Ο Vic Elford άφησε τα εγκόσμια για τα όποια επέκεινα, και μαζί του αναχώρησε άλλο ένα κομμάτι μιας εποχής της οποίας η γοητεία έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Γεννημένος τον Ιούνιο του ’35 στο Peckham του νότιου Λονδίνου, ο V.E. αποτέλεσε ένα λαμπρό παράδειγμα εκείνου που μέχρι τη δεκαετία του ΄70 αποκαλούσαν all rounder.

Γιατί την ακρίβεια ήταν ο ορισμός του all rounder.

Mε νίκες στο rallye Monte Carlo, στα 1.000 χλμ του Nürburgring, στο Targa Florio, στην κατηγορία του στις 24 ώρες του Le Mans και τέταρτη θέση στο ντεμπούτο του στην F1, δεν θα μπορούσε να περιγραφεί πιο πετυχημένα.

Ασφαλώς να μην εξαιρεθεί και η επίσκεψή του στον τόπο μας στο ΙΔ΄ Δ.Ρ.Α. τον Μάιο του 1966.

Ακολουθούν, λίγες στιγμές της εποχής του.

Εξομολογητικά γράφοντας οφείλω να πω ότι στεναχωρήθηκα και μάλιστα αρκετά από ότι συνέβη στο Abu Dhabi. Εξ ίσου ειλικρινά πρέπει να καταθέσω, πως, αν είχε συμβεί το ίδιο πράγμα με τους πρωταγωνιστές σε αντίθετες θέσεις δεν θα είχα στεναχωρηθεί.

Ήθελα περισσότερο το όγδοο του Lewis παρά το πρώτο του Max. Χωρίς να είμαι βέβαιος αν περιγράφω σωστά τα πράγματα, στη συνείδησή μου ο Lewis ήταν ένας πρωταγωνιστής που έδειχνε μεγαλειώδη σημάδια ωρίμανσης στην κορφή της καριέρας του, ενώ ο Max πέρα από το ταλέντο, το θάρρος και το θράσος που καταφανώς περισσεύουν, είχε εκείνη τη δίψα και τη συχνά ανεξέλεγκτη φούρια του διεκδικητή που τον έφερνε στο κάδρο, εκνευρισμένο, κακομαθημένο, αντιπαθή.

Μετά από ότι είχε συμβεί, καθώς έβλεπα να ανάβουν τα πυροτεχνήματα και να χρωματίζουν το μαύρο ουρανό της Jeddah, μου πέρασε η ιδέα ότι ταυτόχρονα έσβηνε το motorsport.

Η επιθυμία, η διάθεση για θέαμα με κυριότερο εργαλείο την τεχνολογία αλλάζει την μορφή των πραγμάτων στον πλανήτη και όπως με χαριτωμένη μελαγχολία θα έλεγε και ο Τζιμάκος: «..στην Νέα τάξη πραγμάτων τα πράγματα ήμαστε εμείς». Σε ένα κοινό αδηφάγο, από καιρό έτοιμο να παρακολουθεί μέσα από κλειδαρότρυπες όλα γίνονται θέαμα. Η ενημέρωση, οι εκλογές, τα σπορ, ο έρωτας, τα Χριστούγεννα, τα πάντα.

Το ξημέρωμα της Παρασκευής πρώτης Σεπτεμβρίου του 1939 οι δυνάμεις του Γερμανικού στρατού  προέλαυναν στα Πολωνικά εδάφη, μετά από ένα στημένο επεισόδιο από τα SS, που η Γερμανία χρησιμοποίησε ως αφορμή και άλλοθι για την εισβολή στην γειτονική της Πολωνία.

Έτσι ξεκινούσε η μεγαλύτερη πολεμική εμπλοκή της ανθρωπότητας, ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Τα σχέδια της εισβολής είχε εγκρίνει ο Ανώτατος Διοικητής του Γερμανικού στρατού, Walther Von Brauhitsch, στρατιωτικός καριέρας, καταγόμενος από πρωσική οικογένεια με μεγάλη στρατιωτική παράδοση. Ο ίδιος θα είχε αργότερα την τελική επιμέλεια  των σχεδίων για την εισβολή στη Βαλκανική χερσόνησο και την καθυπόταξη της Γιουγκοσλαβίας και της Ελλάδας (επιχείρηση Marita).

