Συζητούσαμε με τον Στέφανο, τέτοια εποχή πριν 15 χρόνια. Ήταν μια σειρά από κουβέντες που κάναμε, κάποιες από αυτές μαγνητοφωνημένες, πάνω στη συλλογή στοιχείων για το «Όθεν». Για μερικά από τα θέματα που πιάσαμε, είχα παραστάσεις, για άλλα όχι. Η διαφορά των 19 χρόνων που ήρθαμε στη ζωή, αλλού ήταν μικρή κι' αλλού πελώρια.

Θυμάμαι, λοιπόν, που περιέγραφε τις συνθήκες της δουλειάς, τότε που εργαζόταν ως πωλητής της ελληνικής αντιπροσωπείας της Sunbeam, με την επωνυμία ΕΤΕΠA, επιχειρηματικών συμφερόντων του Νίκι Φιλίνη. Αρχές της δεκαετίας του ’60, ο Νίκι είχε σταματήσει τους αγώνες και έτσι συμμετείχε ο Στέφανος  με Rapier αντί του Νίκι, ενώ ταυτόχρονα είχε καθημερινή απασχόληση στην έκθεση. Σύνθετη εποχή, για αρκετούς  μαρτυρική, για άλλους τόσους μίζερη, για πολλούς σημείο ανάκαμψης και για λίγους, όπως πάντα, απροβλημάτιστη.

Βρεθήκαμε για πρώτη φορά, άγνωστοι μέχρι τότε. Είχε πέσει  το βραδάκι,  ήρθε σπίτι μου ο άνθρωπος να παραλάβει  ένα δέμα εξυπηρετώντας έναν κοινό μας  φίλο.  Κατέβηκε από το αυτοκίνητο, έφθασε μέχρι την εξώπορτα, κατέβηκα κι εγώ και βλέποντας μια ευγενική φιγούρα, ένα χαμογελαστό  πρόσωπο, την ώρα που συστηνόμαστε, τύχαμε μάλιστα και συνονόματοι, έτεινα ενστικτωδώς το χέρι.

Ανταποκρίθηκε άμεσα και  κάμαμε μια θερμή χειραψία. Του παρέδωσα το δέμα, ανταλλάξαμε τις δέουσες ευχαριστίες και αποχαιρετιστήκαμε.  Την ώρα λοιπόν, που έμπαινα σπίτι συνειδητοποίησα το μέγεθος της  παρατυπίας.

Μαραμένη Δευτέρα, χθες, περισσότερο φθινοπωρινή παρά οτιδήποτε άλλο, βροχή, ψύχρα, βοριάδες, κάτω από έναν μολυβένιο ουρανό. Έκανε έτσι, ακόμα πιο μικρά τα παράθυρα αισιοδοξίας πίσω από τα τείχη που ύψωσε η πανδημία. Από την άλλη κρίνοντας, ήταν ένας πιο συμβατός καιρός για να σε κρατήσει με ένα είδος ανακούφισης μέσα στους τοίχους της κατοικίας.

Έχοντας επιτελέσει στο ακέραιο, πιστεύω, τις υποχρεώσεις μου απέναντι στην τρίτη ηλικία, που μπορεί να μην είναι ότι πιο ευχάριστο στις τρέχουσες εποχές, αλλά είναι καθήκον για εκείνους που σου έδωσαν ζωή και προσπάθησαν να σε κάνουν άνθρωπο, είχα πάρει το δρόμο του γυρισμού.

Η είδηση έλεγε ότι, κατ’ εντολήν του προέδρου της κυβερνήσεως, η γαλανόλευκη στην Ακρόπολη των Αθηνών, την επομένη του θανάτου του Μανώλη Γλέζου, κυμάτισε μεσίστια. Ακολούθησαν οι δηλώσεις του τέως Π.τ.Δ. καθώς και του υπουργού επί των εξωτερικών, για την προσωπικότητα του εκλιπόντος.

Τιμητικά όλα τούτα για έναν πολιτικό αντίπαλο, αν υποτεθεί βεβαίως ότι εξέφρασαν άποψη και δεν έκαναν πολιτική. Βεβαίως κάποιοι θα σκεφτούν, για το κυβερνόν κόμμα και πολύ περισσότερο για τον τόπο πως θα ήταν καλύτερα, αν περιορίζονταν σε μια λέξη που εννοούσαν, όπως συλλυπητήρια στους οικείους του, και να είχαν άλλη κυβερνητική δομή, όπως π.χ. άλλους υπουργούς στο Ανάπτυξης και Επενδύσεων ή στο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων.