Στους περί μότορσπορ ιστότοπους έκανε την εμφάνιση της η είδηση, για τον θάνατο του David Sutton. Ο Βρετανός με το πολύ  ιδιαίτερο στίγμα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ράλυ  εγκατέλειψε τα εγκόσμια στα 81 του χρόνια. Γράφοντας για αυτή την ιδιαιτερότητα να θυμηθούμε ότι πριν από 40 χρόνια τον τίτλο στο WRC κατέκτησε μια ιδιωτική ομάδα. Ήταν μια μεταβατική εποχή, μια χρονική περίοδος ανάμεσα, όπου με αρκετή προσπάθεια, λίγη τύχη μπορούσε να συμβεί το αναπάντεχο. Και συνέβη.

Η αρχή έγινε εδώ στην Ελλάδα. Νίκη με τον άσο στις πόρτες του RS1800. Δεύτερη σερί μάλιστα, μετά το ΄80, μόλις ο δεύτερος μετά το ’62 –’63 και τον Eugen Böhringer που το κατάφερε αλλά ο πρώτος με τον ίδιο συνοδηγό. Αri Vatanen - David Richards. Η εικόνα του Τ. Αρωνίτη, είναι από την 2η ε.δ. του αγώνα, Λουκίσια.

Το μπλε οβάλ, είχε αποσυρθεί από το τέλος του ’79, τα τετρακίνητα από το Ingolstadt δεν είχαν ακόμα αποκτήσει τα εχέγγυα, το gruppo είχε αποκοιμηθεί, οι Φραντσέζοι με τα Talbot θα έπρεπε να είχαν κάτι πληρέστερο ως πρώτο πλήρωμα και η Datsun είχε αξιοπιστία αλλά δεν αρκούσε. Υπήρχε ένα κενό κορφής. Το οποίο κενό πληρώθηκε με τρόπο απίθανο, με έναν πετυχημένο όπως αποδείχτηκε συνδυασμό. Κάτι σαν full house. Με τους δυο David για δεκάρια (Sutton – Richards) και τρεις άσσους (Vatanen – RS 1800 – Rothmans).

Μια είδηση που εκφωνείται σε πανελλαδική εμβέλεια στα δελτία του κρατικού ραδιοφώνου, πάει να πει ότι θεωρείται σημαντική. Εννοείται ότι είχε αντίστοιχη προβολή όχι μόνο στους ειδικούς περί αυτοκινήτου ιστότοπους, αλλά και σε κάποιους φιλοκυβερνητικούς, καθώς εκτιμήθηκε ως ιδιαίτερη επιτυχία.

Mάιος του 1976. Ο Σουηδός Björn Waldegård σπρώχνει το ιταλικό κουπέ στα όριά του ανεβαίνοντας στη λασπωμένη ε.δ. Καμμένα Βούρλα στην οποία σημείωσε τον ταχύτερο χρόνο. Όπως και στις προηγούμενες Πλατανάκι, Μαλεσίνα, αλλά και στις επόμενες, Δίστομο και Μαλανδρίνο. Θα εγκαταλείψει, σε εκείνο το 23ο Δ.Ρ.Α. στις Καρρούτες. Τη μόνη ε.δ. που θυμόμαστε ακόμα.

Διότι το διαμάντι του στέμματος του ελληνικού μότορσπορ, το «ράλυ των θεών» επέστρεψε στο θρόνο του. Γύρισε εκεί που ανήκε. Στο υψηλότερο σκαλοπάτι. Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ράλυ.

Αποτέλεσμα αυτό, των άοκνων, επίμονων και ως απεδείχθη αποτελεσματικών ενεργειών του Υφυπουργού Αθλητισμού και της επιτροπής που συστήθηκε ως προς τούτο. Δηλώσεις σε κλίμα ενθουσιώδες, έκαμαν ο Έλλην πρωθυπουργός, ο πρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Αυτοκινήτου και ο Διευθύνων Σύμβουλος του υποστηρικτή του Θεσμού.

Αυτή ήταν η είδηση. Πάμε τώρα και στην ερμηνεία της.

Λίγες, σύντομες,  ιστορίες για τον προσφάτως εκλιπόντα Hannu Mikkola.

To 1982, είναι σαράντα χρονών και πάνω στην αγωνιστική του ακμή. Οδηγεί, ορίζει εκείνες τις φοβερές κατασκευές τα quattro με τις βάρβαρες ιπποδυνάμεις και τις πρωτόλειες τεχνολογίες που ζήτημα είναι αν πάνω στον πλανήτη τιθάσευαν περισσότεροι από πέντε – έξι χειριστές. Έρχεται για το 29ο Δ.Ρ.Α. Μέχρι τότε μας έχει επισκεφθεί οκτώ φορές. Το ’68, ’69, ’72, ΄76, ΄77, ΄79, ΄80, ΄81. Με Datsun, ΜΚΙ, Levin, ΜΚΙΙ, Celica , quattro.

