαβάζω πλήθος σχολίων, να διευκρινίσω τα εξής: Έχω κλάψει πάρα πολύ στη ζωή μου για λόγους που δεν αφορούν παρά εμένα και τους κοντινούς μου ανθρώπους. Στην πολιτική και στη δημόσια σφαίρα γενικά το να εκβιάζεις το συναίσθημα του ακροατηρίου σου το θεωρώ τουλάχιστον αντιαισθητικό.»
Κατ΄αρχήν, προσωπικά, δεν τον γνωρίζω τον συγγραφέα. Όλως προσφάτως διάβασα ένα πολύ ωραίο κείμενό του με τίτλο «Ο Τόμας Μαν της πλατείας Βικτωρίας» αναφερόμενο στον Μένη Κουμανταρέα. Επίσης πάνω στο κομοδίνο μου περιμένει η «Νίκη» του, εδώ και δέκα μέρες, δανεική, προς ανάγνωση και ομολογώ ότι θα είναι η πρώτη του δουλειά που θα διαβάσω. Συνεπώς δεν έχω διάθεση ούτε να τον υπερασπισθώ, ούτε να τον κατηγορήσω για τις απόψεις του.
Μολοντούτο επιθυμώ να σημειώσω τα κάτωθι:
|
Read more...
|
Με έναν νεότερο, συνάδελφο θα τον χαρακτήριζα, έχουμε αρκετή οικειότητα ώστε να συζητάμε, να ανταλλάσσουμε απόψεις και να διαφωνούμε για διάφορα θέματα. Εξίσου συχνά ακολουθούμε, ηθελημένα, έναν δρόμο υπερβολής, έτσι, για να πειράζουμε ο ένας τον άλλον και η κουβέντα αποκτά, ενίοτε, μια ένταση, ίσως λίγο τεχνητή, ίσως όχι .
Προχθές λοιπόν, διαβάζοντας τις Μετεκλογικές πιέσεις μπήκε στον κόπο να μου στείλει ένα SMS, καταφανώς προβοκατόρικο, ασφαλώς ευθυγραμμισμένο στο παραπάνω πνεύμα. Έγραψε: «Πάλι εκβιασμούς εταίρων ανακάλυψες; Τα λεφτά τους θέλουν οι άνθρωποι, τα λεφτά τους που τα φάγατε σε διορισμούς ρουσφέτια.»
Νιώθοντας ότι μου δίνει μια καλή ευκαιρία, μέρες που'ναι, να εκφράσω προσωπικές απόψεις, και καθώς δεν είμαι καθόλου καλός στο σπορ του texting, του απαντώ από εδώ:
|
Read more...
|
Από την μια υπάρχει, δημοκρατικά εκλεγμένη, κυβέρνηση, η οποία μάλιστα λογίζεται και ως η πρώτη της αριστεράς στην Ελλάδα. Το έργο της βαρύ. Έχει να αντιμετωπίσει την ειρωνεία, την επιθετικότητα, τους εκβιασμούς των εταίρων, των πιστωτών, αλλά και την αντιπολίτευση σε ένα εσωτερικό μέτωπο που έχει προ πολλού απολέσει την έννοια της ισορροπημένης,ι δίκαιης και κυρίως γόνιμης πολιτικής αντιπαράθεσης.
Αν προσθέσουμε και το γεγονός ότι σχεδόν όλα τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου δεν έχουν ασκήσει κυβερνητική εξουσία, αντιλαμβανόμαστε ότι η προσπάθεια του νέου σχήματος είναι ακραία δύσκολη.
Από την άλλη, υπάρχει το εκλογικό σώμα που έκαμε τις επιλογές του, επίσης σε ένα βαθιά πολωτικό και φοβικό κλίμα. Άνθρωποι κουρασμένοι από πέντε χρόνια ύφεσης, ανεργίας, αγωνίας και απειλών. Πολίτες εξουθενωμένοι από ένα πρόγραμμα που δεν ανταποκρίνεται, που δεν έδειξε ποτέ να αποτελεί το σωστό φάρμακο για τη συγκεκριμένη ασθένεια και επί πλέον, είναι σφόδρα κατηγορούμενοι ως τεμπέληδες και ανεπρόκοποι. Ως οι παρίες της Ευρώπης.
|
Read more...
|
Μετά τις βροχές της Κυριακής η Δευτέρα ξημέρωσε με ηλιοφάνεια. Ο ηγέτης του Συ.Ριζ.Α. βγαίνοντας από το διαμέρισμά του, στην Κυψέλη, αντιμετώπισε με χαμόγελο τους ρεπόρτερ των Μ.Μ.Ε. κάνοντας χαρμόσυνες, σύντομες δηλώσεις.
