Εξήντα χρόνια νωρίτερα, μεσούσης της σφοδρότητας αλλά και των απειλών του ψυχρού πολέμου, η Σοβιετική Ένωση εκτόξευσε τον πρώτο τεχνητό δορυφόρο. Στις 19:28:34 ώρα Greenwich της 4ης Οκτωβρίου 1957, στο κοσμοδρόμιο Μπαϊκονούρ, πυροδοτήθηκε ο πύραυλος φορέας R – 7, ο πρώτος με αποσπόμενα στάδια, πνευματικό έργο του σπουδαίου Ρώσου Σεργκέι Πάβλοβιτς Κορολιόφ.
Στην κορφή του φορέα, βρισκόταν ο Спутник-1 ή Σπούτνικ 1, και στα Ελληνικά «Συνοδός». Δεν ήταν παρά μια αλουμινένια σφαίρα διαμέτρου 58 εκατοστών, όχι βαρύτερη από 84 κιλά. Αποστολή της ήταν η καταγραφή στοιχείων του περιβάλλοντος πέρα από την ατμόσφαιρα. Το εσωτερικό της είχε γεμίσει από άζωτο.
|
Read more...
|
Υπάρχουν ισχυρά επιχειρήματα για όσους υποστηρίζουν την αναγκαιότητα, την ομορφιά, ή την χρησιμότητα των επετείων. Εξ’ ίσου δυναμικά, μπορούν να υποστηριχτούν και οι διαμετρικά αντίθετες θέσεις.
Έπειτα είναι και το είδος των επετείων. Άλλη βαρύτητα μιας ημερομηνίας ορόσημο, που έχει να κάνει με μάζα ανθρώπων, άλλη σημασία κάποια προσωπική ή διαπροσωπική. Επίσης είναι και το ύφος του εορτασμού των επετείων. Άλλο στυλάκι το τζουμ ταρατατζούμ, κι’ άλλο επίπεδο κάποια διακριτική, βαθιά ή σοφιστικέ προσέγγιση.
Τέλος, υπάρχει και το θέμα της γνησιότητας, της ειλικρινούς πίστης για την οποιαδήποτε επέτειο ή την αδράνεια του εορτασμού ως κάτι αδιάφορο ή επιβεβλημένο.
|
Read more...
|
Ένας οδηγός αγώνων και ένας ποδοσφαιριστής, καταγεγραμμένοι, στη λαϊκή συνείδηση ως άτιτλοι μύθοι. Ο λόγος για τον Τάσο «Ιαβέρη» Μαρκουίζο και τον Βασίλη «Νουρέγιεφ» Χατζηπαναγή. Γεννημένος στην Αθήνα το ’48 ο πρώτος, στην Τασκένδη το ’54 ο δεύτερος.
Διότι μπορεί ο μεν Τάσος, να κατέκτησε τον πρώτο του τίτλο το ’75, ήταν το πρωτάθλημα αναβάσεων όπου οδήγησε το Ελληνικό πρωτότυπο που επιμελείτο ο ιδιοφυής Χρήστος «Μπούμπης» Βαλασόπουλος, ο δε Βάσιας λίγους μήνες αργότερα τον πρώτο του και προτελευταίο, ένα κύπελο με τα χρώματα του Ηρακλή και αντίπαλο τον Ολυμπιακό στον τελικό, αλλά μπροστά σε αυτά που θα μπορούσαν να αποκομίσουν ή ακόμα χειρότερα, σε σύγκριση με όσα κέρδισαν οδηγοί και αθλητές, που δεν είχαν ούτε το ελάχιστο από το ταλέντο τους, ήταν τίποτα.
|
Read more...
|
Σχολείο, τελευταία χρονιά, η πιο άσχημη και αγχωτική απ' όλες, με το βάρος της εισαγωγής σε κάποιο επόμενο ακαδημαϊκό σκαλοπάτι, το εξαντλητικό ωράριο του φροντιστηρίου και ένα ανελέητο πρόγραμμα που σπάνια έκρυβε χαρές. Την ίδια στιγμή όμως, ανοιγόταν ένας υπέροχος, καινούργιος κόσμος. Η αγκύλωση των επτά χρόνων της στρατιωτικής δικτατορίας έσπαγε, πολλαπλασιάζοντας τη χρησιμότητα της κάθε μονάδας χρόνου.
