Προσφάτως έχει έρθει η συζήτηση για το παράδοξο, όπου σε όλες τις άλλες χώρες γιορτάζουν το τέλος του πολέμου και εμείς εδώ στην Ελλάδα, γιορτάζουμε την έναρξη. Έχει λόγο ύπαρξης τούτο το παράδοξο. Από την άλλη πλευρά βέβαια, αυτό που γιορτάζεται δεν είναι μόνον η εμπλοκή.

Ήταν η παράλογη εκείνη μέθη της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού, να βρεθεί στο μέτωπο, να πολεμήσει, να νικήσει. Και βέβαια η εξέλιξη, όπου η απρόσμενη Ελληνική προέλαση, μετά την αμυντική επιτυχία, ήταν και η πρώτη συμμαχική νίκη κατά των δυνάμεων του άξονα.

Ας υποθέσουμε ότι τον Οκτώβριο του ’81 είσαι 24 χρονών. Δηλαδή, η δικτατορία σε πήρε 10 χρονών παιδάκι και σε άφησε 17 χρονών έφηβο. Στο μεσοδιάστημα έζησες και από σπόντα τον Νοέμβριο του '73.

Ας πούμε, πως έχεις μιλήσει με λίγους ανθρώπους που τους ξεφτίλισαν στα διάφορα κρατητήρια. Ας πούμε ότι ήρθε και ένας ασφαλίτης στο σπίτι σου, στη νέα γειτονιά που μόλις μετακόμισες το ΄74, μετά την μεταπολίτευση και ήθελε να μπουκάρει στο δωμάτιό σου να δει τι αφίσες το κοσμούσαν. Ήταν οι Led Zeppelin ή μήπως καμιά μαυρόασπρη με μουσάτο; Ήταν το σήμα της ειρήνης, ή εκείνο της Μερσεντέ.

Και περνούν οι μήνες και γίνεται η πορεία στην πρώτη μεταπριλιανή επέτειο (21 4ου ’75) και οι θερμόαιμοι του Ε.Κ.Κ.Ε. εκφράζοντας τον βαθύτερο αντιαμερικανικό πνεύμα της εποχής, μπουκάρουν σε εκείνη την πρεσβεία με σημαία την αστερόεσσα. Γίνεται το σώσε. Πάλι δακρυγόνα, ποδοβολητά, κάτι ψιλές και το γνωστό ρεπερτόριο.

Ας πούμε, τέλος, ότι το καλοκαίρι του ’77 σου την έπεσε ένας ασφαλίτης ανοικτά, μέσα στο ίδιο σου το μαγαζί, με την προτροπή «να προσέχεις ρε παιδάκι μου μην σε βρούνε σε κανά χαντάκι». Στο ευγενικό, στο αβόζο όλο αυτό, όχι με αγριάδες και τσαμπουκάδες, έτσι;

Λίγα λόγια και λιγότερα σχόλια για τον Οκτώβριο του ’68. Πενήντα χρόνια νωρίτερα, προς τα τέλη του 20ου αιώνα, τα γεγονότα μας αποκαλύπτουν έναν διαφορετικό κόσμο. Με την βία να είναι το βασικό χαρακτηριστικό του.

Οι δυναμικές φοιτητικές κινητοποιήσεις και η έντονη διεκδικητικότητα, παρούσες σε πρωτόγνωρες δόσεις. Απέναντί τους συναντούν αποφασισμένες κρατικές καταστολές. Από αυτές τις δραστηριότητες όμως γεννιούνται και αντίστοιχες ελπίδες. ας θυμηθούμε κάτι από όλα αυτά.

Αναμενόμενο, τη σήμερον ημέρα, να είναι κάποιος Έλληνας, λογικά αντιευρωπαϊστής. Το επίρρημα "λογικά" τοποθετείται στο πλαίσιο μιας συμπεριφοράς, ενάντια στον φανατισμό, στην αγνωσία και τον εθνικισμό. Να μπορεί να εκφράζει δηλαδή τον όποιο αντιευρωπαϊσμό του με νηφαλιότητα, με επιχειρήματα και ευρωπαϊκά, όχι μόνον Ελληνικά.