Οκτώ συμμετοχές, επτά εγκαταλείψεις και ο αποκλεισμός του ’81 για τη γνωστή υπόθεση των αεραγωγών που έθεσαν όλα τα quattro εκτός αγώνα. Εννοείται πως σε όλες αυτές τις εμφανίσεις, και μέχρι να εγκαταλείψει από διάφορα τεχνικά προβλήματα, είχε λάμψει με τις επιδόσεις του. Η ατυχία θα συνεχιστεί και το ’82. Άλλη μια συμμετοχή, άλλη μια εγκατάλειψη. Όπως και το ’83. Ο κύκλος του abandon στα ελληνικά χώματα, θα κλείσει το ’84, στο 31ο Δ.Ρ.Α. με τη δεύτερη θέση.

Την Πέμπτη 28 Ιανουαρίου εγκατέλειψε τα εγκόσμια η Πέγκυ Τρικάκου Καμπέρου.

Για τους παρεπιδημούντες των αγωνιστικών και του πύργου των Αθηνών, έδρα της Λέσχης από τη δεκαετία του ’70,  ήταν γνωστό πως υπήρξε η πρώτη γυναίκα αλυτάρχης στο Δ.Ρ.Α., πιθανότατα δε και του θεσμού του παγκοσμίου πρωταθλήματος.

Τα ανώτερα παράσημά της όμως, ήταν πως υπήρξε ένας άνθρωπος ακέραιος, σύζυγος και μητέρα, ρόλοι πιο δύσκολοι και καίριοι από πολλά, αν όχι απ’ όλα, τα αξιώματα.

Ακολουθούν τρεις εικόνες και λίγες μαρτυρίες για την εκλιπούσα.

Οι δυο μεγαλύτεροι, μεγαλύτεροι με την έννοια της δημοφιλίας και της προβολής, θεσμοί του παγκόσμιου μότορσπορ ολοκληρώθηκαν μέσα στον τελευταίο μήνα αυτού του πρωτόγνωρου, λόγω πανδημίας, έτους. Η F1, μοιραία λειτούργησε πιο εύρυθμα αφού κινείται στο περιορισμένο πεδίο της πίστας, ενώ αντίθετα το WRC προβληματίστηκε περισσότερο αφού εκτείνεται σε ευρύτερες μη ελεγχόμενες περιοχές.

Ο φετινός κύκλος της F1 έκλεισε στην Αραβική χερσόνησο. Στο βασίλειο του Μπαχρέιν όπου διεξήχθησαν δυο αγώνες και στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, όπου τελέστηκε ο τελευταίος. Στην Μέση Ανατολή λοιπόν, που οι υδρογονάνθρακες επέφεραν μεταπολεμικά ασύλληπτες αλλαγές, διότι αν έκανες την πρόβλεψη τότε που ο Jim Clark κατοχύρωνε τον δεύτερό του τίτλο, πως η εγγύς Ανατολή θα γινόταν επίκεντρο του διεθνούς μότορσπορ, θα σε χαρακτήριζαν παράφρονα.

Ζούμε μια παράξενη εποχή. Αλλόκοτη. Την αποκοτιά της, υπογραμμίζει με τον πλέον εμφατικό τρόπο η πανδημία. Φθινόπωρο 2020. Μια χρονιά, όπως εύστοχα και χαριτωμένα παρατήρησε κάποιος ότι θα πρέπει να αφαιρεθεί από την ηλικία μας, αφού κατ’ ουσίαν δεν (την) ζούμε. Ασφαλώς, υπάρχει και η ακριβώς αντίθετη άποψη που υποστηρίζει ότι αυτός ο ύπουλος και, προς ώρας, αθεράπευτος covid-19, είναι ένα ακόμα σκαλοπάτι αυτογνωσίας, μια ακόμα, επί μέρους, ανάβαση στο ευρύτερο ανηφόρι της ζωής.

Μonza. Σεπτέμβριος 2018. Άλλες εποχές, μακρινές.

Στο διεθνές motorsport, οι δυο πιο δημοφιλείς θεσμοί των τεσσάρων τροχών, βρίσκονται σε εξέλιξη, προσπαθώντας να μην χαθεί η χρονιά.  Έτσι το πρώτο Σαβατοκύριακο του Σεπτέμβρη η F1 βρέθηκε στην Monza και το W.R.C. πήγε για πρώτη φορά στην Εσθονία.

Φίλος τις, έστειλε λινκάκι μετά αντιστοίχου σχολίου. Με τον οποίο φίλο υπάρχει, εδώ και εικοσαετία, ουσιαστική αλληλοεκτίμηση, παρά το γεγονός ότι συχνά οι απόψεις μας για θέματα κοινού ενδιαφέροντος είναι σε διάσταση. Το λινκάκι λοιπόν, παρέπεμπε σε κείμενο τρίτου, που ακροβατούσε ανάμεσα σε ημικαταγγελία και μικροπαρακάλι, γαρνιρισμένο με ολίγον είμαστε και ‘μεις δω.

^{Δυο ζευγάρια χέρια υψώνονται κάτω από τον καυτό ήλιο της Κυριακής 2 Αυγούστου του ’70. Στημένοι μακριά  από τον διάδρομο, οι χιλιάδες θεατές του αγώνα στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Δεκέλειας βλέπουν με αγωνία την πρώτη νίκη σε πρωταθληματικό αγώνα του Γιώργου Μοσχού. Λίγα δευτερόλεπτα νωρίτερα είχε πέσει η καρώ σημαία και η διαφορά με την Vette του Τζώνυ ήταν δεν ήταν ένα μήκος αυτοκινήτου. Το φλαντζαρισμένο μοτέρ της μαυροάσπρης δυο – δυο άντεξε  στην απηνή καταδίωξη της λευκού επτάλιτρου αμερικάνικου θηρίου και ο Γιώργος έγραφε το όνομα του στην μικρή λίστα των νικητών του Τατοίου. Εικόνες άλλης εποχής}

Το αντικείμενο του κειμένου ήταν, η δράση από πλευράς πολιτείας, ειδικότερα δε το υφυπουργείο Αθλητισμού, το οποίον ως γνωστόν, πρόσφατα σύστησε Οργανωτική Επιτροπή για τη «Διεκδίκηση και Διεξαγωγή Μεγάλων Διοργανώσεων Μηχανοκίνητου Αθλητισμού» και το παράπονο εστιαζόταν στο ότι δεν συμπεριέλαβε σε αυτήν την επιτροπή εκπρόσωπο η εκπροσώπους των δυο τροχών. Της μοτοσυκλέτας.

Ψυχές καθαρές και καλοσυνάτες είναι, αλλά, τρόπον τινά, εγκλωβισμένες σε ένα modus νivendi που δεν τους ταιριάζει, πλην όμως τα κοινόχρηστα και άλλα τινά δεν πληρώνονται με αθωότητα και καλοσύνη, έτσι τα ολίγιστα του βίου τους τα εξασφαλίζουν, μέσα από συνθήκες που δεν τους εκφράζουν. Διακριτικά το έθεσα.

^{Τέτοια εποχή το 1970. Ιούνιος πριν μισό αιώνα. Πάρνηθα. Με μια άριστη τοποθέτηση στην έξοδο της τελευταίας δεξιάς φουρκέτας, ο Σπύρος Τσινιβίδης πιέζει τη δυο δύο που προετοίμασε ο Χρήστος Τσαβός. Μολοντούτο θα χάσει την πρώτη θέση από έναν αποφασισμένο Τζώνυ. Το κληροδότημα εκείνων των εποχών δεν έφτασε στις μέρες μας. Μοιραία, ως εκ τούτου,  και η συνολική έκπτωση του ελληνικού μότορσπορ.}

Τέλος πάντων τους εκτιμώ και τους πονώ, είμεθα και, υπό ευρύτερη έννοια, πρώην συνάδελφοι και νυν φίλοι.  Έμφαση και στο πρώην και στο νυν. Για το αεί, δεν κατέχω.  Μου έστειλαν λοιπόν προ ημερών, με διαφορά ολίγων λεπτών, στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο δυο διαφορετικούς συνδέσμους, οι οποίοι αφορούσαν την ίδια είδηση.

Τα ολιγόλογα σχόλια τους ακροβατούσαν ανάμεσα σε μια αδιόρατη ειρωνεία και σε μια έκδηλη απογοήτευση. Η είδηση, είχε να κάνει με μια λαμπρή τελετή που συγκροτήθηκε στο  σύγχρονο αισθητικό, επικοινωνιακό πλαίσιο, στο οποίο ανακοινώθηκε, από τον αρμόδιο υπουργό, η σύσταση Οργανωτικής Επιτροπής για τη «Διεκδίκηση και Διεξαγωγή Μεγάλων Διοργανώσεων Μηχανοκίνητου Αθλητισμού».

Κάπως έτσι δέχτηκα την προτροπή από άνθρωπο έντιμο και όμορφα ανήσυχο, χωρίς να  ξέρω ακόμα αν κέρδισα ή αν έχασα κάποιες 12 ώρες από την ζωή μου. Ο εν λόγω λοιπόν, σπρώχτηκε από τις ανάγκες των ημερών και έβαλε, δοκιμαστικώς, στη ζωή του το νέτφλιξ.

Με προέτρεψε λοιπόν, να δω τη σειρά F1 drive to survive, καθώς και να γράψω κάτι αν μου βγει, ενώ αφού προέβη σε μια μικρή αλλά περιεκτική κριτική δια την εν λόγω πλατφόρμα, ολοκλήρωσε το μικρό του σημείωμα πληκτρολογώντας: «Τέλος πάντων καλό είναι μέχρι να φύγει το χτικιό». Μετά από 12 ώρες ανελέητου σφυροκοπήματος από εικόνες και ήχους, έχω καταλήξει σε κάποια ημισυμπεράσματα. Κατ’ αρχάς είναι μια εντυπωσιακή παραγωγή. Τεράστια, αν όχι καθολική συμμετοχή σε αυτή, έχει η τεχνολογία. Ακόμα και στην σχετικά πρόσφατη εποχή του Ayrton, κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να παραχτεί.