Σε μια ευνομούμενη πολιτεία, αυτό το θέμα με την Χ.Α. θα έπρεπε να είχε τελειώσει δυο τρεις μήνες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Από αυτή την άποψη η λαϊκή χαρά για την, κατ’ αρχάς, καταδίκη της Χ.Α., ερμηνεύεται ως πλήγμα στην αξιοπιστία της κοινωνίας και στη δομή του πολιτεύματος. Διότι πως αλλιώς να χαρακτηριστεί η επί επτά χρόνια αδυναμία της πολιτείας, της δικαιοσύνης, του κράτους, να αποδοθούν ευθύνες;

Βεβαίως το πρόβλημα είχε ξεκινήσει από τη στιγμή που σχεδόν τέσσερις εκατοντάδες χιλιάδων Ελλήνων πολιτών έδιναν τη ψήφο τους σε ένα τάχα πολιτικό, δήθεν κόμμα, σε τέσσερις συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις από τον Μάιο του 2012 έως τον Σεπτέμβριο του 2015. Ας πούμε, λοιπόν, ότι είναι στατιστικά πιθανό να βρεθούν χίλια (1.000) άτομα στα δέκα εκατομμύρια που μπορούν να θαυμάζουν τα κρεματόρια, το ολοκαύτωμα, τις σφαγές στα Καλάβρυτα, στο Δίστομο, τις αντίστοιχες πράξεις στις Βαλτικές χώρες, τα στρατόπεδα θανάτου και τελειωμό δεν έχει αυτό το αίσχιστο σημείο που κατέβηκε το ανθρώπινο στοιχείο.

Έτσι παρότρυνε η σχωρεμένη σύζυγος του Έλληνα πρωθυπουργού, τον George Herbert Walker Bush,  41ο πρόεδρο των Η.Π.Α., όταν τον Ιούλιο του 1991, είχε τιμήσει με την παρουσία του την οικία του Επίτιμου, την μεγαλόνησο, την Ελλάδα.

Ιδιαίτερη μνεία έκανε ο πρόεδρος για τα ντολμαδάκια. Τα μέσα ενημέρωσης τότε, είχαν ξοδέψει πολύ χαρτί και μελάνι, καθώς δεν είχαν λανσαριστεί ακόμα τα μεγαμπάιτ, για να μας περιγράψουν το κλίμα φιλίας και οικειότητας  ανάμεσα στους δύο ηγέτες.

Κάτι τέτοιο ήταν το φετινό καλοκαίρι. Το πρώτο στη δίνη της  πανδημίας, μα  και το τελευταίο. Όχι ότι του χρόνου θα το έχουμε λύσει το πρόβλημα, αλλά σε κάθε περίπτωση υπάρχει η εκτίμηση ή έστω η αισιοδοξία ότι θα ήμαστε πιο πληροφορημένοι και καλύτερα προετοιμασμένοι.  Το φετινό είχε την μοναδικότητα του πρώτου μετά την γενική καραντίνα, που ύστερα από τον καταθλιπτικό της φόβο, περάσαμε μάλλον γρήγορα σε μια επιπόλαια αντιμετώπιση. Όχι όλοι, αλλά και οι λίγοι είναι αρκετοί για να προκαλέσουν μεγάλες ανατροπές. Για τον σωστό τρόπο αντιμετώπισης γίνεται μεγάλη κουβέντα, για τις επιλογές της εξουσίας ακόμα μεγαλύτερη και για τις παράλληλες θεωρίες δύσκολα το παρακολουθεί κανείς.

Εικόνα ασυνήθιστη. Βασιλικός και αντισηπτικό που κρύβει το κεράκι, δίπλα – δίπλα πάνω στο τραπέζι, της ταβέρνας. Καλοκαίρι 2020.

Αν σε αυτά προστεθούν το παιχνίδι του ηγέτη των εξ ανατολών γειτόνων, την έλλειψη κάθε ουσιαστικής αλληλεγγύης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την εκ των πραγμάτων αδιαφορία του  Ν.Α.Τ.Ο., για δυο κράτη μέλη του που φλερτάρουν με ένοπλη εμπλοκή και τα μονίμως παρόντα εδώ και μια δεκαετία οικονομικά αδιέξοδα, είναι δύσκολο να αποφύγεις το σκοτεινό κλίμα. Μολαταύτα  το καλοκαίρι ήρθε, με το τέλος του Αυγούστου αναχωρεί και η κοινωνία προετοιμάζεται για ένα ασυνήθιστο φθινόπωρο και έναν απρόβλεπτο χειμώνα.  Στο γύρισμα της καλοκαιρινής εποχής μια μικρή σειρά από εικόνες και λίγες λέξεις για τους θερινούς μήνες. Έτσι σαν μια διαφορετική παρακαταθήκη.

Τα στοιχειώδη να γνωρίζεις για τους μεταπολεμικούς Αμερικανούς προέδρους, δεν ήταν και πολλοί δεκατρείς όλοι κι όλοι, εύκολα καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι ο τρέχων είναι ο πλέον ακατάλληλος. Για τους προληπτικούς ότι είναι ο 13ος, θα είναι μια ένδειξη ακόμη.

Αν στην παραπάνω υπόθεση προστεθεί ότι ανάμεσα σε αυτούς τους δεκατρείς, ήταν και ο μοναδικός πρόεδρος στην ιστορία των Η.Π.Α. που αναγκάστηκε σε παραίτηση, ο R.M.  Nixon, ότι  ο διάδοχος του δεν είχε ψηφιστεί ούτε ως αντιπρόεδρος, καθώς βρέθηκε στην θέση του, εκ των Γαργαλιάνων, παραιτηθέντος αντιπροέδρου Spiro Theodore Agnew. Ήταν και παραμένει ο μοναδικός που αναγκάστηκε να παραιτηθεί από την Αντιπροεδρία μετά την αποκάλυψη ότι είχε δωροδοκηθεί από κατασκευαστικές εταιρείες. Κατόπιν  συμφωνίας με τις δικαστικές αρχές, η κατηγορία περιορίστηκε σε φοροδιαφυγή, την οποία αποδέχτηκε και ακολούθως παραιτήθηκε. Να μην λησμονηθεί και ο H. Truman που βρισκόταν στο περιθώριο κάθε σημαντικής δραστηριότητας και απόφασης από το προεδρικό περιβάλλον ως ζούσε ο F. D. Roosevelt. Αγνοούσε ακόμη και την ύπαρξη της ατομικής βόμβας.

...όλιγον άσχετη σε πρώτη ματιά, αλλά 45 χρόνια μετά την μέρα που τραβήχτηκε, αποτυπώνει τέσσερα νεανικά, χαμογελαστά πρόσωπα που συνολικά θα μετρούσαν 6 παγκόσμιους τίτλους και 54 νίκες στην F1. Κοινό τους στοιχείο τα μπλε τζόκεϋ, με το λογότυπο της Goodyear. Από αριστερά, ο Νοτιοαφρικανός Jody Schecter, ο Αυστριακός Niki Lauda, ο Βραζιλιάνος Emerson Fittipaldi, ο Ελβετός Clay Regazzoni.

Τελευταίο, προς το παρόν, δείγμα της ακαταλληλότητας του  45ου προέδρου, του 74χρονου ρεπουμπλικάνου, βαθύπλουτου μεγαλοεργολάβου, επιχειρηματία και τηλεπαρουσιαστή Donald Trump από την Νέα Υόρκη, ήταν η τοποθέτησή του για την εσωτερική πολιτική της βιομηχανίας κατασκευής ελαστικών Goodyear.