Ακολούθησε η συνάντησή του με τον επικεφαλής των Ανεξάρτητων Ελλήνων και η ορκωμοσία του. Εδώ για πρώτη φορά βρεθήκαμε μπροστά στο γεγονός του πολιτικού όρκου. Χωρίς λαιμοδέτη και δίχως ευαγγέλιο ο Αλέξης Τσίπρας ορκίσθηκε πρωθυπουργός. Ήταν ο 14ος της Μεταπολίτευσης, ο πρώτος που γεννήθηκε μετά την Μεταπολίτευση, Ο προκάτοχός του ήταν προφανώς ο 13ος.
Προσπαθώντας να αποκρούσει τις επιθέσεις των πολιτικών αντιπάλων, για την συνεργασία του με τους τόσο ιδεολογικά απόμακρους, Ανεξάρτητους 'Ελληνες κάνει την συμβολική του κίνηση και ανεβαίνει στην Καισαριανή. Στο σκοπευτήριο. Αφήνει λίγα κόκκινα άνθη εκεί που, πριν 71 χρόνια, ο Γερμανός κατακτητής άσκησε την βαρβαρότητά του.
Διττός συμβολισμός αναμφίβολα και προφανώς μήνυμα στην προτεσταντική Γερμανία που από το προηγούμενο βράδυ, άρχισε να διατυπώνει τις, μάλλον απαράδεκτες, παρεμβατικές ανησυχίες της.
Αντιφατικές κατ’ αρχήν και οι δηλώσεις των προσώπων που θα επηρρεάσουν λίγο ή πολύ τα ελληνικά θέματα. Η Λανγκάρντ μας πληροφόρησε ότι δεν τίθεται θέμα διαγραφής του χρέους, ενώ ο Γάλλος πρωθυπουργός κάλεσε τον Ελληνα συνάδελφο του να επισκεφτεί το Παρίσι το ταχύτερο, ώστε να συζητήσουν, προτείνοντας παράλληλα χείρα βοηθείας.
|
Read more...
|
Μπορώ, κατ’ αρχήν, να καταλάβω το δίλημμα χιλιάδων πολιτών για την επικείμενη εκλογική αναμέτρηση. Την αγωνία τους για το τι να ψηφίσουν. Το πιο καθαρό τμήμα του εκλογικού σώματος διακατέχεται από τούτη την συνθήκη.
Ορίζοντας την προαναφερθείσα «καθαρότητα», θα βρεθούμε μπροστά σε πολίτες που δεν είχαν ποτέ συναλλαγή με τους κομματικούς μηχανισμούς. Δεν έδωσαν την ψήφο τους για να εισπράξουν κάτι άλλο, δεν ψήφισαν στη βάση μιας συναλλαγής. Ασκούσαν το εκλογικό τους δικαίωμα, με γνώμονα την πολιτική ιδεολογία τους. Ενίοτε και ενάντια στο προσωπικό τους συμφέρον. Αλλά αυτή είναι η ουσία της ιδεολογίας. Ότι το εμείς και το μέλλον είναι ισχυρότερα, σημαντικότερα από το Εγώ και το τώρα.
Είναι άνθρωποι με άποψη. Μπορεί να μην συμφωνούμε με αυτή, αλλά οφείλουμε να ήμαστε υπόχρεοι για την ανυστερόβουλη παρουσία τους. Θα βρεθούμε μπροστά σε πολίτες με γνώσεις, με βιώματα, με παρελθόν, αλλά όχι με δεσμεύσεις. Πολύ δύσκολο για αυτούς να αποφασίσουν.
|
Read more...
|
«Όσοι πιστεύουν ότι θα επιβάλλουν τον νόμο της ζούγκλας στα Πανεπιστήμια, ας το μάθουν μια για πάντα και να το βάλουν καλά στο μυαλό τους: άλλο χώρος μάθησης και άλλο χώρος καταλήψεων. Η νομιμότητα θα επιβληθεί επειδή το θέλει ο ελληνικός λαός, αυτό απαιτούν οι Έλληνες φορολογούμενοι».
Αυτό δήλωσε, ανάμεσα σε άλλα η κυβερνητική εκπρόσωπος, για τις συμπλοκές ανάμεσα σε φοιτητές και ΜΑΤ έξω από το κτίριο της Νομικής στις 13 τρέχοντος. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το πόστο του κυβερνητικού εκπροσώπου είναι από τα πιο άχαρα, πιο βεβαρημένα επαγγέλματα. Είτε πιστεύεις αυτά που πρέπει να πεις, είτε όχι.