Walter von Brauhitsh.                                                                                                                          .Manfred von Brauhitsh

Την ώρα που ο Walther ήταν σκυμμένος πάνω στους επιτελικούς του χάρτες, μαθαίνοντας τις εξελίξεις της σύγκρουσης, ο ανιψιός του  Manfred von Brauhitsch, βρισκόταν στο Βελιγράδι για τον έναν και μοναδικό αγώνα Grand Prix που διοργανώθηκε στο τότε βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας.

Ας τεθεί, ευθύς εξ αρχής, υπόψη, πως και από τα δυο συμβάντα ήμουν απών. Στο παλαιότερο διότι το ευχάριστο, όσο και ηδονικό για τους συμπράττοντες γεγονός της συλλήψεως μου, θα συνέβαινε εννέα μήνες αργότερα, και  στο νεότερο διότι οι αντοχές μου, μετά 63,7 έτη παρουσίας στα εγκόσμια, δεν ήταν αρκετές ώστε να το βιώσω.

Ωστόσο, οι πηγές για να αρθρώσω το  σχόλιο που ακολουθεί είναι ο Τύπος της εποχής με το αντίστοιχο φωτογραφικό υλικό για το παλιότερο περιστατικό, και οι αφηγήσεις παρόντων, στην ανιδιοτέλεια και την ακρίβεια των οποίων έχω απόλυτη εμπιστοσύνη, μαζί με εικόνες για το νεότερο.

Στους περί μότορσπορ ιστότοπους έκανε την εμφάνιση της η είδηση, για τον θάνατο του David Sutton. Ο Βρετανός με το πολύ  ιδιαίτερο στίγμα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ράλυ  εγκατέλειψε τα εγκόσμια στα 81 του χρόνια. Γράφοντας για αυτή την ιδιαιτερότητα να θυμηθούμε ότι πριν από 40 χρόνια τον τίτλο στο WRC κατέκτησε μια ιδιωτική ομάδα. Ήταν μια μεταβατική εποχή, μια χρονική περίοδος ανάμεσα, όπου με αρκετή προσπάθεια, λίγη τύχη μπορούσε να συμβεί το αναπάντεχο. Και συνέβη.

Η αρχή έγινε εδώ στην Ελλάδα. Νίκη με τον άσο στις πόρτες του RS1800. Δεύτερη σερί μάλιστα, μετά το ΄80, μόλις ο δεύτερος μετά το ’62 –’63 και τον Eugen Böhringer που το κατάφερε αλλά ο πρώτος με τον ίδιο συνοδηγό. Αri Vatanen - David Richards. Η εικόνα του Τ. Αρωνίτη, είναι από την 2η ε.δ. του αγώνα, Λουκίσια.

Το μπλε οβάλ, είχε αποσυρθεί από το τέλος του ’79, τα τετρακίνητα από το Ingolstadt δεν είχαν ακόμα αποκτήσει τα εχέγγυα, το gruppo είχε αποκοιμηθεί, οι Φραντσέζοι με τα Talbot θα έπρεπε να είχαν κάτι πληρέστερο ως πρώτο πλήρωμα και η Datsun είχε αξιοπιστία αλλά δεν αρκούσε. Υπήρχε ένα κενό κορφής. Το οποίο κενό πληρώθηκε με τρόπο απίθανο, με έναν πετυχημένο όπως αποδείχτηκε συνδυασμό. Κάτι σαν full house. Με τους δυο David για δεκάρια (Sutton – Richards) και τρεις άσσους (Vatanen – RS 1800 – Rothmans).

Μια είδηση που εκφωνείται σε πανελλαδική εμβέλεια στα δελτία του κρατικού ραδιοφώνου, πάει να πει ότι θεωρείται σημαντική. Εννοείται ότι είχε αντίστοιχη προβολή όχι μόνο στους ειδικούς περί αυτοκινήτου ιστότοπους, αλλά και σε κάποιους φιλοκυβερνητικούς, καθώς εκτιμήθηκε ως ιδιαίτερη επιτυχία.