Τα γράφω όλα αυτά διότι παραβρέθηκα σε μια ενδιαφέρουσα συνάντηση, η οποία συστήθηκε απολύτως απρογραμμάτιστα, ανάμεσα σε εκπροσώπους από τέσσερις διαφορετικές ενότητες, αυτής της μεγάλης μα και ετερόκλητης ...ευρωπαϊκής φαμίλιας.

Τρυγητής ή Σταυρίτης, οπωσδήποτε γλυκός, αλλά και πιεστικός, για τους μαθητές τουλάχιστον που επιστρέφουν στις υποχρεώσεις τους. Από κοντά και οι γονείς που μοιραία θα αναπροσαρμόσουν τα ωράρια και τους προγραμματισμούς τους.

Λίγα λόγια και λιγότερες εικόνες για τον φετινό Σεπτέμβρη που μας εγκατέλειψε, όλως προσφάτως

Δεν χρειάζεται να πάμε πολλά χρόνια πίσω. Ας πούμε καμμιά εικοσαριά. Αν και τριάντα θα ήταν καλύτερα. Κάθε είδος επιτηδευματία, καταστηματάρχη, ηλεκτρολόγου, υδραυλικού, ταξιτζή, ξυλά, σιδερά, ευγενή και αγενή, ικανού ή όχι, δραστήριου ή τεμπέλη, έντιμου και όχι, είχε  στην τσέπη του, ένα πάκο.

Ένα πάκο με χαρτονομίσματα. Τα καφέ με τον Δία, τα πράσινα με τον Καποδίστρια, για να μην λησμονούμε τα ταπεινά κόκκινα κατοστάρικα, ή τα ταπεινότερα μπλε πενηντάρικα. Αλλά και τα μεγάλα μπλε με τον Κολοκοτρώνη, τραγουδημένα από την Γλυκερία: «Ωχ αμάν, γιατί τα πεντοχίλιαρα δεν είναι πετσετάκια». Προς το τέλος και τα μωβ με τον Παπανικολάου.

Μια σειρά από ενδιαφέροντα, σημαντικά, ενίοτε και τραγικά, γεγονότα που σημάδεψαν τούτη την ημερομηνία. Την 26η Σεπτεμβρίου, από το 1960 έως το 2008.

Η βία είναι μία. Ενιαία και αδιαχώριστη. Δεν υπάρχει καλή ή κακή. Ούτε δικαιολογημένη ή αδικαιολόγητη. Είναι βία. Είτε το χαστούκι συνέτισης από τον γονιό προς το παιδί, είτε ένα λιντσάρισμα στους δρόμους, είναι βία. Αυτό που αλλάζει είναι η κλίμακα και η ένταση. Ας μην λησμονούμε δε, ότι η βία γεννά μόνον βία. Περισσότερη βία.

Τα γράφω όλα τούτα, με αφορμή το περιστατικό που συνέβη οδό Γλάδστωνος και τον θάνατο του φερόμενου ως επίδοξου ληστή. Η είδηση, κατά πως φαίνεται, είναι, ότι ο Ζακ, εξαρτημένος, οροθετικός και όχι στρέιτ, γνωστή περσόνα της LGBT κοινότητας, μπουκάρισε, λένε, με μαχαίρι σε κοσμηματοπωλείο προκειμένου να ληστέψει.

Ο καταστηματάρχης είχε πάει να πάρει εφημερίδα (;), το κατάστημα ήταν άδειο (;), μα ο Ζακ με κάποιο τρόπο εγκλωβίζεται (;). Ακολούθως, τον παραλαμβάνουν πολίτες, μεταξύ αυτών και ο καταστηματάρχης, δέχεται κλωτσιές στο κεφάλι, τον λιντσάρουν δηλαδή και εκπνέει.  Αυτά αποτυπώνονται και σε βίντεο, οπότε λίγη από αμφισβήτηση μπορούν να δεχτούν.

Και τώρα, που άλλος ένας Αύγουστος γλίστρησε στις σκιές του παρελθόντος,

ας θυμηθούμε τι ξακουστό συνέβη, σε κάποιους άλλους, περασμένους.