Σχολιάζω την παραπάνω δήλωση της εκπροσώπου όχι για να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω με το περιεχόμενο της, ούτε να αφήσω αιχμές για το στιβαρό και αποφασιστικό ή δήθεν αποφασιστικό ύφος της δήλωσης. Σε αυτή τη θέση αυτά πρέπει να λες, έτσι πρέπει να τα λες. Δεν νοείται διαφορετικά. Ο ρόλος είναι αυστηρός και προκαθορισμένος. Το αν ταιριάζει, το ύφος, η φάτσα, το σουλούπι του κάθε εκπροσώπου με το ρόλο είναι άλλο θέμα.
Το κάνω θέμα όμως για τις δύο τελευταίες λέξεις της:«Έλληνες φορολογούμενοι»
|
Read more...
|
Στην πρώτη περίοδο της μεταπολίτευσης, εκεί λίγο πριν τα είκοσί μου χρόνια, θεωρούσα ότι ζούσα σε μια πολύ τυχερή συγκυρία. Η γενιά μου δεν είχε γνωρίσει Πόλεμο, Κατοχή, Εμφύλιο και είχε αποφύγει όλο το διχαστικό, αρρωστημένα καταθλιπτικό, μετεμφυλιακό, κλίμα. Πείνα, φτώχια, τρόμο, μιζέρια, εκτελέσεις. Όλα τούτα εμείς δεν τα προλάβαμε.
Επίσης, λόγω της παιδικής ηλικίας δεν ζήσαμε συνειδητά τις εκλογές Βίας & Νοθείας, τον Ανένδοτο, το αποκαλούμενο και ως Βασιλικό πραξικόπημα και ασφαλώς την επιβολή της Δικτατορίας. Ήταν οι συνταγματάρχες, που μας πέρασαν στην εφηβεία, και ήταν ο Νοέμβριος που δόμησε το πρώτο σοκ πολιτικού χαρακτήρα, το οποίο, μοιραία, αποτέλεσε το πρώτο υλικό για την κατασκευή πρωτόλειων, έστω, πολιτικών σκέψεων.
Έτσι λοιπόν από το καλοκαίρι του '74 και μετά, οι εκλογές έδιναν πάλι, ύστερα από δέκα χρόνια, το δικαίωμα στον πολίτη να ακούσει, να σκεφθεί και να αποφασίσει ποιος και πως θα τον κυβερνήσει. Ήταν η στιγμή που η Πολιτική αποκτούσε πάλι ουσία και δίκαιες διαστάσεις. Για μας άνοιγαν οι πύλες της πολιτικής αντίληψης.
Σαράντα χρόνια αργότερα, αυτή η θεώρηση έχει ανατραπεί. Η ρήση του Niccolo Machiavelli ότι οι Πολιτικοί δεν έχουν κοινό τόπο με την Ηθική κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος ανάμεσα σε πολλούς πολίτες, μετατρέποντάς τους σε όντα απολιτίκ. Απαίδευτοι και τηλεορασόπληκτοι, δεν ενοχλεί τόσο ότι δεν είναι ενεργοί πολίτες. Κάτι τέτοιο είναι και δικαιώμα τους. Ενοχλεί ότι δεν έχουν κοινωνική συνείδηση. Κι αυτό δεν είναι δικαίωμα τους.
|
Read more...
|
Το μήνυμα των εορτών και δη των Χριστουγέννων, δείχνει να διαφέρει κατά πολύ από περίπτωση σε περίπτωση.
Θα ξεκινήσω από τα όνειρα του πολιτικού κρατούμενου. «Σαν να βρέθηκα Χριστούγεννα στην κοινωνία χαρτζιλικωμένος» είχε γράψει ο Χρόνης Μίσσιος από τα σκοτεινά κελιά της απομόνωσης, εκφράζοντας την πιο ευχάριστη εκδοχή της ζωής. Η οποία περιελάμβανε ελευθερία (...στην κοινωνία), μια εφήμερη, μικρή έστω, οικονομική δυνατότητα (...χαρτζιλικωμένος), και το εορταστικό της υποθέσεως (...Χριστούγεννα) που έρχεται να ολοκληρώσει την ευτυχία.
Στον αντίποδα, αυτού του ορισμού, ας τοποθετήσουμε την αλόγιστη σπατάλη, την δύναμη της κραιπάλης όπου και όπως συμβαίνει, με κυρίαρχο χαρακτηριστικό την πλαστική διάθεση και μια ιδιότυπη, ρηχή χαρά, φαινόμενο κενό, γνώρισμα κοινό μιας κοινωνίας που έχει ολότελα αποπροσανατολισθεί.
Ανάμεσα στα δυο άκρα, σε αυτό της απόγνωσης και σε εκείνο του χαμένου προσανατολισμού, μεσολαβεί ένα πεδίο όπου χωρούν πολλά.
|
Read more...
|
|
|