Mάιος του 1976. Ο Σουηδός Björn Waldegård σπρώχνει το ιταλικό κουπέ στα όριά του ανεβαίνοντας στη λασπωμένη ε.δ. Καμμένα Βούρλα στην οποία σημείωσε τον ταχύτερο χρόνο. Όπως και στις προηγούμενες Πλατανάκι, Μαλεσίνα, αλλά και στις επόμενες, Δίστομο και Μαλανδρίνο. Θα εγκαταλείψει, σε εκείνο το 23ο Δ.Ρ.Α. στις Καρρούτες. Τη μόνη ε.δ. που θυμόμαστε ακόμα.

Διότι το διαμάντι του στέμματος του ελληνικού μότορσπορ, το «ράλυ των θεών» επέστρεψε στο θρόνο του. Γύρισε εκεί που ανήκε. Στο υψηλότερο σκαλοπάτι. Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ράλυ.

Αποτέλεσμα αυτό, των άοκνων, επίμονων και ως απεδείχθη αποτελεσματικών ενεργειών του Υφυπουργού Αθλητισμού και της επιτροπής που συστήθηκε ως προς τούτο. Δηλώσεις σε κλίμα ενθουσιώδες, έκαμαν ο Έλλην πρωθυπουργός, ο πρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Αυτοκινήτου και ο Διευθύνων Σύμβουλος του υποστηρικτή του Θεσμού.

Αυτή ήταν η είδηση. Πάμε τώρα και στην ερμηνεία της.

Λίγες, σύντομες,  ιστορίες για τον προσφάτως εκλιπόντα Hannu Mikkola.

To 1982, είναι σαράντα χρονών και πάνω στην αγωνιστική του ακμή. Οδηγεί, ορίζει εκείνες τις φοβερές κατασκευές τα quattro με τις βάρβαρες ιπποδυνάμεις και τις πρωτόλειες τεχνολογίες που ζήτημα είναι αν πάνω στον πλανήτη τιθάσευαν περισσότεροι από πέντε – έξι χειριστές. Έρχεται για το 29ο Δ.Ρ.Α. Μέχρι τότε μας έχει επισκεφθεί οκτώ φορές. Το ’68, ’69, ’72, ΄76, ΄77, ΄79, ΄80, ΄81. Με Datsun, ΜΚΙ, Levin, ΜΚΙΙ, Celica , quattro.

Οκτώ συμμετοχές, επτά εγκαταλείψεις και ο αποκλεισμός του ’81 για τη γνωστή υπόθεση των αεραγωγών που έθεσαν όλα τα quattro εκτός αγώνα. Εννοείται πως σε όλες αυτές τις εμφανίσεις, και μέχρι να εγκαταλείψει από διάφορα τεχνικά προβλήματα, είχε λάμψει με τις επιδόσεις του. Η ατυχία θα συνεχιστεί και το ’82. Άλλη μια συμμετοχή, άλλη μια εγκατάλειψη. Όπως και το ’83. Ο κύκλος του abandon στα ελληνικά χώματα, θα κλείσει το ’84, στο 31ο Δ.Ρ.Α. με τη δεύτερη θέση.

Την Πέμπτη 28 Ιανουαρίου εγκατέλειψε τα εγκόσμια η Πέγκυ Τρικάκου Καμπέρου.

Για τους παρεπιδημούντες των αγωνιστικών και του πύργου των Αθηνών, έδρα της Λέσχης από τη δεκαετία του ’70,  ήταν γνωστό πως υπήρξε η πρώτη γυναίκα αλυτάρχης στο Δ.Ρ.Α., πιθανότατα δε και του θεσμού του παγκοσμίου πρωταθλήματος.

Τα ανώτερα παράσημά της όμως, ήταν πως υπήρξε ένας άνθρωπος ακέραιος, σύζυγος και μητέρα, ρόλοι πιο δύσκολοι και καίριοι από πολλά, αν όχι απ’ όλα, τα αξιώματα.

Ακολουθούν τρεις εικόνες και λίγες μαρτυρίες για την εκλιπούσα.