Με το γνωστό διθυραμβικά πομπώδες στυλ που συνθέτουν οι δημοσιοσχεσίτες των εταιρειών εισαγωγής αυτοκινήτων και αναπαράγουν άκοπα, αφιλτράριστα και έντεχνα οι ρεπόρτερς των αντίστοιχων εταιρειών των Μέσων ήρθε στην επιφάνεια το δελτίο Τύπου για το: «νέο αμιγώς ηλεκτρικό Capri» που: «τιμά το παρελθόν και επαναπροσδιορίζει το μέλλον αναβιώνοντας ένα εμβληματικό όνομα σε ένα σπορ οικογενειακό SUV μοντέλο». Capri λοιπόν, που οι Γερμανοί και οι Γάλλοι το τονίζουν στη λήγουσα με ολίγον γο στο ρο. Κάπρι, τα 10 τετραγωνικά χιλιόμετρα τη νήσου της Τυρρηνικής θάλασσας, θέρετρο από την εποχή της Ρωμαϊκής Πολιτείας, που έδωσε το όνομα και στο μοντέλο του μπλε οβάλ.

Η παρουσίαση του νέου Capri, συνέβη πενήντα χρόνια μετά τον Ιούλιο του 1974, όταν ο Niki Lauda, ο Toine Hezemans και o Dieter Glemser τερμάτιζαν με ένα Capri V6 3,4 DOHC στην δεύτερη θέση του αγώνα Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Αυτοκινήτων Τουρισμού των έξι ωρών του Nürburgring. Μπροστά τους, βρέθηκαν οι Klaus Ludwig - Hans Heyer με μια Escort 1,6 της Zakspeed. O Τάκης Πιρπιρής πρώτη πένα, τότε, σε οτιδήποτε αφορούσε το μότορπορτ και το σπουδαιότερο Κύριος,  συνόδευε πάντα με θηλυκό άρθρο τη συνοδό (Escort).

Ύστερα από 6.239 ημέρες από την πρώτη του νίκη, 945 μετά την προτελευταία του, σκοράρισε την εκατοστή τέταρτη, έχοντας σκαρφαλώσει 199 συνολικά φορές στο πόντιουμ, σημειώνοντας και 104 ταχύτερους χρόνους στις δοκιμές κατάταξης. Πέντε αριθμοί που μαρτυρούν την πορεία του Lewis Hamilton στην F1. Και όλα αυτά έξι μήνες πριν συμπληρώσει τα 40 του χρόνια.

Ο Lewis, λοιπόν, το μαύρο παιδάκι που είχε μια επιπλέον ανηφόρα να ανέβει στο αφάνταστα ανταγωνιστικό διεθνές μότορσπορ κατέκτησε επάξια, έντιμα, εμφατικά σήμερα την νο 104 νίκη στην πατρίδα του, μπροστά στο ομόγλωσσο κοινό του, μέσα στο ναό της βρετανικής ταχύτητας, το Silverstone.

Πνιγμένος από τους λυγμούς, δυσκολευόταν να αρθρώσει λόγο μετά την πτώση της καρώ σημαίας από τον sir Brian May, ούτε του ήταν εύκολο να αφαιρέσει το κράνος, αφού βγήκε από το μονοθέσιο. Τον πλησίασε ο πατέρας του, και οι δυο άνδρες έμειναν επί μακρόν σφιχταγκαλιασμένοι με την γλώσσα του σώματος να μαρτυρά ότι ο νεότερος έκλαιγε γοερά.

Ήταν μια από τις πιο έντονες, πιο ανθρώπινες, πιο δυνατές εικόνες, από τότε που ο τηλεοπτικός φακός κυριαρχεί στις πίστες του κόσμου. Ας την βάλουμε δίπλα σε εκείνες, από τον Μάρτιο του 1991, με τις κραυγές του Ayrton μετά την νίκη στην πατρίδα του, με έκτη ταχύτητα μόνον στο κιβώτιο, όταν ολότελα αποκαμωμένος σωματικά, γύρισε στα πιτς με το ιατρικό όχημα και αγκάλιασε τον πατέρα του Milton.

Κάτι λιγότερο από οκτώ ώρες απαιτούνται για τα δέκα επεισόδια της έκτης περιόδου, που φέρνουν στο κοινό τη σεζόν του 2023 της F1, μέσα από την πλατφόρμα του Netflix. Μέσα από πολλαπλάσιο οπτικό υλικό, έχει συλλεχθεί και μονταριστεί ότι μπορεί να έλξει περισσότερο τον τηλεθεατή, ώστε να έρθει πιο κοντά στο τόσο δημοφιλές τούτο κομμάτι του διεθνούς μότορσπορ. Πρόκειται για μια ακόμα προωθητική ενέργεια.

Αντιγράφω από τον σπεσιαλίστα Π. Διαμάντη: «Η διεύρυνση του τηλεοπτικού κοινού (κυρίως) στις ΗΠΑ, ο ανταγωνισμός μεταξύ των χωρών που θέλουν να φιλοξενήσουν ένα GP και αυξάνει τα παράβολα που καταβάλλουν, καθώς και οι χορηγικές και άλλες εμπορικές συμφωνίες της Liberty Media αύξησαν το 2023 τα έσοδα του σπορ στο αστρονομικό ποσό των 3,22 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Αυτό είναι ένα νέο ρεκόρ για μία μεμονωμένη χρονιά του σπορ».

In motor racing, emotion is dangerous. Τάδε έφη sir Jackie Stewart, που σε ελεύθερη μετάφραση μας λέει ότι: στα μηχανοκίνητα σπορ, το συναίσθημα είναι επικίνδυνο. Αυτή ήταν με τόσες λίγες λέξεις η αιτία και η αφορμή, που σφράγισε το δράμα της σχέσης ανάμεσα στον Gilles Villeneuve και τον Didier Pironi. Με την ευθύνη του σεναρίου στον Gabriel Clarke και την σκηνοθετική επιμέλεια του Torquil Jones, γυρίστηκε το 2022 ντοκυμαντέρ με τίτλο VILLENEUVE PIRONI και υπότιτλο, «το αγωνιστικό δράμα που δεν έχει ειπωθεί».

Αναφέρεται στη διαμάχη δυο πιλότων της F1 που ανήκαν στην ίδια ομάδα, τη Ferrari, και παρά το γεγονός μιας πρώιμης φιλίας, οδηγήθηκαν σε μια ανεπίστροφη σύγκρουση και από εκεί στο μοιραίο τέλος και των δύο που δεν ήταν και τόσο ασύνδετο παρά το χρονικό σκαλοπάτι των θανάτων τους.

Πιτσιρικάς είχα δεί το «κόκκινη γραμμή 7.000», περιέργως πιστή μετάφραση του γνήσιου τίτλου «Red Line 7000». Εντυπωσιακό στα μάτια ενός εννιάχρονου παιδιού που είχε ήδη πλούσιες παραστάσεις από τους ημεδαπούς αγώνες, αλλά κομμάτι υπερβολικό και εκτός ελληνικής πραγματικότητας. Ο πρωταγωνιστής James Caan θα την αποκήρυσσε αποκαλώντας την «ανέκδοτο», αντίθετα ο Quentin Tarantino, χρόνια αργότερα υπήρξε υποστηρικτικός χαρακτηρίζοντας την ταινία του Howard Hawks, ως cool.

Αυτή ήταν η πρώτη επαφή με τον κόσμο του Nascar σε μια εποχή όπου οι οδηγοί δεν ήταν rock stars και οι μηχανικοί ήταν βουτηγμένοι στη μουτζούρα. Έκτοτε πέρασαν κάποιες δεκαετίες, έκανα μια χαλαρή απόπειρα να παρακολουθήσω από κοντά έναν αγώνα στα τέλη της δεκαετίας του '90, δεν ευοδώθηκε, μα τον Ιούνιο του 2000 με συγκίνησε η περίπτωση του Adam Petty, τόσο όσο να του αφιερωθεί μια αναφορά τον επόμενο μήνα στη σελίδα de profundis που φιλοξενείτο, σε συμπαθές έντυπο, με αντιπαθή διεύθυνση. Ιδού:

Με αφηγητή τον Keanu Reeves και καλλιτεχνικούς δημιουργούς τους Daryl Goodrich, Simon Hammerson, περιγράφεται σε τέσσερα επεισόδια συνολικής διάρκειας κάτι λιγότερο των τεσσάρων ωρών, η απίθανη ιστορία της επικράτησης της ομάδας Brawn στην κούρσα του πρωταθλήματος της F1 το 2009. Προφανώς είναι μια γοητευτική και απρόσμενης εξέλιξης αφήγηση, μιας μοναδικής ανατροπής στα χρονικά του μηχανοκίνητου αθλητισμού.

Αλλά εξίσου ενδιαφέρουσες, αν όχι πιο ενδιαφέρουσες έχουν οι συνθήκες, οι οικονομικές και διαχειριστικές που οδήγησαν σε τούτη την ολότελα μη αναμενόμενη εξέλιξη. Βρισκόμαστε στα τέλη του 2008, όταν η διεθνής χρηματοοικονομική χρήση χτυπά για τα καλά τον πλανήτη. Ο βιομηχανικός κολοσσός της Honda αποφασίζει να κατεβάσει το διακόπτη και να μην συμμετάσχει στο πρωτάθλημα του 2009. Ζοφερή είδηση για το σπορ, ζοφερότερη για τους 400 εργαζόμενους στην ομάδα .

Υπό αυτές τις αντίξοες συνθήκες επιχειρείται η διαδικασία διάσωσης, με την βεβαιότητα ότι οι πιθανότητες επιτυχίας είναι ελάχιστες. Περιέργως έχει αίσια έκβαση καθώς επιτυγχάνεται μια ισορροπία με τις δαιδαλώδεις και ευφυείς σκέψεις του R. Brawn. Ακολούθως, έπρεπε να βρεθούν κινητήρες, πράγμα καθόλου εύκολο. Αλλά βρέθηκαν.

