Σε αυτές τις περιπτώσεις η είδηση, έχει την ίδια βαρύτητα με τον τρόπο που γίνεται αποδεκτή. Ειδικά στην εποχή μας, όπου η φαινομενική πολυφωνία προσφέρεται σχεδόν δωρεάν στο διαδίκτυο, ενώ την ίδια στιγμή αντανακλάται ο πολιτισμός μας, μέσα από τα σχόλια των αναγνωστών.

Εννοώ ότι ως συνήθως υπάρχουν δυο κατηγορίες προσώπων. Εκείνοι που γνώρισαν, συνεργάστηκαν, συμμάχησαν ή συγκρούστηκαν με τον εκλιπόντα,  και εκείνοι που μόνον διαβάζουν τα τεκταινόμενα, αν υποτεθεί ότι το κάνουν και αυτό προσεκτικά, αλλά  θέλουν να έχουν και άποψη. Κρατάμε τις κρίσεις των πρώτων, όσο υποκειμενικές και να είναι, ως λιγότερο αποπροσανατολιστικές. Μελετάμε τις απόψεις των δεύτερων ως καθρέπτη της κοινωνίας μας.

Ευθύς ξεκαθαρίζω, ότι την εκλιπούσα, Μαριάνθη -Μάνια- Τεγοπούλου δεν την γνώριζα, συνεπώς καταχωρούμαι στην δεύτερη κατηγορία. Γνώριζα όμως την «Ελευθεροτυπία», της οποίας υπήρξα συνεπής αναγνώστης από τότε που πρωτοκυκλοφόρησε το θέρος του ’75 και για τα επόμενα 25 τουλάχιστον χρόνια.

Προφανώς αυτό δεν με καθιστά ειδικό και πολύ περισσότερο κριτή, τόσο για τις αιτίες της κατάρρευσης της επιχείρησης που εξέδιδε την εφημερίδα, όσο και την συμμετοχή της εκλιπούσης.

Στην εβδόμη, εκ των εννέα Ιστοριών του, την Πολύμνια, ο Ηρόδοτος μας περιγράφει την μεγάλη εκστρατεία των Περσών  εναντίον των Ελλήνων. Εκείνη που κατέληξε με την περίφημη μάχη του Μαραθώνα. Το όλον έργο, γραμμένο στην Ιωνική διάλεκτο, 40 χρόνια μετά το γεγονός,  όταν ο αφηγητής ήταν 46 χρονών, αποτελεί την θεμελιώδη βάση της Ιστορίας του δυτικού πολιτισμού.

Στην Πολύμνια λοιπόν, περιγράφει την δύναμη του ιππικού των Περσών, υπολογίζει σε περίπου 80.000 ιππείς το πλήθος τους με επικεφαλής τα δυο παιδιά του Δάτη τον Αρμαμίθρη και το Τιθαίο, αλλά και τον Φαρνούχη. Ο τελευταίος όμως, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την εκστρατεία, στις Σάρδεις.

Η αιτία, ήταν ένα ατύχημα. Ενώ ίππευε, ένα σκυλί χώθηκε ανάμεσα στα πόδια του αλόγου του. Ο ίππος τρόμαξε και καθώς σηκώθηκε όρθιος, στα δυο πισινά του πόδια, πέταξε στη γη τον αιφνιδιασμένο αναβάτη του. Από την πτώση, ο Φαρνούχης τραυματίστηκε, αιμορράγησε από το στόμα αναγκάζοντας τον εκ των επικεφαλής των ιππέων, να χάσει την συναρχηγεία.

Αρχές Ιουνίου του ’29. Τέσσερις μήνες πριν προκύψει το κραχ στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, ο πλανήτης ζούσε στην φαινομενική ησυχία του μεσοπολέμου. Ένα χρόνο νωρίτερα, το Ναζιστικό κόμμα στη Γερμανία, στις εκλογές του Μαίου του ’28, είχε αποσπάσει το 2,6% του εκλογικού σώματος (810.000 ψήφους) και 12 έδρες στη  Βουλή.

