Μισό αιώνα νωρίτερα, όταν το καθεστώς εόρταζε με τις δικές του προτεραιότητες και το δικό του γούστο τα 150 χρόνια, εκείνη, δεν είχε τον τρόπο να καταλάβει τι την ενοχλούσε.

Ήταν σαν την Μεγάλη εβδομάδα της ίδιας εποχής. Σοβαρή πειθαρχία, ακατάληπτα λόγια, μια περίεργη φοβία και κανένας τρόπος να φέρουν το θυμικό, εκείνης της εύκολης εφηβικής ψυχής στην ουσιαστική πηγή της Ιστορίας. Έτσι δεν είχε τη δύναμη ούτε να υποψιαστεί τα μηνύματα του '21. Πόσω μάλλον, το αληθινό νόημα της εξέγερσης.

Τα 150 χρόνια έγιναν 200, και εκείνη η περί ης ο λόγος, εύκολη εφηβική ψυχή έγινε ολίγον ταλαίπωρη τρίτης ηλικίας που στο μεσοδιάστημα κάτι, υποτίθεται, αντιλήφθηκε και απέκτησε, πάλι υποτίθεται, τα χρειώδη ώστε να ερευνήσει τα τι, τα πως και τα γιατί.

Ε! λοιπόν αυτό που τότε δεν είχε συνειδητοποιήσει, αλλά κάτι ένιωθε, ήταν πως την Ελευθερία, που υμνούσαμε πως κατακτήσαμε, την κακοποιούσαμε.  Ότι  πάνω στους ύμνους χάθηκε η ουσία της. Ότι οι παράτες, τα ταρατατζούμ, το κοφτό βήμα της παρέλασης δεν την περιποιούσαν. Την έκρυβαν.

Πριν από σαράντα τόσα  χρόνια το σπίτι είχε, περιέργως, σκουπιδοφάγο. Δεν θυμάμαι ποιανού ιδέα ήταν, αλλά είχε. Πάνω στην κορύφωση των μνημονίων, εκείνη η συσκευή που, αν θυμάμαι καλά, τα καλλιγραφικά γράμματά της πάνω στην inox πατούρα ήταν general electric, κήρυξε στάση εργασιών.

Τον ξήλωσα, τον κατέβασα στο πάγκο, προσπάθησα να τον επισκευάσω. Εις μάτην. Μετά από πολύχρονη συνετή υπηρεσία, συνταξιοδοτήθηκε σε κάποιο κλάδο ανακύκλωσης. Έφτιαξα ένα μπάι πας στον νεροχύτη και ένεκα τα μνημόνια που λέγαμε, η προμήθεια καινουργούς εγκατελείφθη πάραυτα καθότι ο αντικαταστάτης  θα κόστιζε τουλάχιστον 300 έουρος, ήγουν περισσότερο από εκατό χιλιάδας, παλαιών καλών δραχμών.

Δεν το ξέρω. Έτσι είχε τελειώσει η προηγούμενη ανάρτηση. Αναφερόταν στην αδυναμία ερμηνείας όλης αυτής της ανεξέλεγκτης και κυρίως άχρηστης, κρατικής βίας. Αυτά είχαν διατυπωθεί, εν πρώτοις, για όσα συνέβησαν Κυριακάτικα στην πλατεία. Ακολούθησαν και τα της Δευτέρας και τα της Τρίτης.

Δεν το ήξερα, μα μπορούσα κάτι να υποθέσω. Με μια ολίγον πρωτόγονη πονηριά, αλλά και ότι συμβαίνει γύρω μας, πρωτόγονο δεν είναι;

Μια τακτική είναι, να ξεκινάς με το πλασάρισμα από ένα λαϊκό φιλοκυβερνητικό Μέσο. Οι λέξεις που χρησιμοποιούνται και ο τρόπος που σερβίρεται η είδηση, δίνουν στον επίμονο αναγνώστη την πρώτη εικόνα. Ακολούθως πηγαίνεις σε ένα κουλτουρέ συμπολιτευτικό Μέσο. Οι διαφοροποιήσεις με το προηγούμενο σου προσφέρουν την άλλη προσέγγιση, την προσεκτική και ιντελεκτουέλ. Μετά επισκέπτεσαι ένα αντιπολιτευόμενο και αρχίζεις να διαμορφώνεις άποψη για την altera pars και στο φινάλε κάνεις ένα πέρασμα και από τις ακραίες κραυγές για να διεκδικήσεις την αντικειμενικότητα περί του σφαιρικού της ενημέρωσης.

Όλα τα προηγούμενα Μέσα, εννοείται, πως δεν αφορούν τα τηλεοπτικά. Φυσιολογικός άνθρωπος του 21ου αιώνα ή δεν έχει το χρόνο, ή δεν του περισσεύει το θάρρος να πλοηγηθεί στα κανάλια, ή έστω, διαθέτει το ελάχιστο γούστο ώστε να τα αποφύγει.