Βιβλίο

Αρκετά γνωστή η διαμάχη για το ποιος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου.

Tούτη η ενότητα, αφιερώνεται σε όσους πιστεύουν ότι οι σελίδες των βιβλίων, μπορούν να διεκδικήσουν αυτή τη διάκριση.




Άγγελος Τσέκερης: Μια ιστορία αλλιώς – Σαββάτο 9 Ιανουαρίου 2016 PDF Print E-mail

Προσεκτικός, αναλυτικός, νηφάλιος και με θέσεις, ο συγγραφέας έχει το χάρισμα να κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Αναφέρεται σε ένα πολύ ενδιαφέρον, ταυτόχρονα δημοφιλές τμήμα της ιστορίας και ακόμα αρκετά ανεξερεύνητο.

Με κεντρικό πρόσωπο τον πρώην γ.γ. του Κ.Κ.Ε. Νίκο Ζαχαριάδη, ξεδιπλώνει το κουβάρι της Ιστορίας από το περίφημο «ανοιχτό γράμμα» και φτάνει ως την αυτοκτονία του. Ο άξονας της αφήγησης του έχει να κάνει με την τροχιά του Κ.Κ.Ε. και με τις χιλιάδες των  πιστών αγωνιστών του, που βρέθηκαν εκτός Ελλάδας μετά την ήττα στον Εμφύλιο.

Το μαρτυρά και ο μακρύς υπότιτλος: Ο Ν. Ζαχαριάδης, η Σοβιετική Ένωση και οι κομμουνιστές της Τασκένδης.

Παρακολουθεί από κοντά όλες τις εσωκομματικές συγκρούσεις, τις αντιπαραθέσεις και το πως ξοδεύτηκαν, για την ακρίβεια πως περιθωριοποιήθηκαν ακόμα και εκκαθαρίστηκαν  πλήθος άδολων πιστών στην σοσιαλιστική ιδέα, στο βωμό του Μαρξισμού – Λενινισμού και στο κομματικό σωστό.

Το Μπούλκες και πολύ περισσότερο η Τασκένδη είναι οι χώροι που ερευνά ο συγγραφέας. Κι αν ο Μιχάλης Πεταχτσίδης και οι συν αυτώ μαρκάρουν με πολύ βία και ωμότητα τα σχεδόν πέντε χρόνια και τις 6.000 ψυχές που βίωσαν την περιπέτεια του πειράματος στην πρώην γερμανόφωνη Μαγκλίτς, έρχεται η Τασκένδη, πάντα η Τασκένδη όπως υπογραμμίζεται, ώστε να μας δώσει το μέτρο της σύγκρουσης, της εσωκομματικής πάλης.

Read more...
 
Mitch Albom: Κάθε Τρίτη με τον Μόρρι - Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015 PDF Print E-mail

Ο Mitch Albom, είναι Αμερικανός συγγραφέας, δημοσιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός, τηλεοπτικός αστέρας και μουσικός. Τα βιβλία του έχουν πουλήσει περισσότερα από 35 εκατομμύρια αντίτυπα και αυτό, είναι ένα δείγμα επιτυχίας.

Στην αντιπέρα όχθη του Ατλαντικού, και ειδικά στη δυτική ακτή, είναι ιδιαιτέρως αναγνωρίσιμος, μα στην ταπεινότητα μου ήταν παντελώς άγνωστος. Η ευγενική χειρονομία του Γιατρού, ο οποίος μου ενεχείρισε  ένα βιβλίο του, μου τον «σύστησε».

To story έχει ως εξής. Αγαπημένος καθηγητής του Albom στο κολέγιο, είναι ο Morrie Schwartz. Άνθρωπος δραστήριος, ζωντανός, ανοιχτόκαρδος. Τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Στην τελετή αποφοίτησης ξετυλίγεται ανάμεσα στον μαθητή και τον δάσκαλο μια συγκινητική στιγμή. Ανταλλάσσουν υποσχέσεις για να διατηρήσουν την επαφή.

Όπως πολλά πράγματα έτσι κι΄ αυτή η υπόσχεση αναιρείται από την πραγματικότητα. Το αποκαλύπτει ο ίδιος συγγραφέας με μεγάλη δόση φιλαλήθειας.

Ομολογεί ότι τα χρόνια τον σκλήρυναν, γράφει για τις πρώτες προσπάθειες του να ασχοληθεί με την μουσική που δεν τελεσφόρησαν, την πρώτη απώλεια της ζωής του, ένας αγαπημένος θείος του που πέθανε, μα και το δρόμο προς την επιτυχία, που σημαδεύτηκε από φρενήρεις ρυθμούς και πολύ δουλειά. Πολύ αμερικάνικο.

Read more...
 
Paul Auster: Η επινόηση της μοναξιάς - Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2015 PDF Print E-mail

Ήρθε από πρόσωπο αγαπημένο, τον «Κιού». Μέσα στον Αύγουστο. Σε αυτό που θεωρείται πιά, σαν το πιο ανέμελο κομμάτι του χρόνου. Μα και του Χρόνου, επίσης.

Οφείλω να ομολογήσω ότι παντελώς αγνοούσα τον συγγραφέα, ο οποίος στην πατρίδα του, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού θεωρείται διακεκριμένος. Δεν χρειάστηκαν πολλές σελίδες, ώστε, να τον γνωρίσω και να τον εκτιμήσω.

Ο Paul Auster γράφει για την απώλεια του πατέρα του, την οποία αξιοποιεί ως αφορμή για να περιγράψει το παρελθόν της οικογένειας, μα και του τόπου, της ίδιας της Αμερικής.

Τεχνίτης στο να κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη, παρουσιάζει τα γεγονότα, προχωρεί σε διαπιστώσεις και ερμηνείες. Το κάνει με τρόπο όμορφο με λόγο ζωντανό και λεπτό.

Μια από τις πολλές πράξεις συνειδητοποίησης, είναι και αυτή της αξιολόγησης, της σχέσης με τους γονείς μας. Το τι και πως σου έδωσαν, το τι χαρακτήρας διαμορφώθηκε μέσα από αυτή τη σχέση του πόσο και πως επηρέασε η παρουσία τους και οι πράξεις τους την ζωή των επίγονων. Το τι ιδιαιτερότητες προέκυψαν.

Διότι δεν μπορεί να υπάρξει ισχυρός αντίλογος για το πόσο η οικογένεια χτίζει τον χαρακτήρα του παιδιού. Το «σπίτι» που λέμε στην Ελλάδα.

Ο Αuster μας φέρνει ένα μοντέλο πατέρα μάλλον αταίριαστο με αυτό που υπάρχει, σε μεγάλο βαθμό, στον τόπο μας.

Read more...
 
Κωνσταντίνα Τασσοπούλου: Ιστορίες Γάμου - Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015 PDF Print E-mail

Αντί κάποιας συνηθισμένης αναφοράς σε εκδοτικές προσπάθειες, παραθέτω αυτούσιο το σημείωμα που απέστειλα, μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, στην συγγραφέα. Είχε προηγηθεί η, ευγενική, από μεριά της, προσφορά του βιβλίου της: «Ιστορίες Γάμου».


Αγαπητή:


Προσφέροντας μου, με φιλοφροσύνη, το βιβλίο σου, εσημείωσες (ανάμεσα σε άλλα):

«...Ευχαριστώ που πάντα με διαβάζεις
Εύχομαι να γελάσεις.»


Σου απαντώ: Αυτή τη λέξη (πάντα), όταν δεν πρόκειται περί Ζώου μην την χρησιμοποιείς, έτσι αλόγιστα. Όπως και τη λέξη ποτέ. (αυτό το τελευταίο, καταλαβαίνεις, φαντάζομαι, γιατί το γράφω...)

Επί του προκείμενου, τώρα: Δεν μπορώ να θυμηθώ ότι γέλασα κάπου. Μπορώ όμως να σε διαβεβαιώσω, ότι χαμογελούσα αδιαλείπτως από την έβδομη έως την 124η σελίδα, δηλαδή σε όλη την έκταση του βιβλίου.

Έτσι οφείλω να σου γράψω, παραποιώντας άλλη μια φορά, κατά βούληση, όνομα κι' επώνυμο: «Μπράβο Τασούλα».

Σου καταθέτω, δε, τα συχαρίκια μου δια τους εξής λόγους:

Read more...
 
Guy de Maupassant: Ο φιλαράκος - Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2015 PDF Print E-mail

Είναι σχεδόν μια δεκαετία που «γνώρισα»  τον Guy de Maupassant. Μου τον «σύστησε» ο Alfonso den Portago, μέσα από μια συνάντησή που είχε  με τον Κen W. Purdy.

Η συζήτηση έγινε ανάμεσα στον δημοσιογράφο και τον ευγενή, λίγους μόνο μήνες πριν ο Μαρκήσιος χάσει  τη ζωή του, σε εκείνο το φοβερό δυστύχημα στο Guidizzolo τον Μάιο του ΄57 στο Mille Miglia. Κάποια στιγμή λοιπόν, ο Ισπανός λέει στον δημοσιογράφο:

«το πιο σημαντικό πράγμα στην ύπαρξή μας είναι μια καλοζυγισμένη σεξουαλική ζωή. Ο καθένας ξέρει ότι έτσι είναι αλλά κανένας δεν είναι πρόθυμος να το παραδεχτεί. Αλλά αν δεν έχεις ικανοποιητική ερωτική ζωή δεν έχεις τίποτα.»

Ο Purdy θα παρατηρήσει:«Είναι το πρώτο πράγμα που οι ιστορικοί σιωπούν όταν αναφέρονται στα βιογραφικά των σπουδαίων, και συχνά είναι ο μεγάλος παράγοντας στη ζωή τους». «Ασφαλώς» θα ανταπαντήσει ο Ισπανός, «Κοίτα τον Ναπολέοντα, τον Νέλσον»

Σε αυτό το σημείο ο Ken είχε και τον αντίλογο:
«Υπάρχει βέβαια και το παράδειγμα του George Bernard Shaw, που παντρεύτηκε μια γυναίκα που ερωτικά δεν του είπε ποτέ τίποτα.»

Για να απαντήσει ο Ισπανός:
«Είναι ένα τέρας, ένας πολύ ανορθόδοξος συγγραφεύς. Κοίτα όμως τον Guy de Maupassant. Ένα θαύμα για πολλούς λόγους και εν πάση περιπτώσει,σε ότι αφορά εμένα το να κάνω έρωτα είναι το πιο σημαντικό πράγμα της καθημερινότητας μου.»

Συγκράτησα το όνομα, πέρασαν λίγα χρόνια και να  ο Bell Ami, ο «Φιλαράκος» του de Maupassant, που ήρθε επιτέλους, ώστε να μου συστήσει τον δημιουργό του.

Τον μόνον Μπελαμή που γνώριζα έως τότε,  ήταν εκείνος από τους στίχους του Κώστα Βίρβου, που ερμήνευε από το ’70 με τη γνωστή του τέχνη ο sir Μπιθί:  «Στου Μπελαμή το ουζερί, Λόγια πικρά, κορμιά νεκρά, Βλέμμα σβησμένο...»

Aπό το 1970, πάμε πίσω 85  χρόνια, όπου ο de Maupassant  καταπιάνεται με την ιστορία της επαγγελματικής, κοινωνικής, οικονομικής αναρρίχησης, ενός ασήμαντου ανθρώπου με ελάχιστα εφόδια, αν εξαιρεθεί η δεξιότητά του να γοητεύει, να κυριεύει τις γυναίκες.

Βρισκόμαστε στα μέσα της προτελευταίας δεκαετίας του 19ου αιώνα. Ο συγγραφέας ακτινοσκοπεί την εποχή του χρησιμοποιώντας προφανώς στοιχεία που καθημερινά έβλεπε, αντιμετώπιζε.

Read more...
 
Aldus Huxley: Οι πύλες της αντίληψης - Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2015 PDF Print E-mail

Δεν θυμάμαι τι ήρθε πρώτα στη ζωή μου. Ο Huxley ή οι Doors. Υποθέτω ότι η χρονική διαφορά ήταν μικρή. Το brave new world π.χ., υπάρχει ακόμα στη βιβλιοθήκη από μια ταπεινή αλλά τόσο χρήσιμη έκδοση «Βίπερ» της Πάπυρος Laruche από το μακρινό 1970. Τότε, με ένα αντίτιμο 10 μόλις δραχμών μπορούσες να εξερευνήσεις  το θαυμαστό  καινούργιο κόσμο που εμπνεύστηκε ο Βρετανός συγγραφέας τον μεσοπόλεμο (1931).

Το να αγοράσεις, την ίδια εποχή, μεσούσης της δικτατορίας, ένα single των Doors ήταν ακριβότερο και πιο περίπλοκο. Έφτανες πιο δύσκολα στην πληροφορία και ακολούθως στην εξερεύνησή της.

Το βέβαιο είναι ότι η μουσική των Doors έγινε αντικείμενο επεξεργασίας (μου) μετά το θάνατο του Morisson και την ταφή του στο Παρίσι. Υπάρχει και θέμα ηλικίας. Στα 13 δυσκολεύεσαι να ακουμπήσεις σε υποθέσεις που συνειδητοποιείς μετά την εφηβεία.

Όπως και να έχει, το '65 που συστάθηκαν σαν συγκρότημα οι Doors, εμπνεύστηκαν το όνομά τους από ένα μεταπολεμικό βιβλίο του Huxley, το γνωστό, πλέον, Doors of perception. Γράφτηκε το '54 και ο συγγραφέας του, εγκατέλειψε τον μάταιο κόσμο, εννέα χρόνια αργότερα και δύο χρόνια πριν γεννηθούν οι Doors.

Στις σελίδες του περιγράφεται η εμπειρία του συγγραφέα από τη χρήση μεσκαλίνης, αλλά και η ευρύτερη τοποθέτησή του στο θέμα των ναρκωτικών, η οποία βεβαίως απηχεί στην εποχή του.

Εκφράζει απόψεις οι οποίες στις μέρες μας μετά από το όργιο παραγωγής, διακίνησης και πώλησης των ναρκωτικών φαντάζουν παράλογες.
Αλλά δεν είναι απαραίτητα έτσι.
Αντιλαμβανόμαστε όλοι, ότι το θέμα είναι λεπτό, διότι εύκολα ένα

Read more...
 
L. F. Α. (Destouches) Celine: Συνομιλίες με τον καθηγητή Υ – Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2015 PDF Print E-mail

Αντιμετωπίζοντας ήδη κάποιες ενοχές που είχα αφήσει στη μέση το «Ταξίδι στην άκρη της νύχτας», άρχισα τo  «Συνομιλίες με τον καθηγητή Υ» αποφασισμένος να το ολοκληρώσω. Όπερ και εγένετο. Πλην όμως έγινε με τον ίδιο τρόπο που άφησα, προς το παρόν, ανολοκλήρωτο το «Ταξίδι»

Τι εννοώ; Ότι παρά τον ευρύτερο θαυμασμό (μου) για τον πολυκύμαντο βίο του συγγραφέα, παρά τη απορημένη λύπη (μου) τόσο για τις πολιτικές - κοινωνικές του ιδέες όσο και για τον φανατισμό που διέπονται αυτές, μα και παρά την παγκόσμια ευρύτερη αποδοχή του, για το συγγραφικό του τάλαντο, δυσκολέυτηκα να παραμείνω γοητευμένος από το έργο του.

Επιπόλαια, ίσως, έκρινα ότι υπήρχαν μερικές πολύ λαμπερές ιδέες, αντιλήψεις, που επιπροσθέτως εκφράστηκαν με αντίστοιχα έξοχο, διαφορετικό τρόπο, αλλά το υπόλοιπο πλαίσιο θα μπορούσε να ήταν σαφώς πιο περιορισμένο. Κάπως έτσι άρχισα να διακατέχομαι από ενοχές, υπό το πρίσμα του ερωτήματος: μα ποιός είμαι εγώ που θα αμφισβητήσω τον Celine;

Από την άλλη, η λογοτεχνία είναι μια μαγειρική με υλικά τις λέξεις. Μπορεί να σου σερβίρουν ένα θεόσταλτο γκουρμέ πιάτο, αλλά εσύ ποθείς τα κεφτεδάκια της Μάνας σου. Όπως επίσης είναι δυνατόν να σου προσφέρουν έναν καταπληκτικό ιχθύ πλακί αλλά να μην σου αρέσουν τα ψάρια.