Εκείνη την Τετάρτη, λοιπόν, στις 12 Ιουνίου του ’29, γεννιέται στην  Φρανκφούρτη ένα μικρό κορίτσι. Η Αννα.

Ο πατέρας της, Όττο, ήταν τότε σαράντα χρονών, μέτοχος μαζί με τα αδελφια του σε μια μικρή τράπεζα που είχαν βρεί από τον πατέρα τους, η οποία κατέρρευσε στις αρχές της δεκαετία του ’30, στα απόνερα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

Έχοντας υπηρετήσει κατά τη διάρκεια του Α’ μεγάλου πολέμου με τον Γερμανικό αυτοκρατορικό  στρατό, στο δυτικό μέτωπο στις μάχες του Σομ και του Καμπραί είχε προαχθεί σε υπολοχαγό στο πεδίο της μάχης.

Η μητέρα της Εντίθ, είχε κληρονομήσει μια επιχείρηση προμηθείας βιομηχανικού σιδήρου. Το 1926, είχε προηγηθεί το πρώτο τους παιδί, η Μάργκοτ. Η οικογένεια είχε εβραϊκή καταγωγή.

Καθώς οι μήνες περνούσαν και ο ναζισμός πλημμύριζε με βία όλη τη Γερμανία, το ’33 η οικογένεια, καταλαβαίνοντας το ζοφερό μέλλον, μετακόμισε στο Άμστερνταμ μέσω του Άαχεν. Για κάποια χρόνια έζησαν ειρηνικά. Κάτι που τελείωσε μόλις οι Γερμανοί εισέβαλαν στην Ολλανδία, τον Μάιο του ’40.

Ήρθε ως συνήθως, στις θερμές ώρες της ημέρας, τουτέστιν καταμεσήμερο, φυσικά απρόσκλητη και όλως αιφνιδίως.

Απροετοίμαστος ανέβαινα την Αλεξάνδρας, πήρα την προειδοποίηση στην διασταύρωση με την Ιπποκράτους με μια τρομερή βροντή και μόλις που πρόλαβα να κρύψω δίκυκλο και εαυτόν κάτω από το στέγαστρο της Λεωφόρου.

Ξέσπασε με ορμή όπως κάθε αξιοπρεπής ανοιξιάτικη νεροποντή. Προστατευμένος, κοιτούσα πίσω από την κουρτίνα του νερού τα Κουντουριώτικα. Σχεδόν ενενήντα χρόνια βρίσκονται εκεί, από τότε που οι Αμπελόκηποι ήταν μποστάνια και κήποι, έως τις μέρες μας που είναι μηχανική βουή και καυσαέρια.

Περίμενα να αδειάσουν και τα δυο ρεύματα της Αλεξάνδρας, όχι και τόσο εύκολο και τα αποθανάτισα χωρίς την παρέμβαση των οχημάτων, αν εξαιρεθούν αυτά που είχαν παρκάρει πάνω στο πεζοδρόμιο.

- «Δεν βρίσκω τον λόγο»

Ήταν η απάντηση στο ερώτημα, αν θα γράψω κάτι για τον προσφάτως εκλιπόντα, εκδότη – καναλάρχη. Tο πρόβλημα δεν υπήρξε αυτός, ο γεννήτορας. Υπήρξαν οι μήτρες που κυοφόρησαν το σπέρμα του. Ήταν οι εκατοντάδες χιλιάδων αναγνώστες των εφημερίδων του και οι αντίστοιχοι που χάζευαν τα κανάλια του. Αυτοί ήταν το πρόβλημα, όπως επίσης και όσοι συντάχθηκαν καθ’ οιονδήποτε τρόπο και για οιονδήποτε λόγο.

Συνεπώς το πρόβλημα ήμαστε εμείς. Εμείς που αγοράζαμε τον τηλεοπτικό του χρόνο. Εμείς που πληρώναμε για να διαβάζουμε τα αναγνώσματά του. Εμείς που ακόμα και αν δεν διαβάζαμε τις εφημερίδες του ή αν δεν βλέπαμε την τιβί του, δεν κάναμε κάτι να σταματήσει, ή έστω να εμποδιστεί αυτή η εξαθλίωση. Εμείς ανοίξαμε τους δρόμους για αυτόν.

