Για κάποιους που...

Είτε για όσους πρόσφατα μας εγκατέλειψαν, είτε για όσους η απουσία τους είναι ακόμα ηχηρή.
Λίγα λόγια για αυτούς που εγκατέλειψαν τα εγκόσμια.
Κάποιοι πλήρεις ημερών, άλλοι αναπάντεχα και αδόκητα, μερικοί με τρόπο βίαιο.



Alberto Granado (09.03.2011) PDF Print E-mail

Καθώς τα σημάδια μιας ελπίδας, που δεν βγήκε, χάνονται, λογικά υπάρχει μια νοσταλγία για οτιδήποτε συνδέεται μαζί της. Έτσι η πρόσφατη απώλεια του A. Granado, του συνοδοιπόρου του Αργεντινού γιατρού Ernesto Guevara στο περίφημο ταξίδι συνειδητοποίησης στη Λατινική Αμερική, αποκτά άλλη διάσταση.

Read more...
 
Jane Russell & Annie Girardot (03.03.2011) PDF Print E-mail

Την ίδια μέρα, την τελευταία του Φεβρουαρίου, εγκατέλειψαν τον μάταιο τούτο κόσμο δύο σημαντικές ερμηνεύτριες του παγκόσμιου κινηματόγραφου.


Λίγο πριν τα 90 η πρώτη, μια δεκαετία νεώτερη η δεύτερη, άφησαν μια σημαντική κληρονομιά στην 7η τέχνη.

Read more...
 
Peter Yates (1929 – 2011) (13.01.2011) PDF Print E-mail

Λίγο πριν από τα 82 του, αποχώρησε από τα εγκόσμια ο Βρετανός σκηνοθέτης Peter Yates. Γεννημένος το 1929 στο Hampshire της νότιας Αγγλίας, γιος στρατιωτικού, αφού αποφοίτησε από την Βασιλική ακαδημία Δραματικών τεχνών ξεκίνησε την επαγγελματική του πορεία, πρώτα σαν ηθοποιός και ακολούθως ως βοηθός σκηνοθέτη. Μια μάλιστα από τις ταινίες στην οποία εργάστηκε ως βοηθός ήταν και τα «Κανόνια του Ναβαρόνε» τα εξωτερικά γυρίσματα της οποίας έγιναν στη Ρόδο.

Την σκηνοθετική του καριέρα ξεκίνησε το ’62 με επτά επεισόδια της τηλεοπτικής σειράς «the Saint», (ο Άγιος), γνωστή, τουλάχιστον στους πρεσβύτερους, με πρωταγωνιστή τον Roger Moore.

Πρώτη ταινία που σκηνοθέτησε ο Yates στην μεγάλη οθόνη ήταν η παραγωγή «Summer Holiday» το ’63 ενώ μέχρι το τέλος του αιώνα έβαλε τη σκηνοθετική του υπογραφή σε 29 συνολικά ταινίες, από τις οποίες απέσπασε τέσσερις συνολικά υποψηφιότητες για Oscar.

Ελληνικό, ήταν και το περιεχόμενο της 18ης , κατά σειρά, ταινίας του με την κινηματογραφική μεταφορά του, όχι και τόσο ισομερούς βιβλίου, του «ημέτερου» Νικ Γκατζογιάννη, «Ελένη».

Read more...
 
Jochen Karl Rindt. In memoriam (05.09.2010) PDF Print E-mail

Η ζωή, πολλές φορές στήνει τα πιο ανατρεπτικά σενάρια. Στο μοτίβο αυτό εξελίχθηκε και η ζωή του Αυστριακού οδηγού J. Rindt, του πρώτου και μόνου, ελπίζουμε και τελευταίου, που ανακηρύχτηκε πρωταθλητής F1 μετά θάνατον. Γεννημένος τον Απρίλιο (18) του ’42 στο Μainz -am- Rheim της Γερμανίας, από πατέρα εύπορο (είχε μύλους μπαχαρικών) και μητέρα δικηγόρο, αναγκάστηκε να μετοικίσει στο Graz της Αυστρίας σε ηλικία ενός έτους, όταν και οι δυο γονείς του έχασαν τη ζωή τους σε αεροπορικό βομβαρδισμό. Παππούς και γιαγιά ανέλαβαν το μεγάλωμα του, και ο μικρός Jochen θεωρήθηκε πλέον Αυστριακός.

Read more...
 
Εκλιπόντες εκπρόσωποι του παρελθόντος (02.09.2010) PDF Print E-mail

Ο Δημήτριος Ιωαννίδης και ο Αυγουστίνος (Ανδρέας) Καντιώτης που εγκατέλειψαν τον μάταιο τούτο κόσμο μέσα σε 12 μέρες, το φετινό Αύγουστο, ήταν εκπρόσωποι μιας Ελλάδας, μιας πραγματικότητας που έχει ήδη χαθεί. Στα 87 ο γνωστός και ως «αόρατος δικτάτορας», στα 103 ο «Χομεϊνί της Φλώρινας» έκλεισαν τον κύκλο της φυσικής τους παρουσίας, αλλά δεν έσβησαν το ιστορικό τους ίχνος.