Ακόμα δυσκολότερη ήταν η διαδικασία εύρεσης χορηγών, που και αυτή προχώρησε, έστω μετ΄εμποδιών, επιτυχημένα συγκεντρώνοντας με κόπο τα απολύτως απαραίτητα. Στη συνέχεια, όταν η ομάδα σάρωνε με πέντε νίκες στους πρώτους έξι αγώνες και δέκα βάθρα στου πρώτους οκτώ, γνώρισε την απειλή από τις αντίπαλες ομάδες, με ένα δικαστικό αγώνα στα θεσμικά όργανα για τον αποκλεισμό της ένεκα της χρήσης του διπλού διαχύτη. Εξ ίσου αναπάντεχα, αλλά όχι άδικα, δικαιώθηκε.

Αυτή η σχεδόν ξεδιάντροπη επίδειξη πλούτου στο σπορ, ισοπεδώνει κάθε προηγούμενη γοητεία. Προσθέτει ασφαλώς μια άλλη. Δεν είναι τυχαίο ότι στην κούρσα ανάδειξης της πολυτελούς αφθονίας προηγούνται, οι Η.Π.Α. (όρα Liberty), το Κατάρ, τα Η.Α.Ε., το Άμπου Ντάμπι (ένεκα οι υδρογονάνθρακες), η Σιγκαπούρη (μονοκομματικό κράτος πόλη, μια από τις ασιατικές τίγρεις). Όπως επίσης δεν είναι τυχαίο αλλά βέβαιο, ότι όταν περισσεύει το χρήμα οι πιθανότητες του κιτς πολλαπλασιάζονται εκθετικά, ειδικά σε κοινωνίες μαζικά ακαλλιέργητες.

Κι έτσι μέσα στην καταιγίδα κάθε είδους διαφημιστικής προβολής, στο κέντρο του φωτεινού καταρράκτη της ερήμου της Νεβάδα, στην αυτοκρατορία του τζόγου, στο πιο γόνιμο χωράφι του οργανωμένου εγκλήματος από το 1947, τότε που ο Benjamin «Bugsy» Siegel, ανέλαβε με τις προσφιλείς του μεθόδους τον έλεγχο του καζίνο Flamingo, διοργανώθηκε το εικοστό πρώτο από τα 22 φετινά GP.

Τέσσερα χρόνια μετά το ντεμπούτο του στο Τατόι, ο Γιώργος Μοσχούς κατακτά την πρώτη του νίκη σε πρωταθληματικό αγώνα ταχύτητας. Πάλι εκεί, στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Δεκέλειας. Ήταν μια μέρα σαν τη σημερινή, πριν 53 χρόνια. Στις 2 Αυγούστου του 1970.

Όσοι βρίσκονταν μέσα στο σπορ, έβλεπαν ξεκάθαρα ότι είχε το χάρισμα. Μια σειρά από εικόνες, κάποιες από αυτές αδημοσίευτες, μας βοηθούν να προσεγγίσουμε τα βήματα του στο χώρο, μέχρι εκείνη την μέρα.

Βρέθηκαν τυχαία στα χέρια μου, χωρίς να το προκαλέσω ή να το ζητήσω, πριν από περίπου τριάντα χρόνια. Τις κόμισε άνθρωπος που πίστευε ότι θα έβρισκαν ασφαλές καταφύγιο και ενδεχομένως την τύχη που τους άξιζε. Το πρώτο αποδείχτηκε. Το δεύτερο επίσης. Ήταν μια σειρά από διαφάνειες που χρονολογικά ξεκινούσαν από τα τέλη της δεκαετίας του ‘50 και έφθαναν στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Πολύ τακτικά αρχειοθετημένες, μέσα σε μεταλλικές κασετίνες, με το ονοματεπώνυμο του καλλιτέχνη στη χειρολαβή, χτυπημένο σε γραφομηχανή.

Στις δεκαετίες που μεσολάβησαν, μέχρι να έρθουν στην κατοχή μου, τις είχαν πλήξει οι υγρασίες του χώρου που ήταν αποθηκευμένες. Οι μεταλλικές κασετίνες είχαν σκουριάσει, αλλοιώνοντας τμήμα του περιεχομένου. Κάποιες διαφάνειες μπορούσαν να επανέλθουν, άλλες όχι. H θεματολογία τους ξεκινούσε  από το θέρος του ’59 με το «φεστιβάλ ταχύτητας» όπως περιγραφόταν τότε, στη Ρόδο. Είναι απορίας άξιο πως ένα παιδί 14 χρονών βρέθηκε εκεί με καλό φωτογραφικό εξοπλισμό, φορτωμένο με έγχρωμο, θετικό φιλμ κάτι εξαιρετικά σπάνιο και ακριβό για την εποχή. Παρών τόσο στη Φιλέρημο για την ανάβαση, όσο και στον αγώνα ταχύτητας μέσα στην πόλη φωτογραφίζοντας τα δρώμενα.