Έγραψαν οι εεφημερίδες και τα site πως:

«Ψήφο εμπιστοσύνης στις διαδικασίες της αποκρατικοποίησης» χαρακτήρισε το ενδιαφέρον από 15 επενδυτικά σχήματα για το ξενοδοχειακό συγκρότημα του «Αστέρα» ο διευθύνων σύμβουλος του ΤΑΙΠΕΔ Γιάννης Εμίρης".

Αναρωτιέμαι πως μπορεί να βρεθεί μια μεγαλύτερη απόδειξη της αποτυχίας του σύγχρονου ελληνικού κράτους, πέρα από αυτή την πρόταση. Αν λοιπόν η ελληνική πολιτεία δεν έχει τη δύναμη να διαχειριστεί ένα από τα καλύτερα, ομορφότερα, σημεία του πλανήτη, πως είναι δυνατόν να τα καταφέρει στα κουμάντα ενός κράτους, ενός λαού.

Το συγκρότημα του “Αστέρα” αποτελεί άλλη μια τρανή απόδειξη της παταγώδους αποτυχίας του Ελληνικού Δημοσίου, το οποίο αδύναμο να διαχειριστεί την μονάκριβη περιουσία του, την προσφέρει σε “επενδυτικά σχήματα” πανηγυρίζοντας επιπροσθέτως.

Στο βαρύ, λίγο φως του νεφοσκεπούς πρωινού, το γαλανόλευκο της ελληνικής σημαίας συγγενεύει περισσότερο με γκρί του ουρανού παρά με τα έντονα χρώματα που είναι αποτυπωμένα στην μνήμη μας. Ισως να μην φταίει ο καιρός, αλλά οι καιροί.

Το βάθρο για τους επισήμους στημένο, ο θηρεός της Ελληνικής Δημοκρατίας, τα εθνικά σύμβολα, ο διακοσμημένος χώρος έτοιμος να τους υποδεχτεί. Κάποιο τμήμα της πολιτικής, στρατιωτικής εκκλησιαστικής εξουσία και oι τοπικοί άρχοντες. Ο εορτασμός της 25^ης Μαρτίου. Άδηλο ποιος είναι ο ρόλος του. Σήμερα, στη φουρτούνα του Δ.Ν.Τ. και στην ευρωπαϊκή θύελλα μοιάζει τόσο απόμακρος όσο και επίκαιρος.

Μερικοί, ακόμα, τον μετατρέπουν σε υλικά για να κτισθεί η όποια εθνική συνείδηση. Άλλοι τον αγνοούν. Σήμερα, επτά μόλις χρόνια πριν την συμπλήρωση δύο αιώνων από το πελώριο ’21, η τύχη της πατρίδας μοιάζει περισσότερο από ποτέ αμφίβολη. Κι ας με συγχωρέσουν, για αυτή την κουβέντα, όσοι άφησαν την τελευταία τους πνοή στο Τεπελένι, ή στα εκτελεστικά αποσπάσματα των Γερμανών επι Κατοχής. Ας με συγχωρέσουν επίσης όσοι έδωσαν οτιδήποτε για να κυματίζει η γαλανόλευκη. Φρονώ πάντως, ότι το ’21 αποτελεί το καλύτερο μάθημα για την κατανόηση του Σήμερα.

Τον Νοέμβριο του 1959, τέσσερα μέλη της αγροτικής οικογένειας Clutter, οι γονείς και δύο από τα τέσσερα παιδιά δολοφονούνται χωρίς κανένα λόγο, από τον Perry Smith και τον Richard Hickock. Ο Truman Capote, πριν συλληφθούν οι ένοχοι, πηγαίνει στον τόπο του εγκλήματος, στο Holcomb του Kansas, έρχεται σε επαφή με την τοπική κοινωνία. Αργότερα, συναντάται κατ’ επανάληψη με τους δολοφόνους και προχωρεί σε μια αναλυτική έρευνα, την οποία καταγράφει σε 8.000 σελίδες σημειώσεων. Τον Απριλίο του ’65 απαγχονίζονται οι ένοχοι και λίγο αργότερα εκδίδεται το «in cold blood» (εν ψυχρώ). Θα γίνει μια από τις πιο σημαντικές εκδοτικές επιτυχίες του 20^ου αιώνα.

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 1966, επτά χρόνια μετά τις δολοφονίες των Clutter, 19 μήνες μετά την εκτέλεση των Smith και Hickock, ο Capote διοργανώνει ένα πάρτυ, για το βιβλίο που έμελλε να είναι η συγγραφική του κορφή. Ήταν ένα πάρτυ μεταμφιεσμένων με θέμα «μαύρο και άσπρο» που έλαβε χώρα στο ξενοδοχείο Πλάζα, στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης. Παρευρίσκονται σχεδόν 500 καλεσμένοι, από όλο τον κόσμο, από αυτούς που συχνά αποκαλούναται celebrities.

Μια από αυτούς, ήταν η εικονιζόμενη Lee Radizwill, η οποία λίγο μετά την άφιξη της στο Πλάζα, διορθώνει την μάσκα της. Γεννημένη το ’33 ως Caroline Lee Bouvier ήταν η νεότερη αδελφή της Jacqueline Bouvier και τρία χρόνια νωρίτερα από το πάρτυ του Capote είχε αναγκάσει αξιωματούχο του Λευκού Οίκου να αναφωνήσει: «Τον περασμένο Οκτώβριο ήταν ο Κάστρο και η κρίση των όπλων. Τον φετινό είναι ο Ωνάσης και η κρίση των γάμων.»

Ενδιαφέρουσα και ξεχωριστή η είδηση που αναρτήθηκε σε αρκετούς ιστότοπους, σύμφωνα με την οποία ο αιρετός πρόεδρος του Ιράν δέχθηκε δριμύτατη κριτική από σκληροπυρηνικούς θρησκευτικούς ηγέτες της πατρίδας του, επειδή αγκάλιασε την μητέρα του εκλιπόντος ηγέτη της Βενεζουέλας.

Σύμφωνα με τον ισλαμικό νόμο, οι μουσουλμάνοι άνδρες απαγορεύεται να αγγίζουν γυναίκες, έτσι ο ιμάμης του Ισφαχάν, Μοχάμεντ Ταγκί Ραχμπάρ, έσπευσε να δηλώσει πως ο Αχμαντινετζάντ «έχασε τον έλεγχο», αφού όπως χαρακτηριστικά είπε: «Το να δίνεις τα χέρια με μια γυναίκα που δεν ανήκει στην οικογένειά σου, υπό οποιεσδήποτε προϋποθέσεις, είτε είναι νεαρή είτε μεγάλη σε ηλικία, δεν επιτρέπεται. Η αγκαλιά και η έκφραση συναισθημάτων δεν συνάδουν με την αξιοπρέπεια που πρέπει να επιδεικνύει ο πρόεδρος μιας χώρας όπως η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν».

Ο Μοχάμεντ Ντεχγκάν, μέλος της κυβερνητικής επιτροπής του ιρανικού Κοινοβουλίου, ανέφερε ότι το περιστατικό αυτό αποκαλύπτει τη πραγματική φύση του «αποκλίνοντος ρεύματος». Ο όρος αυτός, χρησιμοποιείται συχνά στο Ιράν για να τονίσει τις διαφορές ανάμεσα στον Αχμαντινετζάντ και τον θρησκευτικό ηγέτη Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ, ο οποίος κατηγορεί τον Ιρανό πρόεδρο ότι προσπαθεί να διαβρώσει τις αξίες του ιρανικού κράτους.

Τα δελτία ειδήσεων έκαναν λόγο για δυο νεκρούς σπουδαστές και τρεις ακόμα σε κρίσιμη κατάσταση. Για τους επιζώντες, εκ των οποίων οι δύο είναι διασωληνωμένοι, οι θεράποντες γιατροί αναφέρουν πως οι εξετάσεις που θα γίνουν θα καταδείξουν αν έχουν δημιουργηθεί εγκεφαλικές βλάβες, λόγω της ελλιπούς οξυγόνωσης.

Λάρισα Μάρτιος 2013. Πέντε σπουδαστές των Τ.Ε.Ι. παιδιά οικογενειών από την Αθήνα, τα Γιάννενα, τα Χανιά, και την Χαλκίδα, στην προσπάθειά τους να ζεσταθούν, κατασκεύασαν ένα αυτοσχέδιο μαγκάλι, αλλά οι αναθυμιάσεις απέβησαν μοιραίες. Το συμβάν, η απώλεια νέων ανθρώπων δηλαδή, είναι τραγικό από τη φύση του, πόσω δε μάλλον όταν συνυπολογισθεί, ο λόγος που αυτά τα παιδιά δεν είναι πια εν ζωή. Για τους γονείς τους θα είναι αβάσταχτο μέχρι να κλείσουν τα μάτια τους. Σε μας τους υπόλοιπους θα ξεχαστεί στη δύνη των δικών μας προβλημάτων ή από το επόμενο τραγικό συμβάν που θα προκύψει και θα τραβήξει την προσοχή μας.

Τις επόμενες μέρες και ενώ ακόμα δεν είχε κριθεί η τύχη των επιζώντων ξεκίνησε το πολιτικό παιχνίδι. Οι μεν αντιπολιτευόμενες παρατάξεις, συνένωσαν τις εκ διαμέτρου αντίθετες φωνές τους, προς τις κυβερνητικές επιλογές, ενώ η πλευρά της πολιτείας, επιχείρησε να απομακρύνει το θέμα από τις ανάγκες θέρμανσης και να το μεταφέρει στην διασκέδαση, στο νεαρό της ηλικίας που, φεύ, δεν γνώριζε την επικίνδυνη συνθήκη των μαγκαλιών και στο ότι βρέθηκε αλκοόλ στο αίμα τους.

Αυτά σημαίνουν ότι η μεν μια πλευρά βάζει το θέμα στην ατυχία και στο άγουρο της ηλικίας και η άλλη αποκλειστικά στα μνημονιακά μέτρα.

“Οι υπολογιστές είναι άχρηστοι. Σου παρέχουν μόνον απαντήσεις.” Pablo Picasso

Σε αντιδιαστολή με την άποψη του Picasso, ο Isaac Asimov, που αν και περισσότερος γνωστός για το συγγραφικό του τάλαντο στο είδος της επιστημονικής φαντασίας ήταν βιοχημικός και καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Βοστώνης, έρχεται να μας πει: “Δεν φοβάμαι τους υπολογιστές. Φοβάμαι την έλλειψή τους.”

Οι αλλαγές που κόμισε η ψηφιακή τεχνολογία στη ζωή του πολίτη, στις ανεπτυγμένες τουλάχιστον οικονομίες, ήταν επαναστατικές. Μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ανέτρεψε το σύνολο της καθημερινότητας.

Αυτό που υπήρχε, υπάρχει και κατά τα φαινόμενα θα συνεχίσει να υπάρχει ανάμεσα στον υπολογιστή και τον άνθρωπο, είναι η οθόνη, ο τρόπος επικοινωνίας με το «μηχάνημα». Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’70 η λογική της οθόνης στην πατρίδα μας ήταν άγνωστη.

Αν τα πρώτα πλήθη Αθηναίων που συγκεντρώνονταν στα ηλεκτρικά καταστήματα του κέντρου για να παρακολουθήσουν το καλοκαίρι του ’69 τον περίπατο του N. Αrmstrong στη Σελήνη ήταν οι πρώτοι επισκέπτες του νέου οπτικοποιημένου σύμπαντος, στις μέρες μας δεν πρέπει να υπάρχουν πολίτες που να μην ανήκουν σε αυτό το παγκόσμιο ηλεκτρονικό γίγνεσθαι.

