Τον είχα χάσει από το Φθινόπωρο. Το θέρος τον έβλεπα σχεδόν καθημερινώς. Είχε συγκεκριμένα σημεία που προσγειωνόταν, που έχωνε τη μουσούδα του βαθιά στο χώμα της αυλής. Αεικίνητος και εντυπωσιακός. Μου είχε δημιουργήσει την εντύπωση ότι είχαμε κάποια σχέση, ένα είδος αμοιβαίας συμπάθειας, μια οικειότητα.

Που όσο κυλούσαν οι ζεστές μέρες, τόσο πιο άνετος γινόταν και τόσο πιο πολύ χαιρόμουν με τα περάσματά του. Κάποια στιγμή χάθηκε. Αν και η ζέστη κρατούσε, οι μέρες μίκραιναν, το φως άλλαζε. Φθινοπώριαζε. Εμείς οι δίποδοι αρνούμαστε να το αποδεχτούμε. Οι φτερωτοί και δη οι μεταναστευτικοί δεν ξεγελιούνται από τα μικρά καλοκαιράκια του φθινοπώρου.

Τους φετινούς εορτασμούς τους ξεχνούμε. Υπάρχουν θέματα επιβίωσης. Τι να γιορτάσουμε περί παλιγγενεσίας; Τι να θυμηθούμε για το αθάνατο κρασί του ’21, όταν ο θάνατος παραμονεύει παντού, αόρατος και ύπουλος; Έτσι λένε χείλη, υπεύθυνα κυβερνητικά. Από κοντά και οι επιστήμονες.

Το πράγμα ζορίζει πολύ και δεν αφήνει περιθώρια για τίποτα άλλο παρά για ανελέητη άμυνα να ξεφύγουμε από αυτόν τον κλοιό που σπέρνει πτώματα και θεριζει οδύνη. Κι όταν όλο αυτό κάποια στιγμή τελειώσει, διότι κάποτε και κάπως θα τελειώσει,  δεν μπορεί να μας τελειώσει  ένας υιός, θα είναι πελώρια αδικία, δεν μπορεί να συμβεί αυτό, όταν λοιπόν θα πάει στον αγύριστο και το ημερολόγιο θα έχει προχωρήσει στον επόμενο χρόνο, τότε που θα συμπληρωθούν αιώνες δυο από  την επανάσταση τι θα δούμε άραγε;

Εικοσίεξι χρόνια διαμένω στην ίδια κατοικία. Πολύ  τυχερός καθότι  νέμομαι αυλής και κήπου, μα και ολίγον άτυχος που όλα τούτα βρίσκονται πάνω σε λεωφόρο. Το ΄77 βέβαια που εγκατασταθήκαμε ενθάδε, η κυκλοφορία ήταν ελάχιστη, ενώ  τα οχήματα που περνούσαν ήταν κάτι 127 με 145 ελαστικά και εξάτμιση φυσοκάλαμο. Πόσο θόρυβο να κάμανε; Εγκατέλειψα όμως  το πατρικό, στα μέσα της δεκαετίας  του ’80,  διότι έρως ανίκατε τα πάντα και επέστρεψα στις αρχές του 21ου αιώνα, ύπανδρος, του έρωτος δεσμώτης και δέσμιος και με πολυμελή φαμίλια.

Ο πρώτος ήχος που με ξύπνησε το πρώτο πρωινό της επιστροφής, ήταν εκείνος του αστικού λεωφορείου, που αγκομαχούσε να νικήσει το στήθωμα. Από κοντά όλη η γαρνιτούρα, αποτελούμενη από δίτροχα, τρίτροχα, τετράτροχα και άλλα πολύτροχα.  Στο μεσοδιάστημα, ένα ευρύ τμήμα της περιοχής είχε εποικιστεί.

Είναι τρεις δεκαετίες και δυο χρόνια που διάβασα τον έρωτα στα χρόνια της χολέρας του Gabriel García Márquez. Εννοείται ότι με συνάρπασε, χωρίς μάλιστα να είμαι  λάτρης της λατινοαμερικάνικης  λογοτεχνίας. Έκτοτε έπλαθα σενάρια για έρωτες στα χρόνια, γενικώς. Της χούντας, της μεταπολίτευσης, της Αλλαγής, του Τάμπυ, του Λάγιος ο θεός Λάγιος ο ισχυρός, του Ανδριανόπουλου, του ενιαίου νομίσματος, των Ολυμπιακών αγώνων και βέβαια των Μνημονίων και ασφαλώς της Πρώτης φοράς.

Έρωτες για χρονικές περιόδους που είχα ζήσει. Τα πιο παλιά χρόνια και τα σεβόμουν και τα φοβόμουν. Τι να πω για τους πολέμους, την Κατοχή και τον Εμφύλιο; Τι να φανταστώ για έρωτες του μεσοπολέμου ή και παλαιότερους; Έρωτες που είχαν πρωταγωνιστές τύπους σαν την Πηνελόπη, τον Ίωνα, την Μαρίκα σε ένα αγκυλωμένο περιβάλλον ανάμεσα σε ανατολή και δύση, βαπτισμένο σε δεισιδαιμονίες και σφοδρές ανισότητες.  Πως να μπω σε εκείνους στους ρόλους;