Οι τρέχουσες συνθήκες ολοκληρωτικά αποτρέπουν τη δημιουργία, ανάδειξη, τέτοιων χαρακτήρων, η μελέτη τους όμως μας δίνει σημαντική βοήθεια για την αποκωδικοποίηση του παρελθόντος, τόσο για όσους δεν το έζησαν, αλλά και για εκείνους που το διήνυσαν είτε με συμφέροντα, είτε με προκαταλήψεις, ακόμα και με στρεβλώσεις.

Ο τόπος αυτός εξ’ άλλου δυσκολεύτηκε να αντιμετωπίσει τα θέματα που τον αφορούν με ψυχραιμία. Ο φανατισμός και η προσήλωση σε ακραίες συμπεριφορές, πέρα από μεσογειακό και βαλκανικό γνώρισμα ήταν και ένα είδος απόλυτα δικαιολογημένου ιστορικού αποτελέσματος.

Αν όμως η νηφαλιότητα λογικά απουσίαζε από το προσκήνιο των συμβάντων, καλό θα είναι να επικρατήσει σε δεύτερο χρόνο, στην ιστορική αποτίμηση των γεγονότων.

Read more...
 
Γράφοντας για απώλειες («Παύλος» - «Παπάτος») (26.08.2010) PDF Print E-mail

Δεν είναι εύκολο να εκφέρεις λόγο για αυτούς που εγκατέλειψαν τα εγκόσμια. Γίνεται δύσκολο αν τους γνώριζες, ακόμα δυσκολότερο αν τους συμπαθούσες και δυσβάσταχτο αν εγκατέλειψαν τα εγκόσμια νωρίτερα ή και σφόδρα ταλαιπωρημένοι.

Ο λόγος, κατ’ αρχάς, για τον Παύλο Μοσχούτη που έχασε τη μάχη με τον καρκίνο το Σάββατο 21 Αυγούστου.

Στην εικόνα, αριστερά, με τον Τίμο, από την εκκίνηση του Γύρου Πελοποννήσου τον Φεβρουάριο του '78. Κάτω, από την ανάβαση Διονύσου το '76. Συμμετείχε στο ενιαίο με τα 127. (φωτό: αρχείο Φ.Φ/Γ.Κ.)

Τριάντα ένα καλοκαίρια νωρίτερα, θυμάμαι τον Παύλο πολύ νέο, γεμάτο ζωή αισιοδοξία. «Λαοπλάνος» ήταν το παρανόμι που του είχε προσδώσει η στενή περί των αγώνων φρουρά και έτσι ήταν.

Καθαρό πρόσωπο, καθαρότερο βλέμμα, γεμάτο παρουσιαστικό, χαμόγελο και τα λαμπερά του γαλάζια μάτια έτοιμα να σε πείσουν για ότι σχεδόν ήθελε. Δεν χρειαζόταν άλλα προσόντα, μολοντούτο τα είχε. Ωραίο αγόρι από καλή και ισχυρή οικογένεια, αθλητικός και ανταγωνιστικός.

Ο κόσμος ήταν δικός του. Η συνέχεια ενδεχομένως να μην ήταν η αναμενόμενη, αλλά στην άδηλη περιπέτεια της ζωής, οι προγραμματισμοί συχνά δεν έχουν λόγο...

Το αυτοκινητικό του προφίλ, ασφαλώς ασυνήθιστο. Από τότε που ως «Καρίμ» έκανε τα πρώτα του βήματα, με N.S.U. ΤΤ, μετά με το αργό, δύσθυμο Lada, αργότερα με την τόσο κουρασμένη «Ντόλυ», κατόπιν με το 5άρι TS και τις χαρακτηριστικά μεγάλες κλήσεις και το ’78 με ασημένιο ομάδας 1, RS.

Φλεβάρης του ’78 ήταν, «Γύρος Πελοποννήσου» και λίγες εβδομάδες αργότερα «Εαρινό» όπου ο νεαρός οδηγός άφησε τα διαπιστευτήρια του. Ήταν πηγαία ταλεντάρα ο εκλιπών. Όσοι τον είχαν ζήσει το γνώριζαν, οι υπόλοιποι το κατάλαβαν εκείνα τα βράδια, στο Γυμνό, στο Σχοίνο, στο Κρυονέρι και βέβαια αργότερα.