Λυπάμαι που θα το θέσω έτσι, κάπως τηλεοπτικά, δηλαδή καταγγελτικοχαμηλά, αλλά δεν βρήκα κάποιον καλύτερο τρόπο. Στο φινάλε δε το κάνω με την προοπτική να καταφερθώ εναντίον κάποιων προσώπων ή φορέων, ούτε επειδή εκτιμώ ότι μετά από αυτό θα υπάρξει κάποια θετική εξέλιξη.

Το κάνω, προκειμένου να δείξω την ένδεια που μαστίζει τον μέσο πολίτη, τον μέσο πολιτικό και την αδυναμία διαχείρισης καθημερινών πραγμάτων μέσα στη δίνη των μνημονίων. Αν μετά από αυτά γίνουμε λίγο προσεκτικότεροι, καλό θα είναι.

Χαμογελούσαμε τότε με τούτη την προεδρική ρήση, αλλά και για το πως ένας άκαμπτος ανακριτής και αργότερα, ένας εξίσου ανυποχώρητος εφέτης βρέθηκε, στο ύπατο πολιτικό αξίωμα.

Κι όμως η άποψή του φαίνεται να ισχύει ακόμα. Στο ακέραιο μάλιστα.

Δυο πρόσφατα γεγονότα το αποδεικνύουν.

Η πιο σπουδαία, η πιο αισιόδοξη γιορτή της Ορθοδοξίας έρχεται κατά τεκμήριο μέσα στην άνοιξη. Πάσχα λοιπόν και με περισσότερη ελληνικότητα, χωρίς να ξεφεύγουμε από το ορθόδοξο θρησκευτικό πλαίσιο, Λαμπρή.

Κατά πως διαβάζουμε έθιμο διαμορφωμένο από την Βυζαντινή περίοδο, όπως όλα τα Χριστιανικά.  Σε τούτο το πλαίσιο, καθάριζαν, έβαφαν τα σπίτια τους και φρόντιζαν την περιβολή τους, ώστε να αποτελείται από αχρησιμοποίητα ρούχα. Έτσι προέκυψε και η έκφραση λαμπριάτικα.

Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, τόσο στην Πόλη όσο και στην μητροπολιτική Ελλάδα το έθιμο διατηρήθηκε. Καταγραφές Ευρωπαίων περιηγητών αναφέρουν ότι οι εορτασμοί γίνονταν με την ανοχή του κατακτητή.

Με τη χαρακτηριστική διαμόρφωση της φωνής του, παρέμεινε στον τηλεοπτικό αέρα επί δίωρο σε μια εκπομπή (Στα άκρα) που οι συντελεστές της (παρουσιάστρια Βίκυ Φλέσσα) εργάστηκαν με  σύνεση.

Ο λόγος για τον Ντίνο Χριστιανόπουλο και το χθεσινό πρωταπριλιάτικο πρόγραμμα του δεύτερου κρατικού καναλιού.

Ότι ο στοχαστής, που γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη από φτωχούς γονείς, πρόσφυγες, Κωνσταντινουπολίτες, σκέφτεται φωναχτά δεν είναι είδηση.

Τούτο όμως, έχει επίσης μεγάλο ενδιαφέρον. Ότι τουλάχιστον δημόσια, δεν διατηρεί καμιά θεατρικότητα. Δεν κουνάει τα χέρια του, δεν μορφάζει, δεν εκνευρίζεται. Ούτε καν ο προφορικός του λόγος δεν απομακρύνεται από το αρχικό, ήρεμο τόνο με την μακρόσυρτη προφορά κάποιων φθόγγων και την έντονη χρησιμοποίηση μερικών συμφώνων, σε μια γλώσσα γαλήνια, πλούσια που εύκολα κυριαρχεί στα ώτα των ακροατών.