Το γεγονός

Δυο ομάδες ενόπλων νέων, σχεδίασαν εκτέλεσαν ταυτόχρονα δυο ληστείες στο Βελβεντό Κοζάνης. Θεωρητικά η “δουλειά”, ήταν καλά δουλεμένη. Στην πράξη όμως απέτυχε. Η υπηρεσιακή αποτυχία των δραστών ορίζεται στο ότι συνελήφθησαν και μάλιστα γρήγορα. Το ευχάριστο της υπόθεσης είναι, ό,τι δεν υπήρξαν ανθρώπινες απώλειες ή τραυματισμοί, παρά μόνον το σοκ της ληστείας σε όσους το έζησαν, δηλαδή στους εργαζόμενους και στους πελάτες των υποκαταστημάτων της τράπεζας και του ταχυδρομείου.

Η κάλυψη

η διαδικτυακή, για την τηλεοπτική δεν έχω γνώση, ήταν πολυποίκιλη, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι οι αντιδράσεις των πολιτών σε επίπεδο σχολιασμού της είδησης. Στο βαθμό, τουλάχιστον, που όσα γράφονται αποτελούν γνήσιες απόψεις και όχι εργαλεία, υπόγειου, χειρισμού της όποιας δημόσιας γνώμης. Το διαδίκτυο είναι σαν τη φωτιά. Μπορεί να σε ζεστάνει, μπορεί και να σε κάψει. Το καλό του διαδικτύου είναι ότι είναι ανεξέλεγκτο. Το κακό του διαδικτύου είναι, επίσης, ότι είναι ανεξέλεγκτο. Πίσω από την ανωνυμία του μπορούν να γραφτούν τα πιο τερατώδη ψεύδη, με την ίδια ευκολία που μπορούν να αποκαλυφθούν οι πιο επίπονες αλήθειες.

Τρία, κυρίως, στοιχεία

αποτέλεσαν τα σημεία τριβής του κοινού. Στο επίκεντρο ασφαλώς ο τρόπος και ο λόγος του τραυματισμού των θυτών, έπειτα η κοινωνική καταγωγή σε συνδυασμό με το νεαρό της ηλικίας τους και τέλος η όποια ιδεολογική τους κατεύθυνση.

Το κομβικό ερώτημα του κατά πόσο είναι ποινικό το αδίκημα, αδυνατεί να απαντηθεί με την εικόνα τους μετά την σύλληψη. Ότι πέφτουν «ψιλές» σε τέτοιες στιγμές είναι πλέον του βεβαίου. Σε προηγούμενες δεκαετίες δεν ετίθετο θέμα. Ο «κακούργος» δεν είχε δικαιώματα, θα τις εισέπραττε κι όσο πιο τσαμπουκάς, όσο πιο πολύ είχε ταλαιπωρήσει τις αρχές, όσο πιο πολύ τις είχε γελοιοποιήσει, ή όσο πιο ειδεχθές ήταν το έγκλημά του, τόσο πιο πολλές. Για παραδειγματισμό και για εκδίκηση. Στις μέρες μας οι εικόνες κακοποιημένων κρατουμένων, υπόδικων είναι σπάνιες. Το μένος, λοιπόν, των διωκτικών αρχών απέναντι στους «τέσσερις» και η ατυχής προσπάθεια συγκάλυψης με τα σύγχρονα εργαλεία της ψηφιακής φωτογραφίας, καταδεικνύει ότι το θέμα δεν έχει μόνον ποινική βάση.

Προφανώς αποτελεί ποινικό αδίκημα η ληστεία, ή η απαγωγή αλλά η ουσία πίσω από αυτό είναι η αναμέτρηση δυο κόσμων. Των εκπαιδευμένων ανδρών της αστυνομίας ενάντια σε όσους έχουν περάσει απέναντι μετά ή άνευ οποιουδήποτε ιδεολογικού μανδύα. Αν ερευνήσουμε στο παρελθόν, μπορούμε να ορίσουμε ως χρόνο γέννεσης αυτής της αντιπαλότητας στα χρόνια της στρατιωτικής δικτατορίας, καθότι η ήπια διακυβέρνηση του Κέντρου από το ’64 και μετά δημιούργησε κάποιες γέφυρες συνεννόησης, στην βαθιά, παραδοσιακή, μεταπολεμική εχθρότητα ανάμεσα στους «κρατούντες δεξιούς» και στους «κυνηγημένους αριστερούς». Το πραξικόπημα έφερε πάλι το χάος σε αυτό το κομμάτι. Η μεταπολίτευση έδωσε ελπίδες μέχρι κάποια γεγονότα (π.χ. την ουσιαστική απαλλαγή των βασανιστών) και παραμονές των Χριστουγέννων του ’75, ο Ρίτσαρντ Ουέλς είναι το πρώτο θύμα αυτού που αποκαλούμε σήμερα τρομοκρατία. Η σπορά είχε γίνει με ανέμους. Η συγκομιδή θα γινόταν με θύελλες.

Έπειτα η κοινωνική προέλευση. Η τάξη. Ενόχλησε πολλούς η αστική καταγωγή των δραστών. Ότι είναι παιδιά των εύπορων οικογενειών, βορείων, Αθηναϊκών προαστίων. Ότι έχουν λυμένα όλα τα προβλήματα.Το ρεπορτάζ βέβαια σε ότι αφορά το τις γειτονιές προέλευσης των "τεσσάρων"  κάνει λόγο για Χολαργό και Ν.Ψυχικό. Ε!, δεν αποτελούν αυτές οι περιοχές το προπύργιο του μεγαλοαστισμού. Γράφτηκε επίσης κάπου, ότι αρέσκονται σε «μπατσοδιασκεδάσεις».

Με τον τελευταίο όρο, που ομολογώ ότι αγνοούσα, εννοείται η οργανωμένη επί τούτου, κάθοδος στο κέντρο της Αθήνας και πρόκληση των αστυνομικών. Αντίθετα, όπως υποστηρίζεται, τα παιδιά των φτωχών οικογενειών έχουν στο μυαλό την εργασία και την προκοπή και δεν έχουν χρόνο για αλητείες και «εξεγέρσεις». Αυτό σε συνδυασμό με το νεαρό της ηλικίας τους, διότι όσοι έστερξαν να τους υπερασπιστούν με το με το επιχείρημα: «Μα είναι παιδιά» αντιμετωπίστηκαν με σφοδρότητα, δημιούργησε κι άλλη ένταση.

Τέλος, η όποια ιδεολογική κατεύθυνση. Ο αναρχισμός, που ευαγγελίζονται οι «τέσσερις» ουδέποτε υπήρξε δημοφιλής. Από τους συντηρητικούς κυνηγήθηκε με ένταση σαν την μεγαλύτερη απειλή, από τους κομμουνιστές με μίσος ως υπέρτατος αντίπαλος. Ιδεολογικά αποτελεί είτε έναν άγνωστο, είτε έναν προκλητικό είτε έναν προβοκατόρικο κόσμο για το τρέχον πολιτικό πλαίσιο.

Βέβαια, το να να ζεις στην παρανομία, να κυκλοφορείς με πλαστά στοιχεία, να προμηθευτείς ΑΚ-47, να διασχίζεις τη χώρα φορτωμένος με τον οπλισμό, να αρματωθείς με κέβλαρ, κράνη και κουκούλες, και να εισβάλλεις ένοπλος για να «απαλλοτριώσεις» τράπεζα και ταμιευτήριο δεν είναι φυσιολογικό και συνηθισμένο, ειδικά για 20χρονους. Απαιτείται πολύ θάρρος, κάποιο ιδεολόγημα και αδυνατώ να αποφασίσω: καθόλου; ή πολύ μυαλό;

Γίνεται ακόμα πιο πολύπλοκο αν υποτεθεί ότι οι δράστες είναι γόνοι εύπορων οικογενειών, άρα δεν ήταν οι λόγοι ανάγκης που τους υποκίνησαν. Δεν περνάς στη βαθιά παρανομία, έτσι, απλά. Συνήθως, είναι ένας δρόμος χωρίς γυρισμό. Κάνουν λοιπόν την κίνηση, αλλά συλλαμβάνονται. Ακολούθως οι επεξεργασμένες φωτογραφίες τους, κάνουν το γύρο του κόσμου.