Δεν έκανε τους αγώνες τρόπο ζωής, ίσως μάλιστα να περιφρόνησε σε ένα μεγάλο βαθμό τα προσόντα του, προφανώς διότι αντιμετώπιζε τη ζωή πιο ανοιχτά. Όχι πως δεν τον ενδιέφερε η διάκριση, αλλά δεν έκανε πολλά για αυτή. Δοκιμές, συζητήσεις, απασχόληση, από λίγο. Χάρισμα, πολύ. Οι προικισμένοι έχουν αυτή την πολυτέλεια.

Θα δυσκολευτώ να λησμονήσω τη έκφραση της απογοήτευσης για την εγκατάλειψη του, στο εφιαλτικά γοητευτικό 29ο Δ.Ρ.Α. εκείνο το ζεστό μεσημέρι της 29ης Μαΐου του ’79, κατεβαίνοντας τη Βίτωλη.

Πάνω από όλα όμως θα μένει χαραγμένη στη μνήμη μου, εκείνη η καθαρότητα, η πληθωρική άνεση, η ακλόνητη αυτοπεποίθηση που τον διέκρινε στα χειριστήρια μέσα στο Φτερόλακα και τον Επτάλοφο την τελευταία Παρασκευή του Ιουλίου του ’79 στο 10ο ράλλυ «Φθιώτιδος». Τότε, που είχα τη χαρά να μοιραστούμε το Escort του.

Θυμάμαι τέλος τον τρόπο προσφώνησης με την πρώτη του συζύγου, Ντιούλη: «Αγαπάρα»

Read more...
 
Dennis Hopper [1936 – 2010]. (30.05.2010) PDF Print E-mail

In memoriam

Μοιράστηκε το ίδιο σπίτι με τον Elvis Presley, έπαιξε δίπλα στον James Dean και τον John Wayne, πρωταγωνίστησε μαζί με τον Marlon Brando και τον Jack Nicholson, σκηνοθέτησε τον Sean Penn και τον Robert Duval, ενώ δέχτηκε σκηνοθετικές οδηγίες από τον Francis Coppola και τον David Lynch .

Ο Dennis Lee Hopper ήταν, είναι κομμάτι ιστορίας της κινηματογραφικής βιομηχανίας του Hollywood.

Ζωή πληθωρική, με πέντε γάμους, πέντε διαζύγια, τέσσερα παιδιά, (δεν έχει παιδί από το δεύτερο γάμο του διότι διήρκεσε μια εβδομάδα) και δύο εγγόνια.

Έγινε ευρύτερα γνωστός το καλοκαίρι του ’69 όταν η κόστους 340.000$ παραγωγή Easy rider όπου σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε μαζί με τους Peter Fonda (ο οποίος ήταν και παραγωγός) Jack Nicholson έφερε τα επόμενα τρία χρόνια, κέρδη 60.000.000 $.

Read more...
 
Λίγα λόγια για τον Παναγιώτη (27.10.2009) PDF Print E-mail

Δεν μπορώ να πω ότι ήταν φίλος μου. Δεν είχα αυτή την τύχη. Η «Αυγή» τον χαρακτήρισε «προδρομική μορφή του αντιδικτατορικού αγώνα» και μέσα σε άλλα ανέφερε: «υπήρξε πρόεδρος της Ελληνοευρωπαϊκής Κίνησης Νέων από το 1969 έως το 1971. Φυλακίστηκε για πολλούς μήνες στην Ασφάλεια (1972) και κρατήθηκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ (1973). \

Μετά τη δικτατορία, δραστηριοποιήθηκε στο οικολογικό κίνημα και διετέλεσε επί σειρά ετών πρόεδρος της Greenpeace Ελλάδος, αλλά και στο κίνημα των ατομικών δικαιωμάτων, με ιδιαίτερη δραστηριότητα σχετικά με την αντιαπαγορευτική πολιτική. Υπήρξε αντιπρόεδρος του ΟΚΑΝΑ.» Τούτα ήταν τα εύσημα του από την πολιτική του δραστηριότητα.

Για την επιστημονική του κατάρτιση τα αντίστοιχα, μάλλον είναι περισσότερα όχι μόνον για τη βαθιά γνώση της Νομικής αλλά και για το σθένος του να ασχοληθεί με περιπτώσεις δύσκολες, δυσάρεστες. Η σπανιότητά του όμως, δεν περιορίστηκε εκεί. Συνέγραψε δυο βιβλία: το αφηγηματικό «Μαρτυρίες» και τα διηγήματα «Το κεφάλι του Τούρκου».

Η εξαιρετικότητα του δεν κλείστηκε στα πνευματικά. Ήταν επιδέξιος μάστορας, δεξιοτέχνης επιπλοποιός. Ήταν, στα πρώτα νιάτα του, εξαιρετικός οδηγός, με λαμπρές επιδόσεις στο ελληνικό στερέωμα, εν δυνάμει πρωταθλητής αν είχε αποφασίσει να ασχοληθεί σοβαρά.