Ο κινηματογράφος, τα περιοδικά, το χαώδες σκηνικό της πολιτικής, της φιλοσοφίας, η μουσική, όλα όσα για έναν έφηβο, ήταν ερμητικά κλειδωμένα στα απαγορευμένα ερμάρια της junta, αναδύονταν μπροστά του με τρόπο εκρηκτικό, γοητευτικό. Ζούσες σε δυο επίπεδα. Στο δυστυχισμένο, το μίζερο του σχολείου και στο συναρπαστικό, στο φρέσκο του νέου κόσμου. Το πρώτο σου ροκάνιζε τις συντριπτικά περισσότερες ώρες της ημέρας, το δεύτερο σου στόλιζε τις λιγοστές μα λαμπερότερες στιγμές της καθημερινότητας.
Ένα πολύ σημαντικό κομμάτι αυτού του ξυπνήματος ήταν ο κινηματογράφος. Την συμβολή της σε τούτο το τμήμα είχε και μια ταινία με αρκετά περίεργη αλλά και τολμηρή, για την εποχή θεματική, που ερχόταν από Ιταλίδα σκηνοθέτιδα, άγνωστη στο ανειδίκευτο τουλάχιστον Ελληνικό κοινό, ονόματι Liliana Cavani. Mε την Charlotte Rampling και τον Dirk Bogarde στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, ήταν ένα ερωτικό φιλοσοφικό δράμα, όπως η Ιταλική κουλτούρα μπορεί να το πραγματώσει. Ήταν, ο θυρωρός της νύχτας ή στην γλώσσα της σκηνοθέτιδας «il portiere di notte»
|
Read more...
|
Αντικειμενικά τώρα. Αν ψάχνουμε να βρούμε τις αιτίες που ο τόπος δεν ορίζει πια την τύχη του, πόσες και ποιες θα βρίσκαμε; Για να ορίσουμε το χρονικό πλαίσιο και να μην γυρίζουμε πίσω στον Καποδίστρια και τους Μαυρομιχάληδες, ας πούμε τα τελευταία 25 χρόνια.
Να βάζαμε π.χ., την απελευθέρωση της τραπεζικής πίστης, ντουέτο με τα παιχνίδια στο Χ.Α.Α.; Να προσθέταμε το μαγείρεμα της σύγκλισης και το το όραμα του ενιαίου νομίσματος; Και αφού το σιάξαμε το μενού να σερβίραμε ως επιδόρπιο την ανάθεση των 28ων θερινών Ολυμπιακών αγώνων; Αθήνα 2004, για όσους το λησμόνησαν.
Αυτό το τελευταίο θέμα, κλήρωσε μέρα Παρασκευή πέντε Σεπτεμβρίου του ’97. Είκοσι χρόνια νωρίτερα. Την στιγμή ακριβώς, που ο πρώην φαλαγγίτης Αθάνατος Juan Antonio Samaranch, πρόεδρος των υπόλοιπων Αθανάτων της Δ.Ο.Ε, ξεστόμισε στο Palais de Beaulieu της Λωζάνης, με τα ισπανόφωνα αγγλικά του τη λέξη: Athens.
|
Read more...
|
Ένας παππούς, που τελικά δεν ήταν παππούς. Που δολοφονήθηκε μεν, αλλά όχι από κομμουνιστές εγκληματίες, μα από το ερωτικό πάθος, αντιζήλου τινός και μια πολύ – πολύ ατυχής δήλωση της ευρωβουλευτού Εύας - Ευδοξίας, που σε πολιτικά σχήματα με ισχυρές αρχές θα ήταν αρκετή για να τελειώσει καριέρες, ή ως έλασσον την υποχρέωση ειλικρινούς συγνώμης.
Όχι τόσο διότι ήταν ένας επικίνδυνα λανθασμένος χειρισμός, μα επειδή μια επιπολαιότητα τέτοιου μεγέθους, δείχνει ότι ο λαϊκισμός, η αδυναμία ενός σοβαρού, κόσμιου πολιτικού λόγου και η πρακτική «λέμε ότι νάναι φτάνει να μην μας ξεχνά ο πιθανός ψηφοφόρος» υπερισχύουν των όποιων άλλων προσόντων ή χαρισμάτων ενδέχεται να έχει ο/η πολιτικός.
