Αυτή η ιστορία με την πανδημία που πλήττει τον πλανήτη, έχει διαστάσεις που δεν συλλαμβάνονται άμεσα, γιατί στην εξίσωση υπάρχουν τρείς, τουλάχιστον, μεγάλοι άγνωστοι. Ο ένας είναι πόσο βαθιά, σε παγκόσμιο επίπεδο, θα προχωρήσει στο χρόνο.  Αν κρατήσει μήνες πριν συμμαζευτεί ή εβδομάδες ή κάποιο άλλο απρόβλεπτο χρονικό διάστημα. Ο άλλος άγνωστος είναι τι πλήθος απωλειών θα θρηνήσουμε. Θα 'ναι, δεκάδες χιλιάδων ή μεγαλύτερος. Ο τρίτος είναι τι θα μας μάθει.  Τι θα αφήσει πίσω του, ως αλλαγές στη συμπεριφορά των ανθρώπων.

^{θα γυρίσει, κάποτε θα γυρίσει κι ύστερα θα επιστρέψουμε κι εμείς.}

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι δοκιμάζονται οι δομές, οι αντοχές του ανθρώπινου πολιτισμού. Ενέσκηψε θυελλωδώς το άγνωστο και μπροστά του, η επιστήμη στέκει ακόμα ανήμπορη, οι κυβερνήσεις αιφνιδιασμένες, ενώ σε κοινωνικό επίπεδο οι δοκιμασίες είναι ήδη μεγάλες. Αφήνω την οικονομία τελευταία εσκεμμένως.

Το πασιφανές είναι ότι έχει κολλήσει το σύμπαν. Τα χρηματιστήρια, αυτές οι σύγχρονες ρυθμιστικές θεότητες καταδύονται στην άβυσσο, δισεκατομμύρια κάθε νομίσματος χάνονται  σε έναν απρόβλεπτο κατήφορο, χωρίς να σημαίνει ότι είχαν απαραίτητα κερδηθεί, ότι είχαν περάσει στην τσέπη του και επενδυτή αποκαλούμενου. Το πότε, το πως και κατά το πόσο θα επανέλθουν είναι προς το παρόν άδηλο.

Χθες, Δευτέρα 9 Μαρτίου 2020, ο μοναδικός δορυφόρος του πλανήτη μας, η Σελήνη, ήτo πασιφαής. Το σύνολο του στραμμένου προς την Γη ημισφαίριού της (θα) το αντικρίζαμε  ως έναν πλήρη φωτεινό κυκλικό δίσκο. Είναι αυτό που οι λογοτέχνες αναφέρουν ως ολόγιομο φεγγάρι. Εκείνο το ψυχρό αλλά γοητευτικό ασημένιο φως που όταν ανακλάται πάνω στις θαλάσσιες επιφάνειες, δημιουργεί το μονοπάτι του έρωτα. Η χθεσινή μάλιστα βαπτίστηκε υπερ - πανσέληνος, καθώς στην ελλειπτική τροχιά της η Σελήνη βρίσκεται λίγες χιλιάδες χιλιόμετρα πιο κοντά στην γη, συνεπώς η εικόνα  και η λαμπρότητά της θα είναι εντονότερη.

Το βράδυ όμως, η νέφωση που κάλυπτε την Αττική και οι βροχές που έπεφταν  πριν καν  ξημερώσει η Δευτέρα δεν μας έδωσαν την χαρά να αντικρίσουμε απ΄ευθείας το χλωμό, φεγγαρόφωτο. Μερικές ανταύγειες μέσα από τα νέφη μόνον. Ήταν μια νύχτα σκοτεινή. Ωστόσο, ακόμα πιο σκοτεινά ήταν κάποια άλλα, σοβαρά θέματα.

Υποτίθεται ότι μπήκαμε στην άνοιξη. Ότι σε 19 ημέρες έρχεται η εαρινή ισημερία, ότι οι μέρες μεγαλώνουν, το φως απλώνει, ορθώνεται, ο καιρός γλυκαίνει και αναμένεται σχετικά  σύντομα ο Μάης που θα παραδώσει στο θέρος, έτσι για να μαλακώσουν κάπως οι ψυχές μας, στα δροσερά νερά των πελάγων. Υποτίθεται.

Κατά τα υπόλοιπα επιβιώνουμε σε μια ασταθή και καθόλου γοητευτική παράνοια. Ακουμπώ προσεκτικά τα παράταιρα κομμάτια πάνω στο ανισόρροπο παζλ.

^{(μικρό διήγημα, για τη χαρά του αναχωρητισμού, ώστε να μην συγχύζεσαι για πράγματα που σε ενοχλούν και δεν μπορείς να τα αλλάξεις. Και δεν μπορεί, δηλαδή, κανείς να αλλάξει, αντίθετα πολλοί βολεύονται με όσα στραβά κυριαρχούν)}

Είχα πολύ καιρό να επισκεφτώ δυο συμπαθείς ανθρώπους οι οποίοι στη συνείδηση μου είναι ενάρετοι και τίμιοι. Δεν λέω ότι είναι φίλοι μου. Δεν έχουν έρθει σπίτι μου, δεν έχω πάει στο δικό τους, δεν ξέρω καν που είναι, δεν έχουμε υπάρξει συνδαιτυμόνες, αλλά τον γηραιότερο εκ των δυο τον γνωρίζω κοντά 40 χρόνια, τον νεότερο 25 και δεν έχω κρύψει την συμπάθειά μου για αυτούς, ενώ ταυτόχρονα εισπράττω από μεριά τους ομοειδή συναισθήματα.

Τους επισκέφτηκα λοιπόν στην εργασία τους, το μόνιμο και μοναδικό τόπο που βρισκόμαστε, καθώς δεν θυμάμαι να είχαμε βρεθεί μετά το περσινό καλοκαίρι. Χειρώνακτες είναι οι άνθρωποι, κερδίζουν με μόχθο τον επιούσιο, όρθιοι σε κουραστικό ωράριο ακόμα και για νέους πόσω δε μάλλον όταν ο ένας είναι μεσήλιξ και ο έτερος ηλικιωμένος.