Η γοητεία που ασκούσε στο έτερο φύλο ήταν τόσο αδιανόητη όσο και λογική. Αγάπες πολλές, γάμοι δύο, θυγατέρα μία. Τελικά ο Παναγιώτης Κανελλάκης ήταν ένα δυσεύρετο είδος αρσενικού που συνδύαζε σε υψηλές τιμές την ευφυΐα, τη λεπτότητα, τη δημιουργία, την ταπεινότητα, που αδιαφόρησε για κάθε είδους εξουσία που έζησε πολλές ζωές με διακριτικότητα και ευγένεια.

Read more...
 
Τη φιγούρα του Penti Airikkala (07.10.2009) PDF Print E-mail
τη θυμάμαι εν πρώτοις από τις μαυρόασπρες σελίδες τoυ αγγλόφωνου περιοδικού Autosport
την τελευταία χρονιά της δεκαετίας του ’70.

Οδηγούσε μια ασημένια Vauxhall Chevette και εντυπωσίαζε με τον τρόπο που όριζε εκείνο το όμορφο επιθετικό coupe μέσα στα Βρετανικά δάση.

Κυριάρχησε εκείνη τη χρονιά, (’79) στο ανοικτό Βρετανικό Πρωτάθλημα που ήταν ένας πολύ ανταγωνισμός θεσμός. Ως ενδεικτικό της ανταγωνιστικότητας να θυμίσουμε, ότι την προηγούμενη σεζόν (’78) Πρωταθλητής είχε στεφθεί ο Hannu Mikkola ενώ την επόμενη (’80) ο Ari Vatanen.
Read more...
 
Harry Källström: In Memoriam (28.07.2009) PDF Print E-mail
Η είδηση του θανάτου του Harry Källström είναι δυσάρεστη εξ' ορισμού. Ο και «Sputnik» αποκαλούμενος, άφησε τα εγκόσμια στα 70 του χρόνια, (γεννήθηκε στις 30 Ιουνίου του ’39) προδομένος από την καρδιά του.
Αυτό όμως που συνοδεύει την απώλειά του, είναι ακόμα πιο επώδυνο.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο Σουηδός πρωταθλητής Ευρώπης (1969), ενσάρκωνε την κλασσική φιγούρα του οδηγού μιας εποχής που δεν υπάρχει πια.

Εσωστρεφής, λιγομίλητος, σχεδόν ντροπαλός, αποτελούσε το προφίλ του αγωνιζομένου που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις μορφές των rally drivers των ημερών μας.

Ίσως να ήταν η πιο cult φιγούρα που πέρασε από το παγκόσμιο πρωτάθλημα ράλυ. Με τον επιβλητικό του μύστακα, τα εμφανή λαπωνικά χαρακτηριστικά και ένα ζευγάρι εκφραστικά μάτια δεν περνούσε απαρατήρητος.

Εμείς, εδώ στην Ελλάδα δεν μπορούμε να λησμονήσουμε τις επιδόσεις του στο «Ακρόπολις» όπου δέσποσε στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '70. Πρώτος στο 23ο ('76), 3ος στο (24ο) '77, 4ος στο 25ο ('78), 3ος στο 26ο ('79).

Οι επιδόσεις όμως συχνά δεν τα λένε όλα. Η μνήμη λέει περισσότερα. Η εικόνα του λευκού 160 J που κατέβαινε καταιγιστικά τη λασπωμένη Δεσκάτη το ξημέρωμα της 26ης Μάιου του '76 τα λέει. Εκφράζει όλη εκείνη η γλυκιά επιθετικότητα των rallymen της άλλης εποχής, με τις νευρικές ανάσες των καρμπυρατέρ και τις ατελείωτες γωνίες στο παρθένο δάσος.


Η είδηση του θανάτου του με στεναχώρησε. Μα ακόμα πιο πολύ με κατέβαλε το γεγονός ότι πέφτουν οι γέφυρες που ενώνουν το σήμερα με το χθες. Το παρελθόν τείνει να γίνει μια ξεχασμένη απόμακρη διάσταση.

Τέλος αυτό που ενοχλεί έτι περαιτέρω, είναι ότι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα αποκλείει την ύπαρξη, και πολύ περισσότερο την ανάδειξη αντίστοιχων χαρακτήρων, μέσα από τα σπορ, μέσα από την ίδια τη ζωή.

Δεν έχει πια σημασία, ποιος είσαι, τι κάνεις ή πως το κάνεις, αλλά πόσο καλά εμπορεύεσαι όλα τα παραπάνω. Δεν έχει σημασία το περιεχόμενο, αλλά πόσο λαμπερό είναι το χαρτί περιτυλίγματος.


 
<< Start < Prev 1 2 3 4 Next > End >>

Page 4 of 4