Διάβαζα στο “Εθνος”, λίγες μέρες νωρίτερα, το μεταφρασμένο κείμενο του Alain Salles από την Monde.

Εκεί που ο πρώην πρωθυπουργός ήταν:

“ο παρίας που μετατράπηκε σε κονφερασιέ”,

αυτός που:

“έσπασε όλα τα ρεκόρ της αντιδημοτικότητας όταν εγκατέλειψε την εξουσία το 2011”,

ή εκείνος που:

“ για δυο χρόνια ήταν το πρώτο θέμα στις εφημερίδες όλου του κόσμου”

Το δημοσίευμα κάνει λόγο για τη σύγχυση του, ανάμεσα στον Απρίλιο του '10 με την ανακοίνωση της απόφασης, από το ακριτικό Καστελόριζο, να ζητήσει βοήθεια από το Δ.Ν.Τ. και στο φθινόπωρο της επόμενης χρονιάς όπου από βήματος της Βουλής ανακοίνωσε το εύρημά του περί δημοψηφίσματος. Τότε που κατάφερε να δημιουργήσει εκνευρισμό ή αντιπάθεια σε όσους μέχρι τότε ήταν ψύχραιμοι. Περιγράφει κάπως περιπαικτικά την εμφάνισή του, αλλά ταυτόχρονα τον προστατεύει “ξεχνώντας” τις εμφανίσεις με τα κολάν και τις τούμπες με τα ποδήλατα.

Η πρόσφατη είδηση της αποτυχημένης προσπάθειας που πραγματοποίησαν οι Γαλλικές ειδικές ένοπλες δυνάμεις, μας γύρισαν σχεδόν είκοσι χρόνια πίσω.

^{Ο Γάλλος υπουργός Εθ. Aμύνης Jean Le Drian}

Όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές σε αντίστοιχες περιπτώσεις οι πληροφορίες που φτάνουν είναι συγκεχυμένες και αντικρουόμενες. Οι Γαλλικές δυνάμεις προσπάθησαν να απελευθερώσουν τον Ντενίς Αλέξ που κρατείτο όμηρος στη Σομαλία από ισλαμιστές αντάρτες από τις 14 Ιουλίου του 2009. Ο Αλέξ, όνομα που πρόκειται περί ψευδωνύμου, ήταν πράκτορας των Γαλλικών μυστικών υπηρεσιών είχε απαχθεί στο Μογκαντίσου μαζί με έναν ακόμη πράκτορα, o οποίος απελευθερώθηκε τον Αύγουστο του 2009. Τον Ιούλιο του 2012, συμπληρώνοντας τρία χρόνια ομηρείας, ο Αλέξ, είχε απευθύνει ένα βιντεογραφημένο μήνυμα στον Γάλλο πρόεδρο προκειμένου να πράξει τα δέοντα για την απελευθέρωση του. Το μήνυμα αυτό, σε γαλλική γλώσσα, ασφαλώς υπαγορευμένο από εκείνους που τον κρατούσαν ασκούσε «ευγενική» κριτική στην Γαλλική εξωτερική πολιτική, «συμβούλευε» τον δυτικό κόσμο να μην έχει επιθετική πολιτική απέναντι στους Μουσουλμάνους και κατέληγε με τρόπο ήρεμο συνδέοντας τη ζωή και την απελευθέρωσή του με τις ενέργειες του Προέδρου. Μιλώντας για «εκείνους που τον κρατούσαν» φθάνουμε στην Αl-Shabab, που στα Αραβικά σημαίνει «Η νεολαία». Ιδρύθηκε σαν ένα ριζοσπαστικό παρακλάδι της Ένωσης των Ισλαμικών Δικαστηρίων το 2006. Θεωρείται συνδεδεμένη με την Αλ Κάιντα και ελέγχει μεγάλα τμήματα της νότιας και κεντρικής Σομαλίας. Εκτιμάται ότι αριθμεί 7.000 έως 9.000 μαχητές.