Περιφερειακός του Λυκαβηττού, η ασφάλτινη οδική αρτηρία που στεφανώνει τον ομώνυμο λόφο. Από πάνω της ορθώνεται το δεύτερο, μετά τα Τουρκομάουντενς, ψηλότερο σημείο του λεκανοπεδίου Αττικής, πρώην λατομείο. Από κάτω της απλώνεται η πυκνή δόμηση της πρωτεύουσας, του αστικού φάρου της ημεδαπής κοσμικότητας προεξαρχούσης. Του Κολωνακίου εν προκειμένω. Κυριακή ψυχρού μεν, λαμπρού δε πρωινού Νοεμβρίου.

Καλλίγραμαι και καλλίπυγαι  δεσποσύναι με ωραιότατο δρασκελισμό κοσμούν το δάσος καθώς αθλούνται. Νεαρά και μεσήλικα άτομα βολτάρουν με τα οικόσιτα κυνάρια τους. Εικόνα ενθαρρυντική σε σχέση με την μάλλον θλιβερή αντίστοιχη των βορείων προαστίων, όπου στον ρόλο αυτόν ανταποκρίνονται οι οικιακοί βοηθοί αι οποίαι έλκουν την καταγωγή τους εκ των Φιλιππίνων νήσων. Ποιος ο λόγος να ορίζεσαι κηδεμών τετράποδου αν δεν ημπορείς να ανταποκριθείς; Το ίδιο, και πολύ περισσότερο, ισχύει δια την κηδεμονίαν των διπόδων θηλαστικών. Είναι, πιθανόν, άλλο ένα στοιχείο που διαχωρίζει κάποιο τμήμα του παραδοσιακού ολντ μάνεϊ, με ένα κομμάτι του φουριόζικου νιού μόνυ.

Και εκεί πάνω στον περιφερειακό, ιδού μια εικόνα αλλόκοτη. Ολίγα μέτρα ανατολικότερα της κατοικίας του πρωθυπουργεύοντος, έστω μιας εξ αυτών, παρκαρισμένες πάνω στο κάγκελο τέσσερις ασπίδες. Τι σκέψεις γεννά τούτη η εικόνα;

Επ΄ ευκαιρία της Εθνικής εορτής της 28^ης Οκτωβρίου, ο αιρετός Έλλην πρωθυπουργός, κατέχων το αξίωμα επί 63 συναπτούς μήνες, απειλών το ρεκόρ του εκσυγχρονιστού συναδέλφου του, σημείωσε μεταξύ άλλων στην καθιερωμένη εβδομαδιαία ανασκόπηση του:

«Ογδόντα τέσσερα χρόνια μετά, η χώρα μας αποτελεί πυλώνα σταθερότητας σε μία παρατεταμένα ταραγμένη γειτονιά, ένας αξιόπιστος παράγοντας ειρήνης, με ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις που εγγυώνται την αποτρεπτική μας ισχύ. Προϋπόθεση για αυτόν τον πατριωτισμό της ευθύνης, τον υγιή πατριωτισμό, είναι μια δυναμική και βιώσιμη ανάπτυξη της οικονομίας. Μια οικονομία που μπορεί να εξασφαλίσει μια ευημερούσα, ασφαλέστερη και δικαιότερη Ελλάδα, ικανή να αντιμετωπίζει κάθε δυσκολία και να βγαίνει από κάθε κρίση πιο δυνατή. Μια χώρα που διδάσκεται από το παρελθόν, μεριμνά για το παρόν και κοιτάζει άφοβα το μέλλον»

Το κείμενο αναπαρήγαγε ιστότοπος παραμονή της εθνικής επετείου. Στον ίδιο ιστότοπο, που φλερτάρει εντόνως και ανεπιφυλάκτως  ανάμεσα σε έναν λαμπρό νεοπλουτισμό και ένα φτηνό λαϊκισμό, αλλά πάνω από όλα  λειτουργεί περίπου ως κυβερνητικό δελτίο τύπου, εντοπίζονται τις τρεις τελευταίες μέρες οι εξής τίτλοι:

Ηχούν, ακόμα, στην μνήμη μου οι λιτές αφηγήσεις της γιαγιάς για τις συνθήκες της Κατοχής και ιδιαίτερα για το θανατερό μαρτύριο της πείνας. Η κουβέντα ερχόταν στο προσκήνιο τις σπάνιες φορές που δεν είχα όρεξη. Εκεί, γύρω στα επτά, στα οκτώ με τις πρώτες παραστάσεις από τις σχολικές αίθουσες, τους εορτασμούς της 28ης Οκτωβρίου, τις γαλανόλευκες που πάλλονταν, τους ανάπηρους του πολέμου να παρελαύνουν μαζί με τα ένοπλες δυνάμεις και γενικότερα με την γνωριμία εκείνου του παρελθόντος μέσα από βαριές σελίδες της ιστορίας.

Για όσους γεννηθέντες μετά το ήμισυ της δεκαετίας του ’50, εκείνα τα πρώτα διδάγματα ήταν μια πολύ μακρινή ιστορία. Συγγένευε περισσότερο με το ΄21 παρά με τη δεκαετία μας. Έτσι, τουλάχιστον, σχηματιζόταν στην παιδική συνείδηση. Και ασφαλώς δεν ήταν έτσι. Σιγά - σιγά όμως άρχισε να δομείται ένα είδος εθνικής συνείδησης, αλλά και η επιθυμία αντίστασης, της μη υποταγής, που δεν είναι πάντα το ίδιο πράγμα για να ήμαστε ξεκάθαροι.

Αν και συχνά έχω επιχειρήσει να απομακρυνθώ από τούτη τη συνήθεια, μονίμως υποκύπτω. Αναφέρομαι στην προμήθεια Κυριακάτικων εφημερίδων. Ποτέ δε, μια μόνον. Μια της συμπολιτεύσεως και μια της αντιπολιτεύσεως. Την παρελθούσα Κυριακή, χθες δηλαδή, επροτίμησα ως επιλογή από την πλευρά της συμπολιτεύσεως την αποκαλούμενη και ως «ο Φάρος του αστικού Τύπου». Υπήρξαν και συνεχίζουν να υπάρχουν αρκετοί λόγοι τούτης της προτίμησης. Η σοβαρότητα που εκπέμπει, το πλήθος των ενημερωμένων συντακτών, αλλά και τα 500τόσα βράδια που πέρασα έμμισθος στις αίθουσες σύνταξης της, τη δεκαετία του ’70, στο 57 της Σωκράτους.

Περιέργως άρχισα την ανάγνωση από τις πορτοκαλιές σελίδες, που ποτέ δεν συμπάθησα σε κανένα έντυπο του κόσμου. Από εποχής Μνημονίων υπάρχουν και χειρότερες. Οι γαλάζιες. Εκεί λοιπόν, στις πορτοκαλιές, ένα πολύ αιχμηρό κομμάτι, στη βάση της πρώτης σελίδς, με τίτλο «Το κράτος λάφυρο» όπου με μια σειρά εύστοχων παρατηρήσεων και δυναμικού λόγου ο αρθρογράφος αποδομεί εν τάχει την κυβέρνηση και το έργο της. Ακολουθούσε η είδηση για εκείνη την απίθανη σύλληψη εγκεφάλου τινός, περί φορολογίας των φιλοδωρημάτων, αλλά και άρθρο με τίτλο: «Η εφορία ροκανίζει τις αυξήσεις μισθών», ενώ λίγο πιο κάτω: «Λιγότερα φρούτα και λαχανικά και περισσότερο delivery». Κοίταξα στην κορφή της σελίδας. Δεν έλεγε «ΑΥΓΗ».