Τριανταπέντε χρόνια, κράτησαν έγκλειστο οι αμερικανικές αρχές τον John W. Hinckley Jr. Συνελήφθη στις 30 Μαρτίου του '81, μετά την απόπειρα δολοφονίας του R. Reagan, τον οποίον τραυμάτισε όπως και τρεις ακόμα άνδρες της συνοδείας του.

Ο Hinckley ήταν τότε 26 χρονών, είχε δει κάμποσες φορές τον ταξιτζή του Μ. Scorsese και είχε πάθει μια ψύχωση με την πιτσιρίκα, τότε, Alicia Christian "Jodie" Foster . Όταν η ηθοποιός άρχισε να φοιτά στο Yale, ο Hinckley την ακολούθησε. Της έγραφε ποιήματα, σημειώματα, τα άφηνε κάτω από την πόρτα της, της τηλεφωνούσε. Πλην όμως χωρίς αποτέλεσμα. Αποφάσισε λοιπόν να κάμει κάτι σπουδαίο προκειμένου να την εντυπωσιάσει. Έτσι πραγματοποίησε την απόπειρα κατά του προέδρου.

Το τελευταίο Σαβατοκύριακο του Ιουνίου η εφημερίδα «τα Νέα» φιλοξένησε κείμενο μουσικοσυνθέτη, με επιμέλεια συντάκτη της εφημερίδας

Το αντικείμενο ήταν, για το πώς ο χρόνος και οι προστιθέμενες πληροφορίες, μπορούν να αλλάξουν άρδην την εντύπωσή (μας) για μια ιστορική προσωπικότητα και τα αντίστοιχα γεγονότα που σημάδεψε με την παρουσία της.

Προφανώς δεν θα κρίνουμε τον συνθέτη ως κειμενογράφο. Ασφαλώς και δεν έχουμε κανένα λόγο να τον κρίνουμε γενικώς. Έχει όμως ενδιαφέρον για το πώς ο χρόνος, τα νέα στοιχεία, η ερμηνεία τους και η όποια ωριμότητα, είτε απότοκη συντηρητισμού, είτε γνώσης έρχονται να μεταστρέψουν απόψεις και πεποιθήσεις.

Ο συγγράψας στηρίζεται σε μια εικόνα της παιδικής ηλικίας του Θανάση και του αδελφού του Μπάμπη Κλάρα. Θέτει μια σειρά ερωτήματα, με τελικό στόχο, την αποδόμηση  του Θανάση,  ευρύτερα γνωστού ως  Άρη Βελουχιώτη, με την ταυτόχρονη, ας πούμε, αποκατάσταση του Δημήτρη Ψαρρού.

Δεν γίνεται, άμεσα, αντιληπτό γιατί συμβαίνει αυτή, η ας τη χαρακτηρίσουμε, πολιτική εξομολόγηση (του).

Ο συνθέτης, κατ' αρχάς, μας ομολογεί ότι ο Άρης, ήταν ο ήρωας των νεανικών του χρόνων και δεν δίσταζε να τραγουδά τ’ αντάρτικα που τον εξυμνούσαν, μπροστά στους χαφιέδες της δικτατορίας στα κουτούκια της Καισαριανής.

Το πιο ενδιαφέρον, ίσως, στοιχείο από το πρόσφατο Δημοψήφισμα στην Μεγάλη(;) Βρετανία ήταν η ηλικιακή ανάλυση της ψήφου. Όσο πιο νέοι, τόσο πιο πολύ υπέρ της παραμονής, όσο γηραιρότεροι τόσο υπέρ της εξόδου.

Να είναι άραγε πιο πραγματιστές, πιο προσαρμοστικοί, πιο οραματιστές οι νέοι; Η μήπως οι μεγαλύτεροι γνωρίζουν, αισθάνονται κάτι παραπάνω;
Άλλος ένας, πολύ σαφής διαχωρισμός είναι ο γεωγραφικός. Ο Βορράς υπέρ της παραμονής ο Νότος υπέρ της Εξόδου.
Όποιες και να είναι οι ερμηνείες σε αυτές τις παρατηρήσεις, αυτό που νιώθει ένας σχετικά ενημερωμένος πολίτης, είναι το στοιχείο της υπερβολής.

Από τη προδημοψηφισματική δήλωση του πρόεδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ, ότι η ενδεχόμενη επικράτηση του Brexit θα μπορούσε να επιφέρει «το τέλος του δυτικού πολιτικού πολιτισμού», έως τον εκνευρισμό των αγορών.

Τον Ιούνιο του '95, το ελάχιστο της αξιοπρέπειας που πρέπει να ορίζει την ζωή ενός επαγγελματία, εύκολα με απομάκρυνε από το περιοδικό με το οποίο συνεργαζόμουν. Αργότερα έγινε όμιλος, και ότι ακολούθησε δικαίωσε, έτι περαιτέρω, την κίνησή μου. Φαντάζομαι, θα τα πούμε κάποτε, αναλυτικότερα.

Μεσολάβησαν 18 μήνες απαραίτητης αργίας και πριν την άνοιξη του '97 βρέθηκα στο Car and Driver. Είχε ήδη μετακομίσει στην οδό  Κλεισθένους. Νωρίτερα ελλιμενιζόταν στην Χερσίφρωνος στον Νέο Κόσμο. Εκεί είχα κάνει μια συνάντηση με τον Μιχάλη Μοίρα, σε κλίμα ευχάριστο. Μπορούσα, θυμάμαι, να τον διακρίνω, πίσω από τους καπνούς των Marlboro (;) πού φουμάριζε. Aργότερα ατόνησε, μα τελικά τα βρήκαμε με τον διάδοχο του Μιχάλη, o οποίος ήταν ολότελα διαφορετικής σχολής, αλλά εκείνη την εποχή αυτό ήταν μεν πρόβλημα (μου), αλλά ήταν πολυτελείας, ως εκ τούτου παραμερίστηκε.

Δεν γνωρίζω πόσο μπορούμε να βασιζόμαστε σε προβλέψεις που αφορούν το μέλλον, υποθέτω όμως, ότι όσο πιο πολύ στηρίζονται σε γερά στοιχεία, τόσο με μεγαλύτερη ακρίβεια, θα δείχνουν τις τάσεις του μέλλοντος.
Διάβασα, έτσι, με προσοχή τις προβλέψεις για τις μέλλουσες εξελίξεις στον πλανήτη καi όταν λέμε μέλλουσες εννοούμε κοντοπρόθεσμα, μέχρι 2020 και κάπως μεσοπρόθεσμα, σε βάθος μιας εικοσαετίας, του Dr. Robert Goldman, που φέρει κάμποσους τίτλους και περισσότερες ιδιότητες.

Ξεκινά με το παράδειγμα της Kodak και μας λέει ότι μέχρι το '98  απασχολούσε 170.000 εργαζόμενους, καθώς πουλούσε το 85% του φωτογραφικού χαρτιού σε παγκόσμιο επίπεδο. Μέσα σε λίγα χρόνια, το αντικείμενο της δουλειάς της εξαφανίστηκε και η εταιρεία προχώρησε τον Φεβρουάριο του '12 σε αίτηση πτώχευσης.

Ο Goldman διατείνεται, ότι τα επόμενα 10 χρόνια το ίδιο ακριβώς θα συμβεί σε πολλές βιομηχανίες. Αναφέρει ότι οι ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές είχαν εφευρεθεί από το 1975. Οι πρώτες εκείνες ψηφιακές είχαν μόλις 10.000 πίξελς, δεν αποτελούσαν ούτε κατά διάνοια απειλή για τις φιλμάτες, αλλά εστιάζει στο γεγονός της εκθετικής επιτάχυνσης από ένα σημείο και μετά.

Γαλανομάτης, κάποιας ηλικίας, γκρίζο μαλλί προς το μακρύ, ολίγον από κοιλούμπα, πολύ κεφάτος και διαχυτικός για συμπατριώτης του Alfred Heineken.

Καθόμαστε δίπλα – δίπλα στην παρουσίαση της C Cabrio και στήνω τη γνωστή κουβέντα, που συχνά μοιάζει με παρτίδα σκάκι. Που ξεκινά με πειραχτικό χιούμορ και έτσι θέλεις να τελειώνει.

- Από πού είσαι;
- Από την Ελλάδα. Εσύ;
- Από την Ολλανδία
- Ολλανδία ε; Για να θυμηθώ: Α ναι, είναι μια χώρα κάτω από τη θάλασσα, με λίγο ήλιο, που παράγει τουλίπες. Ξεχνώ κάτι;

- Και τι ακριβώς παράγει η Ελλάδα;
- Πρόσεξε, γέννησε τη φιλοσοφία, γνώρισε στην ανθρωπότητα το θέατρο, δημιούργησε τις τέχνες, γιόρτασε τον Διόνυσο, μέτρησε με ακρίβεια την περίμετρο της γης πριν 25 αιώνες, μας έφερε τη μαγεία της ρητορείας. Επίσης λένε ότι ήμασταν οι καλύτεροι αρχιτέκτονες και καραβοκύρηδες. Μπορεί και να ξεχνώ κάτι, όπως αυτά τα περί κοιτίδας της Δημοκρατίας και τα τοιαύτα.
- Εντάξει, με τα παλιά. Τώρα τι;

Λες κι ήταν συστημένο, κατέφθασε ένα e-mail από τον Q λίγες στιγμές αφού είχα ολοκληρώσει την προηγούμενη ανάρτηση (...άνοιξε η σεζόν). Τον Q τον γνωρίζω από τα τέλη της δεκαετίας του '70. Οι μανάδες μας ήταν συμμαθήτριες, στα πρώτα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια. Τον Q τον ξέρω και με ξέρει καλά. Πρόσφατα ανέβηκε στο Πήλιο όπου η οικογένειά του διατηρεί, με πολύ κόπο, ένα σπίτι από τον 19ο αιώνα.