Προσωπικά, δεν με ενόχλησε τόσο πολύ το περιεχόμενο της δήλωσης της δεσποινίδος που κοσμεί με την παρουσία της τα έδρανα της Ευρωβουλής. Έχουμε ακούσει ή διαβάσει χειρότερα. Το ύφος με πείραξε. Αυτή η αναδυόμενη μαγκιά, ο ενικός, η δήθεν πεζοδρομιακή στάση, την οποία η εκλεγείσα με δεκάδες χιλιάδες ψήφων ευρωβουλευτής περνά ως μοντέλο συμπεριφοράς σε νεότερες κοπέλες.
|
Read more...
|
Σήμερα, πέντε του φετινού Σεπτέμβρη, πρώτη Τρίτη του Φθινοπώρου, φαντάζει ως ρέκβιεμ του θέρους. Άλλο θέμα αν θα εποχειρήσουμε να το τραβήξουμε, το καλοκαιράκι, ως εκεί που δεν πάει. Ένας μικρός φωτογραφικός περίπατος, αναφορά στους θερινούς μήνες, ίσως αποτελέσει το καλύτερο δυναμωτικό, για το επερχόμενο φθινόπωρο που δεν αναμένεται ιδιαίτερα φιλόφρον και δεν εννοώ καιρικώς.
Γιια να μην ακουστεί ο χαρακτηρισμός «επιλήσμων», σε ότι αφορά την σημαντικότητα της 3ης Σεπτέμβρη όπου δεν έγινε κάποιος λόγος, τόσο για τον μακρινό 19ο αίωνα, όταν οι πρόγονοί μας αξίωσαν, από τον Βαυαρό βασιλεύοντα Otto μια συνταγματική μοναρχία, όσο και για την Τρίτη του '74, τότε που ό Ανδρέας ανέμιζε στο King George την ιδρυτική διάταξη του Πα.Σο.Κ., άλλο θέμα αν, μόλις επτά χρόνια αργότερα, όταν θα κέρδιζε εμφατικά τις εκλογές, θα τα θυσιάζε όλα, υπάρχουν οι δέουσες αναφορές εδώ: Τρεις Σεπτεμβρίου.
|
Read more...
|
Το 1980, σε μια εποχή που τα καταστήματα βιολογικών προϊόντων ήταν στα σπάργανα, η Whole Foods ξεκίνησε με ένα μικρό κατάστημα στο Τέξας και 19 άτομα προσωπικό. Στις μέρες μας, η εταιρεία αριθμεί 465 καταστήματα στις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά και την Βρετανία.
Τις προηγούμενες εβδομάδες, η Amazon κατέβαλε το ποσόν των 13,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων εξαγοράζοντας την Whole Foods. Ήταν μια κίνηση, με την οποία η μεγαλύτερη εταιρεία παγκοσμίως σε επίπεδο λιανικού διαδυκτιακού εμπορίου, εισέρχεται και στον τομέα των τροφίμων. Πρόκειται για ένα κλάδο με ετήσιο τζίρο μεταξύ 700 και 800 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Η ανακοίνωση της συμφωνίας, επέφερε άνοδο της μετοχής της Amazon κατά 3,3%. Αντίθετα, σημαντικότατη πτώση σημείωσαν οι μετοχές ανταγωνιστών της στο ηλεκτρονικό λιανεμπόριο όπως της SuperValu (-14,4%), της Kroger (-9,2%) και της Sprouts (-6,3%).
|
Read more...
|
Η γειτονιά που μεγάλωσα δεν φημιζόταν για τα πλούτη της. Υπήρχαν κάποιοι πολίτες στα κάτω όρια της μεσαίας τάξης και πολύ περισσότεροι της εργατικής.
Κι απέναντι, πέρα από το ποτάμι, που στο τέλος της δεκαετίας του ’60 καλύφθηκε και έγινε δρόμος φαρδύς και ταχύς, ήταν ο Συνοικισμός.
Ήταν οι πρόσφυγες που ήρθαν εκείνην την τρομερή χρονιά ξεριζωμένοι από την Ιωνία. Πεταμένοι σε μια άλλη γωνιά της γης, που προσπαθούσαν 35 χρόνια αργότερα να ξεφύγουν από την μέγγενη της φτώχειας.
Στον δρόμο που βρισκόταν το σπίτι μας υπήρχαν δυο αυλές όπου περιφερειακά είχαν χτιστεί φτωχικά δωμάτια. Εκεί κατοικούσαν, οικογένειες, εργένηδες, επαρχιώτες φοιτητές, κάθε λογής άνθρωποι που δεν άντεχαν να νοικιάσουν κάτι ελάχιστα πιο ακριβό. Με κοινόχρηστες βρύσες, λουτρά και τουαλέτες, αν και η δόκιμη λέξη τότε, ήταν καμπινέδες. Γκαζιέρες το χειμώνα για να σπάσει η υγρασία, ελάχιστα φώτα, κεντήματα με παραστάσεις στους τοίχους, πάνω από τα σιδερένια ντιβάνια, φτώχεια αλλά και ένα είδος περήφανης, καθαρής, καθημερινότητας.
|
Read more...
|
|
|