Έπειτα είναι και το θέμα της εποχής. Μια πρωτοποριακή γραφή για την εποχή, είναι πιθανόν, όσο βρίσκει μέσα στην πορεία του χρόνου μιμητές και αντιγραφείς, όσο δηλαδή αρχίζει να γίνεται συνηθισμένη και τρόπον τινά κατεστημένη, δυσκολεύεται ο αναγνώστης να αντιληφθεί το «πρωτότυπο» από το «αντίτυπο».

Read more...
 
Με αφορμή, τo τέλος της μικρής μας πόλης – Σαββάτο 25 Ιουλίου 2015 PDF Print E-mail

Είναι περισσότερο από τρεις δεκαετίες που διάβασα τη, θεωρούμενη ως, πιο σημαντική δουλειά του Δημήτρη Χατζή.

Αν μου άρεσε; Ασφαλώς! Ποιος μπορεί να απαντήσει αρνητικά;
Αν το ένοιωσα; Ναι. Δηλαδή, έτσι νόμιζα.

Μέχρι που το ξαναδιάβασα πριν λίγες μέρες. Και τότε συνειδητοποίησα πως, όπως υπάρχουν βιβλία που όταν τα διαβάσεις σε νεαρή ηλικία μπορούν να σου αλλάξουν τη ζωή, έτσι υπάρχουν άλλα βιβλία, που για να τα νιώσεις πρέπει να φτάσεις σε κάποια, άλλη ώριμη ηλικία.

Το θέμα δεν είναι αποκλειστικά ηλικιακό, είναι ταυτόχρονα εμπειρικό. Το τι είδους εμπειρίες συλλέγεις δηλαδή, με ποιο τρόπο και πως επηρεάζουν τη ζωή σου.

Τέλος είναι και ο τρόπος που αφομοιώνεις, ή αντιστέκεσαι σε όποιες αλλαγές συμβαίνουν δίπλα σου, αλλαγές που εκ των πραγμάτων, δεν μπορείς να τις ορίζεις.

Ήρθε λοιπόν η δεύτερη ανάγνωση και μαζί της, ήρθε ένα είδος πιο έντονης συνειδητοποίησης για μια σειρά από θέματα που υπάρχουν, που τα βλέπεις, τα νιώθεις, μα συχνά δεν θέλεις, είναι οδυνηρό, να ασχοληθείς μαζί τους.

Είναι αυτή, η περίφημη εικόνα ενός κόσμου που φθίνει, που δύει, απότοκο των αλλαγών σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο.

Ταυτόχρονα είναι και η ανατολή ενός άλλου κόσμου που έρχεται, που δεν εκτιμάς, που δεν εννοείς, που δεν επιθυμείς.

Ο Δ.Χ. αποδεικνύεται μέγας μάστορας, στην περιγραφή αυτής της φθοράς, αυτής της αδυναμίας προσαρμογής, αυτής της ήττας, της παράδοσης.

Όπως το καταγράφει στο  σπαραξικάρδιο «Ο Σιούλας ο Ταμπάκος»:

Read more...
 
J.L.Borges & dignity – Πέμπτη 2 Ιουλίου 2015 PDF Print E-mail

Χαμένοι στις Άλπεις, ανάμεσα σε Γερμανία και Αυστρία, μεσοβδόμαδα (Mittwoch κυριολεκτικά εις την Γερμανικήν), η μικρή παρέα των τριών Ελλήνων και της μιας Ελληνίδας, περιμένει την εξέλιξη του προγράμματος του επαγγελματικού ταξιδιού.

Από τη διπλανή αποστολή μεσήλικας Πορτογάλος έρχεται κοντά μας και με λόγια παραφορτωμένα με συναίσθημα μας λέει: «Θα ήθελα να σας ευχηθώ καλή τύχη. Καλή τύχη αλλά με αξιοπρέπεια. Διότι εμείς έχουμε το πρώτο, χάσαμε όμως το δεύτερο.»

Περίεργη στιγμή. Πρωινό σε Γερμανόφωνο έδαφος κι' ένας Πορτογάλος απευθύνεται στην Αγγλική σε Έλληνες. Μια άλλου είδους παγκοσμιοποίηση. Σηκώθηκα τον ευχαρίστησα, τον χαιρέτησα δια χειραψίας.