Εκεί έχουμε περάσει με τον Q και καλή παρέα, μερικές διαλεκτές καλοκαιρινές μέρες, στα νιάτα μας, ατενίζοντας, μέρα ή νύχτα, από ψηλά το αρχιπέλαγος.  Γυρίζαμε, τότε, όλες τις παραλίες από την πλευρά του Αιγαίου, κάποιες αρκετά δυσπρόσιτες τότε και αναξιοποίητες, κοινώς παρθένες.

Τότε, που τα πράγματα φάνταζαν καλύτερα ή εμείς ήμαστε περισσότερο αφελείς.  Το πιο πιθανό πάντως είναι, ότι συνέβαιναν και τα δύο. Είχα πολλά χρόνια να επισκεφτώ το σπίτι του Q και φέτος το Πάσχα πέρασα μια βόλτα, το θυμήθηκα και ελπίζω να με θυμήθηκε και εκείνο.

Σε αυτόν τον καταιγισμό των δυσάρεστων, απαισιόδοξων, ενίοτε αιματηρών, ειδήσεων, ήρθε απρόσκλητη και μια που αφορούσε τα εγκαίνια  «υπερπολυτελούς παραθεριστικού συγκροτήματος», στην Κασσάνδρα της Χαλκιδικής, που χαρακτηρίστηκε ως «στολίδι».

Δόθηκαν και άλλα στοιχεία,  όπως ότι: «αποτελεί το πρώτο μέρος μιας μεγάλης επένδυσης 120 εκατομμυρίων ευρώ, που υλοποιείται τα τελευταία 9 χρόνια στο νότιο άκρο της Χερσονήσου της Κασσάνδρας, με κεφάλαια ομογενών από τη Ρωσία καθώς και Ρώσων επενδυτών, συμπεριλαμβανομένου  Ελληνορώσου επιχειρηματία από την Αγία Πετρούπολη, και σε συνεργασία με πολυμετοχικό επενδυτικό fund από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες.»

Αποφεύγω σχολαστικά να πλασάρω φωτογραφίες που με εικονίζουν, μα σε τούτη δεν κατάφερα να αντισταθώ, καθώς μου δίνει μια ευκαιρία για πολύ συγκεκριμένα σχόλια. Παρασκευή (27/5ου) , στις 11 το πρωί. Ζάππειο. Εκκίνηση τουHistoric rally of Greece 2016. Λίγος κόσμος, όχι πολλοί συμμετέχοντες. Άλλη μια αναγωγή στην ευρύτερη κατάσταση του Τόπου.

Ίσως το θέμα, βέβαια, να μην είναι το πόσοι. Να είναι το ποιοι. Το καταραμένο ποιοτικό κριτήριο δηλαδή. Κι΄ αυτό αφορά όλους μας. Θεατές, οργανωτές, αγωνιζόμενους, μηχανικούς, δημοσιογράφους, παρατρεχάμενους. Όλους. Τέλος πάντων.

Το 51ο Δημοτικό σχολείο, ήρθε να παρακολουθήσει το γεγονός από κοντά. Τα παιδάκια κάθονταν ήσυχα και πειθαρχημένα στα σκαλοπάτια του επιβλητικού νεοκλασικού μεγάρου, στους χώρους του οποίου, έχουν γραφτεί μερικές από τις πρόσφατες σελίδες, της νεότερης Ιστορίας της Ελλάδας.

Πολύ νωρίς για να τα μάθουν αυτά, όπως επίσης ότι ο μέγας ευεργέτης αποχώρησε από τον μάταιο κόσμο μας στα 65 του, πάμπλουτος, αλλά με διαταραγμένο ψυχικό κόσμο. Αλλά όχι και τόσο νωρίς, για να γνωρίσουν από κοντά τον πολύχρωμο και πολύβουο κόσμο ενός αγώνα ιστορικών αυτοκινήτων.

Την ώρα που χαιρετιέμαι με κάποιους γνωστούς, εκεί μπροστά τους, μια ψυχούλα με ρωτά με άνεση, αν έχω να της  δώσω ένα καπελάκι. Ασκεπής ων, τι να αποκριθώ; Η ευγενική φωνούλα το άξιζε, μόνο και μόνο γιατί το διεκδίκησε με τρόπο όμορφο. Την ίδια στιγμή με αρπάζει ο Πετράν ⁽¹⁾, με βάζει ανάμεσα στα παιδιά, τα οποία παρακινεί να σηκώσουν τα χεράκια τους.

Λίγο, διατεταγμένα, αμήχανος χαμογελώ, ανάμεσα σε αυτούς, τους πιο υπεύθυνους κριτές μας και ιδού το αποτέλεσμα. Χαμογελαστά  προσωπάκια με τις κονκάρδες τους κρεμασμένες, κουβαλώντας όλη την καλοσύνη του κόσμου και στην μέση αυτής της φρεσκαδούρας, ο γεροντής με τα άφλεκτα.