Χαμένοι, ξανά, σε σκέψεις πολυποίκιλες, πήραμε, λίγες ώρες αργότερα, το αεροπλάνο του γυρισμού.

Προκειμένου να μην περάσουν άγονα αυτές οι δυο ώρες, διάβαζα την «Παγκόσμια ιστορία της ατιμίας» του Αργεντίνου Jorge Luis Borges. Γραμμένο πριν 80 χρόνια, με πρώτη ανάγνωση πριν από 30 και κάτι χρόνια, ήρθε τυχαία διαλεγμένο για να με συντροφεύσει σε αυτό ταξίδι . Μα λες και ήρθε συστημένο.

Λέξεις και προτάσεις από τις ιστορίες του, τυλιγμένες στη γοητευτική αχλή της Λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας, έρχονταν να καθίσουν με μια θαυμαστή ακρίβεια σε πολλά σημεία απορίας.

Όχι, δεν έδωσαν λύσεις. Προσέφεραν όμως, μια περίεργη ηρεμία και μια γαληνεμένη, έστω και μικρής πιθανόν διάρκειας, αποφασιστικότητα.

Αντιγράφω, τρία εδάφια, κι' ο καθένας τα αξιολογεί και τα καρφώνει μέχρι εκεί που αντέχει:

Read more...
 
Μάριος Χάκκας: Ο τυφεκιοφόρος του εχθρού - Tρίτη 2 Ιουνίου 2015 PDF Print E-mail

Γέννημα της Σπερχειάδας ('31 Μακρακώμη), θρέμμα της Καισαριανής, ο Μ.Χ. εγκατέλειψε τα εγκόσμια νεότατος, στα 41 του, μεσούσης της στρατιωτικής δικτατορίας.

Ο τυφεκιοφόρος του εχθρού, ήρθε στο διάβα μου και αναγνώσθηκε για πρώτη φορά το φθινόπωρο του '88, με αντίτυπο της ενδέκατης έκδοσης, από τον Μάρτιο του '86. Αποτελεί την πρώτη συλλογή διηγημάτων του, σε μια περιορισμένη εργογραφία, καθώς τόσο οι πιεστικές συνθήκες της ζωής του, όσο και ο καρκίνος του έκλεψαν ένα πιο παραγωγικό και μεγαλύτερο βιός.
Επανέρχομαι, με μια δεύτερη ανάγνωση, καθότι αξίζει κάθε κόπο.


Ο Μ.Χ. κουβαλά όλο το άχθος της γενιάς του, όλες τις πληγές της ιδεολογίας του. Ανήκει σε αυτούς που κατέβαλαν βαρύ τίμημα όχι για αυτά που έπραξαν, αλλά για αυτά που ονειρεύτηκαν. Πολιτικοποιήθηκε, εντάχθηκε στην Ε.Δ.Α.

Στα 19 του, ως σπουδαστής της Σχολής Σαμαρειτών του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού  βρέθηκε εθελοντής στη Γυάρο, για να περιθάλψει τους κρατουμένους. Από τα 23 του έως τα 27 του έζησε φυλακισμένος διακόπτοντας τις σπουδές του στο Πάντειο. Στα χρόνια του εγκλεισμού, έμαθε ξένες γλώσσες, θα διαβάσει, θα γράψει. Ακολούθησε η θητεία, προφανώς όχι ότι καλύτερο αν συνυπολογισθεί η πολιτική του θέση.

Μετά την απόλυση του από τις τάξεις του Ε.Σ. εργάστηκε σε βιοτεχνία πλαστικών. Του έμεναν σχεδόν 12 χρόνια ζωής. Θα παντρευτεί, θα έρθει σε ρήξη με την παράταξη.
Η ουσιαστικά εύφορη λογοτεχνικά χρονική περίοδός του θα διαρκέσει από το '65 έως τον θάνατό του.

Αυτή, η πρώτη συλλογική συλλογή χωρίζεται σε πέντε ενότητες: Του Στρατού, Της Φυλακής, Της Ζωής, Τ' Ανάποδα, Τρία Διηγήματα.
Kαταθέτει βιώματα,

Read more...
 
More Articles...
<< Start < Prev 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 Next > End >>

Page 11 of 20